De zeeolifant is hier een mooi voorbeeld van.
Voor elke kudde van 20 vrouwtjes zijn er 19 mannetjes die uitgeselecteerd worden om niet hun DNA- te kunnen verspreiden.
Het sterkste mannetje (1 op 20) zal wel zijn DNA verspreiden en de kans lijkt me daarbij sterk aanwezig dat van deze kroost een aantal aanwezig zijn die hun vader overtreffen, ook zij zullen 'winners' zijn, etc, etc.
Natuurlijke selectie lijkt me in zo'n situatie zo'n sterke rol te spelen dat de evolutie van de mannetjes in sneltreinvaart verloopt.
Voor de zeeolifanten is dit terug te zien in hun formaat, ze zijn zes keer groter dan hun vrouwtjes, bij enkele hertensoorten is dit terug te zien in zowel de gespierdheid als het formaat van de geweien ten opzichte van die van de vrouwtjes.
Nu lijkt het me dat zo'n acceleratie in het evolueren van bepaalde eigenschappen die voordelig zijn in het bevechten van mannelijke soortgenoten een keer moet ophouden omdat ze nadelig worden in het overleven.
Een groot lijf vraagt immers ook een behoorlijke hoeveelheid aan energie waaraan voldaan moet kunnen worden.
Op zo'n moment lijkt het me dat andere gevechtseigenschappen zich sterker gaan ontwikkelen, bijvoorbeeld slagtanden o.i.d.
De vraag die dan overblijft en waar ik nieuwsgierig naar ben: is er een grens in het uitééngaan van de ontwikkeling tussen mannetjes en vrouwtjes binnen een soort?
Zouden de verschillen tussen man en vrouw binnen een soort bijvoorbeeld zover kunnen gaan als het verschil tussen mier en hond of is het bij voorplanting een noodzaak dat het DNA van man en vrouw tot op zekere hoogte gelijk blijven?
