Existentiële eenzaamheid...

Moderator: Rhiannon

Reageer
Gebruikersavatar
Berichten: 1.413

Existenti

Ik zou graag wat meer willen weten over het begrip 'existentiële eenzaamheid' en dan met name zijn verbintenis met de psychologie.

Van wat ik heb begrepen is de mens vanwege zijn individuele bestaan onvermijdelijk existentieel eenzaam en kunnen wij dit slechts leren accepteren.

Afbeelding

Waar ik met name benieuwd naar ben is hoe (en of) ik existentiële eenzaamheid kan vertalen naar de beleving die de mens hiervan heeft.

Is het een gevoel, ligt het ruimer en is het de wetenschap dat je als mens een individu bent of heeft het begrip juist helemaal niks met de beleving ervan te maken?

Wie kwam met deze term op de proppen en zijn er theorieën waarin deze term een belangrijke sleutel vormt?

Gebruikersavatar
Berichten: 1.413

Re: Existenti

Op deze site lees ik alvast:
In tegenstelling tot het gemeenschappelijke, is mijn bestaan onherhaalbaar, eindig en eenmalig. Mijn ervaringswereld komt op vanuit het niets van voor mijn geboorte, ik leid mijn leven als bewoner van die ervaringswereld, en die wereld zal bij mijn dood, voor zover wij weten, ineenstorten. Hoewel ik een belichaming ben van het algemene idee ‘mens’, besta ik als innerlijk individu, heb ik alleen tot dat innerlijk toegang dat ik het mijne noem. Ik ben een eindige en niet te delen plaats van besef en bewustzijn. Gezien mijn bestaan ben ik dus radicaal verschillend van alle andere mensen en is er geen gemeenschappelijkheid. Het model van participatie wordt daarmee radicaal doorbroken.

Deze wending naar mijn individuele bestaan, maakt begrijpelijk dat ik existentieel eenzaam ben en me zo kan voelen. Deze eenzaamheid is gegeven met de wijze waarop ik besta, volgt uit mijn individuele innerlijkheid die zich tot de wereld en de anderen verhoudt en niet zozeer met mijn wat of wie ik ben en met de relaties die ik onderhoud. Wie of wat ik ben is immers dat wat gemeenschappelijk is met andere mensen, en is dus juist datgene wat met mij met anderen verbindt. Ik ga in deze ervaring juist niet op in het grotere geheel van het algemeen menselijke, maar word op mijn onherhaalbare en eindige existentie teruggeworpen.‘Existentie’ betekent letterlijk (lat: existere)- uitstaan, buitenstaan. Ik existeer wil zeggen: ik sta buiten, ik ben een buitenstaander. Het woord ‘buitenstaander’ heeft hier een dubbele betekenis: enerzijds het letterlijke ‘buiten staan’: me ophouden in het open veld van de oorspronkelijke natuur, buiten de beschutting en geborgenheid van mijn huis met alle geluk en gevaren van dien, en anderzijds de meer figuurlijke betekenis van het buiten de groep of de gemeenschap staan, niet zonder meer delen in netwerk van relaties en het rouleren van het gemeenschappelijke.

Gebruikersavatar
Berichten: 11.085

Re: Existenti

Ik ben dit concept nog niet echt tegengekomen, het lijkt me een behoorlijke filosofische component te hebben, maar het kan hier i.i.g. een interessante discussie opleveren.

In de colleges klinische psychologie (bij ons gedoceerd door Ann Buysse) naar een existentiële nood aan contact, relaties met anderen. Eén uitspraak vat het mooi samen: "Als je geen verschil meer maakt in het leven van anderen besta je niet meer." Er is voldoende anekdotisch en wetenschappelijk bewijs om dit aforisme te ondersteunen (o.a. de naoorlogse weeshuizen in de VS waar ik al meermaals naar verwees).

Reageer