Zwavelzuur is een hygroscopische stof. Het wil heel graag, maar dan ook HEEL graag, watermoleculen opnemen. Wanneer zwavelzuur en water in contact worden gebracht zullen de zwavelzuurmoleculen "vechten" om watermoleculen op te nemen. Hierbij ontstaat zoveel wrijving dat er warmteontwikkeling is. Deze reactie is dus exotherm.
Het is thermodynamisch gunstig om zwavelzuur te hydrateren, delta H=-880 kJ/mol. Dit is berekend door de vormingsenthalpieën van de begin- en eindproducten te sommeren (voor de deelnemers aan onderstaande reactie).
HSO4- + H2O → H3O+ + SO42-
Verder bestaat er nog een leuke proef met de dehydraterende eigenschap van zwavelzuur. Wanneer je geconcentreerd zwavelzuur aan suiker toevoegt (C6H12O6), dan ontleedt het zwavelzuur de suiker en maakt er water van dat het opneemt, en er blijft koolstof over. Je kleine witte laagje suiker wordt een groeiende zwarte kolom koolstof.
Voor toegepaste chemie moeten wij een verslag maken over de proefjes die we vorige week hebben gedaan.
Daar zijn ook verwerkingsvragen bij.
1 daarvan snap ik niet echt zo goed, kunnen jullie mij helpen?
Als ionisatie een endotherm verschijnsel is, hoe verklaar je dan de warmte-ontwikkeling bij het oplossen van zwavelzuur?
Bedankt! 8-[
Bij zwavelzuur is meer aan de hand dan alleen ionisatie.
Bij een zout heb je in het kristalrooster al ionen, bijvorbeeld NaCl is eigenlijk Na+Cl-. Bij zwavelzuur is dat niet zo. Zwavelzuur is een covalente verbinding, welke reageert met water onder vorming van H3O+ en HSO4-. Hier heb je dus splitsing van een covalente verbinding in ionen.
