E.Desart schreef: ↑ma 16 jul 2012, 18:28
Deze eerste zin is wel héééééél gekleurd.
Deze keer vind ik het belangrijk dat emoties/ gevoelens meespelen in deze discussie. Het gaat hier immers om het doden van mensen. Als dit enkel op een rationele manier benaderd wordt, dan kan dit, volgens mij, tot gevaarlijke toestanden leiden. Problematieken als deze koel beredeneren, in de vorm van kansen, cijfers ed. zorgt ervoor dat er een belangrijke manier van beslissingen nemen (cfr. de somatic marker hypothese:
http://en.wikipedia....rker_hypothesis) gewoon aan de kant wordt gezet én dit zorgt dan voor erg arme beslissingen of ronduit verkeerde beslissingen.
Het is ook duidelijk dat beslissingen nemen of een ander mag leven of gedood moet worden ook een morele component bevat, waarbij dus onze gevoelswereld/ empathie een hulp kan zijn. Concreet betekent dit ondermeer dat je het volgende kan proberen na te streven: 'doe niet aan een ander wat je zelf niet wil (zelfs al heeft de ander die regel duidelijk overtreden)', zelfs al kan dit een erg moeilijk en bijna onmogelijk lijken.
Er zijn mensen ie kiezen om te sterven, blijkbaar kan het leven dan best veel gruwelijker zijn.
Van dit laatste ben ik overtuigd. Maar je ziet toch ook wel in, Eric, dat je hier een belangrijk verschil negeert: in jouw geval gaat het om mensen die er zelf voor kiezen om te sterven (al is dit bij suïcide eerder een 'ik kan niet meer leven op de manier waarop ik nu leef, het doet teveel pijn en ik kan het echt niet meer verdragen) of die sterven door één of andere, voor deze persoon, niet te behandelen ziekte. Met andere woorden, het gaat dan om fysiek of lichamelijk
zieke mensen.
Als het gaat om de doodstraf dan beslissen
anderen of jij moet sterven of niet, een hemelsbreed verschil! Er zullen bij deze laatsten waarschijnlijk ook af en toe mensen zitten die suïcidale neigingen hebben, die ziek zijn, maar dan nog zal dit een minderheid zijn. Ik ben nu niet direct een kenner van doodstraffen, maar als ik er toch iets over lees, dan valt het op dat mensen die ter dood veroordeeld zijn, nog (bijna) alle mogelijke procedures uitproberen om toch nog gratie te krijgen. In elk geval is het zo dat deze mensen niet meer te kiezen hebben!
We eten ook dieren en helpen hen uit hun lijden wanneer nodig, of wanneer ze een bedreiging vormen voor ons of andere dingen.
Wat verheft mensen tot een soort bovenaardse status?
Ik ben een part-time vegetariër en eigenlijk zou ik veel liever een full-time vegetariër zijn.
Maar om medische redenen kan dit zo goed als niet. En het is niet omdat we dieren doden om te eten dat we dat ook in zekere zin moeten gaan toepassen op mensen: beslissen om mensen te doden omdat we toch ook dieren doden, lijkt me nogal bedenkelijk. Als het gaat om een dier uit z'n lijden verlossen dan spreken we hier weer van een ziek dier, dat in de meeste gevallen niet meer gered kan worden. Dit is ook hier weer totaal iets anders dan de beslissing om een gezond dier te doden. En, ik ben wel degelijk voorstander van euthanasie op vraag van de patiënt als deze zodanig psychisch of lichamelijk afziet dat hij/ zij het niet meer kan dragen en de situatie er inderdaad uitzichtloos uitziet.
Wat verheft de mens tot een soort bovenaardse status? Ik zou het niet weten... Ik schat dieren nogal hoog in (OK, iets lager dan de mens), vandaar ook m'n antwoorden hierboven over de vergelijking tussen dier en mens.
Zo'n studie zegt hoofdzakelijk iets wanneer je over een humanere vorm van doodstraf praat. Jaren in een dodencel van procedure naar procedure niet wetend of en wanneer het vonnis voltrokken wordt is voor velen vermoedelijk of mogelijk een marteling op zich, waar maar weinig verdediging tegen bestaat (als een zombie gaan leven of beter: ondergaan).
Twee opmerkingen daarbij:
1) dat neemt allemaal niet weg dat het natte-vingerwerk is om dan te beslissen wat het ergst is. Voor mezelf kan ik alvast meegeven dat de doodstraf nog een stuk gruwelijker is dan de onzekerheid (en dus ook nog de hoop) dat ik er misschien toch nog aan zou ontsnappen, in ruil dan wel voor een levenslange gevangenisstraf. Ik ben wel akkoord met je dat dit laatste zeker ook niet te onderschatten is. Verder zullen er in 'wat vind ik het ergst' ook nog wel andere factoren meespelen, zoals leeftijd (jonge mensen versus mensen op hogere leeftijd), hoe men het leven tot nu toe heeft beleefd,... Maar ook hier weer is het grootste probleem dat een ander dan een beetje zal beslissen wat voor jou het ergste moet aanvoelen en dat die ander daarom kiest dat je dan maar gedood moet worden (of vermoord moet worden, dat valt immers samen met de definitie van moord).
2) Als er geen doodstraf meer zou zijn, dan valt dit ook weg:
Jaren in een dodencel van procedure naar procedure niet wetend of en wanneer het vonnis voltrokken wordt is voor velen vermoedelijk of mogelijk een marteling op zich, waar maar weinig verdediging tegen bestaat (als een zombie gaan leven of beter: ondergaan).
Dus, dat probleem kan zich enkel voordoen als de doodstraf bestaat.
Ik heb zelfs vraagtekens rond het begrip straffen. Een rechtssysteem miet een constructieve correctionele functie hebben, waar ik in correctioneel het woord correctie hoor.
En jij hoort mij dus NIET zeggen dat ik voor de doodstraf zou zijn.
Dat heb ik je inderdaad ook nog niet horen zeggen, schrijven of zelfs denken, Eric...
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
