Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Lathander

http://www.nu.nl/wetenschap/2064897/social...siek-pijn-.html

De wetenschappers aan de universiteit van Californië namen speeksel af bij 130 proefpersonen en brachten het gen OPRM1 bij hen in kaart.

Dat gen wordt over het algemeen geassocieerd met fysieke pijn.

....

Volgens Eisenberger is die link evolutionair gezien eenvoudig te verklaren. Omdat sociale connectie zo belangrijk is, voelen we letterlijk pijn als we geen sociale contacten hebben en worden gestimuleerd om ze te zoeken."

Ons sociale systeem heeft in de loop van de evolutie waarschijnlijk wat mechanismen van het pijnsysteem geleend om te zorgen dat we onze sociale contacten in stand houden", aldus de onderzoekster.

Klinkt als een logische uitleg. En sociale afwijzing doet best pijn in sommige gevallen, weet ik.

Heeft iemand hier bedenkingen bij?

Phys

Is het niet gewoon zo dat psychische pijn in het algemeen (dus niet per se als het om sociale afwijzing gaat) fysieke pijn kan veroorzaken? Als ik mijzelf voorhoud (/ervan overtuigd ben) hevige hoofdpijn te hebben, kan dat best wel eens overslaan op mijn lichaam, d.w.z. dat het fysiek merkbaar wordt.

Dido

Is het niet gewoon zo dat psychische pijn in het algemeen (dus niet per se als het om sociale afwijzing gaat) fysieke pijn kan veroorzaken?

Ja, dan beland je aan bij de somatoforme stoornissen. Het is echter nog steeds niet precies opgehelderd hoe die psychogene pijn wordt omgezet tot fysieke pijn. Men vermoedt dat het stress responssysyteem daar voor iets tussen zit. Dit beïnvloedt namelijk de vrijzetting van Noradrenaline en zou ook kunnen zorgen voor het opspannen van de spieren wat dan weer spanningshoofdpijn kan veroorzaken.

The pathophysiology of somatization and somatization disorder is unknown. Primary somatoform disorders may be associated with a heightened awareness of normal bodily sensations. This heightened awareness may be paired with a cognitive bias to interpret any physical symptom as indicative of medical illness. Autonomic arousal may be high in some patients with somatization. This autonomic arousal may be associated with physiologic effects of endogenous noradrenergic compounds such as tachycardia or gastric hypermotility. Heightened arousal also may induce muscle tension and pain associated with muscular hyperactivity, as is seen with muscle tension headaches.

uit (en zie ook): somatoforme stoornis

Mogelijks werkt sociale afwijzing inderdaad dan ook via datzelfde mechanisme?

Dido

Snow white

Dido

Ja, dan beland je aan bij de somatoforme stoornissen.

Nee hoor. Men spreekt pas over stoornissen in een vergevorderd stadium. Dat men buikpijn kan hebben nadat de relatie uitgemaakt is door de ander valt nog binnen de norm. Hetzelfde geldt voor vormen van fysieke pijn na sociale afwijzing.

Pas wanneer iemand over een langere periode fysieke pijn heeft waarvoor geen fysieke oorzaak gevonden kan worden en als er door de fysieke pijn sprake is van belemmering van het functioneren (en nog diverse andere inclusie- en exclusiecriteria, dan zouden we kunnen vermoeden dat we aanbeland zijn bij somatoforme stoornissen. (merk het voorbehoud op)

---

Voor nu hebben we het dus hoogstens over een psychosomatisch verschijnsel waarbij nog geen sprake is van een stoornis.

Ook bij dit psychosomatisch verschijnsel zien we het nature-nurture model optreden: sociale afwijzing kan ons allen raken (Eisenberger), maar mensen met het OPRM-1 gen zijn hiervoor extra gevoelig. Er zijn dus mensen met een predispositie.

Ik kan niet zoveel met de verklaring van Eisenberger hier. Op dit moment is het namelijk zo: Eisenberger geeft aan dat het evolutionair gezien voor de mens waardevol is geweest om sociale pijn te voelen als fysieke pijn, omdat het ons motiveert (op een andere manier dan voorheen) contact te leggen met anderen. Volgens die logica (inherent aan evolutiepsychologie) is het voor de gehele menssoort van belang geweest sociale afwijzing te voelen.

Tegelijkertijd komt men aanzetten met een gen waardoor mensen met een bepaald DNA blijkbaar gevoeliger zijn voor sociale afwijzing. Eisenberger verklaart in mijn ogen nog lang niet waarom die individuele variatie (dankzij het OPRM-1 gen) dan functioneel is geweest, of waar die vandaan komt. Hij gaat zelfs licht tegen de mapping van het OPRM-1 gen in door te zeggen dat het vermogen om sociale afwijzing te voelen voor ieder mens van belang is en is geweest.

Mijn punt: evolutiepsychologie zegt ''de gevoeligheid voor sociale afwijzing is een basaal vermogen voor ieder mens dat wil overleven'', onderzoek zegt ''er is een individuele variatie in de gevoeligheid voor sociale afwijzing''.

Kijk hier voor additionele informatie in het Engels. Bron: Los Angeles Times

Dido

Nee hoor. Men spreekt pas over stoornissen in een vergevorderd stadium.... Hetzelfde geldt voor vormen van fysieke pijn na sociale afwijzing.

Ja, je hebt natuurlijk gelijk.

Het was me vooral te doen om het pathofysiologisch mechanisme dat mogelijks gelijk zou kunnen zijn bij beide fenomenen. Vandaar dat ik vermoedelijk ben aanbeland bij de somatoforme stoornissen

Voor nu hebben we het dus hoogstens over een psychosomatisch verschijnsel waarbij nog geen sprake is van een stoornis.

Of het dan gaat om psychosomatiek, daar twijfel ik dan weer aan. Psychosomatiek houdt in dat er wel degelijk een fysiologische ziekte is én dat daarbij het fenomeen optreedt dat psychische problemen deze verergeren. (cfr. 'klinische psychologie: theorieën en psychopathologie van 'van der Molen, Perreijn, van den Haut, pag. 617). En hier zie ik niet direct een fysiologische ziekte die aan de basis ligt? Tenzij je die genafwijking als ziekte benoemt, maar dat vind ik nogal ver gezocht. We zijn zelf drager van meerdere genafwijkingen zonder dat we noodzakelijkerwijze die ziekte zullen krijgen.

Maar aangezien je spreekt van 'hoogstens', vermoed ik dat jij dat ook zo bekijkt.

Onafhankelijk van hoe je het nu precies benoemt, deze 2 zaken (somatoforme stoornis of psychosomatiek) staan mogelijks niet los van het fenomeen dat hier beschreven wordt...

Dido

Snow white

Ik koos voor psychosomatiek in de meer slordige definitie van psychisch probleem zet aan tot fysieke problemen. Natuurlijk wint van der Molen het van me, het boek dat je noemt is de referentie op het gebied van klinische psychologie.

Maar inderdaad, somatorform en psychosomatisch worden hier beide gebruikt om hetzelfde verschijnsel aan te duiden. Back on topic dus, als je het daarmee eens bent.

Dido

Mijn punt: evolutiepsychologie zegt ''de gevoeligheid voor sociale afwijzing is een basaal vermogen voor ieder mens dat wil overleven'', onderzoek zegt ''er is een individuele variatie in de gevoeligheid voor sociale afwijzing''.

Inderdaad, er wordt weinig/ geen verklaring geboden dmv. die theorie.

...sociale afwijzing kan ons allen raken (Eisenberger), maar mensen met het OPRM-1 gen zijn hiervoor extra gevoelig. Er zijn dus mensen met een predispositie.

Het roept bij mij ook iets op ivm. 'hechting' en hechtingsproblemen/ -stoornissen.

Mogelijks vertonen kinderen met zo'n OPRM-1 gen ook een predispositie tot hechtingsstoornissen/problemen? Tenminste als natuurlijk de omgevingsfactoren (vnl. de opvoeders) dit ook versterken (gen-omgevingsinteractie).

Dido

Snow white

Dido schreef:Het roept bij mij ook iets op ivm. 'hechting' en hechtingsproblemen/ -stoornissen.

Mogelijks vertonen kinderen met zo'n OPRM-1 gen ook een predispositie tot hechtingsstoornissen/problemen? Tenminste als natuurlijk de omgevingsfactoren (vnl. de opvoeders) dit ook versterken (gen-omgevingsinteractie).

Plausibel, de interactie met de ouders/verzorgers is de eerste vorm van sociaal contact en hechting is de meest basale sociale band die je in je leven aangaat (correct me if wrong). Ik denk echter dat je juist moet denken aan de kinderen zonder dat OPRM-1 gen of met een defect erin. Zij voelen sociale afwijzing niet en merken dus bijvoorbeeld niet dat zij sociale normen overschrijden, dat ouders bepaald gedrag afkeuren enzo.

Natuurlijk is het ook zo dat er ouders bestaan die hun kind verwaarlozen en in dat geval worden juist wel de kinderen met gevoeligheid voor sociale afwijzing getroffen. Echter, hechtingsproblemen komen ook voor bij kinderen van ouders die hun kind niet verwaarlozen of mishandelen o.i.d.. Daarom vermoed ik dat het juist gaat om kinderen met een defect of absentie van het besproken gen.

En even voor de volledigheid: bij hechting is er sprake van een multifactorieel en epigenetisch verschijnsel. Zo is het temperament van een kind een factor: een moeilijk temperament is geen garantie voor hechtingsproblemen, maar vergroot de kans daarop wel aanzienlijk. Temperament is ook (voornamelijk tot geheel) genetisch bepaald. Dan moet je natuurlijk de rol van de ouders niet onderschatten, een omgevingsfactor zoals Dido al noemde. Daarmee heb je al gauw meerdere factoren van meerdere bronnen. Dit gen staat dus verre van op zichzelf.

Ik heb het idee hier overigens behandeld op een toon alsof het al geverifieerd is, maar dit is natuurlijk niet zo.

Knight Lancelot

Ik ben het er mee eens. Je kunt he nog zo inkapsellen in schilden, of in welke andere vorm ook van bescherming om te doen dat het je niets doet als je niet wordt geaccepteerd, dat doet gewoon simpelweg wat met je. Als je een klap voor je muil krijgt doet dat pijn. Als je bijna op een mijnstapt, zelfs dan doet het al in zekere zin pijn, niet lichamelijk, maar je beseft, al dan niet een onderbewust respons dat er iets goed mis is. Zeker zo waar als je niet door een ouder, of ander geliefd persoon wordt gehouden voor wie je werkelijk bent of om welke rede dan ook niet geaccepteerd wordt. Omdat dat geen pijnlijke aanraking is, wordt dat omgezet. Omgezet naar iets niet lichamelijks. Ik ben het er volledig mee eens, heb het zelf eens gehad door absoluut geen zin te hebben gehad om naar school te gaan toen ik is een uur of wat eerder dan de wekker wakker werd, dat het mogelijk is jezelf een ziekte of pijn in te beelden. Ik had zo geen zin dat ik me voorhield dat ik me ziekjes gedragen moest naar mn moeder toe, met in m'n hoofd dat het het makkelijkst was om een zware hoofdpijn na te bootsen. Nou, niet veel later, ik liep naar haar, en poef, ik was pas enkele dagen weer in staat om naar school te gaan want ik had wel degelijk zulks zware hoofdpijn die niet gefantaseerd was. Maar zo hard door mezelf opgewekt, in gedachte, dat het zich feitelijk ging uiten. Als je daar al toe in staat bent, laat staan wat een ander je aankan doen, al zou die persoon, of personen het er van zichzelf niet van bewust zijn. In de liefde bijvoorbeeld, je eetlust zal nagenoeg verdwijnen, rust kan je niet vinden hoe uitgeput je ook maar bent en de zin om de dingen te doen die je het liefst zijn is als sneeuw voor de zon weggesmolten. Al sje door je ouders, of vrienden niet geaccepteerd wordt, zal een tijd vollgehouden kunnen worden. Maar niet in het oneindige. En dan gaan er mechanismen in het lichaam aan het werk om dat weer te boven te komen. Of daar alleen maar positieve dingen uit voort vloeien, dat laat ik in het midden, maar met een in de regel standaart overlevingsdrang zal men iets al dan niet bewust ontwikkelen om daar te boven te geraken. Wetenschappeleijke termen heb ik niet, als gelezen, maar als ik zo naar de mens, en dus ook een beetje naar mezelf kijk, acht ik het niet onmogelijk dat er inderdaad een verband ligt tussen het lichamelijke en het gesstelijke. Waarom ook niet. Alles heeft in feite met elkaar te maken. Al zou er iets op de zon plaatsvinden, wij hier op aarde zullen er gevolgen van gaan ondervinden. Ondanks dat het een ver van m'm bed show is. Ondanks dat er mensen zijn die zullen zeggen dat die twee hemelichamen geheel onafhankelijk zijn, erg kortzichtig dunkt me trouwens. Lichaam en geest zijn ... tja net als een computer, maar dan wel mèt software. Het zal niets doen zonder die software. En andersom. Hoe het allemaal wordt vertaald van het lichamelijke naar het geestelijke, daar zal ik meer ervaringen voor moeten opdoen en/of maar eens meer op dit forum en andere informatie-bronnen dienen uit te putten. Maar dàt er een verband is... ja, stellig en steevast ja.

Dido

Wetenschappeleijke termen heb ik niet, als gelezen, maar als ik zo naar de mens, en dus ook een beetje naar mezelf kijk, acht ik het niet onmogelijk dat er inderdaad een verband ligt tussen het lichamelijke en het gesstelijke. Waarom ook niet. Alles heeft in feite met elkaar te maken.

Daar hoef je niet meer aan te twijfelen, Knight Lancelot... Dat verband is er gewoon. Dat staat ook wetenschappelijk vast. Eén van de veel onderzochte mechanismen, is dat via de hypothalamo-hypofysaire bijnieras. Psychische stress leidt tot een verhoogde adrenalineproductie, met allerlei lichamelijk gevolgen vandien... Ook het cortisolgehalte zal toenmenen in je lichaam tgv. langduriger stress. En dit veroorzaakt weeral allerlei lichamelijke fenomenen.

Het omgekeerde is daarentegen bekender: als je lichamelijk pijn voelt, bijvoorbeeld, dan roept dit vaak psychische klachten op. Je zou voor minder je ook psychisch 'slecht' voelen...

Dus, jouw aanvoelen is zeker juist. Lichaam en geest gaan gewoon samen.

Dido

Henriette

De pijn die je ervaart (letterlijke pijn door letsel, ziekte of pijnprikkel of zo) ... dat kent ook een neurologisch als psychisch component.

Met heeft in een onderzoek gemeten: de angst die men ervaart voor een bezoek aan tandarts en hoeveel pijn men denkt te hebben en achteraf hoeveel pijn het heeft gedaan & daar is correlatie tussen de anticipatie en ervaring.

Daarnaast kent pijnervaring een vreemde/interessante loep van impuls van de hersenen naar 'pijnplek' als van 'pijnplek' naar hersenen. Het fijne weet men (ik ook niet) er van.

Maar dat de verwachting te maken heeft met 'ervaring' staat dus vast.

In ziekenhuizen worden gezondheidspsychologen ingezet om mensen te begeleiden met chronische pijn waarbij soms (specifieke gevallen ... want dit kan natuurlijk niet altijd) pijnmedicatie ook verminderd kan worden.

Windsurfer

Dido schreef:Daar hoef je niet meer aan te twijfelen, Knight Lancelot... Dat verband is er gewoon. Dat staat ook wetenschappelijk vast. Eén van de veel onderzochte mechanismen, is dat via de hypothalamo-hypofysaire bijnieras. Psychische stress leidt tot een verhoogde adrenalineproductie, met allerlei lichamelijk gevolgen vandien... Ook het cortisolgehalte zal toenmenen in je lichaam tgv. langduriger stress. En dit veroorzaakt weeral allerlei lichamelijke fenomenen.

Het omgekeerde is daarentegen bekender: als je lichamelijk pijn voelt, bijvoorbeeld, dan roept dit vaak psychische klachten op. Je zou voor minder je ook psychisch 'slecht' voelen...

Dus, jouw aanvoelen is zeker juist. Lichaam en geest gaan gewoon samen.

Dido

Ik zou het nog sterker zeggen: wie haalt het in zijn hoofd om te doen alsof het twee verschillende dingen zijn?

Pijn is subjectief, pijn is 'psychisch' en pijn heeft lichamelijke aspecten. Pijn is een mooi voorbeeld van de complexiteit van menselijk gedrag.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.

Re: Sociale afwijzing doet fysiek pijn.