Wetenschapsforum

Oxytocine is een hormoon en neurotransmitter. Het wordt ook wel door sommigen het knuffelhormoon genoemd. Omdat het een belangrijke rol zou spelen bij bv. de hechting/ binding tussen een moeder en haar kind.

Wikipedia omschrijft het als volgt:

Omdat oxytocine ook een belangrijke rol speelt bij de hechting van moeder en kind, wordt het ook wel het "knuffelhormoon" genoemd. Oxytocine (en bij mannen vasopressine) wordt door iedereen aangemaakt bij positief onderling contact, zoals bij aankijken, aanraken, knuffelen en vrijen. Ook bij het verrichten van zorgtaken wordt er meer oxytocine aangemaakt.

Een hoog oxytocinegehalte wordt geassocieerd met een gevoel van vertrouwen en verbondenheid...

Eén van de belangrijkste kenmerken van autisme (ASS) is nu net dat zij moeite hebben met het inschatten van en het omgaan met sociale situaties. Zo hebben ze problemen om zich in te leven in anderen, vertonen ze vaak een vluchtig oogcontact enz... Of, zoals de DSM-IV-TR het omschrijft (ivm. het criterium sociale interactie, er zijn echter nog andere criteria nodig om de diagnose ASS te kunnen stellen):

kwalitatieve tekortkomingen in de sociale interactie, zoals blijkt uit minstens twee van de volgende elementen:

1. Opmerkelijke tekortkomingen in het aanwenden van lichaamstaal of houding. Bijvoorbeeld; rechtstreeks oogcontact, gelaatsexpressie, lichaamshouding en gebaren.

2. Onvermogen om met leeftijdsgenoten relaties aan te gaan die aangepast zijn aan het ontwikkelingsniveau, ze gaan meestal om met jongere kinderen of oudere mensen, maar niet met leeftijdsgenoten.

3. Onvermogen om spontaan vreugde, interesses of successen te delen met andere personen (bijv. niet kunnen tonen, aanduiden of aanwijzen van voorwerpen die belangstelling wekken).

4. Gebrek aan sociale of emotionele wederkerigheid ofwel het niet tonen van emoties.

Nu blijkt dat kinderen met ASS, die Oxytocine toegediend kregen, een significante verbetering vertoonden in hun sociale interacties. Er was vroeger al vastgesteld dat Oxytocine verlaagd is bij mensen met ASS.

Autism is a disease characterized by difficulties in communicating effectively with other people and developing social relationships. A team led by Angela Sirigu at the Centre de Neuroscience Cognitive (CNRS) has shown that the inhalation of oxytocin, a hormone known to promote mother-infant bonds and social relationships, significantly improved the abilities of autistic patients to interact with other individuals.


Oxytocin is a hormone that promotes delivery and lactation. It plays a crucial role in enhancing social and emotional behavior. Previous studies that measured the levels of this hormone in the blood of patients showed that it was deficient in those with autism.

...

The results of these tests thus showed that the administration of oxytocin allowed autistic patients to adjust to their social context by identifying the differing behaviors displayed by those around them and then acted accordingly, demonstrating more trust in the most socially cooperative individuals. Oxytocin also reduced their fear of others and promoted closer social relations.

This is one of the first studies to have demonstrated a potential therapeutic effect for oxytocin on social deficits in autism. Evidently, variations between individuals were observed in terms of their response to treatment, and the researchers acknowledged the importance and necessity to pursue this work. They will in particular be studying the long-term effects of oxytocin on improving the everyday living disorders of autistic patients, and its efficacy at an early stage of the disease.

uit: CNRS (Délégation Paris Michel-Ange) (2010, February 17). Autism: Oxytocin improves social behavior of patients, French study finds. ScienceDaily.

Of de abstract van de studie:Elissar Andari, Jean-René Duhamel, Tiziana Zalla, Evelyn Herbrecht, Marion Leboyer, and Angela Sirigu. Promoting social behavior with oxytocin in high-functioning autism spectrum disorders. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2010;


Dido

Deze wekt een vraag bij mij op. Oxytocine zorgt toch ook voor baringsweeën via het zogenoemde Ferguson-reflex (of is mij dit nu verkeert gezegd?)? Zorgt deze verhoging later nu ook voor de verzorgingsdrang van de vrouw voor haar kind? Dat zou dus betekenen dat vrouwen die deze drang niet of in mindere mate hebben minder gevoelig zijn voor dit hormoon. Hebben deze vrouwen dan ook meer moeite met de bevalling? En zijn deze vrouwen dan ook in zekere zin autistisch? Of maak ik nu een ernstige redeneerfout?

Even proberen... :eusa_whistle:

Zorgt deze verhoging later nu ook voor de verzorgingsdrang van de vrouw voor haar kind?

Oxytocine zou daar inderdaad in meespelen. Maar... ik vermoed dat het niet enkel Oxytocine is die daarvoor instaat. Ik kan me voorstellen dat verschillende andere biologische, sociale (bv. de sociale norm dat een moeder sowieso voor haar kind dient te zorgen) en psychologische factoren (ook diegene die geregeld worden door andere hormonen/ neurotransmitters dan Oxytocine) daar ook een rol in spelen. Met psychologische factoren bedoel ik dan bv. dat de ervaring waarbij de baby dicht tegen je aanhouden, rust brengt, door het leerproces van positieve bekrachtiging ertoe zal leiden dat de moeder die handeling vaker gaat uitvoeren. Net omdat ze dat aangename effect van rust teweeg brengt.

Dat zou dus betekenen dat vrouwen die deze drang niet of in mindere mate hebben minder gevoelig zijn voor dit hormoon.

Of dat één van de andere vernoemde factoren misloopt... Of dat ze gewoon minder Oxytocine produceert. Of...

Hebben deze vrouwen dan ook meer moeite met de bevalling?

Het antwoord daarop zou kunnen zijn dat:

1. het niet noodzakelijk zo is dat een probleem dat op tijdstip 2 optreedt, ook al aanwezig was op tijdstip 1.

2. er vermoedelijk nog vele andere factoren meespelen en Oxytocine dus vermoedelijk perfect normaal kan zijn, terwijl ze toch een probleem had met de bevalling of ze toch een probleem ervaart met de binding tussen haarzelf en haar baby

En zijn deze vrouwen dan ook in zekere zin autistisch?

Het is niet omdat Oxytocine verlaagd is bij autisme, dat dit meteen ook de oorzaak is van autisme. Dit zou me trouwens ten zeerste verwonderen. Vandaar: zelfs als een vrouw een laag Oxytocine heeft, zal zij vermoedelijk niet (steeds) autisme hebben. Uit de studie kunnen we ook niet halen hoeveel mensen er zijn die én een normale binding kunnen creëren met anderen én die toch een laag Oxytocine hebben. Met daarbij ook de bedenking dat de Oxytocine spiegel sowieso al sterk kan variëren in een normaal individu.

En verder kunnen anderen hier misschien nog opmerkingen/ aanvullingen bij plaatsen, die ik over het hoofd zie? ](*,)


De kracht van de studie zit hem trouwens, denk ik, vooral in het feit dat er tot op heden geen enkele therapie/ behandeling is voor autisme. Sommige therapieën/ behandelingen zijn wel een beetje effectief, maar duidelijk met de nadruk op 'een beetje'. Ik denk bovendien dat net de sociale problemen, die mensen met autisme ervaren, behoorlijk invaliderend kunnen zijn. En mocht uit vervolgstudies blijken dat Oxytocine daar inderdaad kan bij helpen (zonder noemenswaardige bijwerkingen), dan zou dit wel eens een belangrijk hulpmiddel kunnen worden voor hen...


Dido

Dido schreef:Even proberen...

Oxytocine zou daar inderdaad in meespelen. Maar... ik vermoed dat het niet enkel Oxytocine is die daarvoor instaat. Ik kan me voorstellen dat verschillende andere biologische, sociale (bv. de sociale norm dat een moeder sowieso voor haar kind dient te zorgen) en psychologische factoren (ook diegene die geregeld worden door andere hormonen/ neurotransmitters dan Oxytocine) daar ook een rol in spelen. Met psychologische factoren bedoel ik dan bv. dat de ervaring waarbij de baby dicht tegen je aanhouden, rust brengt, door het leerproces van positieve bekrachtiging ertoe zal leiden dat de moeder die handeling vaker gaat uitvoeren. Net omdat ze dat aangename effect van rust teweeg brengt.

Of dat één van de andere vernoemde factoren misloopt... Of dat ze gewoon minder Oxytocine produceert. Of...

Het antwoord daarop zou kunnen zijn dat:

1. het niet noodzakelijk zo is dat een probleem dat op tijdstip 2 optreedt, ook al aanwezig was op tijdstip 1.

2. er vermoedelijk nog vele andere factoren meespelen en Oxytocine dus vermoedelijk perfect normaal kan zijn, terwijl ze toch een probleem had met de bevalling of ze toch een probleem ervaart met de binding tussen haarzelf en haar baby

Het is niet omdat Oxytocine verlaagd is bij autisme, dat dit meteen ook de oorzaak is van autisme. Dit zou me trouwens ten zeerste verwonderen. Vandaar: zelfs als een vrouw een laag Oxytocine heeft, zal zij vermoedelijk niet (steeds) autisme hebben. Uit de studie kunnen we ook niet halen hoeveel mensen er zijn die én een normale binding kunnen creëren met anderen én die toch een laag Oxytocine hebben. Met daarbij ook de bedenking dat de Oxytocine spiegel sowieso al sterk kan variëren in een normaal individu.

En verder kunnen anderen hier misschien nog opmerkingen/ aanvullingen bij plaatsen, die ik over het hoofd zie? ](*,)


De kracht van de studie zit hem trouwens, denk ik, vooral in het feit dat er tot op heden geen enkele therapie/ behandeling is voor autisme. Sommige therapieën/ behandelingen zijn wel een beetje effectief, maar duidelijk met de nadruk op 'een beetje'. Ik denk bovendien dat net de sociale problemen, die mensen met autisme ervaren, behoorlijk invaliderend kunnen zijn. En mocht uit vervolgstudies blijken dat Oxytocine daar inderdaad kan bij helpen (zonder noemenswaardige bijwerkingen), dan zou dit wel eens een belangrijk hulpmiddel kunnen worden voor hen...


Dido

Prachtig, bedankt voor uw antwoorden. Maar ik wil toch nog even doorzeuren over dit thema :eusa_whistle:

Sorry, mijn formulatie was ondermaats, ik had maar weinig tijd. Ik had het posten van mijn vraag even uit moeten stellen. Ik ga een hernieuwde poging wagen als je dat niet erg vindt.

Zorgt deze verhoging later nu ook mede voor de verzorgingsdrang van de vrouw voor haar kind?

Domme vraag, antwoord is natuurlijk ja.

Dat zou dus kunnen betekenen dat vrouwen die deze drang niet of in mindere mate hebben bijvoorbeeld minder gevoelig zijn voor dit hormoon.

Hebben deze vrouwen dan ook meer moeite met de bevalling?

Deze vraag blijft staan, maar ik formuleer deze anders. Er komt tevens een vraag bij.

Voor de bevalling maakt neem ik aan het kind (?) Oxytocine aan, de moeder reageert daarop met persweeën, maar wat nou als de moeder op dat tijdstip al een verminderde gevoeligheid heeft voor Oxytocine? Ik neem aan dat er nog andere factoren zijn die een bevalling veroorzaken, kun je een aantal factoren opnoemen waardoor het lichaam besluit over te gaan tot de bevalling? En wat doet het kind (als mijn aanname klopt) Oxytocine aanmaken zodat de bevalling kan starten? De hoofdvraag wordt nu: kan een verminderde gevoeligheid van Oxytocine (of een afgifte die niet boven de drempelwaarde uitkomt) een moeilijkere bevalling veroorzaken, of zijn er nevensystemen die deze complicaties opvangen zodat de bevalling als nog voorspoedig gaat.

En zijn deze vrouwen dan ook in zekere zin autistisch?

Mijn excuses, ik heb duidelijk jou artikel niet grondig genoeg gelezen. Daarnaast heb ik op dat moment een ernstige redenatiefout gemaakt door te denken dat een kleinere standaardwaarde Oxytocine meteen leidt tot autisme. Autistische vrouwen hebben neem ik aan wel minder zorgdrang voor hun kind, maar dan hoeven vrouwen die minder zorgdrang hebben natuurlijk nog niet meteen autistisch te zijn. Dat is opgelost!

Dat zou dus betekenen dat vrouwen die deze drang niet of in mindere mate hebben minder gevoelig zijn voor dit hormoon.

Even puur gekeken naar dit hormoon (of het nou minder wordt aangemaakt of sneller wordt afgebroken of de gevoeligheid lager ligt) en de biologische aspecten: Wat zorgt er nou in biologisch opzicht voor dat een vrouw voor haar baby wil zorgen? Ofwel, stel de vrouw is minder gevoelig voor Oxytocine (en wordt niet geremd door wat voor psychologische of sociale factoren dan ook), zou deze dan meteen niet voor het jong willen zorgen? Je ziet bijvoorbeeld wel eens koeien/paarden/wat voor dieren dan ook (zelfs mensen) die niet eens opkijken naar hun baby. Dit moet toch ook een biologische reden hebben, want in feite is het goed voor de natuur dat een moeder automatisch een drang krijgt voor haar kind te zorgen (even afgezien van dieren als de koekoek, die dit liever door een ander laat doen (meteen weer een interessante, er zijn hier vast studies naar gedaan, waarom de koekoek zo handelt. Kent iemand daar de conclusies van?)). En het lijkt mij dat dit dus endocrien geregeld is.

Heeft iemand een biologisch verklaring voor deze drang?


Een machtig interessante studie in ieder geval. ](*,)

Bartelomeus, ik ben niet echt een Oxytonine specialist en ik denk dat biologen hier, beter jouw vragen kunnen beantwoorden dan ikzelf. In zover de antwoorden erop al allemaal gekend zijn. :eusa_whistle:

Ik zal er dus niet echt op ingaan. Wel wil ik nog een aantal zaken meegeven (uit Wikipedia) die (deels) een antwoord geven erop. Misschien kan je er al wat mee aanvangen...

Over wanneer Oxytocine wordt vrijgezet, oa. bij een bevalling:

it is released in large amounts after distension of the cervix and vagina during labor, and after stimulation of the nipples, facilitating birth and breastfeeding, respectively.

Eén effect van Oxytocine:

Uterine contraction – important for cervical dilation before birth and causes contractions during the second and third stages of labor.

De relatie tussen Oxytocine en materneel gedrag:

Rat females given oxytocin antagonists after giving birth do not exhibit typical maternal behavior. By contrast, virgin female sheep show maternal behavior towards foreign lambs upon cerebrospinal fluid infusion of oxytocin, which they would not do otherwise.

En nog een kleine aanvulling over Oxytocine en autisme:

Autism. Oxytocin may play a role in autism and may be an effective treatment for autism's repetitive and affiliative behaviors. Oxytocin treatments also resulted in an increased retention of affective speech in adults with autism. Two related studies in adults, in 2003 and 2007, found that oxytocin decreased repetitive behaviors and improved interpretation of emotions, but these preliminary results do not necessarily apply to children. Oxytocin has also been implicated in the etiology of autism with one report suggesting that autism is correlated with genomic deletion of the gene containing the OXTR. Studies involving Caucasian and Finnish samples and Chinese Han families provide support for the relationship of OXTR with autism. Autism may also be associated by an aberrant methylation of OXTR, as reported by Gregory and colleagues. After treatment with inhaled oxytocin, autistic patients exhibit more appropriate social behavior

uit: Wikipedia


Dido

Goed, bedankt Dido. Ik zie mijn vraag als deels opgelost. Tenzij een ander nog wat toe kan/wil voegen, ben ik tevreden met het antwoord zoals dat er nu staat.

Bedankt!