- IndSpanning3.jpg (35.35 KiB) 245 keer bekeken
Ik heb zelf geprobeerd om het af te leiden...
Het gaat om een in de tijd sinusvormig wisselveld met amplitude B en frequentie f.
Het veld is loodrecht op vlak van tekening gericht en overal even groot.
1. Het watergedeelte wordt in N gelijke delen verdeeld.
Een zo'n deel vertegenwoordigt een weerstand R.
Er zijn dan N lussen, die een magnetisch flux omvatten B*Ai.
In de figuur is een lus getekend voor i=2 in paars.
De in de lus geinduceerde spanning kun je opvatten als een spanningsbron met inwendige weerstand R.
Deze bron wordt belast door de andere bronnen. De belasting van al die andere bronnen tezamen is R/(N-1).
De bijdrage van de afzonderlijke lus i wordt dan via een spanningsdeler R en R/N-1 verlaagd.
2. Ai geeft het oppervlakte weer van lus i: lengte L x hoogte (= de vergelijking tussen accolades)
3. De amplitude U is de som van de bijdragen van al de N lussen
4. Door 2 in 1 in te vullen en het resultaat in 3 te verwerken vindt men de vergelijking 4.
5. De breuk in vergelijking 4 nadert naar 0.5 als men N oneindig groot neemt.
6. Uiteindelijk krijgt men vergelijking 6.
Men krijgt dezelfde waarde voor U, als het water vervangen wordt door een geleider,
die op de helft van H2 is gepositioneerd.
Grappig, maar klopt dat wel?
