door
Andre Bijkerk
Met regelmatige intervallen laaien de klimaat discussies op, ook hier tegenwoordig zie ik. Lange tijd geleden dat ik langskwam, toen speelde het nog niet zo. Ik erger me een beetje aan de logica of het gebrek daaraan, daarom ter plekke maar een essay in elkaar gedraait om één en ander te illustreren. In die logica zijn eigenlijk drie niveaus te onderscheiden. Het laagste niveau is dat van de drogredenen. Een rotwoord. Het Engelse "fallacies" is een stuk beter, maar goed. Het tweede niveau is het (schijn)wetenschappelijke debat, het derde niveau is de falsificatie techniek in de wetenschappelijke methode.
Het debat gaat ongeveer als volgt:
A: Het is warmer, zeespiegels, etc, mens doet het, uitstoot verminderen (verwart gelijktijdigheid met causaliteit). bovendien er is een geweldige consensus, bijna alle wetenschappers vinden het. kijk maar in het IPCC rapport (de zgn bandwagon of populariteits fallacy, wetenschap is geen democratie, de waarheid past zich niet aan aan de mening van de meerderheid)B: Hoezo?
A: Opwarming komt of van de zon of van broeikaseffect, het is niet de zon dus is het broeikas effect, wat kan het anders zijn? (fallacy van de beperkte keus, dit of dat, en fallacy van de onwetenheid: ik weet niets anders dus er bestaat niets anders.
(nu komen we even in fase twee)
B: Ja maar natuurlijke variatie, wolken, zeestromingen, verandering landgebruik, directe industriele hitte, bijdrage mens CO2 valt weg bij natuurlijke processen....
(schijnbaar wetenschappelijk, heft de beperkte keus op maar concurerende ideeen zeggen niets over wat waar is en wat niet)
.... bovendien zij er genoeg wetenschappers die er anders over denken
A: Dat en dat is fout en je komt zeker van de Shell, gratis getankt net zoals al die corrupte wetenschappers. (de over populaire Ad hominem fallacy die ik hier gelukkig nog niet heb gezien, maar wel weer terug naar fase één)B: dat en dat is niet fout en jij zwelgt in de onderzoeksgelden zolang je de angst er maar in houdt. (koekje van eigen ad hominem deeg).
Niemand heeft hier iets bewezen of ontzenuwd en op deze manier gaat dat ook nooit lukken. Daarvoor is fase drie benodigd, de falsificatie test in de wetenschappelijke methode.
In het begin van deze eeuw zorgde ene Einstein, A, voor een geweldige opschudding. De relativiteit theorien, voorzien van gewaagde voorspellingen die uit bleken te komen. Dat was aanleiding voor de wetenschap filosoof Karl Popper om de volgende conclusies te trekken:
http://www.geocities.com/healthbase/falsification.html
Deel twee volgtNow the impressive thing about this case is the risk involved in a prediction of this kind. If observation shows that the predicted effect is definitely absent, then the theory is simply refuted. The theory is incompatible with certain possible results of observation, in fact with results which everybody before Einstein would have expected.[1] This is quite different from the situation I have previously described, when it turned out that the theories in question were compatible with the most divergent human behavior, so that it was practically impossible to describe any human behavior that might not be claimed to be a verification of these theories.
These considerations led me in the winter of 1919-20 to conclusions which I may now reformulate as follows.
1. It is easy to obtain confirmations, or verifications, for nearly every theory - if we look for confirmations.
2. Confirmations should count only if they are the result of risky predictions; that is to say, if, unenlightened by the theory in question, we should have expected an event which was incompatible with the theory - an event which would have refuted the theory.
3. Every "good" scientific theory is a prohibition: it forbids certain things to happen. The more a theory forbids, the better it is.
4. A theory which is not refutable by any conceivable event is non-scientific. Irrefutability is not a virtue of a theory (as people often think) but a vice.
5. Every genuine test of a theory is an attempt to falsify it, or to refute it. Testability is falsifiability; but there are degrees of testability: some theories are more testable, more exposed to refutation, than others; they take, as it were, greater risks.
6. Confirming evidence should not count except when it is the result of a genuine test of the theory; and this means that it can be presented as a serious but unsuccessful attempt to falsify the theory. (I now speak in such cases of "corroborating evidence.")
7. Some genuinely testable theories, when found to be false, are still upheld by their admirers - for example by introducing ad hoc some auxiliary assumption, or by reinterpreting the theory ad hoc in such a way that it escapes refutation. Such a procedure is always possible, but it rescues the theory from refutation only at the price of destroying, or at least lowering, its scientific status. (I later described such a rescuing operation as a "conventionalist twist" or a "conventionalist stratagem.")
One can sum up all this by saying that the criterion of the scientific status of a theory is its falsifiability, or refutability, or testability.
