De curve die afgebeeld is, is maar een van de vele mogelijkheden bij materialen. Het meest waarschijnlijke experiment dat erbij hoort is de continu toenemende rek (x-as) van een metaaldraad onder gelijktijdige meting van de spanning (y-as).
Dit alles op een trekbank uitgevoerd. Ik interpreteer het resultaat als volgt:
Tot A: Een min of meer elastische vervorming die reversibel is. Atoomafstanden veranderen een beetje zonder slip van kristalvlakken langs elkaar. Er is dan nog geen sprake van een inwendige beschadiging van het materiaal.
Bij B: Het "yieldpoint". Overgang van elastische vervorming naar plastische vervorming. ( vanwaar deze naam?) Vanaf hier treedt er slip op van kristalvlakken langs elkaar. Soms loopt een slip ergens vast op een dislocatie. Maar dan gaat het gelijk op een andere plaats weer verder. Dit gaat zo door tot D.
Bij D zijn alle gemakkelijke slips vastgelopen en treedt er een verdergaande roosterdeformatie op, in combinatie met nieuwere afschuivingen. Na E gaat de diametercontractie ( insnoering) een rol spelen, resulterend in een breuk bij F.
Mogelijk zie je aan het breukvlak bij F nog iets over deze voorgeschiedenis.
Na de introductie van atomaire waterstof in een staaldraad zie je dat het eerste deel, tot A, daardoor niet wordt beinvloed. Maar bij B treedt dan al breuk op. Waterstofbrosheid maakt plastische vervorming van staal onmogelijk. De elastische vervorming wordt er maar weinig door beinvloed.
Uitleggen is beter dan verwijzen naar een website
