Vertrouwen in de wetenschap

Veertje

Er wordt nogal wat gepubliceerd over de stand van zaken binnen de wetenschappen. Eerst las je dat roken de kans op Alzheimer met 50% vergroot (wat dat statistisch dan ook moge betekenen), om dan in een recenter artikel te lezen dat roken kan beschermen tegen Alzheimer. Behalve dat men soms te snel de openbaarheid zoekt met voorzichtige conclusies, is het ook nog eens zo dat de nuances in de berichtgevingen via algemene mediakanalen vaak ontbreken. Dat leidt tot misverstanden. In de gedane onderzoeken zitten details die in de berichtgeving worden weggelaten. De leek (het algemeen lezende publiek), begrijpt die details toch niet, denkt men. Als het te langdradig wordt dan wil niemand het lezen.

Dan grijpt men dus naar termen om zich in te dekken. Echter, waar wetenschappers "voorzichtige" conclusies trekken, en die conclusies met exact die bewoording naar buiten brengen, zal de gemiddelde lezer over dat essentiële woordje "voorzichtig" onbewust heenstappen. Zeker omdat de koppen in berichtgevingen nogal eens "absoluut" kunnen zijn om de aandacht te trekken. Neem de kop Wetenschap komt met superantibiotica. Als je zorgvuldig leest, en zeker ook het oorspronkelijke persbericht waarnaar gelinkt wordt, kom je erachter dat het hier om maar één antibioticum gaat dat versterkt is door middel van een koppeling aan een bepaalde, door chemici gemaakte stof. De combinatie blijkt vervolgens op één bepaalde superbacterie blijkt te werken. In een petrischaaltje dan. Hoe het menselijk lichaam zal reageren en of de gebruikte techniek verder toegepast kan worden om meer superantibiotica te ontwikkelen is nog maar de vraag.

Het woord "voorzichtig" werd dan ook in dit specifieke geval door de woordvoerdster gebruikt en eigenlijk mag je dan dus, als lezer, geen enkele conclusie trekken. De meeste lezers zullen dat echter wel doen. "Gelukkig" denkt men dan misschien wel, "resistentie van bacteriën is onder controle, de wetenschap heeft er weer wat op gevonden. Hoef ik me ook niet meer schuldig te voelen over dat kuurtje dat ik per ongeluk niet helemaal heb afgemaakt."

Totdat dan over een tijdje te lezen valt dat het toch niet zo geweldig is als men dacht. "Gut, daar heb je die wetenschappers weer. Weten die wel waar ze het over hebben? Make up your mind!".

Het is net alsof men binnen de wetenschap in een soort "ratrace" zit om als eerste weer eens iets nieuws naar voren te brengen. Volgens mij zou men de "voorzichtige" conclusies eigenlijk alleen maar in vakbladen of op vaksites mogen publiceren. Totdat men niet meer over "voorzichtig" hoeft te spreken en een bepaalde zekerheid heeft dat het gevondene ook daadwerkelijk een feit representeert dat aan het grote publiek kenbaar gemaakt kan worden. Een feit waar men niet meer geheel op terug hoeft te komen, maar waar hooguit alleen nog maar aan "bijgeschaafd" hoeft te worden. Wat de geloofwaardigheid van de wetenschap in het algemeen bij het grote publiek alleen maar ten goede zal komen.

Wouter_Masselink

Wetenschappers proberen dan ook vooral te publiceren in de vaktijdschriften. Journalisten pikken dit vaak weer op en geven er een populair wetenschappelijke draai aan die er al dan niet voor kan zorgen dat leken het verhaal verkeerd interpreteren.

Tegenwoordig is de wetenschap zover doorgeslagen in zijn verschillende niches en dusdanig gespecialiseerd dat het schier onmogelijk is geworden om een wetenschappelijk verhaal correct weer te geven, kijk hiervoor vaak naar het 'lekenpraatje' wat in ieder geval in Nederland gebruikelijk is voor een promovendus tijdens zijn of haar promotie. Dit wordt veelal gezien als het lastigste deel van het hele praatje.

mvbandit650

Dit is zeer herkenbaar. Ik heb mijn onderzoek al een aantal maal kunnen verdedigen omdat iemand ergens had gelezen dat littekens als gevolg van brandwonden tot het verleden behoorden, met behulp van een nieuwe techniek. Het is dan lastig uit te leggen dat dat niet waar is.

Ik heb ook vaak gezien dat een journalist een interview afneemt en deze zonder te laten nakijken laat publiceren, hierdoor komen ook dit soort onzinnigheden de wereld in.

Ik denk echter wel dat populaire publicaties hard nodig zijn. Het onderzoek bereikt een veel breder publiek, we mogen hopelijk aannemen dat niet iedereen achterlijk is. Dus zullen er altijd mensen zijn die tussen de populaire regels doorlezen. Dit geldt ook voor de toekomstige onderzoekers die zich orienteren op een opleiding. Die groep wil je ook bereiken, en dat lukt niet alleen met wetenschappelijke publicaties.

Zeker bij "grote" onderzoeksgebieden als kanker/alzheimer/diabetes zie vaak dit soort publicaties. Dit is toch een beetje output voor alle donateurs. Dan ziet en hoort men dat er aan gewerkt wordt.

Dit neemt niet weg dat de berichtgeving veel beter kan. Maar in dat opzicht leven de onderzoekers, denk ik, in een andere wereld dan de journalisten.

Het is ook wel lastig om ons werk populairder te maken. Ik kan wel twitteren: Zo ff fibro's trippen #celkweek. Denk toch niet dat dat veel duidelijkheid schept....

DePurpereWolf

De wetenschap zit niet in een ratrace, het is de ('wetenschappelijke') media. Vroeger had je een maand blad waarin al het interessante werd samengevat. De NewScientist is een weekblad. Het probleem is echter dat er niet wekelijks revolutionaire ontwikkelingen gedaan.

Wij op dit forum posten nieuws elke dag, en wij kiezen uit ongeveer honderd nederlands en engelse nieuwsberichten van wetenschappelijke nieuwsbronnen. Zo'n internetnieuwsbron moet elke dag met nieuws komen. er gebeurt echter niet zo veel en daarom melke ze elk arikel voor zoveel ze kunnen.

de meeste wetenschappelijke bronnen voor deze artikelen zijn het echt wel waard, het is goede wetenschap. Echter daarna begint de ellende, de internetsites moeten iets te melden hebben en de universiteit waar het werk uit kwam wil meer naamsbekendheid. Het is aan ons, de lezer, om het verschil te kunnen onderscheiden.

benb

Ik heb trainingen gegeven voor 'binnenkomende academici' bij een bedrijf. Men kreeg een scala aan opleidingen om daarmee later keuzes te kunnen maken om een functie te kunnen vervullen.

Ik nam o.a de sales voor mijn rekening, hoe verkoop je een dienst en/of product,

Voor mij was het altijd boeiend om uiteindelijk de video casuïstiek te behandelen, het voeren van een gesprek met een klant of een prospect. Voor de betreffende academicus was dat lastig om te doen. Dat had een aantal redenen, de onbekendheid met de strategie om mensen te beïnvloeden en het loskomen van jezelf als academicus met je specifieke opleiding waren de voornaamste.

Om deze begrippen nog duidelijker te laten maken liet ik hen tijdens de training vreemde producten verkopen bv een auto. Waarom?

Twee redenen: de eerste was daar het empatische vermogen om laten ervaren hoe moeilijk het is om je in mensen te verplaatsen en als tweede je te realiseren dat je niet in termen van het produkt moet handelen maar dat wat het product oplevert en wel voor die ene persoon.

Ik noem dat output gericht denken en doen.

Doorschakelend naar dit onderwerp: de onderzoeker zal zo veel mogelijk de bevindingen in de output kant moeten beschrijven als hij zijn onderzoek de wereld in stuurt, wat levert het op voor de gebruiker, wat niet en wat misschien.

Op deze manier komt er duidelijkheid en voorkomt dat het onderzoek sec, ik noem dat de input, een eigen rol gaat spelen.

Er is dus een verschil in de beoordeling van input en output.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Vertrouwen in de wetenschap

Vertrouwen in de wetenschap

Re: Vertrouwen in de wetenschap

Re: Vertrouwen in de wetenschap

Re: Vertrouwen in de wetenschap

Re: Vertrouwen in de wetenschap