emoties en wiskunde

Henriette

bedankt voor de heldere uiteenzetting

Dus wij zijn zelf de kip en het ei en de neurotransmitter is de bevruchting

Interessant om het zo te bekijken.

Henriette

Veertje

Ik denk dat de informatie die binnenkomt via onze zintuigen wordt geïntegreerd met de informatie in ons geheugen, waar de nieuwe informatie in zijn context wordt geplaatst en de emotionele waarde ervan bepaald wordt. De interpretatie die de hersenen hebben gegeven aan de binnengekomen informatie vraagt om een bepaalde manier van reageren. Het doorgeven van de verwerkte informatie en de bijbehorende emoties en het voorbereiden van de reactie erop wordt gedaan met behulp van hormonen en neurotransmitters.

Wat ik me hierbij afvraag is of er niet nog meer factoren zijn de de reactie van een mens bepalen, zoals aangeboren karaktereigenschappen. Gevoelige mensen zullen anders reageren op bepaalde gebeurtenissen dan mensen met een olifantenhuid, al hebben ze hetzelfde meegemaakt en komen ze uit hetzelfde milieu. Wat bepaalt die verschillen in karakter, als we het hebben over aangeboren karaktereigenschappen? Wat maakt de ene mens gevoelig, de andere niet. Waarom kan de ene mens beter tegen kritiek dan de andere?

ConocimientA

Over wat precies de verschillen in karakter bepaalt, kan ik weinig zinnigs zeggen. Dan zou ik eerder filosofisch dan psychologisch antwoorden. Over de verschillen in reactie heb ik wel een theorie.

Misschien is het woord geheugen in mijn eerdere post inderdaad niet goed gekozen. Wanneer de binnengekomen informatie in zijn context wordt geplaatst, worden in de cortex allerlei andere factoren in overweging genomen. Ieder mens heeft bepaalde schema's in zijn hoofd, die zijn gevormd door een combinatie van aangeboren karaktertrekken en omgevingsfactoren. De binnenkomende informatie wordt vergeleken met die schema's.

Wanneer jij ooit uit een raam bent gevallen, is die ervaring toegevoegd aan de schema's in je hersenen, waardoor je een volgende keer dat je dicht bij een raam in de buurt komt, deze situatie vergelijkt met het schema. Vervolgens kunnen de hersenen twee dingen doen:

1. Ze passen de schema's aan aan de nieuwe stimulus (accommodatie).

2. Ze passen de stimulus aan aan de schema's (assimilatie).

In het eerste geval zal je je realiseren dat deze situatie niet overeenkomt met de eerdere situatie en je schema bijstellen, door bijvoorbeeld te denken: de vorige keer viel ik uit het raam, omdat ik niet goed oplette, nu is er niets aan de hand dus ramen zijn niet altijd gevaarlijk. In het tweede geval zal je de situatie met het raam als bedreigend waarderen, de bijbehorende emotie voelen en een stapje achteruit doen.

Angstklachten en stemmingsproblemen worden vaak in stand gehouden doordat deze mensen voornamelijk geneigd zijn te assimileren, waardoor ze voortdurend 'bewijzen' krijgen dat de schema's kloppen.

Napoleon Dynamite

ConocimientA schreef:Over wat precies de verschillen in karakter bepaalt, kan ik weinig zinnigs zeggen. Dan zou ik eerder filosofisch dan psychologisch antwoorden. Over de verschillen in reactie heb ik wel een theorie.

Misschien is het woord geheugen in mijn eerdere post inderdaad niet goed gekozen. Wanneer de binnengekomen informatie in zijn context wordt geplaatst, worden in de cortex allerlei andere factoren in overweging genomen. Ieder mens heeft bepaalde schema's in zijn hoofd, die zijn gevormd door een combinatie van aangeboren karaktertrekken en omgevingsfactoren. De binnenkomende informatie wordt vergeleken met die schema's.

Wanneer jij ooit uit een raam bent gevallen, is die ervaring toegevoegd aan de schema's in je hersenen, waardoor je een volgende keer dat je dicht bij een raam in de buurt komt, deze situatie vergelijkt met het schema. Vervolgens kunnen de hersenen twee dingen doen:

1. Ze passen de schema's aan aan de nieuwe stimulus (accommodatie).

2. Ze passen de stimulus aan aan de schema's (assimilatie).

In het eerste geval zal je je realiseren dat deze situatie niet overeenkomt met de eerdere situatie en je schema bijstellen, door bijvoorbeeld te denken: de vorige keer viel ik uit het raam, omdat ik niet goed oplette, nu is er niets aan de hand dus ramen zijn niet altijd gevaarlijk. In het tweede geval zal je de situatie met het raam als bedreigend waarderen, de bijbehorende emotie voelen en een stapje achteruit doen.

Angstklachten en stemmingsproblemen worden vaak in stand gehouden doordat deze mensen voornamelijk geneigd zijn te assimileren, waardoor ze voortdurend 'bewijzen' krijgen dat de schema's kloppen.

Voor de mensen die hier nog meer over willen leren raad ik de werken van de heer Bartlett aan die de term schema's introduceerde.

Het is natuurlijk een zekere overmatige rationele theorie.

Interessante uitleg trouwens, doe zo verder!

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

emoties en wiskunde

Re: emoties en wiskunde

Re: emoties en wiskunde

Re: emoties en wiskunde

Re: emoties en wiskunde