Muziek en gemoedstoestand

bettiepage

hey,

Wat ik mij al vaak heb afgevraagd is of er al onderzoek is gedaan naar of meer informatie is over de geluidstrillingen in muziek, en wat dat doet met ons gevoel, met onze stemming.

Want als je enigszins iets van muziek afweet, weet je dat grote tertsen worden gelinkt aan vrolijke, of positieve gevoelens. Je ervaart het als goed en blij. Terwijl de kleine tertsen het melancholische naar boven halen.

Mijn vraag is nu, hoe komt dat door maar een kleine wijziging in de frequentie van een akkoord, je stemming en gevoelens worden bespeeld? En er zit een herhalend patroon in die wisseling van kleine terts naar grote terts, dus ook een patroon in die telkens gelijkmatig wisselende geluidsfrequenties.

En natuurlijk het basisprincipe van mijn vraag: weet iemand hoe het komt, wetenschappelijk verklaard, hoe het komt dat de geluidstrillingen van muziek zo inwerken op onze emoties?

Voorstellen van goede sites of boeken die hier over handelen zijn altijd welkom !

Bedankt!

x

physicalattraction

Verplaatst naar psychologie en sociologie forum.

Dido

Bettie, bekijk zeker eens dit topic (de kracht van muziek, hoe muziek je maakt wie je bent) en dan zal je al veel antwoorden op jouw vraag vinden, denk ik...

Dido

bettiepage

Ja, heel erg bedankt, dat is een heel interessante discussie daar. Maar de reden waarom ik het hier had gezet was omdat ik naar een antwoord opzoek ben dat mijn vraag fysisch en biologisch kan verklaren, niet psychologisch. Bv dat golven met de ene frequentie de productie van geluksstoffen in de hersenen aanzetten en de andere omgekeerd. Zou graag het pure mechanisme in de hersenen willen te weten komen.

alleszins bedankt

x

E.Desart

Psychologie is ook fysisch en biologisch.

Je kan geen frequenties los van elkaar zien. Dat is zoiets als vragen wat een losse letter uit een tekst met iemands hersenen doet.

Iets dat tussen de externe fysica en de relatie met het menselijk gehoor en de verwerking door de hersens ligt:

http://www.wetenschapsforum.nl/index.php?s...st&p=684201

En ik geloof ook dat er ook een cultuur en individuele factor meespeelt zoals 317070 stelde.

Ik ben geboeid door muziek. Ik heb in het oosten een paar concerten (andere toonaard - wat voor hen een soort klassieke muziek was) meegemaakt, die hoe graag ik ook nieuwe dingen ervaar, mij uiteindelijk alleen ongeduldig deden wachten tot ik daar weg kon.

Die muziek had helemaal geen (of weinig) betekenis voor mij, terwijl ik de autochtonen zeer geboeid en emotioneel betrokken zag luisteren.

E.Desart

Bettie, bekijk zeker eens dit topic (de kracht van muziek, hoe muziek je maakt wie je bent) en dan zal je al veel antwoorden op jouw vraag vinden, denk ik...

Vergat dit te zeggen.

Dido, zoals eigen aan jou, dat zijn weer prachtige berichten van jou in die link ....

bettiepage

Ok, bedankt allemaal. Wat een ontdekking dit wetenschapsforum! Zoveel interessante onderwerpen.

Dido

E.Desart schreef:Vergat dit te zeggen.

Dido, zoals eigen aan jou, dat zijn weer prachtige berichten van jou in die link ....

Ik denk dat dit ook wel één van m'n beste producten was...

Dido

ericst

Voor de geinteresseerden; a.s. maandagavond is er een Science Cafe (vrije inloop) over muziekcognitie in Nijmegen:

http://www.sciencecafenijmegen.nl/?page=actueel

Groet,

Eric.

vlaaing peerd

Hi Bettiepage,

Ik ben al een tijdje bezig om zoveel mogelijk info/kennis te verzamelen over de natuurkundige eigenschappen van muziek, je kan er meer over vinden in dit topic.

http://www.wetenschapsforum.nl/index.php?showtopic=135341

Er zijn zeer zeker fysische aspecten die muziek tot muziek maakt, maar betwijfel of de gemoedstoestand door die aspecten word beinvloed.

Uiteraard klinken meetbare verschijnselen als lage tempo's, kleine tertsen (mineur) en dalende melodische lijnen treuriger dan andersom, maar je kan niet zeggen dat dit een rechtstreeks effect is van de plaatsvindende fysica op het brein. Er zit waarschijnlijk een dikke laag cultuur, aangeleerdheid en subjectieve interpretatie tussen.

Verder kan ik je het artikel "de zingende Neanderthaler" aanraden. Hier word gepostuleerd dat muziek er eerder was dan taal en dat verbale uitingen vnl op toonhoogteverschil werd gedaan voordat woorden deze functie overnamen. Je zult daarin veel verklaring vinden waarom bv een dalende lijn "treuriger" of "afkeurender" klinkt.

Harmonie zelf bestaat wel uit mathematisch complexe patronen en het is verbazingwekkend hoe mensen deze in muziek die verbanden wel "horen" maar verstandelijk niet (altijd) begrijpen. Vandaar dat mij nog niet duidelijk is of muziek een natuurverschijnsel is of door mensen bedacht.

Ik vermoed ook dat de TS op zoek is naar deze gronden en dit mogelijk daarom onterecht naar het psych/sociologie forum is verplaatst.

E.Desart

Interessante link te vinden via de link van ericst

http://wibnet.nl/mens/psychologie-gedrag/k...ische-oorsprong

Gevoel voor muziek is aangeboren

Ook andere wetenschappelijke metingen via hersenscans wijzen erop dat het gevoel voor muziek aangeboren is. Een aantal resultaten komt van het BRAMS (International Laboratory for Brain, Music and Sound Research) in Canada, waar neurobiologen zoals Isabelle Peretz en Robert Zatorre de biologische aspecten .........

vlaaing peerd

Nature vs nurture gesprek voel ik aankomen.

Bepaalde composities of passages kunnen aantoonbaar endorfine, dopamine en serotonine vrijmaken wat gemoedstoestandveranderende stoffen zijn.Dit komt niet alleen maar door de persoonlijke/culturele associaties die de luisteraar ermee heeft, maar ook (compositionele) muzikale bewegingen.

Zo kan je bijvoorbeeld door constant naast de tonale dominant en grondtoon te blijven zitten en "haastige" ritmes toepassen menig mens een gevoel van spanning bezorgen. Of door omkering immer stijgende lijnen en oplopende tempi een gevoel van extase bezorgen. Dat muziek effect heeft moge duidelijk zijn, het probleem zit 'm meer in het classificeren of dit fysisch, fysiek of mentaal is. IMO is het de samenwerking van alledrie.

In de hersenen gebeurt behoorlijk veel bij mensen die naar muziek luisteren en worden naast de auditieve cortext verschillende delen aangesproken bij o.a. ritme, toonhoogte (losse noot), tonaliteit (samenhang van noten), vrolijke muziek, enge muziek, muzikaal geheugen en imaginaire associaties. Hiernaast zijn de hersenen ook aantoonbaar fysiek anders ontwikkeld bij musici, muzikanten of "de gewone" luisteraar.

Omdat er zoveel verschillende delen in de hersenen worden aangesproken is het moeilijk te bepalen wat er nu allemaal gebeurt. Juist pas bij een hersenafwijking valt pas te zien wanneer een gebied niet werkt. Zo kan het zijn dat mensen met een minder ontwikkelt/beschadigd amygdala niet in staat zijn om "angstige" muziek waar te nemen. Gelukkig stelt hun logisch vermogen hun wel weer in staat de losse onderdelen te benoemen en via die weg toch te "weten" dat de muziek bv een "enge sfeer" heeft.

Met dit gegeven kan elke muzikant ook bedenken dat bv de verminderde kwint (een tooncombinatie waar je in de middeleeuwen mee op de brandstapel gegooid kon worden,de zgn. diabolus in musica", verder vaak gebruikt in metal en horrorfilmmuziek vanwege zijn dreigende klank) de amygdala stimuleert. Let op! dit is geenszins een cultureel verschijnsel!

Verder word in Southpark S3E17 nog enige andere fysieke effecten van muziek op het menselijk lichaam besproken: http://en.wikipedia.org/wiki/Brown_note

Al met al valt er dus genoeg te zeggen voor muzikale elementen die een rechtstreeks fysiek effect hebben op de luisteraar. Bovendien best interessant om uit te diepen.

Dido

Vlaaing peerd, het vrijkomen van die en die stof in de hersenen (zoals serotonine, dopamine ed.) betekent niet dat muziek rechtstreeks effect heeft op onze hersenen, zonder enige tussenkomst van onze psyche. Onze psychische toestand wordt immers bepaald door de afgifte van bepaalde neurotransmitters en door de activatie van bepaalde hersendelen. Net zo goed als dat onze psychische toestand de afgifte van bep. neurotransmitters stimuleert of remt. Lichaam en geest/ psyche zijn één, je kan ze niet uiteen halen. Het lijkt me dus minder waarschijnlijk dat muziek rechtstreeks onze hersenen beïnvloedt. Maar misschien beschik jij over nog andere bronnen dan ik?

Vandaar:

Bepaalde composities of passages kunnen aantoonbaar endorfine, dopamine en serotonine vrijmaken wat gemoedstoestandveranderende stoffen zijn.Dit komt niet alleen maar door de persoonlijke/culturele associaties die de luisteraar ermee heeft, maar ook (compositionele) muzikale bewegingen.

Kan je wetenschappelijke bronnen voor deze bewering aandragen?

Zo kan je bijvoorbeeld door constant naast de tonale dominant en grondtoon te blijven zitten en "haastige" ritmes toepassen menig mens een gevoel van spanning bezorgen.

Dat kan ik me voorstellen. Maar volgens de studies die ik tegenkwam, gaat het steeds om een onrechtstreeks effect via allerlei psychische toestanden (dus: invloed van muziek op onze psychische toestand die op zijn beurt dan weer ons lichaam (lees: hersenen) beïnvloedt):

Dido schreef:(3) Welke is het onderliggende mechanisme?

In enkele van de studies werd al aangehaald wat het mechanisme zou kunnen zijn. Deze studie gaf een overzicht over de mogelijke (andere) mechanismen: cognitieve interpretatie van de muziek, reflexen vanuit de hersenstam, conditioneringsprocessen, 'besmetting' van emoties, het oproepen van visuele beelden of van herinneringen van het leven van de luisteraar, omdat de muziek een bepaalde verwachting over het vervolg van de muziek oproept:

uit: Emotional responses to music: The need to consider underlying mechanisms, Behavioral and Brain Sciences (2008) 31, 559-621

...Speciﬁcally, researchers have studied musical emotions without regard to how they were evoked, or have assumed that the emotions must be based on the "default" mechanism for emotion induction, a cognitive appraisal. Here, we present a novel theoretical framework featuring six additional mechanisms through which music listening may induce emotions: (1) brain stem reﬂexes, (2) evaluative conditioning, (3) emotional contagion, (4) visual imagery, (5) episodic memory, and (6) musical expectancy....

uit: Emotional responses to music: The need to consider underlying mechanisms, Behavioral and Brain Sciences (2008) 31, 559-621

(Zie voor andere onderliggende effecten hetzelfde berichtje.)

Of door omkering immer stijgende lijnen en oplopende tempi een gevoel van extase bezorgen. Dat muziek effect heeft moge duidelijk zijn, het probleem zit 'm meer in het classificeren of dit fysisch, fysiek of mentaal is. IMO is het de samenwerking van alledrie.

Bedoel je hiermee dat het nog onvoldoende duidelijk is hoe de muziek onze stemming beïnvloedt? Als je hier aangeeft dat het niet makkelijk is dat precies te weten, dan kan ik daar nog wel inkomen.

Omdat er zoveel verschillende delen in de hersenen worden aangesproken is het moeilijk te bepalen wat er nu allemaal gebeurt. Juist pas bij een hersenafwijking valt pas te zien wanneer een gebied niet werkt. Zo kan het zijn dat mensen met een minder ontwikkelt/beschadigd amygdala niet in staat zijn om "angstige" muziek waar te nemen. Gelukkig stelt hun logisch vermogen hun wel weer in staat de losse onderdelen te benoemen en via die weg toch te "weten" dat de muziek bv een "enge sfeer" heeft.

We staan inderdaad nog niet zo ver als het gaat om neurowetenschappen. Onze kennis daarover staat nog maar in de kinderschoenen. Wat je schrijft over de amygdala kan ik trouwens goed volgen: de amygdala staan sowieso in voor het 'kunnen voelen van angst'. Na beschadiging ervan zal die persoon niet/ minder in staat zijn om nog angst te voelen, het maakt daarbij niet uit welke het 'object' of 'subject' van angst is (bv. of het gaat om angstopwekkende muziek, of om het zien van een gevaarlijke slang, of bij het bekijken van een thriller,...). Dus dat fenomeen is vrij algemeen. Dit neemt inderdaad niet weg dat onze hersenen wel cognitief in staat zijn om uit te maken dat het een prikkel zal zijn die 'gevaarlijk' is (en daardoor normaal angst zou moeten opwekken). Dit gebeurt immers vooral met onze prefrontale hersenen. Ze weten het dan wel, maar ze voelen het niet (net zoals jij dat ook schrijft)

Verder word in Southpark S3E17 nog enige andere fysieke effecten van muziek op het menselijk lichaam besproken: http://en.wikipedia.org/wiki/Brown_note

Het is wel eens leuk om daarover wat te lezen, maar ik vermoed dat je weet (het staat ook in de bron waarnaar je verwijst

) dat die 'brown note' een behoorlijk bedenkelijk gegeven is. Op een ietwat ludieke manier kan je er hier iets over bekijken:

<object width="425" height="350"></param></param><embed src="" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object>

Deze mannen besluiten daarmee dat:

The infrasonic brown note can cause a human to lose control of their bowels.

busted

Even after testing a wide range of sub-audible and near-sub-audible noises on him, not once did Adam lose control of his bowels. Some discomfort was reported however, due to the effects of low-frequency sound on the lungs.

Er blijkt ook geen wetenschappelijke steun voor te zijn, dacht ik.

Al met al valt er dus genoeg te zeggen voor muzikale elementen die een rechtstreeks fysiek effect hebben op de luisteraar. Bovendien best interessant om uit te diepen.

Graag toch wat wetenschappelijke bronnen dus over dat fysieke effect, als je daarmee bedoelt dat dit zonder tussenkomst is van onze emoties/ gevoelens (of ev. cognities, zo je wil). Ik ben er zeker in geïnteresseerd, als die er zijn!

Dido

vlaaing peerd

Vlaaing peerd, het vrijkomen van die en die stof in de hersenen (zoals serotonine, dopamine ed.) betekent niet dat muziek rechtstreeks effect heeft op onze hersenen, zonder enige tussenkomst van onze psyche. Onze psychische toestand wordt immers bepaald door de afgifte van bepaalde neurotransmitters en door de activatie van bepaalde hersendelen.

Ik ben absoluut helemaal met je eens dat dit (lichaam, (geest) en psyche) als 1 geheel functioneert en dat we vaak nodelooos deze zaken uitelkaar willen halen. Wat je hierboven zegt is echter een beetje een cirkel, "de stof komt niet vrij zonder tussenkomst van onze psyche, de psyche toestand word bepaald door neurotransmitters(?)"

Net zo goed als dat onze psychische toestand de afgifte van bep. neurotransmitters stimuleert of remt. Lichaam en geest/ psyche zijn één, je kan ze niet uiteen halen. Het lijkt me dus minder waarschijnlijk dat muziek rechtstreeks onze hersenen beïnvloedt. Maar misschien beschik jij over nog andere bronnen dan ik?

Helemaal zonder psyche wil uiteraard niet, je zal toch immers ernaar moeten luisteren en niet alleen horen. Maar zeker wil ik je het voorbeeld van de tritonus (verminderde kwint/overmatige kwart) weer aanhalen. Het horen van deze notencombinatie spreekt de amygdala aan en word algemeen ervaren als "onprettig", "eng" of 'ongemakkelijk". Dit betekend niet dat het horen van die toon ongewenst is overigens, bij metal en horrorfilmuziek is het vaak het element wat zorgt voor de sfeer.

Hier kun je bij het geluidsfragment zelf de vermindere kwint luisteren in beide richtingen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Tritonus bedenk zelf ook even hoe je deze tooncombinatie ervaart.

De muziektheoretische reden hiervoor is dat deze ...

laat ik bij het begin beginnen.

* Neem hierbij aan dat de grondtoon dezelfde noot is als een octaaf en dat richting een octaaf gaan hetzelfde effect heeft als naar de grondtoon gaan. Verder laat ik het ritmische gedeelte van muziek even buiten beschouwing.

* met de tritonus bedoel ik niet Eulers tritonus of Huygens tritonus, deze graag geheel buiten beschouwing laten. Ik bedoel de verminderde kwint of overmatige kwart, afhankelijk van welke toonladder je als basis neemt.

* enig begrip van muziektheorie maakt het makkelijker, als je erin wilt verdiepen kan ik "Eenvoudige algemene muziekleer" van Bernard Nelleke aanraden, gevorderden kan ik "Harmonieleer" van Hennie Schouten aanraden.

Muziek is muziek omdat mensen er relatie en verhouding in vinden. De meest herkenbare muzikale beweging is die van de grondtoon af en weer terug naar de grondtoon. Zodra je van de grondtoon afgaat "wil" de luisteraar die toon weer bevestigd hebben. Juist als je net naast de grondtoon zit of heel erg ver ervanaf word de spanning om terug te gaan het grootst. Niet geheel gek dat "afsluitende" akkoorden vaak bestaan uit de dominant (noot binnen de toonladder die het verst verwijderd zit, maar ongelijk t.o.v het octaaf) en noten die direct naast de grondtoon liggen. Flamenco, indiase en arabische muziek is een voorbeeld die heel erg sterk met die spanning omgaat en speelt. Chinese muziek is een voorbeeld waar de spanning vaak uitblijft en de melodie vaak "conflictloos" ronddobbert.

Zodra je de dominant te pakken hebt "weet" de luisteraar dat die zich weer naar de grondtoon toe wil bewegen en er is maar 1 richting op welke het dichtst bij is. Hetzelfde geld voor de noot in de toonladder die 1 onder of boven de grondtoon zit, er kan maar 1 richting zijn naar waar het "oplost". Dat wil niet zeggen dat de componist dan voor die beweging kiest, integendeel vaak zelfs, maar dat hoort bij het spel.

Musici en muzikanten maken (vaak onwetend) hiervan gebruik bij het componeren. Het uitstellen van de oplossing, verwachtingen creeren en juist wel/niet waarmaken zijn de manieren waarop mensen geboeid raken door muziek of soms juist saai vinden.

Nu heb je dus de verminderde kwint. Deze noot zit precies midden tussen de grondtoon en het octaaf (vb: grondtoon naar octaaf= 2x freq. grondtoon, tritonus zit op (wortel)V2:1)

De toon zelf suggereert dus zelf geen enkele richting waarnaar het toe wil oplossen, maar de noot heeft wel maximale spanning/afstand vanaf de grondtoon. Dit geeft de luisteraar een bepaalde mate van onzekerheid omdat die niet kan voorspellen welke kan de melodie op zou moeten. Dit is voor de luisteraar dan ook een zeer instabiel en onbehaaglijk moment (tenzij je kickt op onbehaagelijke klanken).

Omdat dit een via meting/verhoudingenleer verklaarbaar is en bovendien wereldwijd alszijnde word ervaren mag je ervan uitgaan dat dit niet een cultureel/psychisch/aangeleerd fenomeen is dat je de amygdala inschakelt om er het label "onbehaagelijk" aan te plakken. Het lijkt meer een reflexreactie.

Vandaar: Kan je wetenschappelijke bronnen voor deze bewering aandragen?

Ik kan een "omgekeerde" bron geven: http://www.brams.umontreal.ca/plab/downloads/papierNeuro.pdf

Hieruit blijkt dat een proefpersoon met een beschadigde amygdala niet in staat is om deze tritonus in verschillende composities als ongemakkelijk, eng of onbehaaglijk te ervaren. Er is hier dus een rechtsteekse link te maken tussen het spelen van de tritonus en het activeren van bepaalde hersendelen.

Zover ik weet (ik weet nagenoeg niks over neurowetenschap) kan de amygdala zorgen voor productie van adrenaline en endorfine, welke op zijn beurt de emotionele reactie van de persoon beinvloedt. Mijn probleem bij het maken van uitspraken hierover is dus dat het voor mij moeilijk te bepalen is wanneer iets biologisch, genetisch, psychisch of cultureel is omdat het mijns inziens elkaar ook grotendeels overlapt.

Dat kan ik me voorstellen. Maar volgens de studies die ik tegenkwam, gaat het steeds om een onrechtstreeks effect via allerlei psychische toestanden (dus: invloed van muziek op onze psychische toestand die op zijn beurt dan weer ons lichaam (lees: hersenen) beïnvloedt):

uit: Emotional responses to music: The need to consider underlying mechanisms, Behavioral and Brain Sciences (2008) 31, 559-621 (Zie voor andere onderliggende effecten hetzelfde berichtje.)

Bedoel je hiermee dat het nog onvoldoende duidelijk is hoe de muziek onze stemming beïnvloedt? Als je hier aangeeft dat het niet makkelijk is dat precies te weten, dan kan ik daar nog wel inkomen.

reteinteressant stuk man! Blij om dit te mogen lezen!

Maar ja en nee. Muziek is een te veelzijdig fenomeen en er zijn teveel factoren die meespelen in hoe iemand de muziek beleeft. Associaties, teksten, ervaringen, verwachtingen, persoonlijke voorkeur, cultuur en niet in het minst uitzonderingen gemaakt door de musicus/muzikant zelf (je kan nl in mineur best een vrolijk deuntje maken) zijn allemaal meespelende factoren die het moelijk maken een dergelijk fenomeen te isoleren. Je zult dus naar hoekjes moeten gaan waar zoveel mogelijk van die factoren zijn uit te sluiten.

Desondanks zijn er wel meer elementen te noemen waar cultuur en psyche een verminderde

rol speelt. De reden waarom mineur algemeen als triest/serieus/overwogen/introvert word ervaren en majeur als opgewekt/luchtig/impulsief/extravert bijvoorbeeld. Dit is duidelijk aan te tonen in de verhoudingen (in dit geval voornamelijk om de kleine of grote terts en septiem) waarom dat zo is. De kleine tertsafstand is zo klein dat deze weer neigt om terug te vallen naar de grondtoon terwijl de grote terts vrolijk door kan reizen naar de hoger gelegen dominant.

Als je die weer terugleid naar "de zingende neanderthaler" die (zo luid althans de theorie) via klanken en niet via taal communiceerde merk je al snel dat een kleine terts neurien een nogal afkeurende toon bewerkstelligt en een grote terts een "prettig verraste" toon, helemaal als je dat ook nog gaat combineren met dalende of stijgende lijnen.

Het is wel eens leuk om daarover wat te lezen, maar ik vermoed dat je weet (het staat ook in de bron waarnaar je verwijst ) dat die 'brown note' een behoorlijk bedenkelijk gegeven is. Op een ietwat ludieke manier kan je er hier iets over bekijken:

<object width="425" height="350"></param></param><embed src="" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object>

Deze mannen besluiten daarmee dat: Er blijkt ook geen wetenschappelijke steun voor te zijn, dacht ik.

Graag toch wat wetenschappelijke bronnen dus over dat fysieke effect, als je daarmee bedoelt dat dit zonder tussenkomst is van onze emoties/ gevoelens (of ev. cognities, zo je wil). Ik ben er zeker in geïnteresseerd, als die er zijn!

Dido

Wat de Brown note betreft; deze was uiteraard niet serieus bedoeld. Ik ben gewoon een groot fan van Southpark. Alhoewel ik van sommige Justin Bieber hits wel dat effect waarneem

Maar wat dacht je van volume vs gehoorpijn? of syncopes en hartritme? infrasone bassen die je adem wegnemen...het klinkt plat maar dit zijn zeker fysieke effecten die in muziek gebruikt kan worden.

vlaaing peerd

Om specifieker op de vraag van de TS in te gaan, hier een (vreemd) gegeven uit een verder (IMO) matig onderzoek;

Afbeelding

Bij onderzoek of niet-musici/-muzikanten mineur/majeur kunnen herkennen aan de toonsafstand of classificeerbaar als "happy" of "sad" lijken niet-musici dit vooral beter te doen op holistische manier dan analyserend.

Dit is verder niet zo verbazingwekkend, het feit dat bij musici met majeurdeuntjes totale inertie plaatsvind in hun brein echter wél.

De verklaring in het onderzoek zelf: http://scienceblogs.com/cognitivedaily/200...entify_mino.php

"The researchers suggest that the lack of activity in musicians during major tunes may be due to the fact that most Western music is played in a major key: 97 percent of popular American songs, and 73 percent of classical music is in a major key. So the activity occurs when an relatively unexpected key is used -- but only for trained musicians."

Dat is helaas gestoeld op totaal verkeerde gegevens. De 73% in majeur van klassieke muziek zou redelijk accuraat kunnen zijn, maar dat 97% van huidig Amerikaanse (of westerse) muziek uit majeur zou bestaan is klinklare onzin. Een blik op de top40 en de pop/blues/rock/metal/dance/hiphop van de laatste 50 jaar leert dat het meerendeel juist in mineur staat. Zover ik weet zijn die stijlen bij zowel muzikanten als luisteraars vele malen populairder en bekender dan klassiek of jazz en zal ongetwijfeld meer het perceptie-/referentiekader vormen dan klassiek. Zo niet, dan is er een niet erg gemiddelde neerslag van niet-musicerende respondenten gekozen.

Als ik nu vanuit eigen beschouwing kijk, dan weet ik dat ik mineur in de regel vele malen boeiender vind klinken dan majeur, ik schat dan ook dat meer dan 95% van mijn composities in (of enharmonisch gelijk aan) mineur staan. Mineur klinkt voor mij dieper, serieuzer en gewichtiger waardoor het me in staat stelt veel sfeervollere nummers te maken. Ik nam altijd aan dat dit een kwestie van persoonlijke voorkeur was, maar het blijkt dat vele medemuzikanten/musici hier hetzelfde over denken.

Nu is toonladderkeuze een erg culturele/mode/contemporaire aangelegenheid, zo zal bv de muziek in de jaren '20 en na de WOII oorlog stukken meer in majeur zijn omdat men de behoefte aan "vrolijker" tijden.

Maar goed, in principe vind ik dat nog niet de complete inertie in de temporele cortex (klopt dat?) verklaren, het "wel/niet" leuk vinden van muziek lijkt me in mijn brein een meer holistische benadering te zijn zoals niet-muzikanten ook luisteren en het analyseren en doorgronden benodigd mij toch dezelfde hoeveelheid aandacht en "denkvermogen", ongeacht of het majeur is of niet.

Verder is het onmogelijk om voor een musicus/muzikant de happy/sad classificatie te doen zonder tussentijds al te horen/beseffen of het mineur of majeur is, dat hoor je gewoon bij de eerste paar noten van een tune al, ruim voordat je bepaald kan hebben of iets vrolijk of triest is.

Ondanks dat ik om genoemde redenen dit onderzoek niet erg sterk vind, blijven de hersenscans mij ronduit verbazen.

*NOOT*

Majeur en mineur zijn niet alleen 2 toonladders, maar ook een classificatie die op elke andere toonladder toe te passen is, in zulke gevallen word gekeken naar de positie van de terts en septiem. Dus ook van bv pentatonische chinese muziek kun je zeggen dat het in mineur of majeur staat.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Muziek en gemoedstoestand

Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand

Re: Muziek en gemoedstoestand