Wetenschapsforum

Mij is over de afgelopen maanden opgevallen dat er iets merkwaardig is aan de keuze van de zalen waarin ik zit om te studeren of te werken...

Onze aula waarin we de hoorzittingen krijgen op school, heeft geen ramen, 2 deuren en enkele dakramen.

Die zaal maakt me altijd ongemakkelijk, ik ben daar niet graag. Ik ben me gaan afvragen waarom.

Mijn conclusie was, in vergelijking met enkele andere zalen, dat er het feit dat er geen ramen waren. Tenminste, geen ramen aardoor je horizontaal kan naar buiten kijken.

Maar de schoen wringt nog merkwaardiger.

Toen ik eens in de lokale bibliotheek op het 4de(denk ik) verdiep ging zitten om te studeren, kon ik me ook niet concentreren, zelfs als kon ik op afstand de ramen goed zien.

Ik ging me bij zo'n raam zetten om verder te studeren en dat probleem was ineens weg. Naar mijn gevoel was dit omdat ik de grond kon zien. Dat was op een bepaalde manier geruststellend.

Ik had mij er nooit eerder vragen bij gesteld en ik denk dat het totaal onbewust is, maar ik moet dus zowel ramen hebben, maar ook de oppervlaktegrond erdoor kunnen zien. Ramen alleen zijn niet genoeg.

nu vraag ik me af, psychologisch gezien, heeft iemand hier een theorie over?

we behandelen hier geen persoonlijke vragen/ problemen, daarom sluit ik dit topic.

Evil lathander, je hebt pb

Windsurfer, moderator