Wetenschapsforum

Dame Etna schreef:Lieve Moonlight,

Wat kan ik ontzettend pissig worden van dit softe geleuter! Je vader is een crimineel en die moet je aangeven bij de politie, zonder medelijden! Je hebt je al te veel emotioneel laten chanteren en zonder je er momenteel bewust van te zijn ben je psychisch verneukt, je ziet de dingen niet meer helder. Vaders hebben met hun poten van hun dochters af te blijven, punt uit. En geen *** over een moeilijke jeugd of "mijn vrouw begrijpt me niet"... Laat dit alsjeblieft eens goed tot je doordringen en red jezelf! Word wakker!

Sterkte,

Dame Etna

Welja, veeg even alle hier beschreven emoties van tafel, vergeet alles wat er al gezegd is, zet alle voorzichtigheid overboord, doorspek alles met je eigen pissigheid en wat krijg je? Een raad op basis van persoonlijke verontwaardiging (je bent trouwens niet de enige hier die verontwaardiging voelt) zonder een greintje begrip voor de situatie. Wat probeer je hiermee te bereiken? Een soort shock-therapie? Denk je echt dat Moonlight hier iets aan heeft?

Soms is een schok nodig om wakker te worden.

De gevolgen van incest (en ander seksueel misbruik) worden zwaar gebaggatelliseerd. Psychiatrische inrichtingen zitten vol met incestslachtoffers. Vrouwen (en mannen) met anorexia, oncontroleerbare zelfverminkingsneigingen, suïcidepogingen, psychoses en in mildere gevallen: problemen met relaties en seks, verstoord zelfbeeld, zelfhaat en dat o zo moeilijk te bestrijden, zeer onlogische, maar niet weg te krijgen schuldgevoel. "Heb ik er misschien zelf aanleiding toe gegeven..?" "Was ik misschien te sexy gekleed..?" "Laat ik mijn mond maar houden anders valt ons hele gezin uit elkaar en krijg ik de schuld.."

Met al dat begrip voor de dader maak jullie ernstig stinkende wonden. Een incestpleger/pedofiel is een man die een stijve krijgt van jongetjes en meisjes en zijn eigen orgasme belangrijker vindt dan het levensgeluk van een ander mens. Zo simpel is het. Het zijn egoïsten pur sang die een beetje zelfbeheersing gewoon te veel moeite vinden. Waarom masturberen ze niet, waarom nemen ze geen koude douche? Schijnt heel effectief te zijn.

Jullie zijn veel te mild en dat vind ik nou weer shocking, echt onbegrijpelijk! Jullie zouden eens wat vaker naar Oprah Winfrey moeten kijken als ze een show over incest heeft. Daar kun jullie wat van leren! En denk dan ook eens aan de rol van de moeder, het verraad van de moeder weegt vaak zwaarder dan het verraad van de vader. Als de moeder weet wat er gebeurt zou ze accuut d'r biezen moeten pakken om haar kind te beschermen, want de vader (die eigenlijk zijn kinderen zou moeten beschermen tegen dit soort ploerten) is zelf de dader. En als moeders dat niet doen, omdat ze bijv. bang zijn om alleen door het leven te moeten, wordt het kind dus door allebei de ouders verraden! Da's lekker! En dan ook nog uitgespeeld worden door beide ouders in hun zieke spelletjes. Jullie hebben echt geen benul.

Moonlight, meid, als je ooit dat huis uitkomt ga dan gewoon meteen in therapie, misschien dat je de bui dan voorblijft. En als je therapeut je niet bevalt, zoek dan een andere, iemand die je begrijpt en je serieus neemt. Sterkte!

Moonlight,

ik vind het heel pijnlijk om je te horen zeggen dat je denkt dat het misschien aan jou ligt.

Ook zeg je dat je niet zou willen veroorzaken dat je ouders misschien zouden scheiden..

Lees wat ik nu ga zeggen met veel aandacht:

Het ligt niet aan jou. Niet jij, maar je vader zit fout.

Als dit alles aan het licht komt en mensen zien het voor wat het is, is het mogelijk dat je ouders scheiden. Als je ouders scheiden, is dat niet door jouw toedoen. Je mag de boodschapper zijn, maar de boodschap is door je ouders geschreven. Zij zijn verantwoordelijk voor hun relatie, niet jij.

Je zegt: "Mijn vader is toch geen misdadiger? Hij heeft een slechte jeud gehad volgens hem en mijn moeder. Daar kan hij toch niets aan doen?"

Hij kan niets doen aan de slechte jeugt die hij heeft gehad, maar hij heeft wel de keuze wat hij ermee doet. Hij kan kiezen er wat mee te doen, of hij kan kiezen er niets mee te doen en het nu op jou over te brengen. Je hebt er duidelijk last van. Hij kan ook kiezen het te ontkennen..

Maar: not making a choice is making a choice.

Een slechte jeugd zien/gebruiken als een excuus om jou wat aan te doen, is onaavaardbaar.

Graag wil ik je aanraden 'Giant Steps' van B.N. Kaufman te lezen. In het nederlands heet het boek 'Reuzenschreden'. Ik denk dat het je kan helpen in te zien wat jouw deel is van dit alles; waar jij in dit verhaal hoort.

Je kan het hier bestellen (voor 1.15 euro). Zoek even op de titel.

@ Dame Etna: ik begrijp je bedoelingen echt wel, maar er is hier niemand die begrip voor de vader heeft! Het gaat erom dat we begrip voor Moonlight's gevoelens hebben! Kijk maar:

Moonlight, tegen de morele verontwaardiging in, kan ik begrijpen dat je nog steeds om je vader geeft. Maar als er inderdaad nog een restant aan fatsoen in hem heerst, dan wenst hij waarschijnlijk dat jij er een einde aanmaakt. Vele criminelen -- en zoals Veertje aangeeft, behoort jouw vader in deze categorie -- hebben heimelijk de wens om uiteindelijk ter verantwoording groepen te worden

Beste Moonlight, je zegt dat je het moeilijk hebt met het feit dat je nog van je vader houdt. Ik vind dat op zich niet zo vreemd, je hebt nu eenmaal als kind een speciale band met je ouders, wat ze ook doen. Toch denk ik dat het belangrijk is dat je je realiseert dat het misbruik in geen enkel opzicht jouw schuld is, niet aan jou ligt. Jij hebt NIETS om je voor te schamen ......  ....Weet je, je vader WEET natuurlijk gewoon dat hij te ver is gegaan. Hij weet dat je van hem houdt en als vader heeft hij macht over je en daar heeft hij misbruik van gemaakt. Jij kunt als kind niet ja of nee tegen hem zeggen omdat je afhankelijk bent van hem. Ook heeft hij misbruik gemaakt van jouw loyaliteitsgevoel ten opzichte van het gezin waar je in zit. Hij weet dat je niet zo makkelijk wegloopt. Hij heeft je gemanipuleerd, op je gevoelens ingespeeld. Hij is de ouder en hoort wijzer te zijn en hij hoort van je te houden op en normale vader-kind manier en je te beschermen en te begeleiden. Wat hij jou aandoet is egoïstisch. .............................Dat is een probleem van jouw vader en jouw moeder. Het is ZEKER geen excuus voor je vader om dan maar naar jou toe te stappen. Dat hoort je vader echt niet te doen. Sterker nog, je vader pleegt daarmee een misdrijf. Het MAG gewoon niet.

Hier heeft Moonlight weer op gereageerd door ons nog meer te vertellen over wat er allemaal gebeurd is. Een stukje daaruit:

Als ik voor het eerst een gesprek heb met een vreemd iemand ga ik niet gelijk openhartig over mijn problemen praten. Er moet eerst een band opgebouwd worden wil ik alles vertellen zoals het echt allemaal gebeurt is. En niet alles maar als niet zo heel erg afdoen zoals ik daar ook wel een beetje heb gedaan. Maar daar hadden ze volgens mij doorheen moeten kijken want ik was nog helemaal niet zo oud en dus nog echt een kind die ze beter hadden moeten opvangen. Kan hier nog een hele tijd boos over doen maar ik zal stoppen

. Volgens mij heeft Moonlight behoefte aan een vertrouwenspersoon die haar begrijpt en helpt op een voor haar prettige en goede manier uit die situatie te komen. Helaas heeft ze al een aantal slechte ervaringen achter de rug en is dat niet gelukt. Als je haar laatste post leest zie je dat ze probeert haar gedachten op een rijtje te zetten en dat is precies waar we proberen bij te helpen. We kunnen niet meer doen dan met haar meedenken.

Dame Etna, je hebt natuurlijk gewoon gelijk als je zegt dat vaders van hun dochters af moeten blijven. Dat weten we allemaal, en dat hebben we ook aangegeven. Als Moonlight helemaal geen gevoelens voor haar vader en gezin zou hebben, dan zou het makkelijker zijn voor haar om de stap naar aangifte te doen. Maar het is niet haar schuld dat ze die gevoelens heeft, daar kan ze nu toch echt niets aan doen. Met andere woorden: het is ook niet haar schuld dat ze geen aangifte heeft gedaan. Het is volgens mij geen kwestie van "wakker worden" maar een kwestie van kiezen voor jezelf en erin geloven dat het uiteindelijk beter zal zijn voor iedereen als haar vader tot verantwoording wordt geroepen. Dit is, een enorme last op de schouders van Moonlight, bovenop alle ellende, en het zou zo goed zijn als er iemand zou zijn die haar kan begeleiden en hierbij kan helpen......

Beste Moonlight,

Lees ook de post van Mrtn, die nu alweer iets verder boven staat. Ik ben het helemaal met hem eens. Jouw ouders hebben sowieso al een slechte relatie als ik het zo lees, dus een scheiding komt er waarschijnlijk ooit toch wel van. Dat staat helemaal los van wat jij beslist te doen.

En, we kunnen het niet vaak genoeg herhalen, alles wat je vader heeft gedaan is inderdaad NIET jouw schuld. Ik ben het dan ook niet eens met iets dat Cassanne geschreven heeft:

Volgens mij wil jouw vader eigenlijk ook heel graag dat het allemaal stopt, maar is hij zelf niet sterk genoeg om op te houden. Je kan ook proberen hem te helpen. Zeg zodra hij je ook maar met een vinger aanraakt dat hij te ver gaat. Hij heeft zelf gezegd dat hij hier naar zou luisteren

Er is hier volgens mij geen sprake van dat jij je vader zou moeten helpen van je af te blijven. Jouw vader weet donders goed dat hij dat niet hoort te doen, en jij bent als kind niet in staat om je tegen zijn machtsmisbruik te verdedigen. Ik heb het al eens eerder gezegd: als kind ben jij in zo'n situatie gewoon niet in staat om ja of nee te zeggen. Hij weet dat jij het niet wilt, en het is zijn schuld als het wel gebeurt. En dat hij gezegd heeft dat hij ernaar zou luisteren is het zoveelste machtsmiddeltje om jou het gevoel te geven dat jij degene bent die het toestaat. Maar echt waar, dat is gewoon niet zo. Hij is degene die doet wat hij wil, en hij weet dat jij je niet tegen hem en zijn zogenaamde argumenten kunt verdedigen. Dus zegt hij maar van alles om de schuld van hemzelf op jou af te wentelen, zonder rekening te houden met jouw gevoelens en wat het allemaal met je doet......

In ieder geval, je zult inmiddels wel gemerkt hebben dat we allemaal met je mee leven en het gevoel hebben dat het hoe dan ook goed zou zijn als je vader ertoe gedwongen wordt op te houden met zijn gedrag. Er zijn veel, heel veel mensen, die iets soortgelijks doormaken of hebben doorgemaakt als jij. Als je de moed hebt denk ik dat het toch eens goed zou zijn als je op het internet kijkt naar wat andere "lotgenoten" erover te vertellen hebben. Misschien staat ergens wel een goede tip hoe je kunt zorgen dat je hulp krijgt om de goede stappen te kunnen ondernemen.

Ik weet wel dat je gezegd hebt dat je moe bent van al dat gedoe en liever zou willen dat het vanzelf overgaat en je je weer veilig kunt voelen, maar ik ben bang dat het niet allemaal vanzelf zal gaan. Ik weet ook dat je bang bent voor de consequenties van stappen die je (met hulp) zou kunnen ondernemen, maar ik geloof echt (en de anderen hier ook) dat het uiteindelijk beter is voor iedereen als je vader gedwongen wordt te stoppen. Kijk, jullie leven wordt misschien wel overhoop gegooid, maar je kunt niet zeggen dat jullie nu een normaal leven leiden. Jij zelf zit enorm in de ellende en hebt hard hulp nodig, je moeder lijkt de situatie ook niet aan te kunnen (anders had zij wel stappen ondernomen), je vader is in zekere zin ziek en onverantwoordelijk en moet geholpen worden, je broertjes groeien op in een abnormale situatie. En jij zelf hebt het gevoel dat je het allemaal alleen moet oplossen. Daarom is het ook zo belangrijk dat je iemand vindt die je kan helpen. Surf eens over het internet en kijk wat er staat. Het zal niet makkelijk zijn, je wordt geconfronteerd met verhalen van anderen, dat is pijnlijk, maar er zijn groepen mensen die het hele traject hebben doorgemaakt. Ze zijn aanspreekbaar, hebben het zelf meegemaakt, je kunt met ze mailen. Hier de link naar de Stichting Lotgenoten Incest Slachtoffers: http://www.st-lis.nl/

Heb hier al een tijdje niet meer gekeken omdat ik een beetje in de knoop lag met school. Mijn conrector wilde weten waarom ik allemaal zoveel thuis bleef en of dat volgend jaar wel anders zou zijn. Ik probeerde hem toen duidelijk te maken dat mijn vader blind is voor bepaalde grenzen maar dat nam hij niet goed op, zoals de meeste mensen in mijn directe omgeving. Zodra ik iemand op school in vertrouwen wil nemen laten ze me altijd duidelijk weten dat ik mijn verhaaltjes voor me moet houden. Zoals ik volgens mij wel eerder aan heb gegeven heb ik eerder op school uitspraken gedaan die welliswaar niet waar waren maar voor mij de eerste stap waren om het 'echte' verhaal te vertellen. Dat komt dus allemaal niet goed over en ze zien me nu op school als een meisje dat leugens rondbazuint en een sexsuele fantasie heeft over haar vader, zoals ze dat van het AMK zo mooi uitlegde. Laat ik maar even niet over het AMK beginnen anders word ik weer boos.

Maar wat ik dus ook wilde vertellen is dat de conrector niet begreep dat ik juist thuis bleef en niet heel veel op school was. Maar hoe kan je iemand uitleggen die je bijvoorbaat niet geloofd dat je thuis blijft om in je schulp te kruipen en alles op een rijdje probeert te krijgen!? Dat word gewoon niet begrepen. Op school wil ik goed en sterk overkomen en niet zwak en huilerig en dat ben ik steeds meer geworden. Kan er gewoon niet tegen als iemand vraagt hoe het met me gaat en ze willen het echt weten en ze kijken door de altijd blije en vrolijke buitenkant heen. Dan ga ik waarschijnlijk huilen en daar kan ik dan waarschijnlijk niet zomaar mee stoppen. Begrijpen jullie dat allemaal wel? Word gewoon een beetje gek van mezelf en van al die dubbele gevoelens!

Ik ben trouwens niet over. Heb teveel les gemist en ben te weinig repetities gemaakt. Dat heeft zijn oorzaak maar daar willen ze op school niets van weten. Ze weten ook niet dat ik bang ben om een repetitie te verknalllen ook al heb ik er ongeveer al 6 uur aan geleerd! Dat doe ik voor bijna elke repetitie. Ben gewoon bang dat ik het niet goed genoeg geleerd heb en dan een slecht cijfer haal. Kan het niet helpen en die angst ik vaak zo groot dat ik vervolgens de repetitie helemaal niet meer maak. Vervolgems plan ik hem voor een tijd later en leer dan weer. Dan heb ik ook nog eens het gevoel dat het me moet lukken om een heel hoog cijfer te halen wat dan weer niet gaat lukken voor mijn gevoel. En dan zit je weer aan het eind van het jaar en blijf je zitten

Ik ben al ouder dan de rest omdat ik ben blijven zitten vanwege mijn dyslexie (wat ze toen nog niet wisten) Daarom ben ik al ouder en ben ook nog eens een late leerling.

Wat ik ook nog even kwijt moet over de repetites is dat ik me een paar keer over heb laten halen om een repetitie te maken zonder hem echt goed te leren en toen had ik een 7! Dat viel me reuze mee! Maar dan heb ik weer het gevoel dat het waarschijnlijk een hele makkelijke repetitie was. De enalaatse dag op school heb ik mijn biologie boek mee naar school genomen en daar een halfuurtje geleerd. Dat was volgens vele 1 van de moeilijkste repetities. Maar toe ik nog twee vragen ging stellen bleken dat twee hele goeie vragen te zijn want er stonden twee fouten in het nakijkboekje en die had ik dus in korte tijd gevonden! Daar was ik wel een beetje trots op en de rep ging voor me gevoel wel goed. Weet alleen niet wat voor cijfer ik ervoor had maar dat hoor ik volgend jaar wel!

Misschien een beetje vervelend dat ik nu over school loop te zeuren maar dat is mijn enige houvast om boven water te blijven. En dat ben ik nu een beetje aan het verliezen.

Omdat ik al meer dan 75% van mijn huiswerk gemaakt heb kan ik me waarschijnlijk een jaar lang niet op mijn huiswerk storten. Ik heb mijn boeken nog en ben nu van voor af aan opnieuw begonnen met mijn huiswerk waar ik dan waarschijnlijk de hele vakantie mee bezig zal zijn. Dat is misschien niet goed maar ik vind vakanties echt niet leuk omdat dan iedereen thuis is en je jezelf niet boven op mijn kamer op kan sluiten omdat ze me anders op willen laten nemen. Volgens mijn moeder ben ik depressief en zij begrijpt me niet en kan me dus ook niet helpen, volgens haar.

Maar me op mijn huiswerk storten in een vakantie is niet goed en dat weet ik eigenlijk ook wel maar dat is beter dan proberen er voorgoed een einde aan te maken. Dat is me al twee keer mislukt en ben niet van plan dat nog een keer te gaan proberen. Stel dat het weer mislukt. Dat was wel balen omdat ik toen helemaal het gevoel had dat ik niets kan. Maar nu ben ik er toch wel een beetje blij om omdat er in het leven ook mooie dingen zullen zijn en ik moet geduld hebben tot ze gaan komen.

Vinden jullie het gek dat ik al vanaf groep 8 niet meer mee gym? In groep 8 ben ik het meegymen gaan minderen en nu gym ik al een tijd helemaal niet meer mee. Zit nu weer in de 4de en alleen in de 1ste gymde ik nog een beetje mee omdat dat perse moest omdat ik anders maar mee moest gaan gymen met aan andere groep. Ook daar werd al over me heen gewalst zonder te vragen naar een eventule oorzaak ofzo. Ze probeerde zelfs geen band met me op te bouwen. Voelde me daar heel rot over en had in die tijd voor het eerst echt last van zware depressies. Voelde me nergens meer goed voor en toen werd ik ook nog een hopeloos verliefd op een onbereikbare jongen die het leuk vond om mijn brief voor de klas voor te lezen. Hij zat niet bij mij in de klas maar heb dat via via gehoord. Ben daarna nooit meer verliefd geweest en heb daar nu ook totaal geen behoefte meer aan.

Op school is er wel een lichtpuntje geweest voor me. Dat was mijn mentor van de tweede (meneer F). HIj luisterde naar me en gaf me het gevoel iest waard te zijn. Heb toen bij hem mijn hart gelucht meer een niet helemaal waar maar voor mij eerste stap naar vertrouwens band verhaal. Dat kon hij niet voor zich houden en heeft toen mensen in geschakeld en na een tijdje wisten mijn ouders het ook. heb toen voor het eerst hulp gekregen en het misbruik stopte even omdat ik denk dat mijn vader schrok ofzo. Maar de vrouw die mij hielp vroeg maar één keer naar het 'verhaal' en nam er meteen genoeg mee dat ik er niet over wilde vertellen. Dit was mevrouw B (voor de duidelijkheid) Maar op school begonnen ze me weer te puchen om mee te gaan gymen omdat ze dachten dat ik dat verhaal vertelde om maar niet mee te hoeven gymen. Wat niet zo was. Maar een zekere meneer Z wilde afspreken dat als ik niet mee zou gymen ik dus echt met een andere groep mee zou moeten gymen. En tot overmaat van ramp dacht ik in die periode dat ik zwanger was van mijn vader! Mijn buik was voor mijn gevoel dikker deed pijn was misselijk en bovendien bleef ook mijn menstruatie ook nog eens uit! Heb dit toen ook tegen meneer F verteld en die ging er gelijk weer mee naar meneer Z. Die heeft dit volgens mij toen weer tegen mijn ouder gezegd en tegen mevrouw B en die kon me toen niet meer helpen. Mijn gedrag werd te ernstig. Mevrouw D heeft mijn toen bij een andere instantie opgevangen. Ook zij prate niet over de achter ligende dingen maar vooral over school en hoe ik er voor kon zorgen dat ik weer mee zou gaan gymen. Dat is echter niet gelukt. Maar meneer F heeft me nog wel een paar keer bij zich geroepen (wat ik o zo fijn vond want ik voel me echt op mijn gemaak bij hem, wat niet vaak voorkomt bij mannen) en hij vroeg toen ook dingen over mijn snijden en wilde graag weten al ik het weer had gedaan. Na een tijdje vroeg hij ook of het niet misschien een vader of een broer ofzo was die me ooit iets had aangedaan. Maar dat heb ik toen ontkend omdat het me nogal overviel. Hij is ook nog een keer bij ons thuis geweest (hij was tenslote mijn mentor dus waarom niet) en daar confronteerde hij mijn ouders er ook mee of het misschien niet een familielid was ofzo. Maar daar reageerde bijde ouders heel rustig en ontkennend op. Alles was al snel weer gesust en viel wel mee. De hulp werd minder en er is toen door haar nooit meer gevraagd over achterliggende dingen voor dat verhaal. Ik was toen wel over.

Klas drie. Mijn mentor was meneer V en daar had ik niet zoveel mee. Vond hem wel aardig maar blijkbaar was ik één van de weinige. Het ging best goed in de derde tot de bom weer onlplofte. Ik kreeg een dyslextie test en heb toen met de deurklink in mijn hand zowat mijn verhaal gedaan. Zij geloofde me wilde me helpen. Zij was mevrouw JS. Mevrouw S vinde graag dat ik het op school tegen iemand zou zeggen die ik vertrouwde omdat zij niet heen en weer kon blijven rijden naar school terwijl de test al was afgerond. Meneer F kwam toen gelijk bij me op en hem heb ik het toen ook verteld. Ik wist niet goed hoe ik het moest vertellen dus vroeg ik of hij zich nog herrinderde dat hij vroeg of het niet een broer of vader ofzo was. En dat herrinderde hij zich gelukkig nog. HIj zie toen dat hij blij was dat het er nu uit was en dat hij dat altijd nog wel gedacht had. Maar hij kon het weer niet voor zich houden en moest het wel tegelijk met mentor vertellen en samen hebben ze toen besloten om mijn moeder naar school te laten komen. De rest is bekend. Het AMK kwam erbij kreeg een nieuwe therapeut mevrouw S. Zei was wel aardig maar bleef ook bij het onderwerp school hangen. Daar had ik dus ook niets aan. Meneer F heeft me na het AMK nog een keer bij zich geroepen en gezegd dat het dus toch weer een verhaaltje was. Ik was toen echt geestelijk helemaal opgebrand en kon alleen maar ja knikken en wilde daar zo snel mogelijk weer weg. Maar ik wilde het hem zo graag vertellen maar kon het niet. Was er nog niet klaar voor maar heb toen wel mijn vertrouwenspersoon verloren. En dat deed me heel erg veel pijn. Hij geloofde in mij.

Mevrouw S wilde graag dat ik een persoonlijkheids en inteligentie test deed. Daar kwam dus uit dat ik dus voor de buitenwereld heel anders vppr doe dan ik me werkelijk voel. Helaas heeft ook dit hun ogen niet helemaal open gedaan. Mijn vader had het liefst dat ik zo min mogelijk therapie kreeg omdat we er toch wel samen uit zouden komen. Daar hadden we geen hulp voor nodig.

Pas toen ik in de 4de alleen thuis en bij mijn nieuwe therapeut mevrouw W een uitspraak deed met weer een 'andere dader' zijn hun ogen helemaal open gegaan en nu praten we er wel eens over wat er allemaal gebeurt en hoe ik daar onderuit kan proberen te komen. NU PAS!!!

En nu ben ik dus blijven zitten en wil ik nog heel graag over. Weet iemand misschien of ik nog een kans maak als ik al mijn huiswerk af heb en ik haal alleen maar hoge cijfers? Dan weten ze toch dat ik wel alles een keer gehad heb want dat wisten ze niet zeker. dus moest ik maar een jaartje oefenen met het naar school komen en repetiets maken. Maar dat kan ik wel hoor! Ik ga me daartoe dwingen en dan wil ik zo graag alsnog naar havo 5!! Word echt gek van mezelf en weet niet niet meer.

Ik wil heel graag dat het weer goed gaat tussen mij en meneer F. Ik mis hem zo en dank dat het me echt wel lukt om antijd naar school te gaan als ik hem op kan zoeken als het even niet goed met me gaat.

Nog bedankt voor alle berichten! En voor de steun! Jullie zijn geweldig en helpen me enorm. Maar heb alle brichten nog niet echt goed doorgelezen maar dat zal ik zo snel mogelijk doen!

groetekes, moonlight

Wat een verhaal. Knap van je dat je dan wil vertellen.

Uit je verhaal haal ik een aantal zaken..

de eerste is dat je vader hulp aan het gezin en specifiek aan jouw, niet graag ziet. Dat is voor mij een aanwijzing dat hij weet dat hij fout bezig is en dat wil verdoezelen.

Heb je familie die je durft te vertrouwen? Een oom, tante.. zelfs een buurvrouw (of een paar huizen verder) die je in vertrouwen durft te nemen? Ik denk dat het heel zinvol kan zijn om je verhaal tegen een persoon af te steken. Om op die manier voor jezelf helderheid te krijgen en uiteindelijk de -voor jou- juiste stappen te ondernemen.. met een steuntje in de rug van iemand waar je van op aan kan.

Misschien kan je het ook zelf - probeer dan het boek waar ik het over had te lezen. Ik denk dat je er echt wat aan hebt.. het zijn geen uitgebreide verhalen en moeilijke teksten. Het is heel toegankelijk en het leest vlot.

Gezien je je best doet om te praten (je verhaal doen, contact zoeken, etc), denk ik dat de vraag die je jezelf op het moment moet stellen is: met wie wil je praten?

Als je wilt mag je me mailen.. PB me dan even, ik mag hier geen e-mailadres achterlaten (volgens de regels) en omdat je een gast bent, kan ik jou geen pb sturen. By the way: ik ben 21.

Mocht je in de buurt wonen, is mijn moeder een zeer betrouwbaar persoon die geweldig kan luisteren en waar nodig/je dat wilt, zegt ze ook nog wel eens zinnige dingen terug Daarbij heeft ze, gezien haar werk, ervaring en connecties in de hoek waar je het zou kunnen zoeken.

Sterkte,

Martin

Misschien kan je meneer F dit forum laten lezen? Je hebt hier alles heel duidelijk uitgelegd, en ik kan me voorstellen dat dat in een gesprek niet zo makkelijk gaat (bijv. omdat je dan te veel moet huilen).

Ik denk dat hij dan wel begrijpt wat er eerder allemaal mis is gegaan. Wie weet kan hij ook voor je regelen dat je in de zomervakantie een aantal toetsen mag maken om alsnog over te gaan? Kan je hem (of iemand anders van je school) dat niet vragen, als een kans om te bewijzen dat er echt niets mis is met je inzet voor school?

Ik kan zo snel geen familie bedenken die ik echt vertrouw. We zijn niet zo close met de familie. We gaan ook zo min mogelijk van huis weg en dan vaak nog alleen maar voor verjaardagen. En dat dan zo kort mogelijk.

Heb alleen maar buurmannen en verder kan ik niemand bedenken die ik in vertrouwen kan nemen in mijn directe omgeving.

Denk wel dat ik iemand nodig heb om tegenaan te praten en die me op kan vangen als het even mis gaat.

Martin, zou je moeder dat niet vervelend vinden dan? Een vreemde die haar verhaal bij haar komt doen en komt uithuilen? En daarbij is het een half uur rijden van ons vandaan en ik kom bijna nooit buiten de deur. Ben ook heel verlegen Maar bedankt dat je het voorstelt en als je moeder het goed vind houd ik het zeker in mijn achterhoofd

En Cassanne, het is wel een goed idee! Maar ik heb hem al een jaar lang niet meer gesproken. Nou, hij heeft gevraagd naar mijn zere knieen en snel hoe het nu ging. Ik zou dat het wel redelijk ging. We stonden midden in een vole gang en het klonk echt als een beleefheidsvraag. Zoals zo veel die altijd stellen om wat te vragen.

Maar het kan natuurlijk ook verkeerd op mij overgekomen zijn.

In de vakantie dingen inhalen is wel een goed idee. Maar ik denk dat ze daar op geen enkele wijze aan willen. Ze waren er zo zeker over dat ik moest blijven zitten en zodra ik volgend jaar weer niet naar school ga komen is het klaar voor mij. Dan zit het er niet meer in voor mij. Dan maar hopen dat ik niet weer een zenuwinzinking krijg en het even niet meer zie zitten en een schouder nodig heb om uit te huilen. Zou dan heel graag naar Fris gaan om mijn hart te luchten maar ben bang dat het overkomt als een wanhoop achtie om toch maar over te gaan. Dan wordt mijn maan nog meer besmeurt. En dat moeten we niet hebben, elende genoeg.

Maar wat vinden jullie van het idee om zoveel mogelijk in de vakantie in te halen en voorut te werken? Of denken jullie dat de leraren daar niet mee akoord zullen gaan?

Moonlight, begrijp me niet verkeerd maar verwacht je dat wij via een indiscreet medium je kunnen helpen? Ik vind het erg voor je, maar je moet beseffen dat je beter professionele hulp krijgt dan de welgemeende maar weinig vooruitbrengende steun van ons allen.

Moonlight, begrijp me niet verkeerd maar verwacht je dat wij via een indiscreet medium je kunnen helpen? Ik vind het erg voor je, maar je moet beseffen dat je beter professionele hulp krijgt dan de welgemeende maar weinig vooruitbrengende steun van ons allen.

..aan het eind van de dag zijn wij hier allemaal maar goedwillende amateurs. We kunnen naar je luisteren (beetje indirect) en je een zetje in de goede richting geven - maar wat Napoleon Dynamite zegt is wel waar.

Zie maar hoe je het ervaart en houd je eigen tempo aan.

Als je wilt, vraag ik mijn moeder hoe ze er tegenaan kijkt. Ik stel voor dat we dit afsplitsen en over de pb doen (registreer jezelf even?).

Ik begrijp het allemaal wel. Maar professionele hulp is me een beetje tegengevallen en was niet echt wat ik ervan verwachtte. Was eigenlijk meer een achteruitgang en heb er niet echt zo heel veel vertrouwen meer in, als ik dat eerlijk mag zeggen. Daarom probeer ik nu om op deze manier wat adviezen te krijgen en raad. Tot nu toe valt dat me helemaal niet tegen. Ik ben normaal niet zo goed in contacten leggen en dit was voor mij dus de ideale oplossing. Wel indirect ja. Maarja. Als het helpt.

Moet nu ook weer uit mezelf een nieuwe afspraak maken omdat ik een afspraak gemist heb maar durf daar niet echt aan. Zelfs bellen doe ik al niet graag.

Ik kan je eerlijk gezegd niet echt helpen

Ik denk alleen wel dat het heel belangrijk is dat je er met iemand over kan praten en inderdaad is praten met lotgenogen vaak een heel goede optie, wij proberen ons allemaal in jouw situatie in te leven, maar voor ons blijft dat lastig voor te stellen. Zij kunnen jou denk ik het best helpen!

Ik wil je in ieder geval heeeeel veel sterkte toewensen en ik hoop dat je zo snel mogelijk uit deze hel (zo zie ik het) komt!

Dat van die afspraak in mijn laatste berichtje is misschien een beetje vaag maar dat ging over een afspraak bij mijn therapeut die ik gemist heb