Hallo allemaal,
Ik ben een leerlinge uit 6-VWO. Tijdens het leren van biologie - het gaat over aminozuren - kwam in o.a. een N tegen met daaraan 3 H's en de rest van het aminozuur. De n werd dan positief. Naar mijn weten kan een N maar 3 bindingen maken, dan heeft hij 8 elektronen in zijn buitenste schil. Als er dan een vierde binding bij komt, en dus een extra elektron, zou het toch negatief moeten worden? Toch is NH4 altijd positief. Ik snap dat dit komt door de extra H+, maar waarom doet dat extra elektron dan niets? Ik ben een beetje in de war
Dankuwel! Na een uurtje doorlezen snap ik het volgens mij De elektronen voor de binding worden dan toch geleverd door het ongebonden elektronen paar van N?
En dan vraag ik me ook nog af, Bij H2O zijn er twee ongebonden elektronen paren. Aan één van die elektronen paren kan nog een H+ komen, waardoor H3O+ ontstaat. Waarom kan dat tweede ongebonden elektronen paar dan niet ook een binding aangaan met H+, waardoor dan H4O2+ zou ontstaan? Of kan dit in theorie wel, maar word dat erg onstabiel?
En nog iets raars: dit proton zit erg los. Zonder problemen wordt het door het ene watermolecuul doorgegeven aan het volgende. En dan haalt het ook nog eens niet uit welk proton wordt doorgegeven.
Vraag je ook eens af wat waterstofbruggen nou precies zijn....of heb je die nog niet gehad?
Is het onjuist te denken dat H4O2+ voor kan komen? Denk het niet. Maar de ladingverdeling is zo onlogisch, dat het in de praktijk maar zeer weinig voor zal komen. Of misschien wel bijna niet.
Wdeb
Is liefde Chemie? ...In elk geval is Chemie wel bijna liefde.
Ik heb waterstofbruggen wel gehad, maar het ging niet veel verder als "een binding tussen...". Gaat het waterstof dan eigenlijk heen en weer tussen de verschillende moleculen? Wat ik er over kan vinden is dat het met zijn relatief grote positiviteit een naburig dipoolmoment kan aantrekken.
In water komt een H+ deeltje altijd voor, gebonden aan een of meer H2O-moleculen. Het positief geladen H+-deeltje zal worden aangetrokken door een partieel negatief geladen O-atoom. Dat O-atoom heeft bovendien enkele elektronen beschikbaar om een binding met dat H+-deeltje aan te gaan.
Maar wat gebeurt er vervolgens? Er ontstaat een positief geladen H3O+-deeltje. De aantrekking tussen zo'n deeltje en een eveneens positief geladen H+-deeltje is veel kleiner - je zou zelfs eerder verwachten dat er sprake is van afstoting. Los daarvan heeft het O-atoom in zo'n deeltje minder elektronen tot zijn beschikking om een binding te vormen. Al met al dus niet zo gunstig.
Tel daarbij op dat we het over water hebben, alwaar de concentratie H2O ruim 55 mol/L is. En dat terwijl de concentratie H3O+ doorgaans in de orde van 0.001 tot 1 mol/L is, een stuk kleiner dus!
Als een H+ deeltje dus kan kiezen (en dat kan hij/zij) tussen binden aan ruimschoots aanwezige, neutraal geladen H2O-moleculen, waar het O-atoom nog wat elektronen over heeft om een binding te gaan vormen, of binden aan beperkt aanwezige deeltjes met dezelfde lading, waar minder elektronen aanwezig zijn om een binding te maken, welke keuze ligt dan het meest voor de hand?
De elektronen voor de binding worden dan toch geleverd door het ongebonden elektronen paar van N?
