Maar elke cyclus is een beetje anders, en geen enkele van de modellen tot heden voorspelt die fluctuaties correct. Veel zonne-fysici zoeken de oorzaken van de cycli in een dynamom veroorzaakt door stromingen diep in de zon. Nu hebben Zharkova en haar collega's gevonden dat door in het model een tweede dynamo toe te voegen, dicht bij de oppervlakte, de werkelijkheid ongekend dicht benaderd wordt.
De resultaten werden afgelopen week gepresenteerd door Prof Valentina Zharkova tijdens de National Astronomy Meeting in Llandudno.
Beide bronnen van activiteit kennen een cyclus die in tijd licht afwijkt en ook over de noordelijke en zuidelijke hemisfeer van de zon fluctueert. Zo versterken en verzwakken beide cycli elkaar in het ons bekende maar tot heden nog slecht kwantitatief voorspelbare patroon. Dit model lijkt het een stuk beter te doen op dat gebied.
Vooruitkijkend met het model wordt voorspeld dat cyclus 26 (2030-2040) eigenschappen heeft die sterk lijken op een ‘Maunder minimum’ en dat zou wel eens een kleine ijstijd kunnen triggeren , zoals in de 17e eeuw
lees meer: Royal Astronomical Society
Of zonnecycli wel zo'n enorme invloed op ons klimaat hebben staat overigens open voor debat. De bewijzen voor een verband tussen gemiddelde temperatuur op aarde en zonnecycli zijn vooralsnog dun, zoals bijvoorbeeld ook hier wordt gesteld:
bloomberg.com/graphics/2015-whats-warming-the-world/