Als je om de 3 jaar een test doet en daar komt 112 , 118, 122, 131, 116, en 120 uit is je ware IQ dus die uitschieter van 131, en niet een gemiddelde van al die testscores!
Heeft dit principe buiten de hoogbegaafdenwereld ook veel navolging? Of denken psychologen dat je ook wel een paar puntjes hoger kan scoren dan je echte intelligentie.. Ik heb zelf namelijk het idee dat dat wel kan (Ok je kan met een benedengemiddelde intelligentie niet zóveel geluk hebben bij een test dat je Mensa binnenkomt). Ik ben zelf ook wel eens een tentamenzaal binnengelopen met een kennis voor een 5, maar ze vroegen net die dingen die ik wist/kon beredeneren, en dus was de ' uitslag': een 6. Zoiets kan wellicht ook met een IQ meting..
Overigens heb ik het vermoeden dat ' het wereldje' wel vaker theorieen/principes aanhangt omdat ze de hoogbegaafden wel erg goed uitkomen. Zo heb je de theorie van Dabrovski. Een theorie uit de tijd van psychoanalyse, buiten het HB-wereldje nauwelijks bekend, in het wereldje enorm populair. Deze theorie zegt dat hoogbegaafden, niet alleen goed zijn in leren en denken, maar ook unieke gevoelige, bewuste wezens met een hoog ' ontwikkelingspotentieel'. Of het principe dat het bij hoogbegaafdheid om de hoogbegaafdheid zelf gaat, en niet om de prestaties.
Dus als je ooit 130+ hebt gescoord ben je voor altijd een gevoelig en begaafd wezen, ook al haal je nooit weer zo'n score en presteer je verder niks
..Hoe denken psychologen in de boze buitenwereld daarover?
