Ik wil voor mijn profielwerkstuk de snelheid van geesteenteverwering in de magen van wadpieren oftewel aaswormen onderzoeken. Het mineraal dat ik hiervoor wil gebruiken is olivijn. Het is bekend dat gesteente in ieder geval vele malen sneller verweert in de magen van wadpieren dan in de buitenlucht(wadpieren halen de bovenste laag zand van het wad voortdurend door hun maag heen, en voeden zich met het vuil dat erop zit). De reden dat ik dit wil, is het onlangs gepubliceerde idee van prof. Olaf Schuiling van de Universiteit van Utrecht, die verwering van Olivijn wil gebruiken als broeikasgasverwijderaar(ziehier voor meer informatie) Als het olivijn zó veel sneller zou verweren in de magen van wadpieren, zou het misschien wel een goed idee zijn om het olivijngruis in een wadpier-rijk gebied uit te strooien i.p.v. in een tropisch oerwoud, wat Schuiling's plan nu is. Dan zou het uitstrooigebied ook een stuk kleiner hoeven te zijn.
tot zover mijn idee. Nu de praktijk:
Als gesteente(in mijn geval Olivijn, een mineraal dat vrij instabiel is aan het aardoppervlak) in contact komt met water, vormt het met CO2 in het water, bicarbonaat(HCO3-). Dus het CO2 is weg. Nou is bicarbonaat basisch, dus als ik een bak neem met olivijngruis(met wat vuil ertussen voor de voeding), en wadpieren, dan kan ik de verwering van het olivijn testen door eerst een PH-meting te doen, en na een poos weer een PH-meting te doen. Met die metingen kan ik berekenen hoeveel [HCO3-] is gemaakt, dus de verwering. Uiteraard neem ik dan ook een testbak, met gewoon zand, en daarmee doe ik hetzelfde. Dan ga ik de gesteenteverweringen vergelijken(zand zal ook wel wat verweren, want dat bevat o.a. steen, maar niet alleen maar, en vooral stabiel gesteente) Dan bekijk ik of het rendabel is om dit op grote schaal te gebruiken.
Op deze manier zou niet alleen het CO2-probleem tegen worden gegaan, maar ook nog het probleem dat de oceanen verzuren, er komt namelijk extra base(bicarbonaat) in zee. Nou weet ik dat de zee een bufferende werking heeft, maar het zal toch wel helpen.(De verzuring van de oceanen vernietigt bijvoorbeeld koraalriffen maar het heeft nog veel meer nare gevolgen)
Nu mijn probleem:
De testbak waarin de verwering het snelst gaat en die dus de hoogste PH krijgt, onttrekt gedurende de maand dat de bak basischer wordt, ook zelf steeds meer CO2 aan de lucht(geloof ik), omdát hij basischer is. Daardoor wordt de bak zelf weer ietsje zuurder, en de meting ontbetrouwbaar. Hoe kan ik dat probleem oplossen? Ik kan geen kap over de bakken doen, dan komt er geen CO2 meer bij om te verweren, en bovendien stikken de wadpieren dan.
Hebben jullie suggesties voor een proefopstelling? Hebben jullie nog andere op- of aanmerkingen over het idee?
alvast bedankt
olivijn, een gemakkelijk te delven mineraal
wadpier met daarnaast wadpier poepjes, eigenlijk gewoon gezuiverd zand
