Toen ik laatst naar dierenartsen op Animal Planet keek en er over nadacht dat die dierenartsen toch wel een aardig aantal dieren kunnen behandelen kwam deze vraag in me op:
Hoe kan het dat dierenartsen met één opleiding gekwalificeerd zijn om meerdere dieren te behandelen terwijl 'gewone' artsen al een heel lange opleiding ondergaan om zelfs maar één diersoort (de mens) te behandelen. Is de mens dan zo veel gecompliceerder dan andere dieren?
Laatste berichten
-
13:57
do-re-mi-fa-so vliegtuigen 9
-
13:16
geen minkowski-ruimte toch? Doe ik dit nou fout? 17
-
13:12
[natuurkunde] kroon van koning op Syracuse 10
-
12:01
Gravity and gravitation 1
-
10:15
2013 – Augustus Vraag 3 3
-
09:54
Bruine vlekken op treinaanwijzerbord 6
-
23:07
Rood laserlicht 2
-
15:28
Vraag 2009 Juli Vraag 5 5
-
24 apr
positie 2
-
24 apr
Schroefdraad berekening 8
-
24 apr
[scheikunde] Kan chloorgas de geleiding van elektriciteit belemmeren? 9
-
23 apr
Weerfrustratie 9
-
23 apr
Kunnen quantum Zonnecellen 190% quantum efficiënt zijn 3
-
23 apr
De Euro Nederlandse 100 qubit computer komt eraan
-
23 apr
projectiel 8
-
23 apr
Verschil tussen deze 2 vragen 5
-
23 apr
[scheikunde] berekeningen labo vitamine c bepaling 1
-
22 apr
[wiskunde] rode en witte ballen verdelen 8
-
22 apr
Rotatie van het heelal 41
-
22 apr
Muntje opgooien 14
Nieuwsberichten
-
04 mar
Een nieuw soort magnetisme: altermagnetisme
-
31 okt
AI kan via stem diabetes vaststellen 11
-
21 okt
Einstein krijgt wéér gelijk 45
-
07 feb
witter dan wit 20
-
19 jun
irrigatie en de aardas
Opleidingsverschil arts en dierenarts
Moderator: ArcherBarry
-
- Berichten: 83
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Uiteraad niet, maar een arts heeft meer last van aanstelleritis en statusverhogende interessantdoenerij.
Ja ik weet dat er voor mensen meerdere behandelingen mogelijk zijn voor de zelfde kwaal, en dat dat meer is dan bij dieren... maar toch
Ja ik weet dat er voor mensen meerdere behandelingen mogelijk zijn voor de zelfde kwaal, en dat dat meer is dan bij dieren... maar toch
-
- Berichten: 128
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Als dierenarts kon ik een lichte glimlach niet onderdrukken bij het lezen van dit onderwerp...
De structuur van beide opleidingen komt aardig overeen, met een duur van zes jaar, waarvan de laatste jaren de co-schappen bevatten, wat veel wegheeft van een praktijkstage onder begeleiding. Beide opleidingen zijn redelijk zwaar wat betreft de studiebelasting in uren en hoeveelheid stof. Beide opleidingen kennen de mogelijkheid om vervolgens te specialiseren (en/of te promoveren), maar dat doet een minderheid van de dierenartsen.
Overigens leidt de opleiding diergeneeskunde niet alleen op tot prakticus, maar ook dierenartsen in de "veterinaire volksgezondheid" (denk aan voedselveiligheid) en allerlei bestuurs- en beleidsfuncties (denk aan wet- en regelgeving op allerlei niveaus). Ongeveer de helft van de dierenartsen is niet-klinisch werkzaam.
Een verschil is nog dat er humaan een huisartsenopleiding is, en veterinair niet. In de praktijk leert een jonge dierenarts in een kliniek natuurlijk wel nog veel bij.
De diergeneeskunde is in de praktijk wat minder opgesplitst in deelgebiedjes, en een eerstelijns kliniek biedt een heel breed pakket aan zorg: er is dan veel apparatuur in huis, zoals röntgenapparatuur, een klinisch-chemisch laboratoriumpje, een operatiekamer, een opnameruimte en een apotheek. Patiënten moeten meestal snel en relatief goedkoop geholpen kunnen worden en een dierenarts moet dus veel zelf kunnen.
Een dierenarts moet soms ook "pionieren" en praktisch denken als zich nieuwe gevallen voordoen, zoals bijzondere dieren met ziektebeelden waarvan nog niet zoveel bekend is, of die je maar zelden ziet. Ook het feit dat eigenaren niet teveel geld kwijt willen zijn wil nog wel eens een lastige beperking zijn bij het verlenen van veterinaire zorg. Daarnaast bestaat niet overal een speciaal instrument of medicijn voor en ook dan moet je wel eens "out of the box" denken.
Ik denk dat het nodig is om als dierenarts je eigen werkgebied te kiezen en dus ook je beperkingen te erkennen, en dan nog je leven lang te blijven leren, want het vak is erg breedt en er wordt nog veel nieuws ontdekt. Dat studeren moet je dus gewoon indelen in je werktijd.
De structuur van beide opleidingen komt aardig overeen, met een duur van zes jaar, waarvan de laatste jaren de co-schappen bevatten, wat veel wegheeft van een praktijkstage onder begeleiding. Beide opleidingen zijn redelijk zwaar wat betreft de studiebelasting in uren en hoeveelheid stof. Beide opleidingen kennen de mogelijkheid om vervolgens te specialiseren (en/of te promoveren), maar dat doet een minderheid van de dierenartsen.
Overigens leidt de opleiding diergeneeskunde niet alleen op tot prakticus, maar ook dierenartsen in de "veterinaire volksgezondheid" (denk aan voedselveiligheid) en allerlei bestuurs- en beleidsfuncties (denk aan wet- en regelgeving op allerlei niveaus). Ongeveer de helft van de dierenartsen is niet-klinisch werkzaam.
Een verschil is nog dat er humaan een huisartsenopleiding is, en veterinair niet. In de praktijk leert een jonge dierenarts in een kliniek natuurlijk wel nog veel bij.
De diergeneeskunde is in de praktijk wat minder opgesplitst in deelgebiedjes, en een eerstelijns kliniek biedt een heel breed pakket aan zorg: er is dan veel apparatuur in huis, zoals röntgenapparatuur, een klinisch-chemisch laboratoriumpje, een operatiekamer, een opnameruimte en een apotheek. Patiënten moeten meestal snel en relatief goedkoop geholpen kunnen worden en een dierenarts moet dus veel zelf kunnen.
Een dierenarts moet soms ook "pionieren" en praktisch denken als zich nieuwe gevallen voordoen, zoals bijzondere dieren met ziektebeelden waarvan nog niet zoveel bekend is, of die je maar zelden ziet. Ook het feit dat eigenaren niet teveel geld kwijt willen zijn wil nog wel eens een lastige beperking zijn bij het verlenen van veterinaire zorg. Daarnaast bestaat niet overal een speciaal instrument of medicijn voor en ook dan moet je wel eens "out of the box" denken.
Ik denk dat het nodig is om als dierenarts je eigen werkgebied te kiezen en dus ook je beperkingen te erkennen, en dan nog je leven lang te blijven leren, want het vak is erg breedt en er wordt nog veel nieuws ontdekt. Dat studeren moet je dus gewoon indelen in je werktijd.
Deel liever je eigen gedachten om zo je dwaasheid te tonen, dan iemand te citeren om zo wijzer te lijken.
-
- Berichten: 6.058
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Kun (wil) je dit onderbouwen of blijft het bij uithalen? Ik snap niet zo goed hoe je erbij komt dat artsen zich zoudenUiteraad niet, maar een arts heeft meer last van aanstelleritis en statusverhogende interessantdoenerij.
aanstellen. Ik hoor artsen niet klagen over werkomstandigheden, arbeidsvoorwaarden, salaris, zwaarte van de opleiding etc. Het enige waar ik ze regelmatig over hoor is de gezondheidszorg in z'n algemeen (bijvoorbeeld de lange wachtlijsten en de hoge premies), maar dat komt iedereen ten goede, óók de patient. Soms hoor ik een klaagzang over bepaalde patienten, dat ze teveel 'shoppen' , te veeleisend zijn, niet therapietrouw e.d. Dat is dan terecht. Statusverhogende interessantdoenerij is een lukrake uitspraak. Ja, er zijn arrogante artsen, net zoals er arrogante putjesscheppers zijn. De eerste doet stoer of zijn nieuwe porsche en de tweede dat hij vier buitenlandse dames heeft bezwangerd (disclaimer: gechargeerd voorbeeld). Het is slechts een kwestie van socioculturele verschillen.
Om niet volledig af te dwalen. De mens is niet gecompliceerder dan een gemiddeld dier, echter de hele poespas eromheen is vele malen gecompliceerder. Als arts heb je vaak een grotere verantwoordelijkheid. Hoe je het wendt of keert, veel mensen hechten meer waarde aan een mensenleven dan een dierenleven. Een fout wordt dus veel zwaarder opgevat. Hierdoor zijn extra maatregelen vereist die bij een dier niet zo nadrukkelijk aan de orde komen (communicatie met patient en familie, alternatieve behandelingen etc.) Kortom, een mens behoeft in het algemeen een intensievere medische begeleiding dan een dier. Ik wil niet de dierengeneeskunde bagatelliseren, maar dieren hebben veel gemeenschappelijke aspecten, net zoals mensen. Een paard met diabetes 1 heeft insuline nodig, een kip ook, en een mens ook. Alleen de doseringen zullen verschillen. Daarnaast wordt er bij de mens meer aandacht besteed aan complicaties en het voorkomen van dergelijke complicaties. Veel mensen vinden het niet zo erg als hun kip na een aantal jaar slechter gaat zien door diabetische retinopathie. Voor mensen heeft dit op het sociale vlak veel meer impact. (misschien kan een baan niet meer worden uitgevoerd, misschien wordt autorijden verboden, misschien kan iemand niet meer lezen die altijd veel van lezen hield etc.) Zo kan ik eigenlijk nog wel een tijdje doorgaan.
That which can be asserted without evidence can be dismissed without evidence.
-
- Berichten: 128
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Inderdaad. Op het niveau van de individuele patiënt is er een behoorlijk verschil omdat we ons veel drukker maken om het wel en wee van een medemens, en bij dieren wat minder. Dat houden we graag praktisch en betaalbaar. Toch wordt ook in de opleiding diergeneeskunde aandacht besteedt aan communicatieve vaardigheden zoals slecht nieuws gesprekken en het bespreken van behandelingsmogelijkheden en bijwerkingen. Al de door anusthesist genoemde aspecten spelen wel degelijk een rol in de diergeneeskunde, maar de belangenafweging is uiteindelijk meestal wel heel anders. Toch wat minder poespas rondom zieke dieren inderdaad.
Dat van die aanstellerij onderschrijf ik ook niet hoor. Mijn beste vriend is arts en die is gewoon net als ik enthousiast over zijn werk.
Dat van die aanstellerij onderschrijf ik ook niet hoor. Mijn beste vriend is arts en die is gewoon net als ik enthousiast over zijn werk.
Deel liever je eigen gedachten om zo je dwaasheid te tonen, dan iemand te citeren om zo wijzer te lijken.
-
- Berichten: 83
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Soms is het heel gezond om de spreekwoordelijke knuppel in het even spreekwoordelijke hoenderhok te smijten. 
Maar denk er even over na, er zit een grond van waarheid in
Maar denk er even over na, er zit een grond van waarheid in
-
- Berichten: 128
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Ik ben als student wel eens geneeskundestudenten tegengekomen die er flauw over deden inderdaad. Die meenden ongevraagd een vergelijking te moeten trekken tussen de twee studies. En daarbij diergeneeskunde als inferieur te moeten bestempelen. Tja dan doe je als geneeskundestudent de reputatie van je beroepsgroep geen eer aan natuurlijk. Aan de andere kant kunnen diergeneeskundestudenten zich ook behoorlijk lomp gedragen. Het is een leerproces, studenten gedragen zich nog niet helemaal volwassen soms.
Artsen zie ik voornamelijk hard werken, en weinig praten over vergelijkingen met andere beroepen. Hooguit vind ik ze soms wat bekakt, en sommigen verdienen denk ik teveel geld, wat een mens meestal niet sympathieker maakt. In mijn beroepsgroep zit op dat punt wel wat onvrede. Een dierenarts verdient toch wel heel veel minder dan een arts. Enfin daar doe ik het niet voor; ik vind diergeneeskunde gewoon veel interessanter...
Artsen zie ik voornamelijk hard werken, en weinig praten over vergelijkingen met andere beroepen. Hooguit vind ik ze soms wat bekakt, en sommigen verdienen denk ik teveel geld, wat een mens meestal niet sympathieker maakt. In mijn beroepsgroep zit op dat punt wel wat onvrede. Een dierenarts verdient toch wel heel veel minder dan een arts. Enfin daar doe ik het niet voor; ik vind diergeneeskunde gewoon veel interessanter...
Deel liever je eigen gedachten om zo je dwaasheid te tonen, dan iemand te citeren om zo wijzer te lijken.
-
- Berichten: 6.058
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Laten we niet al te veel afdwalen naar de persoonlijke verschillen tussen artsen en dierenartsen. Die zijn niet groter of kleiner dan de verschillen tussen taxichauffeurs, postbodes, advocaten of welke beroepsgroep dan ook. Topics waarin gegeneraliseerd wordt zonder elkaar persoonlijk te kennen lopen gegarandeerd uit de hand, uiteindelijk gaat het toch om een persoon. Vanaf nu dus graag weer inhoudelijk: medische/vakinhoudelijke verschillen tussen de diergeneeskunde en geneeskunde en waarom deze er uberhaupt zijn.
That which can be asserted without evidence can be dismissed without evidence.
-
- Berichten: 128
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Dan zouden we het nu misschien eens kunnen hebben over zoönosen. Ik zou wel eens willen weten in hoeverre in de studie geneeskunde aandacht wordt besteed aan zoönosen en welke aan bod komen in de opleiding. Ik ben wel eens bang dat dit een onderbelicht gebied is.
Andersom ben ik ook benieuwd welke onderwerpen volgens de mening van artsen bij de opleiding diergeneeskunde zouden moeten worden behandeld, of waar punten van zorg zijn.
Andersom ben ik ook benieuwd welke onderwerpen volgens de mening van artsen bij de opleiding diergeneeskunde zouden moeten worden behandeld, of waar punten van zorg zijn.
Deel liever je eigen gedachten om zo je dwaasheid te tonen, dan iemand te citeren om zo wijzer te lijken.
-
- Berichten: 6.058
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Aandacht op het gebied van preventie is er nauwelijks. De geneeskunde is in dat opzicht meer gericht op de behandeling van zoonosen. Tijdens de opleiding worden de meest relevante voor de mens degelijk behandelend terwijl de meer exotische op de achtergrond staan en hoogstens in één college aan bod komen. De meest relevante in Nederland naar mijn mening zijn rabies, borreliose en toxoplasmose. Voor de rest komen heel veel anderen aan bod die je in je achterhoofd moet hebben.Dan zouden we het nu misschien eens kunnen hebben over zoönosen. Ik zou wel eens willen weten in hoeverre in de studie geneeskunde aandacht wordt besteed aan zoönosen en welke aan bod komen in de opleiding. Ik ben wel eens bang dat dit een onderbelicht gebied is.
Eerlijk gezegd weet ik te weinig van de diergeneeskunde om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen. Wat me wél opvalt bij programma's die over de diergeneeskunde gaan zoals in de OP beschreven, is de veelal non-invasieve benadering van dieren in gevallen waarin je bij de geneeskunde zou kiezen voor invasief. Iets wat ik bijvoorbeeld regelmatig zie zijn uitgedroogde dieren (tot levenbedreigend aan toe, in het geval van de mens ongeveer 10-15% gewichtsverlies) die rustig worden gerehydreerd met een speentje o.i.d. Vaak zeggen ze dan iets in de trant van:Andersom ben ik ook benieuwd welke onderwerpen volgens de mening van artsen bij de opleiding diergeneeskunde zouden moeten worden behandeld, of waar punten van zorg zijn.
'hopen dat het beestje het haalt en blijft drinken'. Bij een mens stop je er meteen een bolus voluven in om vervolgens maximaal te vullen, dus 3 liter NaCl laten inlopen over 24 uur. Maar dit kan een vertekend beeld zijn hoor, nogmaals, ik weet erg weinig van de diergeneeskunde.
That which can be asserted without evidence can be dismissed without evidence.
-
- Berichten: 128
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Ik weet niet waar jij dat hebt gezien. In het algemeen worden uitgedroogde dieren steeds vaker intraveneus per infuus gerehydreerd. Soms is dat door de afmetingen van de bloedvaten bij kleine dieren, zeker als ze collaps van de bloedvaten hebben door shock, erg lastig. Dan kan nog worden gekozen voor intra-osseale toediening.
Een deel van de dierenartsen kiest vaak voor subcutane vloeistoftherapie bij bijvoorbeeld katjes. Dat is makkelijk uitvoerbaar, maar ik maak me wel eens zorgen over pijnlijkheid, snelheid van opname en de kans op overhydratie. Mijn mening over therapieën is echter niet zo stellig, want ik ben zelf specialist veterinaire pathologie en zit dus meer aan de kant van de diagnose.
Je zult het trouwens misschien met me eens zijn dat TV-programma's niet altijd een representatief beeld geven van hoe we ons werk doen. De subset dierenartsen die op TV komt is meestal van het type dat niet bang is om open en bloot iets doms te doen of te zeggen. Dat kunnen dus prima dierenartsen zijn met veel zelfvertrouwen, maar ook collega's met iets te weinig "zelfkritiek". Zo heb ik er wel eens een horen voorstellen om de "tumoren" bij een hamstertje weg te halen terwijl hij de geurklieren in de flanken aanwees. Tja dan trekken mijn tenen toch wel krom van plaatsvervangende schaamte, en hoop ik maar dat men niet denkt dat wij allemaal zo onnozel zijn.
Over die zoönosen: ik denk dat Q-koorts een aardig voorbeeld is van de noodzaak tot samenwerking tussen artsen en dierenartsen. Of tussen geneeskunde en diergeneeskunde, zou je kunnen zeggen. Niet voor niets is de lijfspreuk van de diergeneeskunde in Nederland "tot heil van mens en dier". Ik denk dat bijvoorbeeld specialisten veterinaire microbiologie en veterinaire volksgezondheid een waardevolle bron van kennis en advies kunnen vormen voor allerlei medische vraagstukken. Via verschillende dieren komen we in contact met virussen, bacteriën, schimmels en parasieten waarvan de gevaren soms overschat en soms onderschat worden. Huisartsen hebben baat bij kennis van bijvoorbeeld de risico's van het verschonen van de kattenbak bij zwangerschap, hoe we worminfecties krijgen van huisdieren en hoe niet, enzovoorts. Ik denk dat deze dierenarts-specialisten maar wat graag zouden helpen als hun hulp gevraagd zou worden door een faculteit geneeskunde.
Een deel van de dierenartsen kiest vaak voor subcutane vloeistoftherapie bij bijvoorbeeld katjes. Dat is makkelijk uitvoerbaar, maar ik maak me wel eens zorgen over pijnlijkheid, snelheid van opname en de kans op overhydratie. Mijn mening over therapieën is echter niet zo stellig, want ik ben zelf specialist veterinaire pathologie en zit dus meer aan de kant van de diagnose.
Je zult het trouwens misschien met me eens zijn dat TV-programma's niet altijd een representatief beeld geven van hoe we ons werk doen. De subset dierenartsen die op TV komt is meestal van het type dat niet bang is om open en bloot iets doms te doen of te zeggen. Dat kunnen dus prima dierenartsen zijn met veel zelfvertrouwen, maar ook collega's met iets te weinig "zelfkritiek". Zo heb ik er wel eens een horen voorstellen om de "tumoren" bij een hamstertje weg te halen terwijl hij de geurklieren in de flanken aanwees. Tja dan trekken mijn tenen toch wel krom van plaatsvervangende schaamte, en hoop ik maar dat men niet denkt dat wij allemaal zo onnozel zijn.
Over die zoönosen: ik denk dat Q-koorts een aardig voorbeeld is van de noodzaak tot samenwerking tussen artsen en dierenartsen. Of tussen geneeskunde en diergeneeskunde, zou je kunnen zeggen. Niet voor niets is de lijfspreuk van de diergeneeskunde in Nederland "tot heil van mens en dier". Ik denk dat bijvoorbeeld specialisten veterinaire microbiologie en veterinaire volksgezondheid een waardevolle bron van kennis en advies kunnen vormen voor allerlei medische vraagstukken. Via verschillende dieren komen we in contact met virussen, bacteriën, schimmels en parasieten waarvan de gevaren soms overschat en soms onderschat worden. Huisartsen hebben baat bij kennis van bijvoorbeeld de risico's van het verschonen van de kattenbak bij zwangerschap, hoe we worminfecties krijgen van huisdieren en hoe niet, enzovoorts. Ik denk dat deze dierenarts-specialisten maar wat graag zouden helpen als hun hulp gevraagd zou worden door een faculteit geneeskunde.
Deel liever je eigen gedachten om zo je dwaasheid te tonen, dan iemand te citeren om zo wijzer te lijken.
-
- Berichten: 6.058
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Hemeltje, dat is bijna analoog aan de vast-elastische tumoren op de thorax van een vrouw te verwijderenZo heb ik er wel eens een horen voorstellen om de "tumoren" bij een hamstertje weg te halen terwijl hij de geurklieren in de flanken aanwees.
Een leuk initiatief zou inderdaad zijn om een dierenarts een gastcollege te laten vullen over zoonosen, de epidemiologie, de preventie etc.Ik denk dat deze dierenarts-specialisten maar wat graag zouden helpen als hun hulp gevraagd zou worden door een faculteit geneeskunde.
That which can be asserted without evidence can be dismissed without evidence.
-
- Berichten: 2
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Tja, het kon ook eigenlijk niet missen dat hier al een onderwerp over bestond. Ik kom net van de dierenarts af (figuurlijk) en bedenk me dat ik me een tijdje geleden al bedacht, dat ik het opmerkelijk vind dat huisartsen bij veel kwalen doorverwijzen naar een specialist, terwijl de dierenarts keer op keer zelf die specialist blijkt te zijn; dermatoloog, anesthesist, cardioloog, tandarts, radioloog, KNO-arts, enzovoorts.
Als dierenarts moet je dan toch wel heel veel zelf weten en kunnen. Meer dan als huisarts, heb ik het idee. Als huisarts moet je van heel veel een beetje weten. Als dierenarts moet je van heel veel, voldoende weten om zelf te kunnen behandelen.
Het verbaast me dat ik hierboven lees dat 'enkel' andere eisen vanuit de (omgeving van de) patiënt daar de reden van zijn. Al moet ik zeggen dat ik een andere oorzaak ook niet zou weten.
Als dierenarts moet je dan toch wel heel veel zelf weten en kunnen. Meer dan als huisarts, heb ik het idee. Als huisarts moet je van heel veel een beetje weten. Als dierenarts moet je van heel veel, voldoende weten om zelf te kunnen behandelen.
Het verbaast me dat ik hierboven lees dat 'enkel' andere eisen vanuit de (omgeving van de) patiënt daar de reden van zijn. Al moet ik zeggen dat ik een andere oorzaak ook niet zou weten.
Catapultam habeo. Nisi pecuniam omnem mihi dabis, ad caput tuum saxum immane mittam.
-
- Berichten: 1.820
Re: Opleidingsverschil arts en dierenarts
Misschien onderschat je toch wat de huisarts dient te kennen en kunnen.The Menace schreef: ... Ik kom net van de dierenarts af (figuurlijk) en bedenk me dat ik me een tijdje geleden al bedacht, dat ik het opmerkelijk vind dat huisartsen bij veel kwalen doorverwijzen naar een specialist, terwijl de dierenarts keer op keer zelf die specialist blijkt te zijn; dermatoloog, anesthesist, cardioloog, tandarts, radioloog, KNO-arts, enzovoorts.
Als dierenarts moet je dan toch wel heel veel zelf weten en kunnen. Meer dan als huisarts, heb ik het idee. Als huisarts moet je van heel veel een beetje weten. Als dierenarts moet je van heel veel, voldoende weten om zelf te kunnen behandelen. ...
En daarmee wil ik niets afdoen van het respect dat ik evengoed voel voor de kennis en kunde van de dierenarts.Maar aan vergelijken doe ik eigenlijk niet mee. Om goed te kunnen vergelijken moet je beide opties erg goed kennen. Het probleem is dat de meesten maar 1 soort studie/ werk goed kennen, namelijk diegene die ze zelf volgden. De andere kennen ze veel minder. Als zo iemand dan een vergelijking moet maken, dan wordt het vaak gissen (én missen). We weten immers niet wat we niet kennen.
Artsen en dierenartsen die samenwerken, kan zeker een meerwaarde betekenen. Zie bv. ook dit artikel in BMJ daarover: Human and veterinary medicine: Theme issue will look at ways in which doctors and vets can work together
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
-Oscar Wilde-
