Ja, en ik snap nog steeds niet hoe de curve op sommige plaatsen een negatieve richtingscoëfficiënt kan hebben.
Er zijn een aantal dingen van belang, oa. de "engineering strain", maar het allerbelangrijkste is het feit dat
dit om een vervormingsgestuurde proef gaat. Maw: men verhoogt de spanning niet constant, maar de trekbank rekt het materiaal alsmaar verder uit. Zo is het mogelijk dat de kracht daalt.
Voer je een spanningsgestuurde proef uit (dus de trekspanning stijgt alleen maar) dan bezwijkt het materiaal bij puntje 3. De verlenging na "3", en dus de rest van de kromme, wordt enkel bereikt als de trekkracht daalt.
Ik heb mij laten wijsmaken dat punt 3 een fictieve spanning voorstelt die kan berekend worden door de grootst optredende trekkracht te delen door de originele sectie. In werkelijkheid zal het materiaal doorbreken bij spanningen die veel hoger liggen dan 3 omdat in werkelijkheid het materiaal een dwarscontractie ondergaat. Maar dit is totaal in tegenspraak met het feit dat het staafje breekt in punt 4, op dus een spanning die lager ligt dan3.
De reden híervan is het feit dat je de spanning DEFINIEERT als
\(\sigma=\frac{F}{A}\)
. Door het insnoeren zal de spanning inderdaad nog hoger oplopen (vraag aan de lezer: hoeveel?), maar hier houdt men in de praktijk geen rekening mee: als je staalt vloeit is er duidelijk iets mis
