Moderator: physicalattraction
Ja, dat is wel een buitengewoon interessante twist inderdaadwnvl1 schreef: ↑do 14 dec 2023, 00:19 Vandaag had Hossenfelder het in haar vlog toevallig over een recente paper van Roy Kerr (van de Kerr metriek voor draaiende zwarte gaten) die in vraag stelt of zwarte gaten wel een singulariteit hebben.
https://arxiv.org/pdf/2312.00841.pdf
Lijkt interessant om eens over na te denken.
Je gebruikt dus dan eigenlijk de Poissonvergelijking in plaats van de volledige Einsteinvergelijkingen om de frames "aan elkaar te breien".HansH schreef: ↑di 12 dec 2023, 22:33
De globale omgeving is immers wel bekend omdat je via Newton het complete zwaartekrachtsveld kunt uitrekenen op elk punt zolang het veld zwak is en je met Newton geen grote fouten maakt. Ik had daar zelfs een berekening mee gemaakt waarmee je de hele baan van het licht kunt berekenen en kwam toen op de halve buiging tov de ART voor het pad vanaf een verre ser langs de zon naar de aarde. met die vervorming van de ruimte daarbij kom je dan op dezelfde buiging als de ART.
Voor zwarte gaten wordt het een ander verhaal natuurlijk.
Nog even verder discussieren op de juiste plek dan maar:flappelap schreef: ↑wo 27 mar 2024, 17:57 Je kunt niet "slim verwaarlozen" in bewegingsvergelijkingen zonder die vergelijkingen erbij te slepen. In een Newtonse limiet zal er bijvoorbeeld wel ruimtelijke kromming zijn (in de gebruikelijke bolcoordinaten van Schwarzschild), maar als de ruimtelijke snelheid koppelt aan deze connectie coefficienten wordt de term pas verwaarloosbaar in de Newtonse limiet. Daarvoor heb je de geodetenvergelijking nodig.
Jij probeert slim te verwaarlozen met een glazen bol.
Maar goed, ik verleid me alweer tot een discussie die ik al -tig keer heb gevoerd, dus ik stel voor dat we weer ontopic gaan en je evt. het desbetreffende topic kickt.
ik kan me voorstellen dat je vanuit de positie van een foton in een baan langs de zon de zon ziet als een roterende bol. Zou dat een reden kunnen zijn dat het licht anders afbuigt dan je zou verwachten volgens het vallende lichtstraal idee van het equivalentieprincipe?flappelap schreef: ↑do 14 dec 2023, 12:20 Dat kun je denk ik wel doen, zolang het veld inderdaad "zwak" is en bovendien statisch. Vandaar ook mijn vraag voor roterende objecten (hoeven geen zwarte gaten te zijn, kan ook de aarde zijn). Want Newton zegt dat er geen onderscheid is tussen (zeg) roterende bollen en stilstaande bollen qua zwaartekrachtsveld, maar Einstein wel in de vorm van de Kerr-oplossing.
ok, maar is dat een dominant effect? ik ben immers op zoek naar effecten die een factor 2 in afbuiging van het licht gaan verklaren. een roterende zon doet toch pas wat anders ergens 10 cijfers achter de komma?
De baan van mercurius is een ellips en de snelheid kun je berekenen met newton. Die je dus kunt beschrijven met de formules van een ellips. Je kunt dat dan schrijven als x en y coordinaten van een punt op de baan als functie van de tijd.
Ik denk niet dat dat klopt.HansH schreef: ↑do 28 mar 2024, 22:42 Je kunt dan vervolgens de hoekverandering per km baanlengte (dphi/dl) uitrekenen van een lichtstraal die je projecteert langs dat stukje baanlengte. je krijgt dan een formule dphi/dl (x,y) voor elk punt (x,y) van de baan. en dat sommeren over de hele baanlengte levert je dan de totale hoekverdraaiing per complete baanomwenteling tgv de vervorming van de ruimte door de zon.
Het gaat er denk ik om wat je van al die effecten overhoudt bij dagelijkse zwaartekracht velden. We zullen zien.
klopt. wat je gebruikt immers newton. Ik haal die periheliumverschuiving dan ook niet rechtstreeks uit de baan. maar uit de berekening hoe het licht valt in het zwaartekrachtsveld op elk punt van de baan. Dat vallen van het licht betekent een afbuiging van het licht per baansegmentje. die afbuiging sommeren over de hele baan en je hebt de rotatie van de baan over 1 omwenteling. Dat is het idee.
