Zou het, in de gevallen waar mogelijk een onderliggend probleem is, iets op tegen zijn om parallel te werken aan het oplossen van het gedragsprobleem en gelijktijdig naar eventuele onderliggende problemen gaan zoeken?
Neen, integendeel. Er wordt wel vaker aan meerdere problemen tezelfdertijd gewerkt. Of, als het om gevaarlijk gedrag gaat, wordt wel vaker prioriteit gegeven aan het gedrag zelf om dan daarna (vaak op een rustiger tempo) te werken aan het onderliggend probleem. Ik schrijf 'rustiger tempo' omdat het natuurlijk vaak een stuk langer duurt vooraleer een onderliggend probleem is aangepakt.
Ik denk hierbij bv. aan automutilatie. In dit geval zal men het niet door technische middelen onmogelijk maken dat de persoon zichzelf kan verwonden, maar in principe zal de therapeut wel vaker aangeven dat hij/ zij vindt dat auto-mutilatie niet kan. En dat hij/ zij verwacht van de cliënt dat die daarmee stopt. Dit lukt natuurlijk niet altijd, maar op die manier worden wel grenzen gesteld, wat zeker kan helpen. Tezelfdertijd zal ook gewerkt worden aan het onderliggend probleem, wat wel vaak een stuk complexer is.
Zijn er trouwens ook risico's bekend naar het wroeten naar onderliggende problemen, als die er niet zijn?
Ik denk dat 'wroeten' niet echt een correcte term is... :eusa_whistle: Je kan samen met de cliënt de belangrijkste 'levens'domeinen overlopen en nagaan of er problemen zijn in die bepaalde domeinen. Als de cliënt aangeeft dat er geen problemen zijn, dan is:
(1) dit inderdaad correct en heeft het weinig zin daarop door te gaan.
(2) dit mogelijks fout, maar heeft de cliënt geen zin om erover te praten. Je kan dan (als je tenminste weet dat er wél problemen zijn) daar nog even op terugkomen of dit gewoonweg bespreken met de cliënt: bv.: 'ik merk dat je het moeilijk hebt om daarover te praten'. Maar als die cliënt bij z'n standpunt blijft dat hij er niet wil over praten, dan zal de therapeut dit ook gewoon respecteren. Je kan niemand dwingen om therapie te volgen, aangezien dit helemaal niet werkt. Je kan eventueel wel de vertrouwensband met de cliënt verder proberen te verstevigen, waardoor de cliënt zich meer op z'n gemak voelt om het probleem wél te bespreken, maar de cliënt blijft natuurlijk 'baas'...
Als de cliënt
later toch
blijft vastlopen op z'n probleem, is de kans groter dat hij toch hulp gaat inroepen én op dat moment ook openstaat voor therapie. Dàn kan je wel aan het onderliggend probleem werken.
Soms is het zo dat de cliënt
nadien bedenkt dat er toch wel problemen zijn op bepaalde domeinen, terwijl hij eerst aangaf van niet. Hij is dan aan het denken gezet door het gesprek. En wil hij daar dan verder op ingaan, dan kan dit natuurlijk.
Maar 'wroeten', terwijl de cliënt aangeeft dat er geen problemen zijn, zal maar weinig gebeuren, vermoed ik. Tenzij je bv. het in 1 uurtje overlopen van de verschillende levensdomeinen al 'wroeten' noemt... Het gaat dan bv. over vragen: 'hoe verliep jouw opvoeding thuis?', 'Hoe is de relatie met jouw ouders, vrienden, partner', 'Hoe loopt het op jouw werk?',... Als een cliënt maar weinig problemen ervaart, zal dit meestal snel duidelijk zijn in z'n antwoorden en is er weinig om naar te wroeten, denk ik...
Dido