Levensverwachting bij diabetes

Jona444

Stel dat iemand diabetes mellitus heeft. Deze persoon leeft gezonder dan de gemiddelde Belg of Nederlander. Hij of zij doet dagelijks aan sport, eet gezond (een voeding met veel vezels, enkelvoudig en meervoudig onverzadigde vetzuren, de insulinebehoefte is vrijwel perfect ten opzichte van de koolhydraatruilwaarden in de voeding, etc.), de bloedsuikerspiegel wordt intensief gecontroleerd. De persoon rookt/drinkt niet, heeft geen overgewicht, een goed cholesterolprofiel (hoog HDL en laag LDL), geen overgewicht, dus de perfectie zelve.

Desondanks lees ik in de literatuur dat iemand met diabetes mellitus (en die perfect geregeld en gezond is) altijd een 2x hogere kans heeft om hart en vaatziekten te ontwikkelen. Ik vraag mij af waarom dit zo is. De insulinebehoefte is vrijwel perfect. Gemiddeld zouden er zich in een tijdspanne van 20 jaar complicaties voor. Is dit hier ook het geval?

Dido

Desondanks lees ik in de literatuur dat iemand met diabetes mellitus (en die perfect geregeld en gezond is) altijd een 2x hogere kans heeft om hart en vaatziekten te ontwikkelen. Ik vraag mij af waarom dit zo is. De insulinebehoefte is vrijwel perfect. Gemiddeld zouden er zich in een tijdspanne van 20 jaar complicaties voor. Is dit hier ook het geval?

Mogelijks zit ik er compleet naast (ik baseer me dan ook niet op de literatuur of zo), maar ik vraag me af of het toch niet te maken heeft met het feit dat een perfecte regeling van de glucosemie, bij een diabetes patiënt, gewoonweg onmogelijk is? Zelfs als je heel frequent de glucosemie controleert, dan nog werkt dit niet zoals het fysiologisch feedbacksysteem waarbij de insuline secretie en de constant 'opgemeten' glucosemie wél perfect gesynchroniseerd verlopen. Zelfs als je dus de indruk hebt dat iemand perfect geregeld is, dan zijn er vermoedelijk nog vele (kleinere) momenten van de dag waarop die te hoog of te laag staat. Met dus alle gevolgen vandien: micro- en macrovasculaire complicaties...

Dido

Jona444

De bloedsuikerspiegel is een samenspel tussen insuline, glucagon en adrenaline. Hoe weet je dat deze drie hormonen de perfectie kunnen nabootsen? Het hormonaal stelsel is vrij traag (in vergelijking met het zenuwstelsel), maar wel preciezer. Er kan dus zeker een tijdsspanne liggen tussen een te lage (of te hoge) suikerspiegel en de fysiologische correctie daarop.

Dido

... Hoe weet je dat deze drie hormonen de perfectie kunnen nabootsen? Het hormonaal stelsel is vrij traag (in vergelijking met het zenuwstelsel), maar wel preciezer. Er kan dus zeker een tijdsspanne liggen tussen een te lage (of te hoge) suikerspiegel en de fysiologische correctie daarop.

Akkoord, misschien is het woord 'perfectie' hier inderdaad niet van toepassing. Maar een kunstmatig systeem (insuline toedienen dmv. een injectie of een insulinepomp) zal volgens mij nooit de precisie (itt. perfectie) kunnen benaderen van een fysiologisch systeem van een gezonde persoon (hier in de betekenis van zonder diabetes). Simpelweg omwille van het feit dat een kunstmatig systeem nooit 24u op 24u de glycemie controleert, zoals een fysiologisch feedbacksysteem dat wél doet. En omdat daarbij haar vrijzetting van insuline op een kunstmatige manier, ook weer met minder precisie verloopt dan een fysiologisch systeem.

En zelfs als werkt dit fysiologisch systeem ook niet optimaal (perfect), dan nog zal dit vermoedelijk niet opwegen tegen de nog veel grotere imperfectie van een kunstmatig systeem. En aangezien dit een proces is dat zich jarenlang blijft afspelen, vermoed ik dat dit wel degelijk gevolgen heeft voor het organisme.

Trouwens, het zou misschien interessant zijn om te weten of de risico's op complicaties echt lager worden als men een pancreastransplantatie uitvoert. Deze brengt momenteel nog (te)veel andere problemen met zich mee, maar het ziet er toch naar uit dat, als de operatie slaagt, de cijfers een stuk gunstiger worden. Ik zie dit als een bijkomend argument voor het gegeven dat een kunstmatige insuline toediening nooit het fysiologisch systeem zal kunnen evenaren.

This operation is too new to be able to say for sure whether it will help prevent the further progression of diabetic nerve disorders, as well as circulatory disease. However, preliminary studies of patients who have received first kidney and, later, pancreas transplants hold out some hope that it may.4,5,6,7,8. Furthermore, a recent study of 500 simultaneous pancreas-kidney transplants done in Wisconsin showed even more encouraging results for this operation. The Wisconsin group attained remarkable survival rates at one, five and ten years of 96.4%, 88.6%, and 76.3%.9

Surprisingly, evidence is also mounting that pancreas transplantation may help those with type 2 diabetes as well.10

uit: http://www.thedoctorwillseeyounow.com/arti...iabetes/panc_3/

Of zie ook:

When the transplant takes, the patient no longer has diabetes and is unlikely to get it again. Insulin shots and frequent blood glucose testing are no longer necessary. Restoring normal blood glucose levels may stop complications from worsening, although many more studies are needed.

uit: http://www.diabetes.org/type-1-diabetes/pa...transplants.jsp

Zo'n patiënten hebben dus geen diabetes meer. Al betekent het blijkbaar niet dat hun uiteindelijke mortaliteit lager wordt, maar de reden daarvan is niet meer de diabetes, want deze is verdwenen.

A recenty study (JAMA, 2003) has indicated that, for patients with functioning kidneys, survival rates of patients who receive pancreas-only transplants are worse than the survival rates of patients who manage their diabetes with conventional therapy (insulin, diet, etc.). Therefore, the decision to have a pancreas-only transplant should be very carefully considered by both the patient and physician. Because of the lower survival rates seen with pancreas-only transplants, and because a pancreas transplanted along with a kidney is less likely to fail than a pancreas transplanted alone, pancreas transplants are nearly always done only in people with type 1 diabetes who are getting or already have a transplanted kidney.

Of deze (uit: http://www.guideline.gov/summary/summary.a...5&nbr=3429)

POTENTIAL BENEFITS

Successful pancreatic transplantation may result in:

* Independence from exogenous insulin therapy, normal blood glucose concentrations, and normal or near-normal HbA1c.

* Improved quality of life primarily due to elimination of daily insulin injections and frequent daily blood glucose measurements

* Reduced episodes of acute complications experienced by patients with type I diabetes (e.g., hypoglycemia, hyperglycemia)

* Partial reversal of the long-term renal and neural complications

* Prolonged life expectancy of diabetic patients with autonomic insufficiency

POTENTIAL HARMS

Risks associated with pancreatic transplantation include clinical complications caused by the surgery and by chronic immunosuppressive drugs, as well as death.

* Surgical complications: Perioperative complications leading to relaparotomy occur in approximately 30% of patients and include intra-abdominal infections and abscess, vascular graft thrombosis, anastomotic leak, and duodenal stump leak.

* Side effects associated with life-long immunosuppressive therapy: The combination of immunosuppressive agents most frequently used (e.g., cyclosporine, azathioprine, and prednisone) have numerous and varied significant adverse effects including nephrotoxicity, infection, hypertension, and gingival hyperplasia.

* Mortality risk: The mortality rate 1 and 3 years after pancreas transplant alone (PTA), simultaneous pancreas and kidney transplant (SPK), or pancreas after kidney transplant (PAK) is approximately 7%. The mortality rate 1 year after the much less invasive procedure of pancreatic islet transplantation is 5%. Thus, it seems likely that the mortality rates are related more to chronic diabetes than to pancreas transplantation itself.

Dus, zelfs de risico's na een transplantatie zouden mogelijks vooral te wijten zijn aan de schade die reeds is opgetreden door de diabetes.

Ik besef dat ik hier niet het bewijs lever voor m'n veronderstelling dat de oorzaak van de complicaties bij een goed geregelde diabeticus ligt bij het gegeven dat een kunstmatige insuline toediening nooit het de fysiologische insuline secretie bij een gezonde niet-diabeticus zal kunnen benaderen. Maar het lijkt er dus wél op dat minstens het kunnen beschikken over een voldoende werkende pancreas noodzakelijk is om geen diabetes type 1 te hebben of zelfs om diabetes type 1 te kunnen genezen. Vooral dat laatste lijkt me essentieel: patiënten die tgv. een pancreastransplantatie een optimale (lees: fysiologische) regulatie van hun Glucose krijgen, zien hun complicaties tgv. de diabetes niet meer verder toenemen, en mogelijks zelfs kleiner worden. Mogelijks is het over 'een optimale glycemie' beschikken, nog te algemeen en zou je dit nog verder kunnen uitwerken om na te gaan wàt dan precies leidt tot de complicaties ed. Maar ook wat dat betreft, kan je volgens mij, gewoon het mechanisme overnemen van waarom hyperglycemie (bij een diabeticus) leidt tot de gekende complicaties.

En dat duwt me verder in de richting van m'n uitgangspunt.

Dido

Jona444

Ik had je enkele jaren volkomen gelijk gegeven. Echter, de huidige humane insuline's zijn zeer effectief. De medicatie is er enorm op vooruitgegaan. Ik denk dat je dit wat onderschat. Kijk maar even naar dit schema:

Afbeelding

`

Daar zie je dat de insuline glargine de basale insulinebehoefte perfect nabootst (rode lijn). En dit een hele dag lang. De overige lijnen zijn soorten insuline's die je voor de maaltijd dient in te spuiten. Indien je het aantal insuline eenheden perfect kunt afstemmen op de koolhydraatbehoefte, zie ik niet waarom er complicaties dienen op te treden.

Het lijkt dus perfect mogelijk om de insulinebehoefte af te stemmen op het lichaam. Vandaar dat ik mij de vraag stel waarom er nou toch complicaties zouden optreden.

patiënten die tgv. een pancreastransplantatie een optimale (lees: fysiologische) regulatie van hun Glucose krijgen, zien hun complicaties tgv. de diabetes niet meer verder toenemen, en mogelijks zelfs kleiner worden

Dat lijkt mij weinig objectief. Alles hangt er immers vanaf hoe goed de diabetes voor de transplantatie geregeld werd.

anusthesist

Daar zie je dat de insuline glargine de basale insulinebehoefte perfect nabootst (rode lijn). En dit een hele dag lang.

Is dit een weergave van de 1ste gift of de 2de, 3de... etc? Ik zie namelijk de lijn van glargine in het begin omhoog lopen.

Bovendien, wat is de insulineconcentratie van iemand zonder DM type 1? Die hadden ze er ook wel in mogen zetten. Je zult dan zien dat deze spiegel schommelt naar gelang de koolhydraatconsumptie. Soms zal er meer insuline nodig zijn door grote hoeveelheden koolhydraten, dus zul je altijd een snelwerkend insuline nodig hebben.

Het lijkt dus perfect mogelijk om de insulinebehoefte af te stemmen op het lichaam. Vandaar dat ik mij de vraag stel waarom er nou toch complicaties zouden optreden.

Als de normale insulinespiegel (iemand zonder DM) schommelt op een dag, waarom zou een constante insulinespiegel dan een perfecte afstemming zijn? Je houdt dan geen rekening met de hogere insulinebehoefte na (grote) maaltijden. Zelf zei je in een eerdere post dat ook andere hormonen een rol spelen in de glucosehuishouding. Door een stressreactie kan bijvoorbeeld het glucose stijgen in het bloed, hier wordt door een langwerkende insuline zoals glargine ook geen rekening gehouden.

Je mag er dus gerust van uitgaan dat het glucose in het bloed bij iemand met DM nooit helemaal normaal is, ondanks controles en leeftstijladviezen e.d. Omdat deze nooit helemaal normaal is heb je altijd een vergrote kans op vaatlijden.

Dido

Jona, als je weet dat een infectie, temperatuurstijging (koorts), stress (zowel fysiologisch als psychologisch), een klein beetje meer of een klein beetje minder beweging, een beetje meer of een beetje minder suikers in de voeding, een ietwat tragere of een ietwat snellere absorptie van voedingsmiddelen uit de darm (met dus ook een glycemie die daardoor wat verandert),... allemaal invloed hebben op de glycemie, dan kan je dit met geen enkel kunstmatig systeem allemaal gaan voorzien en opvangen. Ook niet door kort- of middellang, of langwerkende insulines te gebruiken. Met deze laatste zal je inderdaad de fysiologische glycemie wat kunnen nabootsen voor een persoon die zich elke dag in precies dezelfde omstandigheden bevindt en die elke dag ook op precies dezelfde manier lichamelijk reageert op die externe prikkels, maar daar stopt het ook. En je kan dan inderdaad de insuline toediening enkele uren later gaan aanpassen, aan de gemeten glycemie, maar dan nog betekent dit dat je achter de feiten aanloopt. Misschien ervaart diezelfde persoon het komende uur net een beetje meer stress, of wat minder stress, en zal de adrenaline in z'n bloed de glycemie weer veranderen. Of heeft die door één of andere reden een ietwat tragere maaglediging dan de dag ervoor. Of heeft die 10 minuten minder bewogen dan enkele uren ervoor. Al deze zaken worden helemaal niet opgevangen met die vaste toediening van insulines (zelfs als je ze 4x/dag toedient na de glycemie te hebben gemeten).

patiënten die tgv. een pancreastransplantatie een optimale (lees: fysiologische) regulatie van hun Glucose krijgen, zien hun complicaties tgv. de diabetes niet meer verder toenemen, en mogelijks zelfs kleiner worden
Dat lijkt mij weinig objectief. Alles hangt er immers vanaf hoe goed de diabetes voor de transplantatie geregeld werd.

Heb je daar bronnen bij, die dat weerleggen? Ik heb meerdere bronnen aangehaald die dit beweren. Misschien is het inderdaad niet zo makkelijk vast te stellen, maar dat neemt niet weg dat men op langere termijn toch een aantal parameters (dmv. beeldvorming of bloedwaarden) kan opvolgen om vast te stellen of de complicaties inderdaad toenemen of stabiliseren (of zelfs afnemen). Ik heb niet onmiddellijk zin om uit te zoeken hoe men daartoe gekomen is in die aangehaalde studies, maar aangezien het om behoorlijke bronnen gaat, ga ik ervan uit dat ze door vele anderen al met kritische ogen bekeken zijn én blijkbaar nog niet echt weerlegd zijn. Tenzij je me bronnen kan tonen die deze duidelijk weerleggen. Er wordt trouwens ook wel vaker genoemd dat er zeker nog onderzoek in die richting dient te gebeuren (pancreastransplantaties zijn behoorlijk nieuw en worden nog maar op kleine schaal uitgevoerd). Maar, ik herhaal:

POTENTIAL BENEFITS

Successful pancreatic transplantation may result in:

...Partial reversal of the long-term renal and neural complications...

uit: http://www.guideline.gov/summary/summary.a...95&nbr=3429

Restoring normal blood glucose levels may stop complications from worsening, although many more studies are needed.

uit: http://www.diabetes.org/type-1-diabetes/pa...transplants.jsp

Of:

Effect of pancreas transplantation on secondary complications of diabetes

* Recipients of successful pancreas transplantation maintain normal plasma glucose levels without the need of exogenous insulin therapy. This results in normalization of glycosylated hemoglobin levels and a beneficial effect on many secondary complications of diabetes. The durability of the transplanted endocrine pancreas has been established with the demonstration that normalization of glycosylated hemoglobin is maintained as long as the allograft functions. The potential lifespan of the transplanted pancreas is not known precisely because, at present, survivors with functioning pancreas transplantations still are doing well more than 16 years after transplantation. The implications of prolonged normalization of glycemia and glycosylated hemoglobin levels are significant with respect to patients' quality of life, kidney structure, and motor-sensory and nerve function.

...

Furthermore, successful pancreas transplantation will halt or reverse the pathology in the native kidneys of patients with type I diabetes and very early proteinuria. Pancreas transplantation recipients all had persistently normal glycosylated hemoglobin values after transplantation for 5-10 years. The thickness of the glomerular and tubular basement membranes and mesangial volume steadily decrease over a 10-year interval. These early studies have important implications for the role of pancreas transplantation alone in patients with type I diabetes and very early changes in native renal function.

...

# Successful pancreas transplantation has been shown to halt, and in many cases, reverse motor-sensory and autonomic neuropathy 12-24 months after transplantation. This has been studied most extensively in recipients of SPK transplantations. This raises the possibility that improvement of diabetic neuropathy occurs, in part, because of improvement of uremic neuropathy. However, pancreas transplantation alone in preuremic patients also has been shown to result in improvement in diabetic neuropathy. Many patients express subjective improvements of peripheral sensation 6-12 months after pancreas transplantation. Very interestingly, the effect of reversal of autonomic neuropathy in patients with type I diabetes with pancreas transplantation has been associated with better patient survival rates than patients with failed or no transplantation.

# Pancreas transplantation does not have an immediate dramatic beneficial effect on preestablished diabetic retinopathy. Retinopathy appears to progress for at least 2 years following transplantation of the pancreas, but it begins to stabilize in 3-4 years compared to diabetic recipients of kidney transplantation only. Longer-term studies of 5-10 years, similar to those described above, have not been reported.

uit: http://emedicine.medscape.com/article/429408-followup

Diabetische retinopathie doet het vermoedelijk nog het slechtst. Maar zelfs daar merk je een beginnende stabilisatie na 4 jaar.

Dus, gezien de toch wel vele aanwijzingen dat de complicaties minstens stabiliseren (bv. bij diabetische retinopathie) of zelfs afnemen na een succesvolle transplantatie, had ik graag wat bronnen van je gezien die dit tegenspreken.

Of, met andere woorden, ik zie nog steeds geen enkele reden om te twijfelen aan het gegeven dat een optimaal geregelde glycemie (op een fysiologische manier, dus mét een functionerenede pancreas) wel degelijk leidt tot een verminderd risicoprofiel.

Dido

Jona444

Is dit een weergave van de 1ste gift of de 2de, 3de... etc?

Dat is de 1ste gift waarvan er dagelijks maar 1 nodig is. In het begin stijgt het inderdaad, maar blijft na verloop van constant.

Bovendien, wat is de insulineconcentratie van iemand zonder DM type 1? Die hadden ze er ook wel in mogen zetten.

Dat doen ze niet omdat dit een diagram is om de insulinebehoefte af te stemmen op de koolhydraatbehoefte.

Als de normale insulinespiegel (iemand zonder DM) schommelt op een dag, waarom zou een constante insulinespiegel dan een perfecte afstemming zijn?

Een constante insulinespiegel is geen perfecte afstemming. Doch is er basale insuline nodig. Bijkomende insuline (andere kleuren op het diagram). worden dan afgestemd op het koolhydraatgehalte van de maaltijd.

anusthesist schreef:Door een stressreactie kan bijvoorbeeld het glucose stijgen in het bloed, hier wordt door een langwerkende insuline zoals glargine ook geen rekening gehouden.

Je mag er dus gerust van uitgaan dat het glucose in het bloed bij iemand met DM nooit helemaal normaal is, ondanks controles en leeftstijladviezen e.d. Omdat deze nooit helemaal normaal is heb je altijd een vergrote kans op vaatlijden.

Dat is een antwoord op mijn vraag. Bedankt daarvoor. Ook Dido voor hier dieper op in te gaan.

scorchingthevortex

Het zou misschien mogelijk zijn om cellen te beschermen tegen suiker fluctuaties, bv door liponzuur. Het schijnt een van de weinige supplementen te zijn die daadwerkelijk een duidelijke werking laten zien.

WillemdeV

Ik vind sowieso dat er duidelijk verschil moet worden gemaakt over welke vorm van diabeter melletus type I of II wordt gesproken.

Ik begrijp dat de oorspronkelijke vragensteller over het DM I heeft. Ik ben met hem eens dat het best vreemd is dat nog steeds van een verlaagde levensverwachting wordt uitgegaan. MIjn verklaring is dat adequate zelfregulatie nog te nieuw is. Vergeet niet dat amper 25 jaar geleden mensen zelf thuis geen bloedsuiker konden bepalen. Men ging elke 3 maanden naar de internist die een stickje in de urine deed en zo nu (elk jaar) eens bloed liet prikken (bij wijze van spreken).

Kortom, die zelfregulatie heeft de laatste 25 jaar een enorme vlucht genomen. Zover ik weet nemen complicaties bij DM I dan ook enorm af (van Dm II nemen ze enorm toe). Uitgaande van die 25 jaar en het optreden van DM I < 16 jaar, zijn het pas de patienten onder de 40 jaar (ongeveer) die optimaal van die vooruitgang hebben kunnen profiteren. De mensen daarboven zijn jarenlang waarschijnlijk niet goed gereguleerd geweest.

Willem

Jona444

WillemdeV schreef:Ik vind sowieso dat er duidelijk verschil moet worden gemaakt over welke vorm van diabeter melletus type I of II wordt gesproken.

Ik begrijp dat de oorspronkelijke vragensteller over het DM I heeft.

Of het DM I of II is had ik opzettelijk opengelaten. Immers, in een later stadium van II wordt insuline spuiten onontbeerlijk. Het ging mij gewoon over het spuiten, dat toch de mogelijkheid biedt om de werking van de pancreas min of meer na te bootsen.

Zover ik weet nemen complicaties bij DM I dan ook enorm af (van Dm II nemen ze enorm toe).

Ik begrijp niet waarom de complicaties bij DM I afnemen en bij DM II toenemen?

Dido

...over het spuiten, dat toch de mogelijkheid biedt om de werking van de pancreas min of meer na te bootsen.

Min of meer is hier zelfs een eufemisme: enkele spuiten per dag slagen er maar heel beperkt in de natuurlijke werking van de pancreas na te bootsen...

Dido

E.Desart

Min of meer is hier zelfs een eufemisme: enkele spuiten per dag slagen er maar heel beperkt in de natuurlijke werking van de pancreas na te bootsen...

Een broer leeft al vele jaren met een insulinepomp. Is diabeet van zijn 2 jaar en nu ca 55. Kent zichzelf en zijn ziekte dus zeer goed. Heeft regelmatig behoorlijk wat last inzake stabiliteit.

Het vraagt ook een discipline, gelijkmatigheid en controle die niet steeds goed te vatten is voor anderen.

Een andere vriend rond ca 60j spuit 4 x per dag (ook van jongsaf). Deze is véél stabieler.

Blijkt sterk van individuen afhankelijk.

Dido

E.Desart schreef:Een broer leeft al vele jaren met een insulinepomp. Is diabeet van zijn 2 jaar en nu ca 55. Kent zichzelf en zijn ziekte dus zeer goed. Heeft regelmatig behoorlijk wat last inzake stabiliteit.

Het vraagt ook een discipline, gelijkmatigheid en controle die niet steeds goed te vatten is voor anderen.

Een andere vriend rond ca 60j spuit 4 x per dag (ook van jongsaf). Deze is véél stabieler.

... als je weet dat een infectie, temperatuurstijging (koorts), stress (zowel fysiologisch als psychologisch), een klein beetje meer of een klein beetje minder beweging, een beetje meer of een beetje minder suikers in de voeding, een ietwat tragere of een ietwat snellere absorptie van voedingsmiddelen uit de darm (met dus ook een glycemie die daardoor wat verandert),... allemaal invloed hebben op de glycemie, dan kan je dit met geen enkel kunstmatig systeem allemaal gaan voorzien en opvangen. Ook niet door kort- of middellang, of langwerkende insulines te gebruiken. Met deze laatste zal je inderdaad de fysiologische glycemie wat kunnen nabootsen voor een persoon die zich elke dag in precies dezelfde omstandigheden bevindt en die elke dag ook op precies dezelfde manier lichamelijk reageert op die externe prikkels, maar daar stopt het ook. En je kan dan inderdaad de insuline toediening enkele uren later gaan aanpassen, aan de gemeten glycemie, maar dan nog betekent dit dat je achter de feiten aanloopt. Misschien ervaart diezelfde persoon het komende uur net een beetje meer stress, of wat minder stress, en zal de adrenaline in z'n bloed de glycemie weer veranderen. Of heeft die door één of andere reden een ietwat tragere maaglediging dan de dag ervoor. Of heeft die 10 minuten minder bewogen dan enkele uren ervoor. Al deze zaken worden helemaal niet opgevangen met die vaste toediening van insulines (zelfs als je ze 4x/dag toedient na de glycemie te hebben gemeten).

Blijkt sterk van individuen afhankelijk.

Je kan het benoemen als 'afhankelijk van het individu', alleen komt het er uiteindelijk op neer dat het afhangt van de fysiologie van het individu. En zoals hierboven al aangehaald, is de glycemie bij een mens verre van constant, schommelt die naargelang we wat meer of min bewegen, naargelang we onze maaltijd ietwat variëren, naargelang we iets later of iets vroeger eten, naargelang onze maag- en darmwerking die dag iets trager of iets sneller werkt, naargelang onze lichaamstemperatuur dit moment iets hoger of iets lager is, naargelang we die enkele minuten van de dag ietwat meer mentale stress voelen of ietwat minder, naargelang onze hartslag die enkele minuten wat sneller of wat trager slaat enz... Kortom, ons metabolisme, onze energielevering hangt af van zodanig veel factoren die we niet bewust kunnen controleren en al die zaken beïnvloeden onze glycemie. Een normaal werkende pancreas vangt deze schommelingen snel op door constant de glycemie te meten. Extern insuline toedienen door slechts enkele keren per dag de glycemie te meten en pas daarna te beslissen hoeveel insuline we zullen toedienen, bootst dit principe van de pancreas maar heel beperkt na.

Gelukkig mag er wel wat speling zijn in de glycemie vooraleer die echt schadelijk is. En kunnen we inderdaad een aantal factoren (zoals beweging, voeding) min of meer controleren, zodat dit ook al wat helpt. In dit laatste slagen sommige patiënten inderdaad ook beter dan andere. Ze kunnen echter nooit die vele andere factoren die de glycemie ook beïnvloeden en die ik zojuist opsomde, beheersen.

Vandaar, stellen dat enkele spuiten per dag de pancreas min of meer nabootst, klopt niet (echt). Al hangt het natuurlijk ook af van wanneer iemand precies vindt dat dat iets min of meer wordt nagebootst.

Dido

Dido

Misschien nog dit ter verduidelijking: met een insulinepomp kan je in principe wel vaker een betere glycemie bekomen omdat de vrijzetting van insuline dan veel geleidelijker kan gebeuren. Maar aangezien ook een insulinepomp de glycemie niet meet, blijft het hoofdprobleem dezelfde: de vrijzetting van insuline door de pomp is veel minder afgestemd op de echte glycemiewaarde die het lichaam op dat moment kent, net omdat de pomp de glycemie niet constant en zelfs helemaal niet meet.

In een normaal functionerend lichaam daarentegen zal deze glycemie wel constant gemeten worden en kan daardoor op elk ogenblik de insuline vrijzetting worden aangepast. Het feedbacksysteem, zoals dit dan heet, kent dan wel een zekere vertraging (een systeem met hormonen werkt nu eenmaal ietwat trager), maar het zal in elk geval vele malen sneller zijn dan een pomp of een toediening van insuline met spuiten.

Men is wel op zoek naar insulinepompen die ook de glycemie kunnen meten. Mocht zo'n systeem er komen waarbij ook hier de glycemie 24u op 24u wordt gemeten én waarbij de insuline daaraan constant kan worden aangepast, dan zou dit een hele vooruitgang betekenen.

zie ook insulinepomp Wikipedia

Dido

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Levensverwachting bij diabetes

Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes

Re: Levensverwachting bij diabetes