Wetenschapsforum

Dag allemaal!

Ik was aan het lezen over fotometrie en ook over HPLC methode ontwikkeling en toen kwam ik een grappig fenomeen tegen: absorbance maximum shifts.

1. Ik vraag mij nu af: als je met HPLC een methode gaat ontwikkelen, begin je lijkt mij eerst met een goede scheiding te bewerkstelligen. Hierbij is het natuurlijk wel vereist dat je al je pieken kunt 'zien', dus lijkt mij dat je een golflengte kiest waarbij je alle pieken ziet, maakt niet zoveel uit hoeveel de absorptie precies is: bijvoorbeeld 254 nm.

Echter, voordat je deze goede scheiding hebt, weet je nog niet wat de precieze samenstelling van je eluens gaat worden, hoeveel %water (A) en hoeveel %organische modifier (B)...

Het kan zijn bij sommige stoffen dat het absorptiemaximum gaat schuiven als je gaat veranderen van polariteit van oplosmiddel. Het lijkt mij dan ook dat je pas je absorptiemaximum, dus ideale detectiegolflengte, kan gaan bepalen als je weet wat de samenstelling van je eluens is?

2. Aan het begin van een methodeontwikkeling ga je proberen om je stofjes in een bepaald oplosmiddel. Als dit echter niet de samenstelling is, waarin je stoffen gedetecteerd gaan worden, is het dan niet logisch om je stoffen daar alsnog in op te lossen?

3. Ik vraag mij dan af, hoe wil je je ideale detectiegolflengte gaan bepalen als je werkt met gradient? Daar verandert continu het %A en %B... Is het dan een schatting bij welk %A en %B je analiet wordt gedetecteerd en dan oplossen in die samenstelling en dan bepalen?

4. Ik ben hier ooit eens over begonnen. Bij mij op school wordt aangehouden dat je je extincties tussen de 0,1 en de 1,0 probeert te krijgen; je mag uitschieters tot 1,2 accepteren. Ik heb ooit eens gevraagd hoe het dan zit met absorptiespectra: toen zeiden ze iets in de trant van, je moet het spectrum ook binnen die grenzen houden, aangezien je anders geen reeel beeld krijgt van je absorptiespectrum. Wat zeggen jullie hiervan?