Snelheid van licht in glas blijft c

jadatis

In enkele topics over lichtbreking heb ik mijn theorie daarover al geventileerd.

Maar omdat het een theorie is past het beter in deze afdeling.

Mijn theorie daarover is dat licht in een optisch dichter medium niet zijn snelheid verliest, maar door de aantrekking of afstoting van de atomen of ladingen een gebochelde regelmatige weg aflegt in dat optisch dichter medium, en zo als het licht daar weer uit gaat , met de lichtsnelheid weer verder gaat ( indien vacuüm). Het licht doet er zo langer over en zo ontstaat een scheinbaar lagere snelheid. De breking gebeurt dan ook alleen aan de grensvlakken, en mogelijk hoeft de scheinbare snelheid in het medium niet in de pas te lopen met de brekingsindex.

Ook weerkaatsing en het ontstaan van kleur van materialen zou daaruit te verklaren kunnen zijn.

Zo ook de verdraaing van gepolariseerd licht.

Dan eerst hoe is licht opgebouwd en hoe ontstaat het volgens mijn theorie dus.

Volgens mij bestaat licht uit fotonen die ieder hun eigen weg gaan en ontstaan door trilling van atomen of elektronen. Licht is een enorme hoeveelheid van fotonen die ieder hun eigen kleur en polarisatierichting hebben. Door de beweging volgens de natuurwetten ervaren wij kijkers dit als een groot golfverscheinsel net als bij de wave in een stadion.

Als je een gloeidraad verwarmt, zal eerst rood licht uitgezonden worden met dus een lange golflengte en lage frequentie , en hoe hoger de temperatuur des te meer fotonen er uitgezonden worden met kortere golflengte en dus hogere frequentie.

In een optisch dichter medium zal het blauwe licht altijd sterker afgebogen worden dan het rode.

Het verschil daarin kan echter verschillen. Zo bestaat er glas voor brillen met brekingsindex 1,7 met een getal van Abbe van dat 58 is en ook 1,7 brekingsindex van 40. Dit getal van abbe is een berekening van de verschillen in brekingsindex tussen een bepaalde rode en blauwe frequentie, en lager getal betekent minder kleurschifting. Dit zou uit de regelmatige opbouw van de glasmolekulen kunnen verklaard kunnen worden die echter van samenstelling verschillen bij beide glazen.

Ik wil mijn theorie tegenover de bestaande stellen , die uitgaat van het even vasthouden van licht en daarna weer uitzenden. Bijvoorbeeld gepolariseerd licht vind ik met die theorie slecht te verklaren.

Het gaat mij niet om de exacte berekeningen,maar om het principe.

De getallen van abbe noem ik dus ook uit mijn geheugen en kunnen afwijken , maar principe blijft overeind.

Ik heb ook al in ander topic link gekregen naar enorm ingewikkelde formule, maar vraag me af of iemand die helemaal kan volgen, ik niet.

In volgende reacties zal ik aanvullen en de juiste links bijzoeken , dit is nu de eerste opzet.

LVI

In alle eerlijkheid zie ik het nut niet in van een nieuwe theorie hier rond. Al je waarnemingen worden al verklaard door bestaande theorieën , en dat doen ze naar mijn mening zelfs heel goed. Hoe je een theorie interpreteert kan verschillen van persoon tot persoon. Zo heb je ook verschillende interpretatiemogelijkheden van de kwantummechanica ( zoek de Kopenhaagse interpretatie maar eens op ). Waar ik naartoe wil is dat je hier een beetje water naar de zee draagt en beter nadenkt over de bestaande theorieën en hoe jij ze interpreteert ipv een ander model op te stellen. Geloof me dat wordt complex

Laat me even een voorbeeld geven:

je kan licht opvatten als een stroom I( de lichtsnelheid door het materiaal) , en het materiaal waar het doorgaat heeft een weerstand R. Het potentiaalverschil U is een constante ( de licht snelheid in vacuüm is constant ) . Dit is een heel andere manier van het gebruiken van waarnemingen en theorieën die al bestaan, maar door op een andere manier zaken te bekijken krijg je vaak beter inzicht.

In mijn voorbeeld met electriciteitstermen kom je zelfs tot:

I = U/R ( gewoon de wet van ohm ).

Vervangen we nu alles door zijn overkomstige betekenis:

v = (c/n) snelheid van licht door materiaal met brekingsindex n

AronKamp

Vergeef me hier als ik het fout heb maar volgens mij wordt de energie van het foton om gezet door de moleculen in het medium, deze geeft op zijn beurt weer een foton af in willekeurige richting. Als je dit door een krachtige comuter laat simuleren komt de netto richting in de zelfde richting als de lichtbundel alleen met een vertraging. Dus het foton gaat niet langzamer maar wordt alleen steeds opgenomen en dan weer afgestaan.

Dit is wat mij ooit is verteld (misschien heb ik het niet helemaal goed onthouden maar toch)

Bart

Als de lichtsnelheid in glas hetzelfde is als in vacuum, hoe kun je dan verklaren dat licht breekt bij de overgang van vacuum (of lucht) naar glas?

jadatis

@Bart

Op een grensvlak tussen vacuüm en glas zijn er aan een kant molekulen en aan de andere kant geen.

Licht dat onder een hoek invalt zal dan maar een deel van de kronkel maken, terwijl er in het glas verder die kronkel ook weer de andere kant op gemaakt wordt , waardoor het foton per saldo rechtdoor gaat. Zelfde gaat op voor grensvlak tussen 2 media met verschillende brekingsindex, waarbij aan de ene zijde de fotonen die onder een hoek invallen de kronkel gemaakt bij de ene brekingsindex iets anders wordt teruggekronkeld door de 2e brekingsindex.

@aronkamp

Dat is dus de theorie waar ik moeite mee heb, en waar ik deze tegenoverzet.

Hoe is dan met die theorie de stralengang bij gepolariseerd licht te verklaren, en de verdraaing van de polarisatierichting die gebruikt wordt om concentratie van bepaalde stoffen te bepalen.

Met mijn theorie kun je bedenken dat fotonen door hun ingewikkelde afbuiging ook de polarisatierichting daarvan verdraaid, bij ieder molekuul een klein stukje, en zo afhankelijk van de afgelegde weg en concentratie aan het eind een bepaalde hoekverdraaing.

Deze verdraaing van polarisatie richting heeft te maken met rechts en links draaiend melkzuur onder andere. Stoffen die door de natuur gemaakt zijn , worden verondersteld rechtsdraaiend te zijn. Syntetische stoffen linksdraaiend, en worden dus niet gebruikt voor de opbouw van het lichaam.

corrigeer me maar als ik het net verkeerd om heb geschreven, dit is even de kort door de bocht uitleg.

Een ondoorzichtige stof heeft dan een zo onregelmatige stuctuur dat licht er in gevangen wordt.

Het glimmen van bijvoorbeeld gepolijst steen zou dan ook komen door dezelfde spiegeling als bij glas.

Steen zou dan ook een brekingsindex hebben, alle stoffen trouwens, en die zou dan te berekenen zijn aan de hand van de hoeveelheid spiegeling.

Wouter_Masselink

Een kronkel?

jadatis

Ja, een kronkel. Mooier woord kan ik er niet voor bedenken.

Velen zullen het ook een gedachtenkronkel vinden

Ik denk dat de definitie is : een onregelmatige curve

Bartjes

Als de lichtsnelheid in glas hetzelfde is als in vacuum, hoe kun je dan verklaren dat licht breekt bij de overgang van vacuum (of lucht) naar glas?

Dat is een interessant punt. Je zou zeggen dat de golflengte van het licht veel groter moet zijn dat de vrije weglengte van de lichtdeeltjes in glas wil de gebruikelijke verklaring nog opgaan?

Bart

jadatis schreef:@Bart

Op een grensvlak tussen vacuüm en glas zijn er aan een kant molekulen en aan de andere kant geen.

Licht dat onder een hoek invalt zal dan maar een deel van de kronkel maken, terwijl er in het glas verder die kronkel ook weer de andere kant op gemaakt wordt , waardoor het foton per saldo rechtdoor gaat. Zelfde gaat op voor grensvlak tussen 2 media met verschillende brekingsindex, waarbij aan de ene zijde de fotonen die onder een hoek invallen de kronkel gemaakt bij de ene brekingsindex iets anders wordt teruggekronkeld door de 2e brekingsindex.

Ik hoop dat je weet waarom licht uberhaupt breekt? (hint: principe van Fermat)

jadatis

Principe van Fermat opgezocht en die zegt dat licht altijd de kortste weg neemt.

Mijn theorie gaat daar dus tegenin, door te stellen dat het licht een gebochelde of gekronkelde weg aflegt.

Heb nog iets ontdekt ivm polarisatie en verdraaing daarvan door stoffen.

Bij het thermisch harden van bijvoorbeeld autoruiten, wat tegenwoordig niet meer gedaan wordt, ontstaat een vlekkenpatroon als je de ruit door een polariserende ( zonne) bril bekijkt. Om spanning op brilleglazen te beoordelen worden 2 polariserende filters dwars op elkaar geplaatst, en daar tussenin wordt het brilleglas gehouden, in het montuur. Spanning wordt dan gezien aan lichter stuk in het glas, alleen door 1 polafilter zie je dit niet. Ook een kunststof brilleglas vertoont een zelfde patroon van oplichten en donkere vlekken, wat lijkt op het patroon van de autoruit. Ook dit zie je niet als je zo'n glas door 1 polafilter bekijkt.

Mijn conclusie daaruit is dat bij de autoruit door het spanningspatroon plekken gepolariseerd worden, en door spanning op glas en het effect bij kunststof brilleglazen, er een verdraaing van de polarisatie-richting ontstaat.

Ik neem aan dat oplossingen die de polarisatierichting draaien, niet dit doen door miljoenen polarisatiefiltertjes die onder een zeer geringe hoek van elkaar staan, maar echt de fotonen verdraait en daardoor de polarisatierichting. Anders zou er bij een lange lichtweg door de oplossing aan het eind geen licht meer overblijven, wat het wel doet.

Dit bewijst nog niet mijn theorie van de molekulen die de fotonen afbuigen, maar maakt het volgens mij wel waarscheinlijker. Ook de links en rechtsdraaiende stoffen , waarvan de oorzaak in de molekuulopbouw verondersteld wordt maakt mijn theorie waarscheinlijk. Of kan iemand mij dit alles verklaren aan de hand van de theorie van opnemen en afgeven van fotonen.

Mijn theorie zou dus verschillende verscheinselen kunnen verklaren, als breking van licht, verdraaing van polarisatierichting, en zelfs kleur van stoffen en spiegelen van ondoorzichtige stoffen.

Heb met mijn polariserende zonnebril zelfs op bijna gladde klinkers polarisatie gezien van licht dat onder grote hoek invalt, net als bij water, waar deze brillen voor bedoelt zijn. Het oppervlak hoeft niet eens perfect glad te zijn.

jadatis

Komt nog een vraag naar boven, die in een testsituatie vrij makkelijk te onderzoeken zou zijn

Wanneer door een oplossing gepolariseerd licht laat gaan met verschillende kleur, zou dan de blauwe polarisatierichting meer verdraaien dan de rode polarisatierichting.

Testapparaat zou eenvoudig gemaakt kunnen worden van minimaal 1 blauwe led en een rode led, achter een pola-filter. Daarna de oplossing, en dan een verdraaibaar polafilter met gradenverdeling.

Mischien iets voor een universiteit om dit te maken en onderzoeken.

Mijn vermoeden is dat dit gebeurt, en ook het blauwe licht meer dan het rode, omdat dit bij brekingsindex ook zo het geval is , altijd blauwe brekingsindex hoger dan rode, dus meer breking blauw dan rood.

Bart

jadatis schreef:Principe van Fermat opgezocht en die zegt dat licht altijd de kortste weg neemt.

Mijn theorie gaat daar dus tegenin, door te stellen dat het licht een gebochelde of gekronkelde weg aflegt.

Principe van Fermat zegt dat licht altijd de snelste weg neemt, niet per se de kortste.

Stel dat jij ongelijk hebt en de lichtsnelheid (zoals op dit moment in de natuurkunde ook wordt aangenomen) in glas lager is dan in lucht/vacuum. Dan kun je m.b.v. van het principe van Fermat uitrekenen dat het licht op het grensvlak lucht/glas en glas/lucht moet breken. De brekingsindex is gerelateerd aan de verhouding van de lichtsnelheden in de verschillende media. In de praktijk is aangetoond dat licht inderdaad breekt en dat de brekingsindex gelijk is aan de theoretische waarde.

Jij stelt nu dat licht in glas net zo snel voortplant als in vacuüm. Breking van licht is in de praktijk aangetoond (eenvoudig middelbare school proef). Feitelijk zeg je dus dat het principe van Fermat niet klopt. Dat zul je dus moeten kunnen aantonen wil je je gelijk halen met je theorie.

jadatis

Hoe wil je dan uit die theorie de breking verklaren?

Bij mijn theorie zou zelfs de weg van 1 foton gebroken worden, bij de geldende theorie zal je er altijd minimaal 2 naast elkaar nodig hebben die op elkaar een invloed uitoefenen, om breking te krijgen.

Maar het schijnt al mogelijk te zijn losse fotonen af te schieten en op te vangen, die zouden dan rechtdoor gaan, ook als ze onder een scheve hoek invallen op het grensvlak.

Dat licht er langer over doet om door het optisch dichter medium te gaan, past ook binnen mijn theorie, maar niet omdat het daarin langzamer gaat, maar omdat het een langere weg af legt. Toch zou het niet helemaal in de pas hoeven lopen met de brekingsindex, maar kan wel.

Ben in ander topic al gewezen op snelheid van het licht meten waar korte afstand voor genoeg is.

Maar voralsnog is hier een grote afstand voor nodig in de orde van 150 meter. Dit is in lucht en water en vacuüm wel te doen, maar bijvoorbeeld in diamant niet, die bestaan niet zo groot.

Om mijn theorie te bewijzen is, nadat de tests daarvoor verzonnen zijn, een laboratorium nodig , wat ik niet in mijn achtertuin heb. Een test is al te doen , die ik omschreven heb met polarisatie en verdraaing daarvan, maar ook daar begin ik nog niet aan. Ik wil wel graag alles weten, maar het moet me geen geld gaan kosten.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Snelheid van licht in glas blijft c

Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c

Re: Snelheid van licht in glas blijft c