het leven van een ster

Jeroen

Ik heb laatst een programma gezien over onze zon, hoe het is begonnen en hoe het zal aflopen. Nou werd er verteld dat op een gegeven moment de brandstof in de ster op raakt en dan zet hij uit. Hij zet dus eerst uit en daarna valt hij weer inelkaar tot een witte dwerg. Waarom zet hij eerst uit en valt hij dan weer terug. Ik zou denken dat zon ster door het verliezen van massa juist niet meer in elkaar kan zakken. kan iemand mij uitleggen hoe het uitzetten en krimpen in zn werk gaat.

En dan was er ook nog een geval van ontploffen tot supernova en dat gebeurd alleen met de hele grote sterren, waarom niet met kleine?

StrangeQuark

kan iemand mij uitleggen hoe het uitzetten en krimpen in zn werk gaat.

Ontstaan van een ster:

Een ster straalt warmte en licht uit door kernfusie. In den beginne was het zonnestelsel niets anders dan een enorme wolk waterstof gas. Door de zwaartekracht is dat waterstofgas heel langzaam aan naar zichzelf toe getrokken, en werd steeds kleiner. Door de zwaartekracht is ook het waterstof gaan roteren, en is er uiteindelijk een schijf ontstaan. IN het midden van die schijf klonterde een grote hoeveelheid waterstof gas samen tot een bol. De sterkte van zwaartekracht is omgekeerd kwadratisch evenredig met de afstand. Dus naarmate het waterstof compacter en compacter werd, werd er harder en harder aan de waterstofdeeltjes getrokken. En net zoals jij (heel iritant) in de Ikea als het druk is, de hele tijd aangestoten wordt door andere lompe bezoekers, zo wordt het ook in het drukke waterstof bad een gebots van je welste. Daardoor wordt het wamer, en door de zwaartekracht neemt de druk ook toe. Frictie en botsen levert warmte op.

Hoe houd het zichzelf staande:

Uiteindelijk is het zo warm en is de druk zo groot dat het waterstof samen gefuseerd wordt tot Helium. Dit levert een enorme hoeveelheid energie Dit levert een enorme hoeveelheid energie op. (in het bovenste bericht reken ik het uit voor 4 gram waterstof, de zon weegt ongeveer 2*10^30kg).Terwijl de zwaartekracht van de zon zichzelf naar binnen trekt, duwt de kernfusie het naarbuiten, waardoor er een prachtig evenwicht ontstaat. Dit is het punt waar onze zon op dit moment in zit.

En dan:

Naarmate er meer waterstof omgezet is in helium, wordt er steeds minder uitgestraald, omdat simpelweg de brandstof begint op te raken. De zwaartekracht begint weer de overhand te krijgen. Terwijl de zwaartekracht blijft trekken en er minder waterstof beschikbaar is om in helium om te zetten, zal het steeds heter worden. Steeds meer waterstof en helium atomen botsen onder steeds grotere druk (door de zwaartekracht) tegen elkaar, en er ontstaat meer warmte door frictie en meer druk en zwaartekracht door de afgenomen afstand.

Uiteindelijk zal de zon verder krimpen en verder krimpen door de zwaartekracht dat het zo warm en zoveel druk is, dat het helium zelfs gefuseerd gaat worden tot steeds zwaardere metalen en elementen. Op het moment dat het zo heet is dat dat kan gebeuren, dan krijg je ineens super heftige kern fusie, waar heel veel hitte bij vrij komt. Bij groot genoege massa's is er dan sprake van een supernova.

Bij ons:

Bij onze zon zal dat ook gebeuren. Over een miljard of vijf jaar zal de zon haar laatste waterstof opgebrand hebben, en zal de zon imploderen. Bij het imploderen wordt het weer zo warm dat helium omgezet wordt tot uiteindelijk ijzer. Hier wordt het zo warm, dat Mercurius en venus opgeslokt worden en de aarde levend verbrand.

Na super nova:

Als je nou een groot genoege ster hebt, een paar keer de zon, dan implodeert de zon, nadat alle helium in uiteindelijk (paar tussenstappen) ijzer is omgezet, weer terug van super nova zijn. Bij een paar zon massa's is er zoveel zwaartekracht dat de atomen niet meer in staat zijn om de electronen in een baan te houden. Alles knalt met zo'n gruwelijke snelheid op elkaar dat de electronen en de protonen samen elkaar opheffen. En dan heb je een neutronen ster.

Als het nou nog groter is (4,2 keer de zon dacht ik) kan er zelfs een zwart gat ontstaan. Nou daar verwijs ik voor naar een minicursus.

Dus waterstof --> fusie tot helium onder zwaartekracht --> waterstof op --> verder krimpen onder zwaartekracht en afgenomen fusie --> warm genoeg om helium te fuseren tot zware metalen --> supernova.

En dan was er ook nog een geval van ontploffen tot supernova en dat gebeurd alleen met de hele grote sterren, waarom niet met kleine?

OM terug te komen op je vraag waarom dit niet met kleine sterren gebeurt. Dit gebeurt alleen met wat grotere sterren omdat je wel genoeg massa moet hebben om zoveel zwaartekracht te hebben om het helium dicht genoeg bij elkaar te krijgen om het te fuseren. Daar is een GIGANTISCHE hoeveelheid druk en warmte voor nodig. Dus kleine sterren kunnen wel waterstof dicht genoeg bij elkaar brengen maar niet helium.

Ik zou denken dat zon ster door het verliezen van massa juist niet meer in elkaar kan zakken.

Hij verliest maar weinig massa. In het topic waar ik in de link naar verwijs daarin leg ik in mijn post uit hoeveel energie 0.029 gram energie oplevert. En dit kwam vrij bij de omzetting van 4 gram waterstof.

Sorry als ik te lang van stof ben, is een hobby van me. (Sterren en lang van stof zijn denk ik

)

Jeroen

Ik snap het idee van het krimpen van een ster als zijn brandstof op raakt, omdat die dan door de zwaartekracht inelkaar zakt aangezien de kernfusie dit tegenhoud. Hoe kan het dat hij dan toch ineens weer groter wordt? En in dat programma hadden ze het erover dat onze zon zal eindigen als witte dwerg nadat hij EERST ging uitzetten.

Dat principe snap ik dus nog niet, dat hij eerst uitzet terwijl je verwacht dat hij krimpt onder zijn eigen zwaartekracht en dat hij daarna pas krimpt?

Nog een poging wagen om het me uit te leggen? bedankt voor de eerste uitleg trouwens. niks te lang, details zijn interessant! zolang het maar overzichtelijk blijft

StrangeQuark

De fusie druk van Helium in zwaardere metalen is gewoon een stuk groter dan die van waterstof in helium. Er komt een stuk meer energie per tijdseenheid vrij. Dat uitzetten is dus het stadium waarin de zon helium omzet in zwaardere metalen. Het is natuurlijk allemaal veel warmer door de hogere druk, en de heftigere fusie, een zon heeft niet als een aarde een erg duidelijke korst van steen. Het is allemaal kolkend gas en plasma, dat zet enorm uit tijdens die super heftige fusie. Ik hoop dat het zo wat duidelijker is? Misschien heb je een gerichtere vraag. (wil het met alle vormen van genoegen nog een keer uitleggen, maar ik weet niet zo makkelijk meer hoe anders)

Jeroen

ik vind het zo al een stuk duidelijker ja, ik wist niet dat het omzetten van helium in zwaardere metalen ook meteen het stadium was waarin de zon uitzet. Nu snap ik hoe het uitzetten en krimpen gebeurd, daar zat ik al sinds gisteren mee

Mocht ik nog een gerichtere vraag hebben over dit onderwerp dan zet ik m er wel weer bij.

StrangeQuark

Prima, altiid.

Groetjes SQ.

Jeroen

ok toch nog een vraagje. Over een soortgelijke ster als de onze.

Aan het einde van zn leven zet hij dus uit door de hevige hitte en heftigere kernreacties. Op deze manier verliest hij zijn bovenste laag die wordt dan de ruimte in geblazen als ik het zo goed heb begrepen.

Maar dan, dan wordt het een wite dwerg. Uit de documantaire begreep ik dat de witte dwerg de kern is van de zon die overblijft, maar wat gebeurd daar dan in, want het is nog steeds geen vast hemellichaam toch? Wat is het dan wel? En wat gebeurd daar verder mee?

Zo, heb je weer wat uit te leggen

.

StrangeQuark

Dat is voornamelijk ijzer en wat zware metalen. Als een zon niet groot genoeg is heeft hij niet genoeg zwaartekracht om de buitenste schil bij zich te houden. De kern die over blijft is gewoon een zware bal van ijzer en wat meer metalen. Ik geloof dat hij nog wel wat warm blijft, maar hij straalt niet meer.

sen...

Witte Dwerg volgens Wikipedia:

------- De kern stort dan in tot een witte dwerg. De straal van het object bedraagt dan enkele duizenden kilometers en heeft een dichtheid van honderden tonnen per kubieke centimeter. De temperatuur van een jonge witte dwerg is hoog: meer dan 100.000K en koelt langzaam af tot een zwarte dwerg. Zwarte dwergen zijn nog nooit waargenomen omdat het afkoelen 10-tallen miljarden jaren in beslag neemt. Dat is langer dan de leeftijd van het heelal tot nu toe.

Een witte dwerg stort niet verder in door het Uitsluitingsprincipe van Pauli: voor de elektronen zijn er geen energieniveaus meer beschikbaar die dichter bij het centrum van de ster liggen.

Men denkt dat witte dwergen uit koolstof en zuurstof (volledig geï¿½oniseerd in de vorm van een plasma) bestaan met een atmosfeer van waterstof of helium.

Deze elementen zijn ontstaan volgens het volgende fusieproces:

Eerst wordt waterstof omgezet in helium:

4(1H) ==> 4He+2 positronen+2 neutrino's

Als het waterstof is "opgebrand" zal de druk door de zwaartekracht toenemen en

zal de volgende stap plaatsvinden waarbij helium fuseert tot koolstof:

3(4He) ==> 12C

Daarna volgt een reactie waarbij zuurstof wordt gevormd

12C +4He ==> 16O

(bron)

StrangeQuark

Mmmh, dan had ik het over een zwarte dwerg. Mijn welgemeende excuses, zie mijn onderschrift

.

Bedankt sen... voor het wijzen op mijn geblaat, ik had een stapje overgeslagen.

sen...

Bedankt sen... voor het wijzen op mijn geblaat, ik had een stapje overgeslagen.

Het is verre van geblaat: ik vind het een duidelijke uiteenzetting van je.

Ik vulde gewoon even aan.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

het leven van een ster

het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster

Re: het leven van een ster