Ik snap de benadering wel en begrijp dat als je een elektron waarneemt dat je het daarbij beïnvloed: heel logisch. Maar wat maakt een mens (ook van allerlei deeltjes gemaakt) nu de waarnemer? Als jij de werkelijkheid zou kunnen veranderen met je bedoeling en bewustzijn, dan zou de rest van het universum jou ook kunnen veranderen.
Kort om: volgens mij beïnvloed het gedrag van een deeltjes jou net zo veel als jij het deeltje. Bij het double-split experiment ga je in eerst instantie metingen verrichten omdat er een interferentiepatroon ontstaat. De deeltjes beïnvloeden jou hier als eerste. Ook zou gezien alles in een zekere zin met elkaar verstrengeld is, jou denken en doen beïnvloed kunnen worden door een ster op duizenden lichtjaren afstand!
Mensen zijn niks meer als alle andere deeltjes. Dat wij mensen dus "de kracht zouden hebben om de werkelijkheid met onze intentie de veranderen" is wat mij betreft onzin
