peterA schreef:Misschien opletten met de manier waarop je 'gen' definieert in deze discussie.
Dawkins ziet het iets anders dan de meeste biologen,hij ziet 'gen' eerder als 'eender welk deel van chromosomaal materiaal dat lang genoeg overleeft om als een eenheid van natuurlijke selectie te dienen'
Naar mijn gevoel kan dit dus eveneens een fenotypische uiting zijn van,op genotypisch niveau,onafhankelijke,doch interreagerende genen.
Bedankt voor je uitleg
toch nog een reactie van iemand. Ik vind Dawkins wel niet echt duidelijke en met zijn titel "the selfish gene" lijkt hij iets heel anders te willen suggereren (misschien is dit vooral bedoeld om eerder het grote publiek aan te spreken, maar oké dit is mijn persoonlijke mening). Nuja ik vind het vooral niet duidelijk en lijk me meer aan te sluiten bij Dover zijn boek "Anti-Dawkins", omdat deze echt het fenotype benadrukt en de interactie tussen genen, alhoewel hier me ook weer veel dingen niet duidelijk zijn, zoals de zogenaamde modules en die andere mechanismen waarop hij ingaat om een complexe functie te verklaren.
Het is niet dat men bij evolutionaire psychologie menselijk gedrag gaat reduceren tot evolutie. Men gaat gewoon het menselijk gedrag van een ander gezichtspunt bekijken namelijk aan de hand van evolutionair denken. Zo komt men tot andere inzichten m.b.t. menselijk gedrag, dan vanuit een louter psychologisch perspectief.
Bijvoorbeeld: basis rate neglect
Psychologisch perspectief - mensen kunnen niet goed redeneren met basiskansen
Evolutionair bekeken - mensen zijn evolutionair gezien niet met problemen van basiskansen geconfronteerd en hebben ze dus ook geen specifiek probleem mechanisme ontwikkeld om met dergelijke problemen om te gaan.
Een mooie illustratie vind ik het medical diagnosis probleem en de varianten die Cosmides en Tooby hiervoor uitwerken. Deze varianten tonen aan dat als de experimenten anders worden opgesteld, ze gemakkelijker op te lossen zijn en dit is met dat evolutionaire aspect in het achterhoofd gehouden. Er zouden wel andere mogelijke verklaringen kunnen zijn, maar ik denk dat de evolutietheorie een bijdrage kan leveren om inzicht te geven in het gedrag van mensen. De mens is er immers niet plots gekomen, maar er is een heel evolutionair proces aan voorafgegaan. Dit proces speelt nu eenmaal een rol in hoe een mens zich nu gedraagt. En voor psychologen kan het een belangrijke bijdrage leveren om niet zomaar tot conclusies te komen zoals mensen zijn niet goed in rationeel nadenken omdat ze niet rekening houden met basisproporties. Niet alleen bij het interpreteren van resultaten maar ook bij de proefopzet (zoals bij Cosmides en Tooby) kan evolutionaire psychologie toch een belangrijke rol spelen.
Het gaat hem niet zozeer om het gedrag van de voorouders, maar om de evolutionaire problemen waarmee onze voorouders geconfronteerd zijn. Zoals het zoeken van voedsel. 't is dus niet dat men echt bij het gedrag van onze voorouders vertrekt. Men vertrekt van het gedrag van de mens nu en hoe dit kan verklaard worden door problemen waarmee de mens geconfronteerd is.
Nu ja een (pseudo-)wetenschap, binnen de evolutionaire psychologie worden er studies uitgevoerd die nauwgezet aan de hand van de wetenschappelijke methode worden opgebouwd (zoals Cosmides en Tooby), langs de andere kant heb je onderzoekers die onderwerpen evolutionair gaan benaderen louter op basis van het eigen redeneren en het maken van assumpties (ik zou hier een naam onder kunnen plaatsen, maar dit is een persoonlijke mening dus ik zou hier fout kunnen zijn).
Meer weet ik er zelf niet zoveel over te zeggen. Evolutie is een feit en het is een feit dat interessant is om de mens te benaderen, maar daarom maakt het psychologie niet meer wetenschappelijk en dat is ook niet de bedoeling. Het kan gewoon andere inzichten in menselijk gedrag verschaffen. Niet alleen andere inzichten, maar het geeft een geïntegreerd beeld over menselijk gedrag, die de verdeeldheid die er bestaat binnen psychologie tracht te overstijgen.
