Wetenschapsforum

Betreft enkele vragen over insulineresistentie. Ik hoef voor m'n tentamen eigenlijk niet te weten wat er op dusdanig celniveau misgaat bij diabetes type 2 (DMII), maar ik ben 'in de ban van de bèta-cel' geraakt.

Dus vandaar het volgende:

Globaal heb ik getekend hoe insuline-secretie in een bèta-cel normaal verloopt (zie hieronder), aan de hand van Robbins (Pathologic basis of diseases).

- Nu vraag ik me af of (en hoe) een specifiek onderdeel in dit schema tot verminderde insuline-productie en secretie (na jaren bij diabetes) kan leiden. (Ik weet dat er eerst een absoluut overschot aan insuline productie en secretie plaatsvindt bij beginnende DMII, maar dat dit langzaam overgaat in relatieve insuline-resistentie door uitputting van de bèta-cel.) Vanwaar deze vraag...in Robbins staat het volgende dat enige nieuwsgierigheid bovenbrengt:

If the secretory stimulus persists, a delayed and protracted response follows that involves active synthesis of insulin.

Lekker vaag dus...welke secretoire stimulus bedoelen ze nou? Mijn eerdere vraag even opgedeeld in twee kleinere vragen:

- Welke van de factoren draagt dan zo goed bij aan het activeren van de insuline-synthese als deze factor aanhoudt?

- En waar gaat het fout (binnen m'n getekende schema) bij DMII?

Wat hersenspinsels:

- Is GLUT-2 minder actief --> minder glucose in cel --> mitochondria roepen oxidatieve stress op (ROS) en activatie NFκB --> bèta-cel gaat ten gronden --> geen insuline synthese (en secretie)?

- Sluiten de K+-kanalen minder goed (door te weinig ATP?) --> depolarisatie wordt niet bereikt --> Ca2+ krijgt geen trigger om via Ca2+-kanaal bèta-cel in te gaan --> geen insuline synthese (en secretie)?

- Is de bèta-cel ongevoeliger voor de Ca2+ trigger om insuline te secreteren --> waardoor er te veel bolletjes met insuline in de bèta-cel zitten en het een inhiberende werking heeft op de insuline-synthese?

Of...zit dit pathologische mechanisme heel anders in elkaar?

Het enige wat ik tot nu toe hoefde te weten was dat de insuline-resistentie, die kenmerkend was voor DMII, wordt veroorzaakt door verminderde glucose-opname in de skeletspieren. (Ik vermoed door defosforylatie van PI-3K, waardoor GLUT-4 niet optimaal werkt om glucose intracellulair te krijgen).

Maar hopelijk kan iemand me wat meer vertellen over een mogelijke andere route, want gaat die bèta-cel nou alleen kapot door uitputting omdat de glucose niet wordt opgenomen in de spiercellen (omdat daar een probleem zit) en de bèta-cel zich helemaal gek werkt om zoveel mogelijk insuline te maken ....of misschien ook door problemen in de bèta-cel zelf?