Net zo kleven als een gekko. Onderzoekster Marleen Kamperman probeert het met kunststoffen vol microscopisch kleine pilaartjes.
Nagebootste gekkohuid
Dancing on the ceiling. Lionel Richie had er in de jaren tachtig een enorme hit mee. In de bijbehorende clip liep hij ondersteboven over het plafond. Dat was trucage. Vliegen daarentegen kunnen het wel, evenals talloze andere insecten. Van de grotere dieren spreekt de gekko tot de verbeelding. Die rent moeiteloos ondersteboven.
Gekko's kunnen dat dankzij ingewikkelde structuren aan hun voeten, legt Kamperman uit. Bundels haartjes zijn het, uitlopend in een soort flapje. Die flapjes hechten zich met zijn honderdduizenden door adhesie en zonder verdere hulpstoffen aan elk oppervlak. Van der Waalskrachten doen het werk. Dat is tenminste de theorie. Maar helemaal opgehelderd is het mechanisme volgens Kamperman nog niet.
Dat hoeft ook niet. Kamperman is er niet op uit om gekkovoetjes precies na te maken. 'Dat zou niet slim zijn. Een gekkovoet is een heel ingewikkeld biologisch systeem. Het gaat erom de belangrijke dingen, de essentie van het ontwerp eruit te pikken en na te bootsen. Daar ben ik mee bezig.' En die essentie zit hem in de haartjes met de flapjes.
Kamperman probeert die essentie te vangen in kunststof. De eerste pogingen beschrijft ze in het jongste nummer van Acta Biomaterialia. De gekkovoet van Kamperman is een plaatje kunststof (polydimetylsiloxaan) bedekt met ontelbare pilaartjes, een soort noppen van een tiental micrometer in doorsnee. Een gekko zou zich er niet in herkennen, maar het werkt wel.
Tot op zekere hoogte. Kampermans gekkohuid hecht goed op een ondergrond van puur silicium. Maar zo extreem spiegelglad is vrijwel geen enkel oppervlak. Een iets ruwer vlak en het is gedaan met de hechting. 'Er is dus meer nodig dan het maken van pilaartjes', concludeert ze. Dat extra zoekt Kamperman in een hogere resolutie van het materiaal: meer pilaartjes dus.
Kamperman probeert die hogere resolutie nu (onder andere) te bereiken door pilaartjes te maken van zogeheten blokcopolymeren. Dit zijn polymeren die door zelfassemblage een bepaalde vorm aannemen, in dit geval een helix. Het resultaat is een oppervlak dicht bedekt met talloze spiralen, een soort opengewerkte matras. De spiralen zijn flexibel, maken daardoor makkelijk een stevig contact en laten ook makkelijk weer los. Eat your heart out, gecko!
Bron:
Wageningen Universiteit
Wetenschappelijke publicatie (abstract):
Natalia Cañas, et al.: Effect of nano- and micro-roughness on adhesion of bioinspired micropatterned surfaces
Wetenschappelijke publicatie (paper):
Natalia Cañas, et al.: Effect of nano- and micro-roughness on adhesion of bioinspired micropatterned surfaces
Laatste berichten
- 23:12 speciale rel. theorie 10
- 22:57 Straatklok loopt 5 minuten voor 11
- 22:57 wig 6
- 22:36 Gravity and gravitation 4
- 22:24 [scheikunde] vraag Chemie - wat is de oplossing? 10
- 19:47 Bruine vlekken op treinaanwijzerbord 10
- 19:44 Vogels in de stad zijn goede klussers 2
- 19:12 Rood laserlicht 3
- 17:30 Herleiden afmetingen vanaf een foto 21
- 16:34 [wiskunde] Prijs Product per KG; Alternatief Inzicht 3
- 13:57 do-re-mi-fa-so vliegtuigen 9
- 13:16 geen minkowski-ruimte toch? Doe ik dit nou fout? 17
- 13:12 [natuurkunde] kroon van koning op Syracuse 10
- 10:15 2013 – Augustus Vraag 3 3
- 24 apr Vraag 2009 Juli Vraag 5 5
- 24 apr positie 2
- 24 apr Schroefdraad berekening 8
- 24 apr [scheikunde] Kan chloorgas de geleiding van elektriciteit belemmeren? 9
- 23 apr Weerfrustratie 9
- 23 apr Kunnen quantum Zonnecellen 190% quantum efficiënt zijn 3
Nieuwsberichten
- 04 mar Een nieuw soort magnetisme: altermagnetisme
- 31 okt AI kan via stem diabetes vaststellen 11
- 21 okt Einstein krijgt wéér gelijk 45
- 07 feb witter dan wit 20
- 19 jun irrigatie en de aardas