Wetenschapsforum

Hallo!

Ik heb mijn eerste jaar fysica gedaan ondertussen, en nu twijfel ik over mijn studiekeuze.

Ik heb vooral voor fysica gekozen omdat ik geïnteresseerd ben in deeltjesfysica en astrofysica. Na veel praten met studiekeuzebegeleiders toch maar besloten om fysica te proberen. Ik wist wel dat ik een beetje extra moeite zou moeten doen, want ik ben eigenlijk altijd vrij slecht geweest in wiskunde.

Jaar doorgeraakt, 4 herexamens (van de 11 vakken). Drie herexamens zouden moeten lukken als ik hard genoeg leer (bij twee ervan scheelde het echt niet veel of ik was erdoor geweest, en bij het derde had ik geen cursus open gehad). Het vierde... nah... Wiskundekeuzevak, en ik ben niet geweldig in wiskunde. Vind het wel ongelooflijk interessant, maar als ik zie wat er van de slimmeriken van mijn klas maar door is op dat vak... ik moet daar niet eens aan beginnen.

Nu is het probleem: je hebt dat vak nodig om deeltjesfysica goed te snappen. Dus eigenlijk kan ik al niet meer doen waarvoor ik aan fysica begonnen ben. En ook andere dingen vallen wat tegen aan de richting (of aan mijzelf). Ik snap alles vrij traag, en op zich wil ik die moeite wel doen, maar het puzzelt niet zo mooi ineen door mijn traag snappen, waardoor ik het veel minder leuk vind. En ik heb heel dikwijls tijdens het leren periodes dat ik het gewoon niet meer zie zitten, omdat er meer "ik snap dit niet"-kruisjes zijn dan bladzijden die ik gedaan heb (zie mijn topics in het huiswerkforum ).

Ik zie mezelf later ook niet echt bezig met fysica. Je moet echt wel goed zijn om onderzoek te doen (wat ik wil doen, eigenlijk...), en dat ben ik niet, en voor zo ver ik mijzelf kan inschatten zal ik dat ook nooit worden. En de enige andere mogelijkheid die ik zie is les gaan geven, en dat wil ik die kinderen niet aandoen (en dat meen ik ](*,) ).

Langs de andere kant... het interesseert me wel, die fysica. Als ik het eenmaal snap is het dikwijls "wauw" en ga ik mijn ouders kei-enthousiast vertellen wat ik zojuist ontdekt heb . En ik wil er ook wel meer over weten, en niet gewoon op het niveau van de gemiddelde documentaire.

Maar dan is er informatica. Ik ben al van toen ik vrij klein was (9 jaar, toen kreeg ik de oude computer van mijn ouders) vrij hard met computers bezig. Op mijn negende was dat meerdere uren prutsen (instellingen veranderen en zo) aan een computer zonder internet, op mijn twaalfde heb ik een hele cursus Visual Basic geleerd op de twee weken die ik met mijn ouders op reis was, altijd enorm geïnteresseerd geweest in wat "de computerspecialist" deed als er hier eens eentje was, ... Voor mijn ouders was het duidelijk dat ik informatica zou gaan studeren, wat ik niet gedaan heb dus. En nu heb ik daar spijt van.

Als ik opnieuw zou moeten beginnen met wat ik nu weet, dan zou ik informatica gaan doen. Probleem is wel dat ik een jaar (of toch een deel, kan waarschijnlijk wel een paar vrijstellingen krijgen) kwijt ben als ik daar nu nog aan begin, én dat ik tussen jongere mensen zit, én dat mensen gaan roddelen. En het grootste probleem: zal dat me wel genoeg interesseren...? Ik ben bang dat als ik nu verander van richting, ik blijf veranderen...

Lange tekst, ongelooflijk bedankt als je tot hier gelezen hebt!

Mijn vraag: kan er iemand me er soms een beetje uit helpen? Wie weet heeft er iemand wel een gigantisch goede vraag voor me die opeens al mijn twijfels wegneemt, of zo. Want ik zie door het bos de bomen niet meer.

Helpen is lastig, advies geven moet kunnen uiteindelijk moet je nog steeds zelf de beslissing maken.

De belangrijkste vraag die ik mensen stel die twijfelen over hun studiekeuze is wat ze later als beroep willen doen. Deze vraag heb jij al voor jezelf beantwoord (fysica onderzoek). Als je er van overtuigd bent dat je dit niet zal kunnen doen (om wat voor reden dan ook) dan is het inderdaad verstandig om een alternatief te hebben.

Mocht je informatica gaan studeren dan zal je ook hier jezelf af moeten vragen wat je later voor beroep zou willen beoefenen. Verder wist je voordat je met fysica zou beginnen dat wiskunde een struikelblok zou worden. Heb je een dergelijk struikelblok bij informatica? Als je deze vragen allemaal voor jezelf goed hebt beantwoord dan is er geen reden om deze studie niet te ondernemen.

De opmerking die je plaatste over roddelen, een jaar verlies en jongere mensen is vrij makkelijk te beantwoorden. Zelf heb ik nog geen roddels gehoord doordat mensen van studierichting veranderen. Ik vind het zelfs erg dapper als mensen van studie durven te veranderen. Verder is een jaar verlies op een mensenleven natuurlijk helemaal niks, zeker als je uiteindelijk hierdoor een beroep zal beoefenen dat je wel leuk vindt. Als laatste, dat je in een klas komt te zitten met jongere mensen, dit zal misschien dus een jaar schelen, daar merk je erg weinig van.

Mijn verhaal komt overeen met die van Wouter. Wouter was iets sneller. (6)

Het zou jammer zijn als je nu direct opgeeft, want je keuze heb je met een reden gemaakt: Je vind het intressant! Dan zou het jammer zijn om het een, twee, drie op te geven. Gelukkig heb je dat niet gedaan.

Wat mijn punt is: Niemand hier snapt direct alles, dus je moet echt niet denken dat jij de enigste bent met de natuurkunde die gegeven word. Vraag eens een keer aan medestudenten waar hun moeilijkheden mee hebben en kijk of je elkaar dan kan helpen. Misschien creeert dat weer wat hoop, als ik dat mag zeggen.

Jaar doorgeraakt, 4 herexamens (van de 11 vakken). Drie herexamens zouden moeten lukken als ik hard genoeg leer (bij twee ervan scheelde het echt niet veel of ik was erdoor geweest, en bij het derde had ik geen cursus open gehad). Het vierde... nah... Wiskundekeuzevak, en ik ben niet geweldig in wiskunde. Vind het wel ongelooflijk interessant, maar als ik zie wat er van de slimmeriken van mijn klas maar door is op dat vak... ik moet daar niet eens aan beginnen.

Over welk wiskundevak gaat het? Gewoon op basis van je uitslag, zonder je cijfers te kennen, lijkt me dit helemaal niet dramatisch - ik zou zelfs zeggen, behoorlijk. In eerste zit geslaagd voor 7 vakken en je ziet 3 vakken alvast zitten; 10/11 is niet mis. Tegenwoordig is het soms meer regel dan uitzondering dat studenten vakken meenemen en dus een tweede keer afleggen, eentje is geen ramp. Dat vak mag natuurlijk niet uitzichtloos zijn; misschien heb je wel genoeg aan wat bijles om goed mee te kunnen met dat vak?

Ik snap alles vrij traag, en op zich wil ik die moeite wel doen, maar het puzzelt niet zo mooi ineen door mijn traag snappen, waardoor ik het veel minder leuk vind. En ik heb heel dikwijls tijdens het leren periodes dat ik het gewoon niet meer zie zitten, omdat er meer "ik snap dit niet"-kruisjes zijn dan bladzijden die ik gedaan heb (zie mijn topics in het huiswerkforum ).

Sommigen zijn heel snel "mee" met iets (hetzij intuïtief, sommigen zelfs met de wiskundige/fysische details), anderen hebben meer tijd nodig om stof te verwerken. Het is niet erg als het wat langzamer gaat, als je zelf tenminste bereid bent om er de tijd in te investeren die nodig is om het te begrijpen. Voor zover vakken je interesseren, valt dat meestal wel mee. Als je denkt dat je dat kan opbrengen voor volgende vakken, kan dat ook lukken.

Ik zie mezelf later ook niet echt bezig met fysica. Je moet echt wel goed zijn om onderzoek te doen (wat ik wil doen, eigenlijk...), en dat ben ik niet, en voor zo ver ik mijzelf kan inschatten zal ik dat ook nooit worden. En de enige andere mogelijkheid die ik zie is les gaan geven, en dat wil ik die kinderen niet aandoen (en dat meen ik ](*,) ).

Het is tegenwoordig niet meer zo dat je per se een heleboel graden moet hebben vergaard om aan onderzoek te kunnen beginnen. Zeker in de exacte en ingenieurswetenschappen wordt er relatief veel onderzoek gedaan en zijn er veel mogelijkheden om aan financiering te geraken. Uiteindelijk is dat immers het enige dat je echt nodig hebt en naast beurzen die wél sterk rekening houden met resultaten, zijn er ook beurzen of financieringsmogelijkheden die dat veel minder doen. Als je graag zou lesgeven (dat is iets dat een beetje in je zit, of niet), zou ik dat laatste eventueel heroverwegen .

Langs de andere kant... het interesseert me wel, die fysica. Als ik het eenmaal snap is het dikwijls "wauw" en ga ik mijn ouders kei-enthousiast vertellen wat ik zojuist ontdekt heb . En ik wil er ook wel meer over weten, en niet gewoon op het niveau van de gemiddelde documentaire.

Hieruit blijkt toch een grote motivatie, dat is erg belangrijk en dat zal ook nodig zijn als je van jezelf weet dat het enkel kan lukken als je er veel tijd in steekt. Maar of je bereid gaat blijven om er zo veel tijd in te steken, kan je het beste zelf inschatten...

Maar dan is er informatica. Ik ben al van toen ik vrij klein was (9 jaar, toen kreeg ik de oude computer van mijn ouders) vrij hard met computers bezig. Op mijn negende was dat meerdere uren prutsen (instellingen veranderen en zo) aan een computer zonder internet, op mijn twaalfde heb ik een hele cursus Visual Basic geleerd op de twee weken die ik met mijn ouders op reis was, altijd enorm geïnteresseerd geweest in wat "de computerspecialist" deed als er hier eens eentje was, ... Voor mijn ouders was het duidelijk dat ik informatica zou gaan studeren, wat ik niet gedaan heb dus. En nu heb ik daar spijt van.

Bij informatica waarschuw ik studenten toch altijd dat ze goed moeten opletten en nadenken of het wel die studie is die hen interesseert. Er zijn er heel veel die in hun jeugd heel handig waren met computers en/of graag spelletjes speelden en/of zelf programmaatjes schreven enzovoort en daardoor een studie informatica beginnen. Voor sommigen wordt het dan een desillusie als ze eenmaal met die studie bezig zijn, voor anderen is het een stuk zwaarder dan verwacht. Als je van fysica komt, vermoed ik niet dat je je zal mispakken aan de moeilijkheidsgraad; maar het blijft wel nuttig eens goed na te gaan of je die studie graag zou doen (programma eens gedetailleerd bekijken, de verschillende vakken eens overlopen).

Als ik opnieuw zou moeten beginnen met wat ik nu weet, dan zou ik informatica gaan doen. Probleem is wel dat ik een jaar (of toch een deel, kan waarschijnlijk wel een paar vrijstellingen krijgen) kwijt ben als ik daar nu nog aan begin, én dat ik tussen jongere mensen zit, én dat mensen gaan roddelen. En het grootste probleem: zal dat me wel genoeg interesseren...? Ik ben bang dat als ik nu verander van richting, ik blijf veranderen...

Een jaar is niets (bij wijze van spreken...); je moet wellicht gaan werken tot na je 60e en de studie kan een van de leukste periodes van je leven worden, je moet niet 'besparen' op tijd voor je studie - als dat natuurlijk financieel/praktisch allemaal mogelijk is. Dat leeftijdskloofje zal wel meevallen en ik zie niet echt waar dat roddelen vandaan zou komen - alleszins geen zorgen over maken.

Eerst: bedankt voor de reacties! Zo snel had ik het niet verwacht

Helpen is lastig, advies geven moet kunnen uiteindelijk moet je nog steeds zelf de beslissing maken.

Nja, spijtiggenoeg. Zo'n studiekeuzetest die je 100% zekerheid geeft over dat je geen spijt van je keuze gaat krijgen zou enorm welkom zijn

Wouter_Masselink schreef:De belangrijkste vraag die ik mensen stel die twijfelen over hun studiekeuze is wat ze later als beroep willen doen. Deze vraag heb jij al voor jezelf beantwoord (fysica onderzoek). Als je er van overtuigd bent dat je dit niet zal kunnen doen (om wat voor reden dan ook) dan is het inderdaad verstandig om een alternatief te hebben.

Mocht je informatica gaan studeren dan zal je ook hier jezelf af moeten vragen wat je later voor beroep zou willen beoefenen. Verder wist je voordat je met fysica zou beginnen dat wiskunde een struikelblok zou worden. Heb je een dergelijk struikelblok bij informatica? Als je deze vragen allemaal voor jezelf goed hebt beantwoord dan is er geen reden om deze studie niet te ondernemen.

Ik heb een half jaar geleden al eens gepraat met een prof die informatica geeft, en die heeft gezegd dat ik op zo goed als alle wiskundevakken van het eerste jaar een vrijstelling zou kunnen krijgen, omdat de wiskunde in fysica zwaarder is dan die in informatica. En ik ben door alle wiskundevakken (behalve dat één moeilijk niet-haalbaar vak) door. Dus ik hoop dat wiskunde daar geen probleem wordt...

Ik denk niet dat er daar iets is dat te moeilijk is, maar ik vind dat moeilijk om er op voorhand iets over te zeggen. Ik denk niet dat ik met mijn Visual Basic gepruts iets kan zeggen over het programmeren daar, want dat zal wel 20 keer moeilijker zijn...

En beroep: ik heb het gevoel dat ik eerder iets zal doen met informatica dan met fysica. Het idee van software helpen ontwikkelen bijvoorbeeld, of gewoon bezig zijn met computers in het algemeen, lijkt me haalbaarder dan fysicaonderzoek doen. Nu baseer ik dat op heel weinig, maar ik heb het gevoel dat ik bij fysica altijd dingen zal moeten doen die nét op de grens van wat ik kan liggen, en dat ik dus altijd ongelooflijk vermoeiende dingen zal moeten doen. Bij informatica is dat gevoel er veel minder. En daardoor zie ik het meer zitten om de rest van mijn leven met informatica bezig te zijn dan met fysica.

Met informatica zie ik mezelf trouwens wél in het onderwijs gaan. Ik heb nog altijd iets van dat ik die kinderen dat niet wil aandoen (ik zou er te veel van eisen denk ik), máár ik zie wel mogelijkheden om informaticalessen interessant te maken voor leerlingen van het middelbaar, hetgeen ik bij fysica veel minder zie (want daar zit je veel meer vast aan een leerprogramma).

De opmerking die je plaatste over roddelen, een jaar verlies en jongere mensen is vrij makkelijk te beantwoorden. Zelf heb ik nog geen roddels gehoord doordat mensen van studierichting veranderen. Ik vind het zelfs erg dapper als mensen van studie durven te veranderen. Verder is een jaar verlies op een mensenleven natuurlijk helemaal niks, zeker als je uiteindelijk hierdoor een beroep zal beoefenen dat je wel leuk vindt. Als laatste, dat je in een klas komt te zitten met jongere mensen, dit zal misschien dus een jaar schelen, daar merk je erg weinig van.

Mijn ouders benadrukken nochtans altijd vrij hard dat een jaar langer studeren een jaar minder werk is, en op een jaar werken heb je een auto. Niet dat dat het waard maakt om de rest van je leven spijt te hebben over een studiekeuze.

Op zich is dat geen probleem, mensen van een jaar jonger, op deze leeftijd merk je dat inderdaad niet zo hard. Maar 't is eerder... Je zit daar wéér tussen van die mensen die gewoon hun tijd komen verdoen. Ik ergerde me daar in mijn klas ook nogal hard aan (mensen die amper leren voor hun examens en dan nog denken erdoor te zijn, bijvoorbeeld), en nu begon dat eindelijk wat in orde te komen (mensen die geen moeite deden werden eruit gefilterd), en om dan terug in zo'n klas te gaan zitten.. Maar ja, da's nu het minste.

kleine fysicus schreef:Mijn verhaal komt overeen met die van Wouter. Wouter was iets sneller. (6)

Het zou jammer zijn als je nu direct opgeeft, want je keuze heb je met een reden gemaakt: Je vind het intressant! Dan zou het jammer zijn om het een, twee, drie op te geven. Gelukkig heb je dat niet gedaan.

Wat mijn punt is: Niemand hier snapt direct alles, dus je moet echt niet denken dat jij de enigste bent met de natuurkunde die gegeven word. Vraag eens een keer aan medestudenten waar hun moeilijkheden mee hebben en kijk of je elkaar dan kan helpen. Misschien creeert dat weer wat hoop, als ik dat mag zeggen.

Ik had je volledige reactie nog gelezen

Ja, inderdaad. Maar momenteel moet ik ver zoeken naar mijn motivatie, en dat is eigenlijk al een half jaar zo. Op bepaalde momenten komt dat wel terug, maar als ik 5 jaar lang zo ga moeten zoeken naar motivatie... Ik denk niet dat dat de manier is.

Ik ben ervan verschoten hoe snel anderen dingen snappen... En het betert wel bij mij, in het begin van het jaar was ik echt veel "dommer" dan nu, maar het is nog steeds niet hoe het moet zijn. En ik vraag me af of ik dat ooit volledig weg kan krijgen...

Mijn ouders benadrukken nochtans altijd vrij hard dat een jaar langer studeren een jaar minder werk is, en op een jaar werken heb je een auto. Niet dat dat het waard maakt om de rest van je leven spijt te hebben over een studiekeuze.

Dat is ook een mening natuurlijk, maar daar ben ik het helemaal niet mee eens. Misschien omdat ik niet erg materialistisch ben ingesteld (een auto?! kan me gestolen worden ), maar toch vooral omdat je diploma een grote invloed kan hebben op wat je later qua werk kan/zal doen. Ook dat is overigens relatief (levenslang leren, je kan nog altijd vele kanten uit als je echt wil); maar je moet die studie ook pakweg 5 jaar graag doen; of eigenlijk: je moet het sowieso doen, en bij voorkeur graag . Nee, dan zou ik toch niet op een jaartje kijken. Zelfs niet op twee.

Over welk wiskundevak gaat het? Gewoon op basis van je uitslag, zonder je cijfers te kennen, lijkt me dit helemaal niet dramatisch - ik zou zelfs zeggen, behoorlijk. In eerste zit geslaagd voor 7 vakken en je ziet 3 vakken alvast zitten; 10/11 is niet mis. Tegenwoordig is het soms meer regel dan uitzondering dat studenten vakken meenemen en dus een tweede keer afleggen, eentje is geen ramp. Dat vak mag natuurlijk niet uitzichtloos zijn; misschien heb je wel genoeg aan wat bijles om goed mee te kunnen met dat vak?

Sommigen zijn heel snel "mee" met iets (hetzij intuïtief, sommigen zelfs met de wiskundige/fysische details), anderen hebben meer tijd nodig om stof te verwerken. Het is niet erg als het wat langzamer gaat, als je zelf tenminste bereid bent om er de tijd in te investeren die nodig is om het te begrijpen. Voor zover vakken je interesseren, valt dat meestal wel mee. Als je denkt dat je dat kan opbrengen voor volgende vakken, kan dat ook lukken.

Als het alleen die tijd is: oké. Maar ik ga nooit zo goed worden en alles zo goed snappen als de snellere mensen. En dat neemt mijn motivatie wel weg...

Het is tegenwoordig niet meer zo dat je per se een heleboel graden moet hebben vergaard om aan onderzoek te kunnen beginnen. Zeker in de exacte en ingenieurswetenschappen wordt er relatief veel onderzoek gedaan en zijn er veel mogelijkheden om aan financiering te geraken. Uiteindelijk is dat immers het enige dat je echt nodig hebt en naast beurzen die wél sterk rekening houden met resultaten, zijn er ook beurzen of financieringsmogelijkheden die dat veel minder doen. Als je graag zou lesgeven (dat is iets dat een beetje in je zit, of niet), zou ik dat laatste eventueel heroverwegen .

Hmm... Maar het interessante onderzoek zal wel voor de slimmeren zijn veronderstel ik? En deeltjesfysica, is dat ook niet één van de moeilijkere fysica-onderwerpen? Of heb ik dat verkeerd begrepen?

Ik vind het heel leuk om mensen dingen uit te leggen, maar het probleem is dat ik te veel van hen zou eisen. Gewoon de middelbaarfysica uitleggen, en dus zonder afleidingen die gekend moeten zijn... In de laatste 2 jaren van het secundair mag het niveau volgens mij wat hoger liggen dan het nu ligt. Maar dat mag je als leerkracht niet zelf invoeren, waardoor ik dingen zou moeten uitleggen die ik zelf te makkelijk vind voor die kinderen, en dan is het dag zin om te gaan werken.

Hieruit blijkt toch een grote motivatie, dat is erg belangrijk en dat zal ook nodig zijn als je van jezelf weet dat het enkel kan lukken als je er veel tijd in steekt. Maar of je bereid gaat blijven om er zo veel tijd in te steken, kan je het beste zelf inschatten...

Tja, ik weet het niet... Of ik die tijd erin ga willen blijven steken...

Bij informatica waarschuw ik studenten toch altijd dat ze goed moeten opletten en nadenken of het wel die studie is die hen interesseert. Er zijn er heel veel die in hun jeugd heel handig waren met computers en/of graag spelletjes speelden en/of zelf programmaatjes schreven enzovoort en daardoor een studie informatica beginnen. Voor sommigen wordt het dan een desillusie als ze eenmaal met die studie bezig zijn, voor anderen is het een stuk zwaarder dan verwacht. Als je van fysica komt, vermoed ik niet dat je je zal mispakken aan de moeilijkheidsgraad; maar het blijft wel nuttig eens goed na te gaan of je die studie graag zou doen (programma eens gedetailleerd bekijken, de verschillende vakken eens overlopen).

Ja, dat heb ik ook al gehoord. Ik heb al cursussen ingekeken, en die zagen er "wel oké" uit. Maar ik heb voor fysica ook cursussen ingekeken, en toch had ik nog echt niet het beeld van de studie dat ik nu heb. Ik denk dat je het pas echt kan inschatten als je de studie doet, en ik ben bang dat ik dat inderdaad zou moeten doen als ik informatica zou gaan studeren. En je kan één keer veranderen van richting, maar twee keer... Nee...

Een jaar is niets (bij wijze van spreken...); je moet wellicht gaan werken tot na je 60e en de studie kan een van de leukste periodes van je leven worden, je moet niet 'besparen' op tijd voor je studie - als dat natuurlijk financieel/praktisch allemaal mogelijk is. Dat leeftijdskloofje zal wel meevallen en ik zie niet echt waar dat roddelen vandaan zou komen - alleszins geen zorgen over maken.

Mja, maar dan zit je wel altijd met het idee dat je klasgenoten een jaar verder zitten dan jij. En ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik me daar slecht over zou voelen.

Als het alleen die tijd is: oké. Maar ik ga nooit zo goed worden en alles zo goed snappen als de snellere mensen. En dat neemt mijn motivatie wel weg...

Je moet natuurlijk rekening houden met hoe je je daarbij voelt; al is het op zich helemaal niet 'nodig' om je slecht te voelen bij het feit dat sommigen snel(ler) zijn. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als je daar toch mee verveeld zit, maar als je het zelf interessant vindt zou ik gewoon proberen minder naar de anderen te kijken (op dat vlak) en jezelf er niet zo mee te vergelijken.

Hmm... Maar het interessante onderzoek zal wel voor de slimmeren zijn veronderstel ik? En deeltjesfysica, is dat ook niet één van de moeilijkere fysica-onderwerpen? Of heb ik dat verkeerd begrepen?

Ik denk niet dat het zo 'verdeeld' is dat de bollebozen 'leuke dingen' doen en de minder briljante maar wel harde werkers per se de 'minder leuke dingen' doen. Het is toch ook maar wat je zelf interessant vindt? Over onderzoeksmogelijkheden in specifieke takken van de fysica kan ik je niet direct informatie geven, maar het kan de moeite zijn om je daarover eens wat in te lichten. Mijn vermoeden is dat je met redelijke cijfers (en dat is doorgaans in de hogere jaren wel goed te doen), een reële kans hebt om toch ergens aan onderzoek te beginnen. Maar het lijkt me wel iets waar je niet voor 100% op moet rekenen; sowieso zijn subsidies op het vlak van onderzoek ook onderhevig aan economische veranderingen en het is zeker niet gegarandeerd dat er geld voor zal zijn, of als het er is: hoe lang het er zal zijn. Ik zou dus toch een "backup-plan" voor ogen houden; overigens ook omdat onderzoek kan tegenvallen!

Ik vind het heel leuk om mensen dingen uit te leggen, maar het probleem is dat ik te veel van hen zou eisen. Gewoon de middelbaarfysica uitleggen, en dus zonder afleidingen die gekend moeten zijn... In de laatste 2 jaren van het secundair mag het niveau volgens mij wat hoger liggen dan het nu ligt. Maar dat mag je als leerkracht niet zelf invoeren, waardoor ik dingen zou moeten uitleggen die ik zelf te makkelijk vind voor die kinderen, en dan is het dag zin om te gaan werken.

Tja, daar kan je niet veel aan veranderen. Er zijn leerplannen en die beperken in grote mate wat je kan en niet kan doen. Maar er blijft natuurlijk wat vrijheid voor de leerkracht en ook leerlingen zullen snel het verschil merken tussen een goede en een minder goede leerkracht; je kan maar proberen een 'goede leerkracht' te zijn van wie ze in latere studies misschien merken dat ze veel aan die lessen hebben gehad.

Ja, dat heb ik ook al gehoord. Ik heb al cursussen ingekeken, en die zagen er "wel oké" uit. Maar ik heb voor fysica ook cursussen ingekeken, en toch had ik nog echt niet het beeld van de studie dat ik nu heb. Ik denk dat je het pas echt kan inschatten als je de studie doet, en ik ben bang dat ik dat inderdaad zou moeten doen als ik informatica zou gaan studeren. En je kan één keer veranderen van richting, maar twee keer... Nee...

Je kan natuurlijk niet (of moeilijk ;o) blijven twijfelen en veranderen, dat is waar. Dat maakt de keuze nu niet gemakkelijker, want er hangt natuurlijk wel wat van af. Als je ervan overtuigd bent dat je informatica graag zou doen en dat je er ook graag in zou werken; en je hebt dat gevoel niet of minder bij fysica, dan is het veranderen misschien een goed idee. De onderzoekswereld kan ook een vrij competitieve omgeving zijn en misschien zou je je daarin niet zo goed voelen (met wat ik hier letterlijk en tussen de regels lees).

Mja, maar dan zit je wel altijd met het idee dat je klasgenoten een jaar verder zitten dan jij. En ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik me daar slecht over zou voelen.

Iemand kan natuurlijk met wat tekst niet zomaar veranderen hoe jij je daarbij voelt, maar opnieuw: volgens mij moet je gewoon wat minder naar de anderen kijken (op dat vlak...) en er vooral voor zorgen dat jij iets studeert waar je je goed bij voelt. Van (echte) vrienden kan ik me moeilijk inbeelden dat die hier 'slecht' op zouden reageren en van anderen maakt het toch niet veel uit wat ze ervan denken? Het zou toch al te spijtig zijn als je iets net wel of niet doet, alleen omwille van wat anderen denken of in welk jaar anderen (al) zitten. Probeer dan toch maar een klik in het hoofd te maken, dat zijn geen zaken om je slecht over te voelen.

Een viertal jaar geleden heeft er iemand via internet nog regelmatig wat vragen over die cursus gesteld; hij worstelde ook met dat vak, vond het ook razend interessant en is erdoor geraakt. Wil natuurlijk niet veel zeggen, maar het kan wel... Misschien eens met prof. Lowen erover spreken?

Dat lezen doet me terug wat meer richting "fysica blijven doen" denken. Als ik dat vak zou kunnen halen, dan zou dat verderdoen met fysica weer een pak leuker maken...

Ik zou me ook zo'n beetje "een mislukte fysicus" voelen mocht ik het diploma fysica ooit halen zonder dat vak. Want ik weet dat dat van verplicht vak naar keuzevak gegaan is omdat de opleiding te moeilijk was volgens de overheid, maar iedereen van de richting fysica geeft wel zo'n beetje de indruk dat je dat vak écht wel moet doen.

Er met hem over spreken is misschien wel een idee, al durf ik dat niet zo goed omdat ik niet eens heb meegedaan aan het examen voor dat vak (was hopeloos) en wel in de lessen zat maar niet meer deed dan opschrijven (ik kon niet volgen).

Je moet natuurlijk rekening houden met hoe je je daarbij voelt; al is het op zich helemaal niet 'nodig' om je slecht te voelen bij het feit dat sommigen snel(ler) zijn. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als je daar toch mee verveeld zit, maar als je het zelf interessant vindt zou ik gewoon proberen minder naar de anderen te kijken (op dat vlak) en jezelf er niet zo mee te vergelijken.

Ik probeer dat te doen, maar ik vind dat moeilijk. Ik kan gerust verdragen dat mensen slimmer zijn dan ik, en ik gun het hen ook echt wel, maar ik vind het toch frustrerend om te merken dat mijn punten eerder bij de lagere dan bij de hogere punten van in mijn klas liggen. En dit jaar ging dat nog wel, maar als ik dat nog 4 of 5 jaar extra moet verdragen... Ik denk dat dat mij uiteindelijk ongelukkig ga maken. En wow, volgens mij kom ik echt wel over als een extreem moeilijk mens

Ik denk niet dat het zo 'verdeeld' is dat de bollebozen 'leuke dingen' doen en de minder briljante maar wel harde werkers per se de 'minder leuke dingen' doen. Het is toch ook maar wat je zelf interessant vindt? Over onderzoeksmogelijkheden in specifieke takken van de fysica kan ik je niet direct informatie geven, maar het kan de moeite zijn om je daarover eens wat in te lichten. Mijn vermoeden is dat je met redelijke cijfers (en dat is doorgaans in de hogere jaren wel goed te doen), een reële kans hebt om toch ergens aan onderzoek te beginnen. Maar het lijkt me wel iets waar je niet voor 100% op moet rekenen; sowieso zijn subsidies op het vlak van onderzoek ook onderhevig aan economische veranderingen en het is zeker niet gegarandeerd dat er geld voor zal zijn, of als het er is: hoe lang het er zal zijn. Ik zou dus toch een "backup-plan" voor ogen houden; overigens ook omdat onderzoek kan tegenvallen!

Dat zal ik inderdaad eens doen, zoeken naar onderzoeksmogelijkheden... En nja, ik had er eigenlijk nog niet eens over gedacht, dat dat kon tegenvallen. Dat is dus ook iets waar ik me beter over moet informeren.

Tja, daar kan je niet veel aan veranderen. Er zijn leerplannen en die beperken in grote mate wat je kan en niet kan doen. Maar er blijft natuurlijk wat vrijheid voor de leerkracht en ook leerlingen zullen snel het verschil merken tussen een goede en een minder goede leerkracht; je kan maar proberen een 'goede leerkracht' te zijn van wie ze in latere studies misschien merken dat ze veel aan die lessen hebben gehad.

Ik had een geweldige leerkracht Nederlands die ons een pak meer heeft doen leren dan het leerplan. Ik ben die mevrouw daar nu ongelooflijk dankbaar voor, net zoals het overgrote deel van mijn klas van vorig jaar, máár die mevrouw heeft (als ik de roddels mag geloven) wel al een hoop klachten gehad. Ouders die naar school belden om te zeggen dat hun kinderen te veel werk hadden bijvoorbeeld... En ik denk dat dat enorm demotiverend is om mee te maken als leerkracht.

Je kan natuurlijk niet (of moeilijk ;o) blijven twijfelen en veranderen, dat is waar. Dat maakt de keuze nu niet gemakkelijker, want er hangt natuurlijk wel wat van af. Als je ervan overtuigd bent dat je informatica graag zou doen en dat je er ook graag in zou werken; en je hebt dat gevoel niet of minder bij fysica, dan is het veranderen misschien een goed idee. De onderzoekswereld kan ook een vrij competitieve omgeving zijn en misschien zou je je daarin niet zo goed voelen (met wat ik hier letterlijk en tussen de regels lees).

Ik weet niet van wat ik overtuigd ben (betekent waarschijnlijk dat ik het niet ben? ). Momenteel denk ik dat ik volgend jaar informatica wil gaan doen, tót ik denk aan het ook écht te doen, en wat voor gevolgen dat wel heeft. En dan ben ik opeens een pak minder zeker. Of toen ik las wat je zei over die persoon die uiteindelijk ook door dat vak geraakt is... Ik weet het allemaal niet meer ](*,) .

Iemand kan natuurlijk met wat tekst niet zomaar veranderen hoe jij je daarbij voelt, maar opnieuw: volgens mij moet je gewoon wat minder naar de anderen kijken (op dat vlak...) en er vooral voor zorgen dat jij iets studeert waar je je goed bij voelt. Van (echte) vrienden kan ik me moeilijk inbeelden dat die hier 'slecht' op zouden reageren en van anderen maakt het toch niet veel uit wat ze ervan denken? Het zou toch al te spijtig zijn als je iets net wel of niet doet, alleen omwille van wat anderen denken of in welk jaar anderen (al) zitten. Probeer dan toch maar een klik in het hoofd te maken, dat zijn geen zaken om je slecht over te voelen.

Tja, vrienden... Ik weet dat ze me er niet voor gaan laten vallen of zo, maar ik weet wel dat ze me iets anders gaan bekijken. Extreem voorbeeld: als ik wc-madam zou worden, dan zouden velen op dat gebied op mij neerkijken zonder minder goede vrienden te worden (ook al moet je niet neerkijken op wc-madammen, 't is ergens bewonderenswaardig dat ze dat werk willen doen). Ik denk dat dat ergens normaal is, dat je zelfs kan neerkijken op echt goede vrienden als ze iets doen dat "minder" is dan hetgeen jij doet. En ik wil niet dat mijn vrienden "neerkijken" op mij. En niet alleen vrienden, trouwens.

Maar je hebt natuurlijk wel gelijk dat het belangrijker is dat je iets iets doet dat je wilt doen.

Ik denk dat dat ergens normaal is, dat je zelfs kan neerkijken op echt goede vrienden als ze iets doen dat "minder" is dan hetgeen jij doet.

Ik val wat laat in de discussie, maar hier ben ik toch even niet akkoord hoor. Echte vrienden kijken niet neer op vrienden, trouwens wat betekent 'minder'? -zoals je in feite elders ook zelf schreef.

Maar je hebt natuurlijk wel gelijk dat het belangrijker is dat je iets iets doet dat je wilt doen.

Dat is absoluut correct, en daar moet je soms een en ander voor over hebben.

Dus, niet opgeven, en waar nodig hulp vragen...

Succes

Ik val wat laat in de discussie, maar hier ben ik toch even niet akkoord hoor. Echte vrienden kijken niet neer op vrienden, trouwens wat betekent 'minder'? -zoals je in feite elders ook zelf schreef.

Nja, misschien is "neerkijken" wat te hard verwoord.

Ik weet dat ik ruzie kan maken als ik tegen een bepaalde vriendin van mij ga zeggen dat ik slimmer ben dan zij. Zij vindt namelijk het omgekeerde, en ze verwijst daar helemaal niet naar in "het dagelijkse contact", maar we weten allebei dat het zo is. Als ik haar zou vragen of ze op vlak van intelligentie neerkijkt op mij, dan zou zij "nee, natuurlijk niet" zeggen. Maar als ik begin te zeggen dat "ik toch wel slimmer ben dan zij", dan hebben we ruzie. Wat verraadt dat je haar daarmee kan kwetsen, waaruit volgt dat er een soort "neerkijken" (ook al is dat niet volledig het juiste woord) is. Begrijp je wat ik bedoel?

Ik denk dat dat iets menselijks is... Als je kijkt naar rijke mensen die stoefen met hun rijkdom door dure kleren aan te doen bijvoorbeeld, dan is dat toch ook niet om zich "gelijkwaardig" met de anderen te voelen? In een vriendschap is dat niet anders, volgens mij...

Westy schreef:Dat is absoluut correct, en daar moet je soms een en ander voor over hebben.

Dus, niet opgeven, en waar nodig hulp vragen...

Succes

Als ik nu nog zou weten wat ik wil... Pff

Er met hem over spreken is misschien wel een idee, al durf ik dat niet zo goed omdat ik niet eens heb meegedaan aan het examen voor dat vak (was hopeloos) en wel in de lessen zat maar niet meer deed dan opschrijven (ik kon niet volgen).

Zie pb.

Ik probeer dat te doen, maar ik vind dat moeilijk. Ik kan gerust verdragen dat mensen slimmer zijn dan ik, en ik gun het hen ook echt wel, maar ik vind het toch frustrerend om te merken dat mijn punten eerder bij de lagere dan bij de hogere punten van in mijn klas liggen. En dit jaar ging dat nog wel, maar als ik dat nog 4 of 5 jaar extra moet verdragen... Ik denk dat dat mij uiteindelijk ongelukkig ga maken. En wow, volgens mij kom ik echt wel over als een extreem moeilijk mens ](*,)

Als je denkt dat een gevolg van jaren hard werken en vergelijken met klasgenoten je ongelukkig zou maken, dan is dat ook een reden om er misschien van af te zien. Uiteindelijk wil je toch vooral, of dat nu in studie, werk of wat dan ook is, gelukkig zijn. We wijken zo al wat af van je studiekeuze, maar als je er zwaar aan twijfelt dat je met deze studie wel 'gelukkig' zal zijn (zowel door de studie, als het werk later) en je denkt dat het met informatica een stuk aangenamer is, tja dan...

Dat zal ik inderdaad eens doen, zoeken naar onderzoeksmogelijkheden... En nja, ik had er eigenlijk nog niet eens over gedacht, dat dat kon tegenvallen. Dat is dus ook iets waar ik me beter over moet informeren.

Eens navragen kan nooit kwaad, ook wat de mogelijkheden zijn binnen het domein dat je interesseert. Voor sommigen is onderzoek het leukste dat er is; maar het is niet voor iedereen weggelegd: en dan bedoel ik dit niet van te "kunnen" of "mogen", maar effectief van "graag (blijven) doen". Er is ook competitie, je moet publiceren en die druk kan ook onaangenaam zijn.

Ik weet niet van wat ik overtuigd ben (betekent waarschijnlijk dat ik het niet ben? ). Momenteel denk ik dat ik volgend jaar informatica wil gaan doen, tót ik denk aan het ook écht te doen, en wat voor gevolgen dat wel heeft. En dan ben ik opeens een pak minder zeker. Of toen ik las wat je zei over die persoon die uiteindelijk ook door dat vak geraakt is... Ik weet het allemaal niet meer .

Dat is ook menselijk; het is een vrij ingrijpende beslissing dus als het er bijna echt van komt, krijg je misschien wat 'koudwatervrees'. Er is niets mis met twijfelen, maar je moet na verloop van tijd even alles op een rijtje zetten (en met al de verschillende aspecten rekening houden, ze 'wegen' op basis van wat jij belangrijk vindt) en dan een goed doordachte keuze proberen te maken.

In plaats van het te beschouwen als "kiezen is verliezen" (want eentje doe je niet), bekijk het misschien andersom: je vindt het allebei wellicht leuk en ook al zou de andere keuze misschien leuker geweest zijn, dat wéét je niet dus niet van wakker liggen. Goed over nadenken, keuze maken en dan voor die studie gaan. Er is een tijd van twijfel... maar dan moet het weer vooruit, ook voor je eigen gemoedstoestand .

Maar je hebt natuurlijk wel gelijk dat het belangrijker is dat je iets iets doet dat je wilt doen.

Zo is dat en je houdt de vrienden die je daarin steunen, want die willen in principe ook niets anders dan dat jij doet wat jou blij maakt; en zo zou dat ook omgekeerd moeten zijn .

Veel is al gezegd, maar ik wilde mijn ervaringen bijdragen aan deze discussie.

Laura. schreef:Ik heb een half jaar geleden al eens gepraat met een prof die informatica geeft, en die heeft gezegd dat ik op zo goed als alle wiskundevakken van het eerste jaar een vrijstelling zou kunnen krijgen, omdat de wiskunde in fysica zwaarder is dan die in informatica. En ik ben door alle wiskundevakken (behalve dat één moeilijk niet-haalbaar vak) door. Dus ik hoop dat wiskunde daar geen probleem wordt...

Ik denk niet dat er daar iets is dat te moeilijk is, maar ik vind dat moeilijk om er op voorhand iets over te zeggen. Ik denk niet dat ik met mijn Visual Basic gepruts iets kan zeggen over het programmeren daar, want dat zal wel 20 keer moeilijker zijn...

De standaard misvatting van informatica op de universiteit is dat het merendeel programmeren is. Dit is pertinent onjuist. Een belangrijk deel van informatica gaat over andere dingen zoals architectuurontwerpen (van bijv software en databases) en beveiliging. Daarnaast komt er bij informatica ook veel wiskunde kijken. Als je enkel wilt programmeren moet je een HBO studie informatica doen.

En beroep: ik heb het gevoel dat ik eerder iets zal doen met informatica dan met fysica. Het idee van software helpen ontwikkelen bijvoorbeeld, of gewoon bezig zijn met computers in het algemeen, lijkt me haalbaarder dan fysicaonderzoek doen. Nu baseer ik dat op heel weinig, maar ik heb het gevoel dat ik bij fysica altijd dingen zal moeten doen die nét op de grens van wat ik kan liggen, en dat ik dus altijd ongelooflijk vermoeiende dingen zal moeten doen. Bij informatica is dat gevoel er veel minder. En daardoor zie ik het meer zitten om de rest van mijn leven met informatica bezig te zijn dan met fysica.

Een studie kan je niet voorbereiden op een baan in de praktijk (industrie of onderzoeksinstituten als TNO). Ik heb zelf met succes een studie natuurkunde afgerond en werk nu bij zo'n onderzoeksinstituut. Mijn werk ligt daar dichter bij informatica en wiskunde aan dan de echte natuurkunde. Echter, de studies informatica of wiskunde hadden mij niet meer geholpen om mijn werk te kunnen beoefenen. Het meeste heb ik op de werkvloer moeten leren.

Wat ik wel uit mijn studie heb meegenomen zijn vaardigheden: hoe onderzoeksproblemen te formuleren en op te lossen. Maar van deeltjesfysica weet ik bijvoorbeeld helemaal niets meer.

Mijn ouders benadrukken nochtans altijd vrij hard dat een jaar langer studeren een jaar minder werk is, en op een jaar werken heb je een auto. Niet dat dat het waard maakt om de rest van je leven spijt te hebben over een studiekeuze.

De vier jaar met tegenzin studeren weegt niet op tegen die auto. Het allerbelangrijkste in je leven is dat je plezier hebt in wat je doet: Je studie moet leuk zijn, maar uiteindelijk ook je baan.

Laura. schreef:Nja, van die drie vakken zien zitten: ik had op 2 ervan een 7 en een 8, en het zijn alletwee vakken die je echt kan leren. Dus minder moet begrijpen. En dat laatste is naar het schijnt ook echt een leervak.

Als het alleen die tijd is: oké. Maar ik ga nooit zo goed worden en alles zo goed snappen als de snellere mensen. En dat neemt mijn motivatie wel weg...

Het begrijpen van stof kost tijd. De een doet daar langer over dan andere. Ik was op de middelbare school erg goed in wiskunde (altijd 8 of hoger). Toch heb ik twee wiskundevakken op de universiteit niet in 1 keer gehaald, ondanks de tijd die ik erin heb gestopt. Je moet dan ook niet te veel naar andere mensen kijken. Sommigen pikken het sneller op dan anderen. En wie weet zitten die "snelle" mensen de hele nacht met hun neus in de boeken?

Hmm... Maar het interessante onderzoek zal wel voor de slimmeren zijn veronderstel ik? En deeltjesfysica, is dat ook niet één van de moeilijkere fysica-onderwerpen? Of heb ik dat verkeerd begrepen?

Als je een studie natuurkunde afrond kun je onderzoek doen. Dat is namelijk wat je dan bewezen hebt.

Als je denkt dat een gevolg van jaren hard werken en vergelijken met klasgenoten je ongelukkig zou maken, dan is dat ook een reden om er misschien van af te zien. Uiteindelijk wil je toch vooral, of dat nu in studie, werk of wat dan ook is, gelukkig zijn. We wijken zo al wat af van je studiekeuze, maar als je er zwaar aan twijfelt dat je met deze studie wel 'gelukkig' zal zijn (zowel door de studie, als het werk later) en je denkt dat het met informatica een stuk aangenamer is, tja dan...

Nja, ik weet het niet. Ik ben bang dat het gras altijd groener zal zijn aan de overkant.

Eens navragen kan nooit kwaad, ook wat de mogelijkheden zijn binnen het domein dat je interesseert. Voor sommigen is onderzoek het leukste dat er is; maar het is niet voor iedereen weggelegd: en dan bedoel ik dit niet van te "kunnen" of "mogen", maar effectief van "graag (blijven) doen". Er is ook competitie, je moet publiceren en die druk kan ook onaangenaam zijn.

Moeten publiceren zou inderdaad wel problemen kunnen geven. Ik kan heel hard aan iets doorwerken, zo lang ik nog ruim de tijd heb en ik het gevoel heb dat ik "extra" dingen doe. Vanaf het echt begint te moeten lukt dat niet meer. Ik weet natuurlijk niet hoe onderzoek doen verloopt, maar als dat met moeilijk te halen deadlines is, dan is dat misschien toch niet wat ik wil doen. Argh, ik weet het allemaal niet meer

TD schreef:Dat is ook menselijk; het is een vrij ingrijpende beslissing dus als het er bijna echt van komt, krijg je misschien wat 'koudwatervrees'. Er is niets mis met twijfelen, maar je moet na verloop van tijd even alles op een rijtje zetten (en met al de verschillende aspecten rekening houden, ze 'wegen' op basis van wat jij belangrijk vindt) en dan een goed doordachte keuze proberen te maken.

In plaats van het te beschouwen als "kiezen is verliezen" (want eentje doe je niet), bekijk het misschien andersom: je vindt het allebei wellicht leuk en ook al zou de andere keuze misschien leuker geweest zijn, dat wéét je niet dus niet van wakker liggen. Goed over nadenken, keuze maken en dan voor die studie gaan. Er is een tijd van twijfel... maar dan moet het weer vooruit, ook voor je eigen gemoedstoestand .

Dat laatste is handig! Dat ga ik proberen onthouden, bedankt!

Bart: bedankt voor je reactie! Ik heb ze gelezen en ik ga morgen antwoorden, niet veel tijd nu.