Hersen klok

HeavenOnEarth

Op een ander sub-forum heb ik een vermoeden geuit dat organismen altijd met behulp van discrete tijdsschalen functioneren, zie http://www.wetenschapsforum.nl/invision/in...=42112&start=40. Ik vraag me nu af hoe men daar in neurologische hoek over denkt.

Hoe gaan de hersenen met het verschijnsel tijd om? Verwerken de hersenen de dynamiek van externe stimuli tot discrete standen-van-zaken? En zijn er eenduidige momenten waarop er voor een handeling wordt gekozen?

Een, waarschijnlijk onhandig gekozen, voorbeeld:

Stel ik zit een boek te lezen. Ik lees "de man loopt op straat". Is er dan één moment waarop ik letters d en e verwerk tot de waarneming van "de", één moment waarop ik "de" semantische begrijp enz enz tot het éne moment dat de betekenis van de gehele zin mij duidelijk wordt? Werken de hersenen op zo'n stapsgewijze manier? Of is er eerder sprake van een volledig continue flow van informatie en begrip?

Of een ander voorbeeld:

Stel ik kijk één seconde lang naar een vaas met bloemen. Hoe 'vaak' neem ik deze vaas dan waar? Is er sprake van een soort van aantal frames-per-second waarmee ik waarnemingen naar mijn hersenen stuur? Of neem ik de betreffende vaas eigenlijk vol-continu, oneindig vaak, waar in die seconde?

jdr

Ik meen mij te herinneren dat er een neurologische disfunctioneren bestaat waarin het individu in zijn bewustzijn de de wereld om hem heen voorgesteld krijgt in stilstaande fragmenten. Als dit individu bijvoorbeeld naar een lopende kraan kijkt ziet hij zoals wij een foto van een lopende kraan zouden ervaren. Dit duidt m.i. op het disfunctioneren van het aan elkaar koppelen van de frames die jij bedoelt.

Ik zal eens op zoek gaan naar informatie want hier alleen zal je niet veel mee kunnen vrees ik.

Iets anders dat wijst op het aan vloeiend elkaar breien van fragmenten is het Color Phi Phenomenon.

Verder denk ik dat de semantiek in je voorbeeld je vraag onnodig gecompliceerd maakt, wanneer en hoe deze in beeld komt is immers een vraag van een heel andere orde.

Het geheel van de syntaxis staat niet gelijk aan semantiek. Om een voorbeeld te geven: het woord 'ons' zijn drie letters die ik in die volgorde meerdere semantische waarden voor mij kan hebben. De semantische waarde is dan ook niet afhankelijk van de syntaxis, maar van de associaties die ik leg naar aanleiding van deze syntaxis.

HeavenOnEarth

Dank voor je info!

Ondertussen heb ik ook het een en ander gevonden, zie hier twee onderzoeken over het al of niet continue zijn van perceptie:

http://www.klab.caltech.edu/~rufin/Origina...ePerception.pdf

http://nba.uth.tmc.edu/homepage/eagleman/p...nVisRes2004.pdf

Het eerste artikel staat meer welwillend tegenover mijn hypothese, het tweede is duidelijk sceptischer. Of ij hier inderdaad definitief bewezen hebben dat perceptie continue is kan ik niet beoordelen. Het lijkt me veilig om aan te nemen dat er over één van mijn vragen geen uitsluitsel is.

Verder denk ik dat de semantiek in je voorbeeld je vraag onnodig gecompliceerd maakt, wanneer en hoe deze in beeld komt is immers een vraag van een heel andere orde.

Dit en mijn andere voorbeeld zijn beide eigenlijk ongelukkig. Ik leg hiermee teveel de nadruk op alleen de waarneming. Mijn eigenlijke vraag is eigenlijk veel breder. Het gaat me meer om het tijdskarakter van het functioneren. Een ander voorbeeld:

Stel je bent aan het hardlopen, wat gebeurt er allemaal tegelijkertijd:

je loopt op een doel af;

je corrigeert oneffenheden in het oppervlakte;

je ontwijkt fietsers;

je ademhaling neemt toe;

je moet in een dynamische balans blijven;

je ruikt dat je zweet;

je temperatuur moet geregeld worden;

je ontrekt energie uit reserves

talloze spieren spannen en ontspannen zich tegelijkertijd;

en je vraagt je af hoe laat die film nou eigenlijk op TV kwam.

Al deze verschillende processen vinden tegelijkertijd plaats. Op compleet verschillende niveaus van functioneren is je lichaam en brein je druk in de weer om te reageren in een dynamische omgeving. Al deze dingen moeten dan ook nog eens onderling op elkaar afgestemd worden. Bovendien moeten er soms ook nog eens prioriteiten gesteld worden. Er moet zelfs bij een simpel blokje hardlopen nog heel wat geregeld worden in het lichaam.

Het lijkt mij aannemelijk dat de momenten van aansturing zelf ook van belang zijn. Het lijkt mij efficiënt wanneer het ene subsysteem (bv. visuele waarneming, maar ook één cel) zijn outputs op bepaalde momenten aanbiedt aan andere subsystemen. Als het ene systeem op ieder willekeurig moment een input voor een ander systeem (zeg B) kan veroorzaken heeft dat imo nadelen: interne processen bij B kunnen worden verstoort, B moet altijd aandacht hebben voor A, kan tot problemen leiden bij verwerkingsprocessen die B voor C doet, enz.

Wanneer dit op een continue manier gebeurt is er eigenlijk geen orde in de interne interactiemomenten. Imo is dat geen succesvol tijdsmodel voor een organisme.

Ik vind het plausibel klinken dat de verschillende systemen, op vele niveaus van aggregatie, van ons bestaan hun interne klokken op elkaar afstemmen. Deze gedacht heb ik dus uit dit artikel http://www.sensortime.com/US6172941.pdf. Het is redelijk abstract en een tikje absolutistisch maar ik vroeg me af wat of deze visie enige ondersteuning kent.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Hersen klok

Hersen klok

Re: Hersen klok

Re: Hersen klok