Intelligentie is voor een deel erfelijk. Maar een speciaal intelligentie-gen is niet gevonden. Het lijkt er eerder op dat honderden genen samen een aandeel hebben in iemands intelligentie.
Lees meer... Kijk
Lees meer... New Scientist
Laatste berichten
-
23:56
[scheikunde] berekeningen labo vitamine c bepaling
-
22:05
projectiel 7
-
21:51
geen minkowski-ruimte toch? Doe ik dit nou fout? 10
-
21:48
Verschil tussen deze 2 vragen 4
-
19:29
[wiskunde] rode en witte ballen verdelen 8
-
17:23
Rotatie van het heelal 41
-
12:15
Weerfrustratie 5
-
11:55
Muntje opgooien 14
-
21 apr
Reactiviteit silyl enol ethers 1
-
21 apr
Criterium voor vochtretentie
-
21 apr
speciale rel. theorie 5
-
21 apr
Vogels in de stad zijn goede klussers
-
21 apr
Ervaringen met "herontdekkingen" 15
-
20 apr
Herleiden afmetingen vanaf een foto 19
-
20 apr
Stank rotte eieren uit de warmwaterboiler 11
-
20 apr
Nut warmtepomp 18
-
20 apr
Airco bevriezings kans berekenen. 17
-
19 apr
Ik wil studeren via afstandsonderwijs, kennen jullie Tech?
-
18 apr
hall effect in vloeistof gebruiken als stromingssensor 6
-
18 apr
Gezocht: de/een naam voor een getallenrij met een cauchyrij als partieelsommenrij
Nieuwsberichten
-
04 mar
Een nieuw soort magnetisme: altermagnetisme
-
31 okt
AI kan via stem diabetes vaststellen 11
-
21 okt
Einstein krijgt wéér gelijk 45
-
07 feb
witter dan wit 20
-
19 jun
irrigatie en de aardas
Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Moderator: ArcherBarry
-
- Berichten: 2.005
Intelligentie-genen moeilijk te vinden
...verhit de dichloormono-oxide tot 277 graden Celcius en geniet van het effect...
-
- Berichten: 66
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Intelligentie leer je aan, een peuter staat er voor open, omdat deze in de leerfase zit. Een kleuter is al te druk bezig met spelen en een tiener heeft andere dingen te doen.
Als intelligentie, het vermogen tot een probleem oplossing te komen, echt aangeboren was, hoe kon iemand die deze intelligentie niet had leren lezen en schrijven, laat staan geld tellen (Iets wat IEDEREEN kan).
Mensen met een hoge intelligentie hebben op zeer jonge leeftijd ontdekt hoe je dingen benaderd. Deze benadering is ze nooit ontgaan. Mensen met een niet hoge intelligentie hebben vaak geen zin ergens over na te denken, terwijl als ze het wel doen, dat is zonder dwang!!, komen ze er ook wel. Een hoog begaaft kleuterje zal niet sneller iets kunnen oplossen dan een mavo brugpieper. Beide zien de logica van de redelijke vraag. De mavo scholier zal veel interresse hebben in sport , mode en vrienden. Maakt niet dat hij dommer is dan de begaafte kleuter als die ook 13 zou zijn. De interesses zullen ergens anders liggen waardoor in loop der tijd het verschil in opgedane kennis steeds groter wordt. Een wonderpiano kind speelt de hele dag. Met dezelfde 12 toetsen, 2 voeten en 10 vingers. De klanken zijn net zo verschillend als de knikkers waar op het schoolplein mee gespeeld wordt. En al die kinderen weten naam, kleur, waarde en tegenwaarde van de knikkers. Waar ligt de intresse is de hamvraag.
Als intelligentie, het vermogen tot een probleem oplossing te komen, echt aangeboren was, hoe kon iemand die deze intelligentie niet had leren lezen en schrijven, laat staan geld tellen (Iets wat IEDEREEN kan).
Mensen met een hoge intelligentie hebben op zeer jonge leeftijd ontdekt hoe je dingen benaderd. Deze benadering is ze nooit ontgaan. Mensen met een niet hoge intelligentie hebben vaak geen zin ergens over na te denken, terwijl als ze het wel doen, dat is zonder dwang!!, komen ze er ook wel. Een hoog begaaft kleuterje zal niet sneller iets kunnen oplossen dan een mavo brugpieper. Beide zien de logica van de redelijke vraag. De mavo scholier zal veel interresse hebben in sport , mode en vrienden. Maakt niet dat hij dommer is dan de begaafte kleuter als die ook 13 zou zijn. De interesses zullen ergens anders liggen waardoor in loop der tijd het verschil in opgedane kennis steeds groter wordt. Een wonderpiano kind speelt de hele dag. Met dezelfde 12 toetsen, 2 voeten en 10 vingers. De klanken zijn net zo verschillend als de knikkers waar op het schoolplein mee gespeeld wordt. En al die kinderen weten naam, kleur, waarde en tegenwaarde van de knikkers. Waar ligt de intresse is de hamvraag.
-
- Berichten: 11.085
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Musixiq, je verkoopt alweer meningen voor feiten. Er is behoorlijk wat evidentie voor erfelijkheid van intelligentie. Dat is een populatiestatistiek, allemaal goed en wel, maar het argument van analfabetisme slaat op niet veel: intelligentie is de capaciteit om goed te leren lezen en schrijven, lezen en schrijven zelf zijn geen intelligentie (er bestaan IQ-tests voor analfabeten).
-
- Berichten: 4.810
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Ik vind zelf wel dat musixig deels gelijk heeft. Zelf met statistiek kun je niet bewijzen dat intelligentie erfelijk is. Zo kan ik best geloven dat in "slimme gezinnen" veel betere impulsen zullen gestuurd worden naar een kind om te presteren dan in een "dom gezin". Maar of dat echt iets te maken heeft met erfelijkheid? Volgens mij zijn invloeden uit de omgeving nog altijd het belangrijkst. Ik durf zelf bijna te stellen dat je van elk klein kind een halve genie kan maken.
-
- Berichten: 11.085
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Klopt, maar het omgekeerde beweren zonder het hard te maken vind ik ook niet correct.Zelf met statistiek kun je niet bewijzen dat intelligentie erfelijk is.
-
- Berichten: 4.810
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Dat probeerde ik ook niet, maar ik vind het zeker een interessante discussieKlopt, maar het omgekeerde beweren zonder het hard te maken vind ik ook niet correct.
Ik denk ook niet dat men daar de komende jaren een éénduidig antwoord op zal vinden.
-
- Berichten: 66
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Intelligentie is het vermogen om met problemen om te gaan. Bijna een ieder is in staat vroeg of laat met een oplossing te komen. Hoe effectiever de methode, hoe waarschijnlijk de kans dat deze voor herhaling wordt geprobeerd bij een andere probleemstelling.
Iemand die veel problemen tegenkomt, maar een minder hoog IQ heeft, kan wel eens veel handiger zijn dan iemand met een hoog IQ, die de laatste 20 jaar vooral op die score van 30 jaar terug loopt te teren.
IQ test zijn valide instrumenten die vele toepassingen heeft, maar zegt dat wat over de ervaring of het interlect?
Beide, daarom denk ik dat de 2 door elkaar te compenseren zijn. Ik denk dat iemand kan leren interlectueel te denken.
Hoe meer eigen de stof is waar over nagedacht wordt, hoe abstracter men kan denken in relatie met die stof. Elke jongen leerd zo rond de zelfde leeftijd wat tieten zijn. In tegenstelling met borsten, die zijn moeder ook heeft en misschien zijn zusje ook wel, maar geen echte erotische getinte emoties oproepen. Het duurt niet lang voordat het aanzicht van een tietje opeens een erectie kan veroorzaken. Ik noem dat een vorm van snel ontwikkelde intelligentie, die nagenoeg bij iedereen ongeveer even veel tijd nodig heeft. Het is dan ook niet simpel het aanschouwen van de vrouwelijke huid, maar het besef dat dit te maken heeft met andere gedragingen dan het zien van iemands hand.
Wat ik hiermee eigenlijk probeer te zeggen is dat intelligentie volgens mij meer de manier is die iemand heeft aangeleerd om te denken. Ik ben opgegroeit, als peuter, in het ziekenhuis. En ben altijd op een zeer volwassen manier behandeld door , volgens mijn moeder, mijn vriendin, de kinderchirurch. Mijn vader was veel varen, en later ook niet in ins gezin, en mijn moeder was niet met interlect bezig. Wel had ik een slimme tante. Die geen volbloed is van mijn moeder. Ik vraag mij dus af, ondanks vele pogingen bewijs te vinden voor de stelling dat alleen sommige mensen intelligent kunnen zijn, in hoeverre een manier van denken aangeboren kan zijn.
Iemand die veel problemen tegenkomt, maar een minder hoog IQ heeft, kan wel eens veel handiger zijn dan iemand met een hoog IQ, die de laatste 20 jaar vooral op die score van 30 jaar terug loopt te teren.
IQ test zijn valide instrumenten die vele toepassingen heeft, maar zegt dat wat over de ervaring of het interlect?
Beide, daarom denk ik dat de 2 door elkaar te compenseren zijn. Ik denk dat iemand kan leren interlectueel te denken.
Hoe meer eigen de stof is waar over nagedacht wordt, hoe abstracter men kan denken in relatie met die stof. Elke jongen leerd zo rond de zelfde leeftijd wat tieten zijn. In tegenstelling met borsten, die zijn moeder ook heeft en misschien zijn zusje ook wel, maar geen echte erotische getinte emoties oproepen. Het duurt niet lang voordat het aanzicht van een tietje opeens een erectie kan veroorzaken. Ik noem dat een vorm van snel ontwikkelde intelligentie, die nagenoeg bij iedereen ongeveer even veel tijd nodig heeft. Het is dan ook niet simpel het aanschouwen van de vrouwelijke huid, maar het besef dat dit te maken heeft met andere gedragingen dan het zien van iemands hand.
Wat ik hiermee eigenlijk probeer te zeggen is dat intelligentie volgens mij meer de manier is die iemand heeft aangeleerd om te denken. Ik ben opgegroeit, als peuter, in het ziekenhuis. En ben altijd op een zeer volwassen manier behandeld door , volgens mijn moeder, mijn vriendin, de kinderchirurch. Mijn vader was veel varen, en later ook niet in ins gezin, en mijn moeder was niet met interlect bezig. Wel had ik een slimme tante. Die geen volbloed is van mijn moeder. Ik vraag mij dus af, ondanks vele pogingen bewijs te vinden voor de stelling dat alleen sommige mensen intelligent kunnen zijn, in hoeverre een manier van denken aangeboren kan zijn.
-
- Berichten: 66
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Je stelt dat ik zeg dat intelligentie de capaciteit is te lezen en schrijven. Das niet waar. Dat staat er ook niet.
Ik beargumenteer wel dat de moeilijkheidsgraad om een letter begrijpend op te schrijven niet onderschat mag worden, immers op het hoogte punt leert een kind dit.
Een baby went aan zijn omgeving.
Een peuter leert het kennen.
Een kleuter gaat ermee om.
Een puber verzet zich er tegen.
Een tiener leert ermee omgaan.
Een adolusent begint het te begrijpen.
Een volwassen persoon geniet ervan.
Een bejaard persoon neemt afscheid.
Als iemand, zeg een toerist, mij de weg vraagt en hij overhandigd mij een landkaart die ook voor hem te ingewikkelt is gebleken, wijs ik hem liever de weg met behulp van winkels, bekende gebouwen, kortom herkenbare dingen. Dat is niet correct, want, hij heeft mij immers een kaart overhandigd dus moet ik met die kaart maar mijn best doen om hem uit te leggen waar die moet zijn. Zonder die kaart zal hij het nooit vinden. Met kaart waarschijnlijk ook niet, anders had hij het niet gevraagd. Men vraagt niet meteen, zelden. Meestal gaat daar een moment van piekeren, of gewoon nadenken overheen.
Ik gebruik veel voorbeelden, beeldspraken, zo heb ik geleerd te denken, en alles was voor mij zo te overzien. Wat is het nut van een voorbeeld? Om zo correct mogelijk te zijn? Ik denk het niet. Het zou moeten weerspiegelen, uitbeelden, verhelderen, anders belichten. Zolang het einddoel bereikt wordt, vooruitgang in antwoordgeving, zou volgens mij elk voorbeeld gerechtvaardigt zijn.
Ik beargumenteer wel dat de moeilijkheidsgraad om een letter begrijpend op te schrijven niet onderschat mag worden, immers op het hoogte punt leert een kind dit.
Een baby went aan zijn omgeving.
Een peuter leert het kennen.
Een kleuter gaat ermee om.
Een puber verzet zich er tegen.
Een tiener leert ermee omgaan.
Een adolusent begint het te begrijpen.
Een volwassen persoon geniet ervan.
Een bejaard persoon neemt afscheid.
Als iemand, zeg een toerist, mij de weg vraagt en hij overhandigd mij een landkaart die ook voor hem te ingewikkelt is gebleken, wijs ik hem liever de weg met behulp van winkels, bekende gebouwen, kortom herkenbare dingen. Dat is niet correct, want, hij heeft mij immers een kaart overhandigd dus moet ik met die kaart maar mijn best doen om hem uit te leggen waar die moet zijn. Zonder die kaart zal hij het nooit vinden. Met kaart waarschijnlijk ook niet, anders had hij het niet gevraagd. Men vraagt niet meteen, zelden. Meestal gaat daar een moment van piekeren, of gewoon nadenken overheen.
Ik gebruik veel voorbeelden, beeldspraken, zo heb ik geleerd te denken, en alles was voor mij zo te overzien. Wat is het nut van een voorbeeld? Om zo correct mogelijk te zijn? Ik denk het niet. Het zou moeten weerspiegelen, uitbeelden, verhelderen, anders belichten. Zolang het einddoel bereikt wordt, vooruitgang in antwoordgeving, zou volgens mij elk voorbeeld gerechtvaardigt zijn.
-
- Berichten: 11.085
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
En dat was niet wat ik bedoelde. Maar ik had je zin inderdaad verkeerd gelezen. Lezen en schrijven maken op zich echter geen deel uit van het intelligentieconstruct. Als lees- en schrijftaken deel uit maken van de test, dan is dat alleen indien kan aangetoond worden dat ze niet voor bias zorgen. Als je intelligentie omschrijft als de capaciteit tot probleemoplossing, dan kunnen lezen en schreven strategieën zijn, en plekken waarin dat tot uiting komt.Je stelt dat ik zeg dat intelligentie de capaciteit is te lezen en schrijven. Das niet waar. Dat staat er ook niet.
Ik begrijp niet goed wat de relevantie is van dit lijstje. Ik ben het ook niet zonder meer eens met zo'n lineair ontwikkelingsmodel.Een baby went aan zijn omgeving.
Een peuter leert het kennen.
Een kleuter gaat ermee om.
Een puber verzet zich er tegen.
Een tiener leert ermee omgaan.
Een adolusent begint het te begrijpen.
Een volwassen persoon geniet ervan.
Een bejaard persoon neemt afscheid.
-
- Berichten: 66
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Het is naar mijn idee een vereenvoudigd ontwikkelingsmodel, die zijn toepassing, zoals vele modellen, in beperkte mate kan vinden. Voor de vraagstelling:" Waarom ontwikkelt een mens zich in welke leefperiode op een bepaalde manier." is hij volgens mij toepastbaar.
Emoties hebben misschien in een vroeg stadium wel nut, maar zijn minder begrepen door de drager zelf, als ik mezelf zo kan herinneren.
Zie het geheel geheugen als een geverfte plank. Daar waar er meer verf is dan de ander zou een druppelaar kunnen ontstaan, toch. Laten we even zeggen van wel. We kennen allemaal dat fenomeen wel van een druppel verf te veel. Ziet er niet uit en valt op. Tenzij daar iets aan gedaan wordt, zal bij een volgende verflaag, het drupje nogsteeds zichtbaar worden. Het zal zelfs in grote toenemen, meer dan de rest van het oppervlak, maar bij gelijke verdeling van de verf deze keer verhoudingsgewijs. Na 20 lagen verf is het een beste bult verf geworden. Als je na de achtste laag weer een druppel te veel had op hetzelfde plekje, maar net iets meer aan de zijkant van die eerste druppel, schuin bovenop zegmaar, is dit ook zichbaar. Nu is het afhankelijk van jouw standpunt ten opzichte van die druppel of je de tweede druppel ook ziet. Laten we dan voor het gemak zeggen dat de tweede druppel niet te groot is geworden. Die eerste druppel blijft toch wel opvallen.
Hoe eerder een kind wat leert, hoe sneller het wederom over die informatie kan beschikken.
Bejaarden hebben weinig behoefte te leren en dementeren, ik vraag me af of dat een geval is van niet meer koesteren van een herinnering.
Als je als klein kind piano leert spelen, door erachter te kruipen op 2 jarige leeftijd kan je best nog wel eens moeite hebben met noten lezen, en dit zelf helemaal nooit willen leren. Is niet logisch, maar theoretisch mogelijk. Een wiskundeleraar en liefhebber van klassiek piano kan besluiten op latere leeftijd piano te gaan leren. De kans dat hij het notenschrift 'kraakt' is vrij groot. Zodoende zal hij best wel eens grote stukken kunnen gaan componeren. Hij is geleerder dan de kleine jongen. De kans dat de kleine jongen meteen meespeelt met het orgineel van de leeraar zit er dik in. Hoe kan dat? De kleine man heeft geleerd zijn piano aan te voelen, terwijl de componist een andere benadering heeft geleerd t.o.v. de piano.
Het kind is niet geboren met een speciaal gen, maar heeft vroegtijdig intresse gehad die hem in staat stelt sommige dingen ander/scherper/beter te bekijken. Stel dat er geen piano in het huis was, maar wel een hele mooi dartboard?
10 tegen 1 dat, mits de ouders het toestonden, en het kind er plezier in had, het een wereldkampioen zou kunnen worden. Is het daarom hoog begaaft?
Daarom zei ik:"Iedereen kan zowat lezen en schrijven, het is maar net wanneer het je geleerd wordt en onder welke omstandigheden." Mijn vader deed vroeger VWO wiskunde voor promotie op zijn werk. Ik was 5 en zag pa alleen in het weekend. En dan deed hij zijn huiswerk. Dus ik deed met hem mee, niet omdat die getallen me boeide, maar de momenten met mijn vader wel. Als ik daarna op school sommen kreeg, kon ik trots van m'n vader vertellen, en dat later zien door de sommen die ik had geleerd. Het voordeel was dat ik een leuke refrentie had bij sommen maken en jong had geleerd een wiskundig probleem te benaderen. Dat truukje ben ik natuurlijk nooit meer vergeten en menig vraagstuk met de wiskundige nuchterheid voor mezelf kunnen oplossen. Ik was niet slimmer dan de rest, maar het was wel een begin, samen met de vriendschap van een interlectuul doktor, van een kloof die groter en groter zou worden.
Maar zou ik nu kunnen zeggen dat ik nooit moeite had gehad met iets wat velen wel hebben, wiskunde, als ik niet gewoon bij mijn vader op schoot wou zitten? Ik betwijfel het ten volste.
Emoties hebben misschien in een vroeg stadium wel nut, maar zijn minder begrepen door de drager zelf, als ik mezelf zo kan herinneren.
Zie het geheel geheugen als een geverfte plank. Daar waar er meer verf is dan de ander zou een druppelaar kunnen ontstaan, toch. Laten we even zeggen van wel. We kennen allemaal dat fenomeen wel van een druppel verf te veel. Ziet er niet uit en valt op. Tenzij daar iets aan gedaan wordt, zal bij een volgende verflaag, het drupje nogsteeds zichtbaar worden. Het zal zelfs in grote toenemen, meer dan de rest van het oppervlak, maar bij gelijke verdeling van de verf deze keer verhoudingsgewijs. Na 20 lagen verf is het een beste bult verf geworden. Als je na de achtste laag weer een druppel te veel had op hetzelfde plekje, maar net iets meer aan de zijkant van die eerste druppel, schuin bovenop zegmaar, is dit ook zichbaar. Nu is het afhankelijk van jouw standpunt ten opzichte van die druppel of je de tweede druppel ook ziet. Laten we dan voor het gemak zeggen dat de tweede druppel niet te groot is geworden. Die eerste druppel blijft toch wel opvallen.
Hoe eerder een kind wat leert, hoe sneller het wederom over die informatie kan beschikken.
Bejaarden hebben weinig behoefte te leren en dementeren, ik vraag me af of dat een geval is van niet meer koesteren van een herinnering.
Als je als klein kind piano leert spelen, door erachter te kruipen op 2 jarige leeftijd kan je best nog wel eens moeite hebben met noten lezen, en dit zelf helemaal nooit willen leren. Is niet logisch, maar theoretisch mogelijk. Een wiskundeleraar en liefhebber van klassiek piano kan besluiten op latere leeftijd piano te gaan leren. De kans dat hij het notenschrift 'kraakt' is vrij groot. Zodoende zal hij best wel eens grote stukken kunnen gaan componeren. Hij is geleerder dan de kleine jongen. De kans dat de kleine jongen meteen meespeelt met het orgineel van de leeraar zit er dik in. Hoe kan dat? De kleine man heeft geleerd zijn piano aan te voelen, terwijl de componist een andere benadering heeft geleerd t.o.v. de piano.
Het kind is niet geboren met een speciaal gen, maar heeft vroegtijdig intresse gehad die hem in staat stelt sommige dingen ander/scherper/beter te bekijken. Stel dat er geen piano in het huis was, maar wel een hele mooi dartboard?
10 tegen 1 dat, mits de ouders het toestonden, en het kind er plezier in had, het een wereldkampioen zou kunnen worden. Is het daarom hoog begaaft?
Daarom zei ik:"Iedereen kan zowat lezen en schrijven, het is maar net wanneer het je geleerd wordt en onder welke omstandigheden." Mijn vader deed vroeger VWO wiskunde voor promotie op zijn werk. Ik was 5 en zag pa alleen in het weekend. En dan deed hij zijn huiswerk. Dus ik deed met hem mee, niet omdat die getallen me boeide, maar de momenten met mijn vader wel. Als ik daarna op school sommen kreeg, kon ik trots van m'n vader vertellen, en dat later zien door de sommen die ik had geleerd. Het voordeel was dat ik een leuke refrentie had bij sommen maken en jong had geleerd een wiskundig probleem te benaderen. Dat truukje ben ik natuurlijk nooit meer vergeten en menig vraagstuk met de wiskundige nuchterheid voor mezelf kunnen oplossen. Ik was niet slimmer dan de rest, maar het was wel een begin, samen met de vriendschap van een interlectuul doktor, van een kloof die groter en groter zou worden.
Maar zou ik nu kunnen zeggen dat ik nooit moeite had gehad met iets wat velen wel hebben, wiskunde, als ik niet gewoon bij mijn vader op schoot wou zitten? Ik betwijfel het ten volste.
-
- Berichten: 165
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Musixiq, ik denk er ongeveer ook zo over. Ik denk dat je dat hele verhaal kan samenvatten met 1 woord: "Motivatie". (in de vorm van innerlijk gemotiveerd zijn). Ik denk dat deze motivatie zowel door omgevingsfactoren als door genen wordt bepaald.
Ik vraag me af of je bij gebrek aan de "juiste" genen volledig kan vervangen door de juiste "omgevingsfactoren" en andersom.
Ik vraag me af of je bij gebrek aan de "juiste" genen volledig kan vervangen door de juiste "omgevingsfactoren" en andersom.
"Your American beer is a little like making love on a canoe."
"How so?"
"It's ******* close to water!"
"How so?"
"It's ******* close to water!"
-
- Berichten: 11.085
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Maar motivatie en IQ zijn twee verschillende dingen. Geheugen en IQ zijn twee verschillende dingen. IQ en al wat men onder vergaarbak EI schaart (empathie, een paar Big Five-persoonlijkheidskenmerken, ...) zijn verschillende dingen. Die spelen wel mee in het dagelijks leven en zijn belangrijk. Motivatie en geheugentraining kunnen eventueel de G-crystalised-component van intelligentie wel doen toenemen. Dit alles speelt zelfs maar beperkt mee in het hele nature-nurture-debat. Maar het is wél belangrijk voor de validiteit van het intelligentieconstruct.
-
- Berichten: 35
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Er is geen "iq-gen", we zijn toch geen computers..
we hebben geen variabeltje in ons hoofd; iq=136 of iets dergelijks
Ik geloof meer in dit;
we hebben geen variabeltje in ons hoofd; iq=136 of iets dergelijks
Ik geloof meer in dit;
-
- Berichten: 12.262
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
Nouja, variabeltje is het woord niet. Maar het is wel zo dat het IQ voor een persoon min of meer vaststaat en zeker in het volwassen leven niet veel meer veranderd (afgezien van trauma of ziekte).we hebben geen variabeltje in ons hoofd; iq=136 of iets dergelijks
Overigens is het dan wel weer mogelijk tot op zekere hoogte betere resultaten te leren boeken op IQ testen, daar zit vrijwel altijd toch wel een leerbare component in. Dat je scores toenemen komt in zo'n geval door de discrepantie tussen wat de test meet (iq) en wat hij eigenlijk zou moeten meten (g).
Waarom zou dat niet kunnen? Als je studies opzet met separated twins/siblings, adoptiekinderen en dergelijke lijkt het me best mogelijk op die manier aan te tonen dat er een genetische component is, en die zelfs te quantificeren. Uiteraard is dat ook diverse keren onderzocht, en gemiddeld komt daaruit dat de erfelijke component in iq ongeveer 60% is.Zelf met statistiek kun je niet bewijzen dat intelligentie erfelijk is.
Maar dat iets genetisch is, wil nog niet zeggen dat het zo eenvoudig is de bijbehorende genen te identificeren, zeker niet als het er nogal veel zijn. Als je bedenkt dat bij huidskleur ook een stuk of 100 genen betrokken zijn, maar je toch vrij eenvoudig aan iemand ziet van welke afkomst hij is, kun je je voorstellen dat het nogal een zoekwerk wordt - zeker bij iets dat je niet zo op het eerste gezicht ziet.
Victory through technology
-
- Berichten: 20
Re: Intelligentie-genen moeilijk te vinden
IQ zegt vrij weinig. Het is een concept door mensen bedacht, om mensen te kunnen groeperen. In sommige gevallen zou dat nuttig zijn, zoals indeling van een schoolklas. Echter, kinderen zijn moeilijk te peilen. Een hoop is afhankelijk van het moment en de emotie op dat moment. Daarmee is zeker een IQtest voor kinderen op school niet echt validair. Ik ken mij de cito toets herinneren. Onze meester rookte als een ketter en verliet vaak de klas. Ik was een van de betere leerlingen dus kwamen ze o.a. bij mij afkijken, maar het bewijst al dat de uitslag van die citotoetsen niet waterdicht zijn. Het labelt wel mensen voor de rest van hun leven. En dat doet een IQkwalificatie ook.
Iemand komt het meest tot zijn recht als het iets doet wat gewaardeerd wordt, wat moeite loont en plezier geeft. Ik zelf heb een hoog IQ. Ik heb nooit een intelligent gesprek kunnen voeren over voetbal. Terwijl mensen uit mijn omgeving moeiteloos intelligente gesprekken kunnen vullen met voetbal als leidraad. ZE communiceren met elkaar over wedstrijden en raken daarbij hun ei kwijt. Als ik mee probeer te doen, ben ik te intelllectueel en sla de plank mis, ze kunnen mij niet volgen en vinden wat ik zeg niet interressant, ook al heb ik het over hun club.
Aan de andere kant zie je dat doctoren hun best doen een keurige conversatie te voeren met hun patienten, maar deze zijn vaak zo onder de indruk van de titel en het taalgebruik van de doctor dat deze feedback krijgt op een laag niveau. De doctor is dat wel gewent en blijft informatie verschaffen. Maar een gezllig praatje is er niet bij. Wel voor de patient, want de kwijlt vaak bijna bij elk woord de deskundige zegt, maar voor de intellectueel in kwestie is het gesprek niet een vriendenpraatje. Vrienden kwijlen je niet aan en lachen met je mee.
Een bepaald denkvermogen is handig in bepaalde zettingen. En je merk snel genoeg of iemand verder kijkt dan zijn neus lang is en je verstaat of slecht aanhoort.
Intelligentie zegt ook helemaal niet over de kans van succesvol zijn in het leven. Het leven is zo groot dat de factoren die jou leven bepalen gewoon te veel zijn om op te noemen. Het gehiem van lekker en goed leven is te vreden zijn met wie je bent.
Een IQ test haalt meniggeen naar beneden, omdat altijd, bijna dan, blijkt dat er wel weer iemand wijzer zal zijn dan jij. Het is denegerent. Maar met de gesteldheid van het individu heeft de wetenschap weinig op. Mensen blijven geconfronteerd worden met wat er allemaal wel niet fout zou zijn aan de mens of wwar je misschien ook wel eens aan zou kunnen lijden.
Even wat anders. Neem nou die carspot sms. Het laat alleen maar zien dat jou auto niet zoveel waard was als je had gehoopt. Volop worden er nu uitzendingen uitgezonden over verbouwen van huizen. En zo'n beetje de hele wereld zit in een economische crises. Gelukkig heb je nog reclame tussendoor. Die mensen aanzet om een lening af te sluiten, een nieuwe auto te kopen, jou te vertellen dat je kapsel al bijna uit de mode is en dat je gilette nodig hebt om een vrouw te scoren. Dat is de wetenschap van de psychologie. It's time 2 wake up
Iemand komt het meest tot zijn recht als het iets doet wat gewaardeerd wordt, wat moeite loont en plezier geeft. Ik zelf heb een hoog IQ. Ik heb nooit een intelligent gesprek kunnen voeren over voetbal. Terwijl mensen uit mijn omgeving moeiteloos intelligente gesprekken kunnen vullen met voetbal als leidraad. ZE communiceren met elkaar over wedstrijden en raken daarbij hun ei kwijt. Als ik mee probeer te doen, ben ik te intelllectueel en sla de plank mis, ze kunnen mij niet volgen en vinden wat ik zeg niet interressant, ook al heb ik het over hun club.
Aan de andere kant zie je dat doctoren hun best doen een keurige conversatie te voeren met hun patienten, maar deze zijn vaak zo onder de indruk van de titel en het taalgebruik van de doctor dat deze feedback krijgt op een laag niveau. De doctor is dat wel gewent en blijft informatie verschaffen. Maar een gezllig praatje is er niet bij. Wel voor de patient, want de kwijlt vaak bijna bij elk woord de deskundige zegt, maar voor de intellectueel in kwestie is het gesprek niet een vriendenpraatje. Vrienden kwijlen je niet aan en lachen met je mee.
Een bepaald denkvermogen is handig in bepaalde zettingen. En je merk snel genoeg of iemand verder kijkt dan zijn neus lang is en je verstaat of slecht aanhoort.
Intelligentie zegt ook helemaal niet over de kans van succesvol zijn in het leven. Het leven is zo groot dat de factoren die jou leven bepalen gewoon te veel zijn om op te noemen. Het gehiem van lekker en goed leven is te vreden zijn met wie je bent.
Een IQ test haalt meniggeen naar beneden, omdat altijd, bijna dan, blijkt dat er wel weer iemand wijzer zal zijn dan jij. Het is denegerent. Maar met de gesteldheid van het individu heeft de wetenschap weinig op. Mensen blijven geconfronteerd worden met wat er allemaal wel niet fout zou zijn aan de mens of wwar je misschien ook wel eens aan zou kunnen lijden.
Even wat anders. Neem nou die carspot sms. Het laat alleen maar zien dat jou auto niet zoveel waard was als je had gehoopt. Volop worden er nu uitzendingen uitgezonden over verbouwen van huizen. En zo'n beetje de hele wereld zit in een economische crises. Gelukkig heb je nog reclame tussendoor. Die mensen aanzet om een lening af te sluiten, een nieuwe auto te kopen, jou te vertellen dat je kapsel al bijna uit de mode is en dat je gilette nodig hebt om een vrouw te scoren. Dat is de wetenschap van de psychologie. It's time 2 wake up
