Als amateur-filosoofje ben ik helemaal vastgelopen op de vraag; "Waarom planten wij ons überhaupt voort?"
Nachtenlang pieker ik me suf wat de zin van het leven is.. en ik ben nieteens somber gestemt, eerder euforisch vanwege het feit dat ik via grote omwentelingen gewoon weer uitkom bij de vraag waardoor ik besmet raakte met het filoso-virus. Ik weet dat een vraag beginnende met "waarom" moeilijk dan al niet onmogelijk wetenschappelijk beantwoord kan worden, maar ik vind dat té gemakkelijk pi.gif .
Ik weet in grote lijnen wel hoe het komt dat er leven is, maar hoe komt het dat dit leven wilt overleven, hoe komt het leven aan dat brede scala aan overlevings-skills, die ijzersterke wil om te leven en die gejaagde angst om te sterven?
Ik verwonder me om, en koester grote bewondering voor dit wereldomvattende natuur-fenomeen en weet (bijna) met zekerheid te zeggen dat ik dat altijd wel zal blijven doen al zou ik het 'geheim' weten, en het lijkt me ook logisch dat de "fijngevoelig denkende mensch" het goed zal doen om dit te weten. Hoe komt die vraag anders in ons op?
Ik hoop dat er hier iemand rondzwerft die serieus met me mee wilt denken, of me zelfs een stapje verder kan helpen, zodat ik eindelijk weer 's wat nachtrust vind.
MvG
Aardbever.
