Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

benb

Mijn empathisch vermogen is iha prima. Maar met de vraag wat er eigenlijk met je gebeurt als je 69 dagen en nachten (Chili) onder de grond zit, kom ik toch verbeeldingskracht te kort.

Wie heeft daar een gedachte over, is er onderzoek bekend.

Dido

Interessante vraag, benb!

Ik kan zo wel een aantal zaken uit m'n mouw schudden, zoals het risico op:

- een PTSS = post-traumatische stress-stoornis, nav. vooral de eerste dagen waarin ze vermoedelijk wel voor hun leven zullen hebben gevreesd

- een depressie: weinig daglicht, gevoel van controleverlies, wanhoop, verstoring bioritme, onzekerheid over het wanneer ze bevrijd zullen worden en of de reddingsoperatie wel zal slagen, zorgen maken over wat jouw familie nu overkomt, enz...

Vooral bij mensen die een kwetsbaarheid voor die stoornissen hebben. Maar mensen met bv. een kwetsbaarheid voor een psychose, zouden evengoed een psychose kunnen ontwikkelen als zij onder stress komen te staan.

Nu, dit is allemaal niet zo concreet. Mocht ik nog wat tijd vinden de komende dagen (wat ik een beetje betwijfel, jammer genoeg), dan wil ik toch wel even op zoek gaan naar een beetje literatuur daarover.

Misschien kan het volgende korte interview met een psycholoog, gespecialiseerd in trauma's, al een beetje een antwoord bieden (het gaat om een stukje dat in het Belgische journaal is uitgezonden (VTM, denk ik)). Al gaat hij vooral in op welke de gevolgen nu vooral kunnen zijn, nu ze dus uit die mijn zijn gehaald:

http://www.demorgen.be/dm/nl/3825/Buitenla...r-kompels.dhtml

Dido

benb

Het lijkt me dat de mensen die in de direkte omgeving verbonden zijn met het 'slachtoffer' een bepalende rol kunnen spelen.

Zij kunnen een bepaald nieuw gedrag tolereren dat toch niet helemaal acceptabel is en wel door hun eigen grens te gaan wijzigen.

Weliswaar blijft het nieuwe gedrag binnen die groep mensen en niet er buiten.

benb

Aan de andere kant kan ik mij goed voorstellen dat mensen juist gesterkt uit dit soort situaties komen. Iets van een nare ervaring meemaken die je aankunt, zelfs grensverleggend kan zijn door te ervaren dat je meer kunt dan je kunt.

Saldek

Wat gebeurt er als je negenenzestig dagen onder de grond zit? De vraag lijkt te worden gezet in de context van het voorbeeld uit Chili, terwijl de vraag met open directie wordt gesteld.

Ik denk dat het een cruciaal verschil uitmaakt onder welke condities je onder de grond vastzit.

Als je bijvoorbeeld de erbarmelijke omstandigheden ondergaat geheel alleen, dan zouden de gevolgen erna van veel ernstiger aard zijn meen ik. Dan zouden de reeds vernoemde gevolgen misschien wel allemaal van kracht kunnen zijn.

In je eentje heb je niets dan je eigen gedachten en eigen relativeringsvermogen met verbeelding, hoop, wilskracht en weet ik veel wat. Er wordt aan evt negatief denkproces geen weerstand geboden van buitenaf. Eén enkel negatieve gedachte is dan in staat elke impuls lam te leggen. Het is dan verrekte moeilijk om zonder externe (positieve) prikkels jezelf vrij te waren van angst, stress, paniek en somberheid (opgeven).

Wat de mijnwerkers als voordeel genoten was het feit dat ze hun angsten en stress met elkaar konden opvangen. Dit meent niet dat het dan per difinitie aangenamer verblijf inhoudt, maar voor extreme(re) gemoedstoestanden en angsten zijn ze mogelijk door de kracht van eensgezindheid binnen de groep ingedekt. Iemand die in paniek raakt kan worden opgevangen door zijn lotgenoeten. Je kan elkaar moed inpraten, voor afleiding zorgen etc. Dat heb je allemaal niet als je in je eentje in zo'n mijn zou zijn opgesloten. Dit alleen al maakt een wezenlijk verschil in de benadering van het probleem.

Bovendien hadden ze kort na het instorten van de mijn al enig contact met de buitenwereld die de mijnwerkers hoop boden op terugkeer naar het daglicht. Dit is een positieve stimulance die de benadering van elk probleem ondergronds minder definitief maakt. Angst zal er ongetwijfeld nog wel gespeeld hebben maar de eigen psyche van elk individu kreeg dezerwijs de mogelijkheid aangeboden om een probleem tot in de uithoeken van de mogelijkheden te relativeren. Dit houdt de stimulance in leven en zal mogelijk zelfs het individu in staat stellen het als een avontuur te zien.

Ik wil niet de suggestie wekken alsof het dan allemaal een pretje geweest moet zijn: geen sanitaire voorzieningen - iig zeker niet voor zo'n lange tijd, slapen op rots en steen, je moeten behelpen met louter elkaar, geen daglicht en - hoeveel hoop het contact met 'buiten' ook heeft mogen bieden - de spanning moet er ongetwijfeld geweest zijn of ze er wel levend uit zouden komen. Het is dus niet niets. Maar eerlijk gezegd heb ik een vermoeden dat gevolgen als stress, trauma, depressiviteit e.d. wel mee zullen vallen (maar hou me ten goede), geheel te danken aan elkaar en de fragiele communicatie met de buitenwereld.

benb

Je uiteenzetting geeft een gebied aan dat anderen een rol kunnen spelen tijdens het incident van de betrokkenen. Ik kan me voorstellen dat dat een opbeurende gebeurtenis kan zijn.

Maar de persoonlijke beleving kan toch anders zijn dan de persoon in kwestie zelf heeft terwijl die anderen dat niet door hebben of geen professionele oplossing bij de hand hebben.

Ik herinner mij - als voorbeeld uiteraard - een deense soldaat die in Afghanistan is geweest, daar aktief gediend heeft en uiteraard ook omgeven was door medemensen.

De man in kwestie heeft bij terugkomst 1,5 jaar lang letterlijk in de Deense bossen gewoond tesamen met zijn hond. Na veel moeite gaat hij binnenkort een woonhuis betrekken.

Het lijkt me dat de persoon (de mijnwerker dus) als persoon goed doorgelicht moet worden na en tijdens deze gebeurtenis.

Of hij zelf in staat is om zijn 'verkeerde' gedrag te benoemen betwijfel ik, anderen hebben een belangrijke rol hier in.

jkien

In sommige opzichten kun je het vergelijken met experimenten in Moskou ter voorbereiding op een bemande ruimtereis naar Mars. Tien jaar geleden hebben de onderzoekers een bemanning een half jaar opgesloten en geobserveerd. Een paar maanden geleden zijn ze gestart met een zeskoppige bemanning, die 520 dagen lang opgesloten blijft. De deelnemers worden wel beziggehouden met taken. Een van de vragen is of de onderlinge verhoudingen goed blijven.

http://www.cbsnews.com/stories/2010/06/02/...in6541015.shtml

benb

Ik las deze tekst vandaag:

Vijf van de 33 in Chili geredde mijnwerkers gaan voor de kerk trouwen. De mannen zijn geïnspireerd geraakt door bijna 70 dagen opsluiting onder de grond.

en vroeg mij af deze trouwpartij ook gebeurd zou zijn zonder deze opsluiting van 69 dagen.

Wat zijn hun motieven en zijn deze anders dan gebruikelijk dus.

Dido

De eerste signalen komen er dat het niet allemaal van een leien dakje loopt. En dat verbaast me helemaal niet.

De 33 geredde mijnwerkers uit de Chileense San Josémijn krijgen het lastiger dan aanvankelijk werd gedacht na hun miraculeuze terugkeer naar het daglicht, bijna twee weken geleden.

Een van de kompels, Edison Pena (34), werd woensdag met zware angstaanvallen opgenomen in het ziekenhuis van Copiapo, op 50 km van de koper- en goudmijn waaruit hij op 13 oktober na 69 dagen werd gered. Zijn hevige paniekaanvallen zijn te wijten aan de niet aflatende mediabelangstelling. Toen hij nog ondergronds opgesloten zat, schreef hij al aan zijn familie dat hij het psychologisch zeer moeilijk kreeg. 'Paniekaanvallen waren bijna onafwendbaar', vertelt een van zijn psychologen aan een plaatselijke krant. Net vóór zijn wederopname in het ziekenhuis brak hij in hartverscheurend huilen uit, live op de Chileense televisie.

Edison Pena is de eerste kompel die terug naar het ziekenhuis moet. Maar er zullen nog anderen volgen, voorspelt Edgardo Reisono, de advocaat die de 33 mijnwerkers hebben aangesteld om hun belangen te verdedigen. 'Ze werden na hun redding binnen de 48 uur ontslagen uit het ziekenhuis, wat voor sommigen psychologisch helemaal niet aangewezen was', zegt hij. 'Tijdens mijn gesprekken met hen zag ik dat meerdere kompels er zeer, zeer ernstig aan toe zijn op mentaal vlak.'

...

Vijf à zes kompels verdringen de emoties door zwaar te drinken. In die mate dat zij hun gezondheid schaden. Dokters en psychologen overwegen de hele groep van 33 onder verscherpt toezicht te plaatsen, tot zij weer aan de beterhand zijn.

uit: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.as...cleid=G5A3191L7

Wat de vergelijking met een tijdelijke opsluiting in het kader van een bemande ruimtereis betreft: misschien gaat die vergelijking deels op. Maar voor minstens één belangrijk aspect is dat niet het geval: de mijnwerkers waren helemaal niet voorbereid op een maandenlange opsluiting en deden dat helemaal niet vrijwillig. Zij konden er ook niet zomaar 'uitstappen' als ze bv. in een levensgevaarlijke situatie terecht zouden komen (ik vermoed dat men die opsluiting, 10 jaar geleden, wel vervroegd zou kunnen hebben afgebroken, mocht dat nodig geweest zijn). Een gevoel van controle kunnen behouden is uitermate belangrijk voor de mens. 'Aangeleerde hulpeloosheid' (= het gevoel hebben geen controle te hebben over de situatie) is een bekende risicofactor voor het oplopen van depressie (en waarschijnlijk ook angst, aangezien depressie en angst erg vaak samen gaan).

Mijnwerkers die alchohol drinken als verdovend middel tegen de mentale pijn...

Ik ben er redelijk van overtuigd dat er, voor een aantal van hen, nog heel wat leed zal volgen.

Dido

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.

Re: Wat gebeurt er met je als je 69 dagen onder de grond zit.