Wetenschapsforum

Het Internet biedt een zeer grote hoeveelheid informatie over hypertensie, de voorgeschreven medicijnen, onderzoek naar de ""effectiviteit" ervan, etc.

Bij het ouder worden ervaar ik dat steeds meer mensen in mijn omgeving kwalen oplopen als Diabetes II, een verhoogde bloeddruk, etc.etc. Niet zelden is hier een relatie te leggen met overgewicht, te weinig bewegen etc.etc.

In allerlei onderzoeken wordt vooral ingegaan op de effectiviteit t.a.v. levensduur verlenging van ""patienten"" bij het voorschrijven van allerlei hypertensie verlagende/onderdrukkende/voorkomende medicijnen.

Heel bekende in die groep zijn o.a. hydrochloorthiazide en lisinopril, maar er zijn er veel meer.

Bij gesprekken in mijn vrienden en relatiekring kom ik tot de ontdekking dat het percentage gebruikers snel stijgt. Het lijkt er bijna op of iedere 55+-er die bij de huisarts komt ongeveer automatisch een pak van dat spul aangesmeerd krijgt.

Nog opvallender is de afwezigheid van voorlichting over de mogelijke bijwerkingen van dergelijke middelen. Bijsluiters geven nauwelijks voorlichting over problemen als ""krachtvermindering"" in de spieren en handen, en over bijv. het doen ontstaan van erectieproblemen.

Op het moment dat ik dergelijke zaken in mijn kring bespreekbaar maakte had ik binnen enkele dagen een aantal reakties van mensen die uiteindelijk bevestigen dat ze bij het gebruik van dergelijke middelen dit soort bijwerkingen ook ervaren. Dit omdat ze desgevraagd aangeven dat de problemen zijn begonnen kort na de start van het gebruik van anti-hypertensia.

Ik heb vervolgens gevraagd of men een zelf een relatie zag met het medicijngebruik. De meesten ontkennen aanvankelijk. Edoch degenen die met name de bovengenoemde problemen ervaren blijken nagenoeg allemaal aan dit soort pillen te zijn geholpen in de laatste jaren..

Met name de sexuele inactiviteit wordt door velen, ook op oudere leeftijd, als verlies van kwaliteit van leven ervaren, terwijl ook het verlies aan (til- en draaikracht en grip) door de meesten als onplezierig wordt ervaren, omdat het het gevoel van veroudering versterkt.

Nu wil ik best geloven dat het voorschrijven van deze middelen 3 doden per jaar bespaart per 1.000 ""geschikten"". Op een gemiddelde levensduur van nog 20 jaar vanaf 1e moment voorschrijven is dit statistisch 0,6 o/o minder mortaliteit. Op zich prachtig. Maar iedereen die ik bevraag stelt liever een paar jaar korter te willen leven met behoud van alle lichamelijke functies, dan als een halve plant min of meer hulpbehoeftig en a-sexueel door het leven te moeten gaan. Het bederft namelijk zoveel plezier, genoegen en genot. Het is niet alleen ""to be or not to be?", maar ook: "how to be!"

Dus is mijn stelling : moeten we hier zo nodig kiezen voor maximale verlenging van leven (kennelijk de maatlat van de medische en wetenschappelijke wereld) of kunnen we in die meetlat ook een plaats in gaan ruimen voor kwaliteit en intensiteit van leven versus levensduur verlenging?

Of... is hetzelfde doel ook (grotendeels) langs andere (lees minder medicamenteuze) werkwijzen te realiseren?

Ik ben erg benieuwd naar de reakties, en eventueel uitgebreider onderzoek.

Jan Willem Hajee schreef: ↑zo 13 jan 2013, 14:22
Bijsluiters geven nauwelijks voorlichting over problemen als ""krachtvermindering"" in de spieren en handen, en over bijv. het doen ontstaan van erectieproblemen.

In de bijsluiters van de meeste antihypertensiva wordt wel degelijk impotentie en erectiele dysfunctie genoemd.

Bijsluiters zijn bovendien niet om voorlichting te geven, daar heb je artsen voor. Farmaceuten zijn verplicht om bijwerkingen ter vermelden. Een bijsluiter is niets anders dan een opsomming van bijwerkingen met een aantal adviezen m.b.t. voorzorgen, zwangerschap en doseringen.

Leeftijd zelf is natuurlijk ook een risicofactor voor erectiele dysfunctie en minder spierkracht. Je kunt hier best met een confounder te maken hebben. Daarnaast heb je het nocebo-effect.

Bij vermoeden op bijwerkingen kan er altijd door de arts naar een andere anti-hypertensivum uit dezelfde groep of andere groep gezocht worden.

Jan Willem Hajee schreef: ↑zo 13 jan 2013, 14:22
Maar iedereen die ik bevraag stelt liever een paar jaar korter te willen leven met behoud van alle lichamelijke functies, dan als een halve plant min of meer hulpbehoeftig en a-sexueel door het leven te moeten gaan. Het bederft namelijk zoveel plezier, genoegen en genot. Het is niet alleen ""to be or not to be?", maar ook: "how to be!"

Dit is wel erg simplistisch gesteld. Je geeft geen anti-hypertensivum en iemand slaapt vredig in terwijl hij de jaren daarvoor kerngezond was? Zo werkt dat vaak niet. Een onbehandelde chronische hypertensie kan leiden tot vaatschade (wat ook impotentie in de hand werkt) en hierdoor hart- en vaatziekten, nierschade, oogschade en wat dies meer zij. How to be wordt dan al snel halfzijdig verlamd met een katheter in een verpleeghuis liggen. Geloof me, dan heb je ook weinig seks.

BIjwerkingen moeten gewoon besproken worden. Artsen schrikken echt niet van iemand met een erectiele dysfunctie op basis van medicatie. Ik begrijp natuurlijk wel dat het voor de patiënt genant kan zijn.

Natuurlijk heb ik de probleemstelling enigszins vereenvoudigd teneinde het probleem helder te kunnen neerzetten. U concludeert terecht dat ik het probleem wel erg eenvoudig neerzet. Dat is dus bewust.

En ja, ik ben me er terdege van bewust dat ""echt behandelen" meer tijd kost voor de huisarts en/of diens gespecialiseerde assistenten. Maar als daar minder medicijngebruik tegenover staat dan kan dat al snel uit. Want... medicijnkosten eindigen niet bij de prijs van het medicijn zelf.

Steeds herhaalde consultanten voor een recept legt tijdsdruk op de huisarts en kost de ziektekostenverzekeraar ook geld. Immers er zijn uiteindelijk meer huisartsen en huisarts assistenten nodig op termijn. De apotheek moet verdienen en declareren, dus ntstaat er een administratief waterhoofd dat ook geld kost.

Dat iemand niet ""geheel klachtenvrij" zal zijn lijkt me ook duidelijk. Hoge(re) bloeddruk heeft altijd oorzaken. Maar..... door de veel grotere kennis van nu zullen we bij de jonge generaties van nu vooral preventief moeten gaan werken. Dan is de generieke obesitas die nu in sommige bevolkingsgroepen aan het ontstaan is werkelijk vloeken in de kerk bijvoorbeeld.

Maar als ik de generatie neem die nu 60 is, dan stel ik vast dat die kennis er in onze jeugd nog niet was.

Met allerlei experimenten die ik zelf al een jaar of 4 met voeding doe, blijkt dat je het basisprobleem ook behoorlijk kunt verminderen. Afvallen, meer bewegen, minder fout vet, alcohol en zout consumptie sterk matigen bijv. Maar als leek weet ook ik bepaald niet alles. Ik ga nu maar af op eigen logica, omdat feitelijk structurele medische ondersteuning in die richting voor een hele generatie ontbreekt. En neen, dat is geen aanklacht richting mijn huisarts. Die doet op zich binnen zijn mogelijkheden wat haalbaar is. En iedereen die ik spreek heeft hierover t.o.v. zijn / haar medicus dezelfde opvatting.

Het is meer een cultureel probleem binnen de geneeskunde zou lijkt het : Met die pil kan ik als arts snel en goed het basisprobleem onderdrukken, dus daarvoor kies ik. En dan zonder zich te realiseren wat de gevolgen zijn, en of de verbanden te leggen nadien. En kennelijk gebeurt dat overal, want de dingen die ik hoor komen uit diverse delen van het land en zijn vergelijkbaar. Het is dus kennelijk een vorm van ""handelingsethos"" die in het beroep ""arts"" inslijt.

Daarbij wordt dan kennelijk ook de patient als : ""een gevalletje mogelijke hypertentie"" gezien. Dit geldt overigens in andere gevallen ook. De patient is vaak niet meer dan zijn/haar ziekte of gebrek van dat moment, maar is zeker geen ""mens"" in de ogen van de behandelaar. Want als dat zo zou zijn, dan zou de ""behandelaar"" de mogelijke behandelingen met alternatieven en voor en nadelen voorleggen, en vervolgens de patient veel meer en duidelijker de eigen keuzes laten maken.

De groep waar ik mee heb gesproken onderkent het erectie probleem inmiddels als "een onderdeel van het algeheel verlies aan krachten"". En dat lijkt ook logisch, want als mijn spieren in mijn hele lichaam verslappen en aan massa inboeten, dan zal dat voor mijn penis uitgezonderd zijn? Dat geloven we dus niet. Het lijkt er dus op dat de erectiestoornis niet meer en niet minder si dan het meest in het oog lopende gevolg van een veelgroter probleem.

M.a.w. hier is dus de erectiestoornis in mij perceptie het symptoom aan het einde van de pijp, en niet de feitelijke oorzaak.

Ik vind dat hier best meer onderzoek naar gedaan mag worden, en nadrukkelijk mag worden gekeken en gezocht naar alternatieven. Immers dit raakt een hele grote (en nog steeds groeiende) groep mensen. En ja, als ik voor mezelf spreek, dan zou ik best wat korter willen leven en wellicht meer ( andere ) lichamelijke ongemakken voor lief nemen, als dat zou betekenen dat ""kleine Japie"" weer zijn mannetje zou staan, ik een kast kan tillen en een ferme doos boodschappen weer zelf naar boven kan dragen zonder dat het uit mijn handen klettert. En ook hier, bijna iedereen die ik sprak (h)erkent dit en deelt mijn visie die ik hier neerschrijf. Het is niet voor niets dat ik nu de discussie open

Laten we dus ook eens gaan kijken naar de niet medicamenteus meetbare effecten. D.w.z. de ""mens"" achter het probleem, en de wijze waarop die mens zelf wil omgaan met zijn/haar sociale verhoudingen en interacties gerelateerd aan het geconstateerde "risoco of lichamelijke defect"".

Want, en dat is dan mijn 2e stelling : Onvoorgelicht medicamenteus ingrijpen door een (huis-)arts op dit gebied, veroorzaakt feitelijk ondoordacht veel sociaal en relationeel lijden bij de patient en diens directe omgeving. En de vraag is uiteindelijk wat de patient ZELF hier als het ergste ervaart. De kwaal, en de wijze waarop deze kwaal zichzelf manifesteert, of de remedie?. Die vraag stelt feitelijk niemand en ontbreekt ook totaal in uw eerste antwoord. Zeker de farmaceutische industrie beantwoordt deze vraag niet. Die heeft slechts belang bij het verkopen van zoveel mogelijk pillen. Dus is een erectieprobleem zelfs economisch aangenaam, dan kunnen we veel Viagra verkopen. etc etc.

Grappig dat zodra je ethische kwesties op de kaart zet niemand in de beroepsgroep meer reageert!

Jammer ook.

Beetje teleurstellend zelfs.

Erectiele dysfunctie heeft niets te maken met spieren cq spierkracht aangezien de penis niet bestaat uit spieren, maar uit zwellichamen. Dat terzijde.

Wat wil je nu suggereren? Dat je opeens een ethische kies hebt blootgelegd?

Natuurlijk moet een arts voorlichting geven bij het geven van medicatie. Dat doen de meesten ook. Sommigen doet dat ook niet, omdat sommige patiënten nogal snel geneigd zijn om bepaalde bijwerkingen te krijgen die je noemt.

Je doet een beetje alsof ELK antihypertensivum gepaard gaat met het inleveren van kwaliteit van leven. Dat is echt nonsens. Er zijn een stuk of 5 a 6 verschillende aangrijpingspunten voor antihypertensiva waarbij elke groep zijn eigen bijwerkingen heeft. Veranderen van medicatie is geen enkel probleem bij bijwerkingen.

En als iemand niet behandeld wil worden voor hypertensie is dat ook prima. Recht van autonomie. Maar ga dán niet zeuren over kwaliteit van leven als je je eigen kont niet kan afgeven omdat je een hypertensieve intracerebrale bloeding hebt gehad, of dat je elke dag naar de dialyse moet, of dat je blind wordt, of dat je een hartinfarct krijgt, of dat je met je scootmobiel niet langs de douane op Schiphol komt.

Je moest eens weten hoeveel ellende 'wij als beroepsgroep' zien op basis van onbehandelde hypertensie.