Wetenschapsforum

Ik beschouw de laddermolen qua functioneren als vergelijkbaar met een school haringen. Als in een school een haring van snelheid of richting verandert omdat hij onraad bespeurt, dan voeren alle haringen van de school synchroon en zonder botsen met hem hetzelfde maneuver uit. De haringen zwemmen ergens in de oceaan, de vliegers van de laddermolen vliegen ergens in het luchtruim. Als er iets fout gaat met een vlieger moeten de andere gepast kunnen reageren. Je hebt gerobotiseerde vliegers nodig, weliswaar met een minder complex brein dan dat van de haring : de vliegers zitten vast aan één of twee vliegertouwen, hebben geen voortstuwende krachtbron, enkel een lift- en drag-regeling. Een liftregeling is vereist om een trekkrachtverschil in beide vliegertreinen teweeg te brengen. De spoilers genereren supplementaire luchtweerstand (drag) om baancorrecties aan te brengen, dus bij het keren en om de twee trajecten zo lineair en evenwijdig mogelijk te.doen verlopen.

Ik stel voor op het wetenschapsforum een (radio-)bestuurd virtueel vliegermodel te ontwerpen dat zou kunnen functioneren in de laddermolen.

De vlieger moet stevig en licht zijn Er moet gelet worden op de vliegerlijn die rond het zwaartepunt over 360 graden moet kunnen draaien. Twee lijnen, één aan elke vleugeltip kan ook, maar dan heb je wel 40 % hogere luchtweerstand.

Wie de vlieger wil construeren en uittesten, en niet kan beschikken over een windtunnel, kan hem aan de cabrio hangen en met wat improviseren op de aanhanger een lanceerplatformpje bouwen. Met zijn tweeën, iemand voor het touw en iemand voor de afstandsbesturing, moet testvluchten uitvoeren op een windstille zomeravond wel lukken. Je hebt dan wel een autoloze weg van pakweg 10 km nodig, misschien naast een vaart. Als de vlieger dan bij snelheden boven de 100 km per uur stabiel op 65 à 80 graden hoogte boven de auto vliegt en via de afstandsbediening ook lager kan gaan vliegen en landen, dan heb je een juweeltje.

Het ontwep van het schaalmodel kan misschien uitgaan van een vleugelprofiel FX72-MS-150B, stevig en licht uitgevoerd, lengte 2 meter, koorde 40 cm, met een vliegertouw aan elke vleugeltip in het drukpunt. Twee vleugels kan ook zodat je een soort doosvlieger (tweedekkervlieger) hebt. Op de één of andere manier kan er een instelbaar balansroer aan vastgemaakt als referentie voor de in te stellen mate van lift, en vinnen voor de verticale stabiliteit. Voor de spoiler kunnen misschien een paar instelbare vinnen dienst doen. De voeding en de signalen voor het besturen van het balansroer en de vleugel kunnen via elektrische geleiders bij de vliegertouwen. Er hoeft dan geen batterij mee omhoog.

Problemem die ik zie bij de laddermolen :

- complexiteit van het brein en de sensoren, de capaciteiten van de vliegerrobots,

- de energievoorziening van de vliegers : er moeten toch relatief zware metalen geleiders mee

naar boven gesleurd worden,

- de tweedeling van de vlieger bij één touw,

- het losmaken en het weer vastleggen van de vliegers aan de lijn beneden bij de generator,

- de pilotvliegers om de twee treinen op werkbare hoogte te brengen,

- blikseminslag o.a. i.v.m. de elektronica,

- luchtweerstand en gewicht van het vliegertouw,

- tijdens het traject hebben de vliegers te maken met winden uit verschillende richtingen,

- de lage temperaturen in de straalstroom en ijsvorming op de vliegers.

Nog even vergelijken met de turbine van de Australiër Roberts. Dat is namelijk een toestel met vier schroeven dat als een vlieger in de straalstroom hangt: Een nadeel t.o.v. de laddermolen is, dat er vier zware generatoren mee naar boven moeten. Het toestel levert constant 20 megawatt (±1/3 van het variable vermogen van de laddermolen), is eenvoudig van constructie en via de vier schroeven, als een helikopter goed bestuurbaar. Het toestel wordt met gebruik van de schroeven tot in de straalstroom gevlogen.

Het bestaat uit een frame, vier eenvoudige inductiemachines (aangewend als asynchrone generatoren), vier transmissies, vier schroeven, een besturingssysteem. Het project zal misschien vastlopen op het gewicht (en de luchtweerstand ) van de kabel, hetgeen bij de laddermolen waarschijnlijk geen onoverkomelijk probleem zal zijn.

Heeft iemand interesse, suggesties, constructieve of afbrekende kritiek? Ik hoor het graag.

Tot slot nog even naar de dierenwereld : wat mij altijd weer intrigeert is het gemak waarmee de wiekelende torenvalk zijn kop onbeweeglijk weet te houden in een straffe turbulente luchtstroming. De torenvalk heeft zijn kop als het ware in de lucht verankerd. Misschien kunnen molendesigners daar wat van opsteken.

om je brein te kunnen vervangen kan je normaal gezien de gyroscoop gebruiken, die kan er enkel voor zorgen dat je recht zult vliegen. Ik zag er overlaatst een documentaire over het ging over WOI de eerste onbemande vliegtuigen om bommen over een langere afstand te kunnen zenden.

Het project met de gyroscoop werd in de kast gestopt omdat de vliegtuigen te ver van koers afwijkten door wind,...

Ze waren natuurlijk niet zo slim

maar in ons geval kan dit wel worden gebruikt denk ik want we blijven op dezelfde plaats.

Natuurlijk vereist dit wat meer research dat mijn petje te boven gaat maar ik denk dat het theoretisch miss wel voor een oplossing zorgt

wikipedia gyroscope