Opmerking moderator
Deze topic is afgesplitst van deze topic.
Er wordt wat afgeneuzeld op dit gebied. En dat alleen omdat de basis niet deugt.Zie hieronder waarom die basis niet deugt.
De natuurwetenschap heeft zichzelf, qua ontwikkeling, muurvast geregeld.
De strategie waarmee de verspreiding van ongewenste wetenschappelijke visies wordt tegen gehouden, leidt tevens tot de situatie dat onweerlegbaar juiste theorieën ook geen kans krijgen om voor het voetlicht te worden gebracht. Een andere visie op de Speciale Relativiteitstheorie vormt daarvan een sprekend voorbeeld.
Elke wetenschap kent zijn eigen verzameling tijdschriften waarin artikelen kunnen worden geplaatst met de bedoeling kond te doen van iets dat de moeite waard wordt gevonden om aan collega’s door te geven. Het ene tijdschrift is meer gerenommeerd dan het andere. En hoe gerenommeerder het tijdschrift, hoe kritischer de redactie ervan is t.a.v. de inhoud van het ingediende artikel. Een dergelijke strategie komt natuurlijk niet over als onlogisch. Het lijkt te leiden tot een situatie waarin het vrijwel zeker is dat wat in een tijdschrift komt als lezenswaardig, maar vooral als juist mag worden beschouwd. De redactie zorgt daar direct, maar meestal indirect, voor. Indirect door wetenschappers het ingediende artikel te laten controleren, maar vooral door te eisen dat de indiener minstens één collega heeft gevonden die het artikel heeft goedgekeurd en mogelijk zelfs kan aanbevelen. Dat moet dan natuurlijk wel een bekende, bij voorkeur gerespecteerde, collega in die sector zijn. Bijvoorbeeld: Diederik Stapel heeft kans gezien om een artikel, dat achteraf louter op bedrog bleek te berusten, in een tijdschrift te plaatsen o.a. omdat Professor Doctor R. Vonk het had getoetst en goed bevonden. De zogenaamde collegiale toetsing. Er zit dus wel eens een weeffoutje in, maar het leidt er binnen de wetenschap ook toe dat daar alleen vrijheid van meningsuiting heerst, indien die mening past in het reeds geplaveide straatje. Met andere woorden: het is volstrekt onmogelijk je mening te uiten, lees: je artikel in een tijdschrift gepubliceerd te krijgen, indien het niet strookt met de huidige zienswijze. Een extreem voorbeeld is het bekritiseren van de Speciale Relativiteitstheorie van Einstein. Het extreme hieraan is dat elk natuurkundig tijdschrift een artikel daarover alleen al op grond van de titel weigert te plaatsen. Daar is wat voor te zeggen als je redeneert vanuit het standpunt dat het ook maar goed is dat niet elk ingediend artikel zomaar geplaatst moet kunnen worden. Bijvoorbeeld een artikel waarin wordt betoogd dat nader onderzoek uitwijst dat de aarde toch meer op een pannekoek lijkt dan op een bal. Er zijn inderdaad grenzen. Maar wat nu als een artikel wordt aangeboden waarin een theorie wordt bekritiseerd die al meer dan 100 jaar wordt bekritiseerd. De argumentatie zou kunnen zijn dat deze kritiek niet breed wordt gedragen, zacht uitgedrukt. Maar dan is de vraag of de meerderheid de minderheid discrimineert door hen het zwijgen op te leggen middels het in de kiem smoren van elke door die minderheid geuite mening. Er wringt natuurlijk iets aan die door de meerderheid opgeworpen barricade. Een inzicht dat mogelijk perspectieven biedt voor een verdere of andere ontwikkeling van de wetenschap kan door de gehanteerde strategie niet worden verspreid. Wat is er op tegen een artikel te plaatsen dat niet strookt met de huidige zienswijze, maar waarvan het onmogelijk is om daarin fouten aan te wijzen? Bijvoorbeeld.
De Speciale Relativiteitstheorie (SRT) berust op twee pijlers. De ene pijler veronderstelt een bepaalde eigenschap van het licht, als postulaat door Einstein naar voren gebracht. De andere pijler berust op Einstein zijn veronderstelling dat tijd afhangt van snelheid. Het blijkt nu dat van beide pijlers op eenvoudige, maar vooral fundamentele, wijze bewezen kan worden dat ze onjuist zijn. De grondslag daarvoor is een postulaat binnen de natuurkunde die al eeuwen als onweerlegbaar juist wordt beschouwd. Directe toepassing van dit postulaat op bijvoorbeeld het begrip tijd, leert dat tijd niet afhankelijk kán zijn van snelheid. Het postulaat luidt: in elk systeem dat niet onderhevig is aan krachten (in de natuurkunde bekend als inertiaal systeem) zijn alle natuurkundige wetten hetzelfde. Een tot de verbeelding sprekend en perfect voorbeeld van een inertiaal systeem is een raket die met constante snelheid en zonder koerswijzigingen het universum doorklieft. De consequentie van dit postulaat is dat een zeker natuurkundig experiment of meting dan wel proces in elk inertiaal systeem, ongeacht de snelheid daarvan, tot hetzelfde resultaat leidt. Bijvoorbeeld: atoomklokken met onderling verschillende constante snelheid genereren dezelfde tijd. Einstein, zich de consequentie van genoemd fundamenteel postulaat kennelijk niet realiserend, veronderstelde dat die klokken niet gelijk zouden lopen en baseerde mede daarop zijn SRT.
‘Aanhangers’ van de SRT zullen betogen dat Einstein het niet zozeer heeft over de tijd in die systemen, maar over de vanuit het ene systeem in het andere systeem waargenomen tijd. Het begrip ‘waarneming’ moet hier vanzelfsprekend uitsluitend als ‘meting’ worden geïnterpreteerd. Einstein heeft het in zijn artikel inderdaad bij herhaling over waarnemers, o.a. van de tijd. Hij maakt hier echter opnieuw een fundamentele denkfout. Hij houdt theorie en meting niet strikt gescheiden. Metingen worden verricht om een theorie te toetsen, niet om die te beschrijven. Maar dit terzijde en over naar de andere pijler van de SRT: de door Einstein veronderstelde eigenschap van licht.
Ook hier blijkt dat toepassing van hetzelfde fundamentele postulaat leidt tot een totaal andere eigenschap van licht dan die waarop Einstein zijn SRT baseert. Afgezien daarvan had de door Einstein veronderstelde eigenschap van licht toch al een luchtje, zoals door de gemeenschap van natuurkundigen al eerder was ontdekt. Zonder hier op de details in te gaan (eventueel te vinden in: “The reference for c”, ISBN: 9789462549845) komt het er op neer dat die ontdekking er toe heeft geleid dat diezelfde gemeenschap de door Einstein veronderstelde eigenschap drastisch heeft gewijzigd. Deze wijziging van postulaat leidt natuurlijk wel tot de vraag wat nu eigenlijk de echte SRT is, vooral gezien het feit dat beide postulaten onderling haaks op elkaar staan.
Het antwoord daarop is dat er geen sprake kán zijn van een SRT. Genoemd fundamenteel postulaat leidt namelijk tot de onverbiddelijke conclusie dat noch de ene noch de andere eigenschap juist is. Daarmee zijn er dus twee redenen op grond waarvan ook deze pijler als onjuist moet worden beschouwd.
Hoe simpel en fundamenteel bovenstaande redenaties ook mogen zijn (of misschien wel juist daarom) geen natuurkundige zal openlijk erkennen dat er geen speld tussen te krijgen is. Dissidente natuurkundigen daargelaten natuurlijk. Vaak wordt aan het einde van een discussie gereageerd met de opmerking: en toch geloof ik in de SRT. De SRT is op zo’n moment van wetenschappelijk bedoelde theorie verworden tot een geloof. Dit geloof vormt dan voor een belangrijk deel de basis voor wat de moderne natuurkunde wordt genoemd. En dus tevens voor duizenden artikelen en boeken daarover. Maar er zullen nooit ontwikkelingen uit voortkomen die stand zullen houden. Dat geldt voor elk luchtkasteel.
Sjaak Uitterdijk
