Voorkomen van effecten hospitalisering

Henriette

Dat het voor sommige mensen van groot belang is (soms tijdelijk, soms permanent) opgenomen te worden staat buiten kijf.

Maar soms heeft het van die nare neveneffecten.

Het duwt mensen soms dieper in de ellende ... het is gewoon geen 'gezonde' omgeving. De mens is adaptief en soms heeft het echt een roteffect. Je omgeving is van groot belang voor het genezingsproces zeg maar.

Bovendien lokt het bij sommigen afhankelijk gedrag uit en anderen zinken van het gebrek aan autonomie.

Hoe zou dat toch te voorkomen zijn?

tssja.. geld zou er toch niet voor vrijgemaakt worden. Dus.

Dido

Een aantal zaken die bij me opkomen:

Welke problemen stellen er zich in een ziekenhuis/ bij ziekte?

(1) je wordt geconfronteerd met lijden, pijn, zowel emotioneel als fysisch. Als je voordien dacht dat een ziekte 'jou niet kon overkomen', dan merk je nu dat je je vergist hebt. Het tast jouw visie aan over 'een rechtvaardige wereld' waarin iedereen krijgt wat hij verdient en jij dus onaantastbaar bent, zolang je je maar 'gedraagt' zoals het hoort. Kanker overkomt anderen, want jij gedraagt je voorbeeldiger en dus ben jij er beter tegen beschermd... Tot blijkt dat ook jij ziek kan worden!

(2) Pijn op zich is al afmattend! Zowel fysisch als psychisch. Je wordt er prikkelbaar door, eventueel zelfs depressief van als ze oncontroleerbaar blijft.

(3) Je bent er vaak echt overgeleverd aan anderen. Zeker tijdens een heelkundige ingreep, maar vaak ook nog daarna, of tijdens een ernstige ziekte. Dit zorgt sowieso voor beperkingen. Je kan niet meer gaan en staan waar je zelf wil!

(4) Die afhankelijkheid wordt vaak nog versterkt doordat je je dient over te leveren aan 'een systeem'. Je kan bv. niet zelf meer bepalen wanneer je gaat eten, wanneer of wat je precies wil doen. Er wordt al te vaak in jouw plaats beslist, omwille van het feit dat het niet anders kan (te weinig verpleegkundigen, vaste uren, vaste schema's,...). Dus, zelfs al ben je in staat om zelf beslissingen te nemen, dan nog wordt dit vaak beperkt door 'het systeem'.

(5) je merkt er vaak ook het lijden van anderen op. Ook dit kan confronterend zijn...

(6) Niet meer in je vertrouwde omgeving vertoeven (thuis) is voor sommigen ook moeilijk. Een ziekenhuis is vreemd, bovendien is het automatisch verbonden met pijn, lijden, sterven (geconditioneerde reactie!). Deze vreemdheid, onbekendheid kan een gevoel van alleen-zijn, eenzaamheid oproepen. Je verblijft immers niet meer tussen datgene wat/ wie je kent.

(7) onvoorspelbaarheid: wat staat me allemaal te wachten?

(8) En natuurlijk is er het eeuwige probleem van te drukke agenda's voor te weinig personeel (verpleegkundigen, artsen) & vooral het financiële aspect dat tekort schiet.

Wat kan je ertegen doen?

(1) mensen zoveel mogelijk hun autonomie laten behouden. Patiënten laten meebeslissen. Zeker ouderen worden vaak behandeld alsof ze niets meer zélf kunnen beslissen. Te vaak heb ik gezien en meegemaakt dat ze niet worden ingelicht, dat hen gewoon wordt verteld wat er zàl gebeuren. Mensen controle laten behouden over situaties (controle ervaren werkt antidepressief!)

(2) voldoende pijnstilling zodat er niet onnodig geleden wordt. Eventueel met een pijnpomp, zodat de patiënt ook hier controle behoudt. Dit blijkt echter al frequenter te gebeuren dan vroeger, wat ik zeker als een meerwaarde beschouw. Anderzijds heb ik mensen (vooral weer ouderen) vaak nodeloos zien afzien... Soms omwille van te weinig of zelfs geen pijnstilling/ anxiolyse/ sedatie. Soms omwille van een therapeutische hardnekkigheid....

(3) eventueel nadien eens navragen: 'Hoe heb je de opname ervaren?', zo nodig daar dieper op ingaan en ruimte te geven om schokkende gebeurtenissen te verwerken. Een tijd geleden las ik dat een behoorlijk aantal van de patiënten die omwille van een ernstige aandoening op intensieve zorgen terecht komen, nadien een post traumatische stressstoornis hebben... Gelukkig verdwijnen die symptomen vaak vanzelf, na een 6-tal maanden, maar dat is zeker niet altijd het geval! Deze mensen dienen dan ook begeleiding te krijgen hiervoor, desnoods door een psychotherapeut.

(4) veel sneller een psycholoog inschakelen terwijl de patiënt nog in het ziekenhuis verblijft. Als je duidelijk uitlegt aan de patiënt waarom een psycholoog hulp kan bieden én dat datgene wat die voelt en ervaart eigenlijk een bijna normale reactie is op extreme omstandigheden (pijn, lijden) waarbij men wel wat hulp kan gebruiken, dan denk ik dat diegenen die er nood aan hebben, daar ook wel vaker op in zouden gaan.

(5) Nog te vaak is er trouwens te weinig oog voor psychiatrische/ psychologische problematiek die kan optreden als co-morbiditeit bij fysische problemen. Met daarbij de nadruk, in de aanpak ervan, op gesprekken en niet alleen op medicatie!

(5) Ik merk dat, vooral bij de oudere artsen, een paternalistische benadering nog heel vaak voorkomt. Men neemt de volledige verantwoordelijkheid van de patiënt op zichzelf. Dit is vaak goed bedoeld, maar het werkt vaak contra-productief. Tenzij natuurlijk in situaties waarin de patiënt inderdaad moeilijk zelf kan beslissen, maar die zijn niet zo frequent.

Ik ben er anderzijds wel van overtuigd dat dit probleem zich al veel minder voordoet dan vroeger! De jongere generatie artsen is 'anders' opgeleid en ook patiëntenrechten spelen hierbij een rol (informed consent ed.).

Zo'n paternalistische houding, met te weinig overleg met de patiënt (en sommigen hebben nu eenmaal véél overleg nodig die niet geboden kan worden wegens tijdsgebrek), leidt ook tot een beperkte therapietrouw. Wat dan weer aanleiding geeft tot een gefrustreerde patiënt én een gefrustreerde arts die daardoor te veel moeite deed voor weinig/ geen resultaat.

(6) onvoorspelbaarheid kan je weeral tegengaan door mensen goed in te lichten over wat er zal gebeuren (informed consent).

(7) Hulpverleners hebben soms teveel schrik voor de mondige patiënt die naar een rechter kan stappen, schrik om fouten te maken, waardoor de hulpverlener bijna noodzakelijkerwijze dient te kiezen voor de veiligste, maar niet steeds meest patiëntvriendelijke oplossing (cfr. aantal sectio's bij de gynaecologen). Het zou dan ook goed zijn, mocht men met een ietwat rechtsvriendelijker systeem afkomen, die ook aan de hulpverlener een zekere bescherming biedt!! Naast patiëntenrechten dienen er ook rechten te zijn voor de hulpverlener waardoor die zich ook niet meer over-verantwoordelijk dient te voelen, als het niet loopt zoals gehoopt.

(8) Belang van de huisarts hierbij, die de patiënt beter kent & die vaak, kort nadat de patiënt terug thuis is, hem/ haar een aantal keren ziet.

En zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan, denk ik... :eusa_whistle:

Ik wil er nog aan toevoegen dat velen een ziekenhuisopname uiteindelijk als 'goed' ervaren. Als je echt ziek bent of herstellende bent, dan zullen velen het ook wel eens fijn vinden om zich geheel te kunnen overleveren aan de (goede) zorgen van een ander. Zolang het maar niet te lang duurt én men nadien volledig herstelt. Maar aangezien de ziekenhuisopnames ook erg beperkt worden in duur (anders kost dit teveel voor de maatschappij), hebben heel wat mensen net de indruk dat ze te snel naar huis gestuurd worden en ze dus te snel weer 'hun plan moeten trekken'...

En, nogmaals, ik ben er van overtuigd dat de overgrote meerderheid van de artsen en verpleegkundigen echt hun best doen en echt het onderste uit de kan halen. Maar ook zij hebben hun beperkingen, structureel (financieel, regels, teveel werk,...) en persoonlijk waardoor er steeds beperkingen zullen zijn. Naast daarbij het gegeven dat ziek zijn vaak geen pretjes is... en zelfs met de beste voorzieningen/ voorzorgen zal dit steeds een probleem blijven.

Dido

Henriette

Hoi Dido,

Ik heb je stukje met interesse gelezen. Staan veel 'herkenbare' dingen in (niet persoonlijke ervaring maar... qua wat ik er van weet).

Hee sorry... ik merk dat ik niet expliciet genoeg ben geweest in mijn openingspost.

Maar ik doelde op psychiatrische opname...

Ik bemerk dat dat patiënten uit de ernstigste nood haalt. Maar dat het deels problematiek 'in stand houdt' ... ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen.

eh

Die mensen gaan juíst gebaat bij een 'geestelijk gezonde' omgeving. Al is het wel zo dat sommigen daar gewoon geen 'stand kunnen houden'.

Ik heb er nog een beetje op door zitten mijmeren. Maar het enigste wat je denk ik kan doen is idd zo vlot als mogelijk (dus uit psychose, ernstigste depressie, etc. ) weer naar de thuissituatie onder ambulante begeleiding.

Al is die thuissituatie trouwens ook niet altijd al te florisant.

Misschien in plaats van hospitaals iets van begeleid woonachtige dingen... pff ik vind het een moeilijke vraag.

De oplossingen die het best zouden zijn voor psych. patienten zijn duurder dan wat er vrij wordt gemaakt.

groetjes

Dido

Wat wetenschappelijk onderzoek erover: 40 bladzijden die je kan doornemen voor als je even tijd hebt... :eusa_whistle:

Ik heb alvast het besluit gekopieerd:

Our synthesis of the literature has examined of the strength of the evidence for various components of institutional care for people with longer term mental health problems. An “ideal” institution should be small and community based and maximise flexibility, privacy, engagement and positive therapeutic relationships. It should provide regular physical health screening and specific interventions (CBT, family interventions involving psychoeducation, and supported employment) through integrated programmes for service users with a diagnosis of schizophrenia. Restraint and seclusion should be avoided whenever possible and staff should have adequate training in de-escalation techniques. Regular staff supervision should be provided with clear lines of clinical governance that ensure adherence to evidence-based guidelines.

A systematic review of the international published literature relating to quality of institutional care for people with longer term mental health problems

Dido

Henriette

wow dank je wel :eusa_whistle:

Da's nog eens wat leesvoer!

PS je bent net zo'n stuiterbal in je hoofd als ik geloof ik.... gezien het uur en je snelheid. Mijn beste en creatiefste uren zijn in de ongristelijke uren van de ochtend zo tussen 4 en 6 als ik naar de oppervlakte van bewustzijn drijf... helaas.

asmir89

Al deze dingen zijn herkenbaar, ik weet niet of dido al heeft opgenoemd, kan zijn want ik heb niet het hele bericht gelezen aangezien ik niet veel tijd heb en zo meteen naar school moet. Ergste vind ik dat patiënt zijn diagnose al kent, hij kan er in feite niks mee, hij kan alleen nog meer zijn gezondheid verslechteren. Of als iemand iets vreselijks heeft meegemaakt moet je alles behalve: 'ja heel erg wat er is gebeurd' nee! Juist tegenovergestelde, als het moet kijk je hem raar aan en zeg je dat je ook zoiets hebt meegemaakt (ook al moet je dingen verzinnen), je praat erover alsof het niks is, je vertelt het als het ware dat je over dat soort dingen niet druk zal maken, meer over andere soort problemen (vooral als het om morele kwesties gaat) Natuurlijk moet je niet overdrijven. Zo raakt hij in conflict met zichzelf en zal het gebeurtenis niet zo erg worden opgevat en makkelijker worden verwerkt. Dit is alleen een middel van duizenden die je tussendoor kunt gebruiken, en geloof me, uit ervaring weet ik dat het werkt.

Dido

Of als iemand iets vreselijks heeft meegemaakt moet je alles behalve: 'ja heel erg wat er is gebeurd' nee! Juist tegenovergestelde, als het moet kijk je hem raar aan en zeg je dat je ook zoiets hebt meegemaakt (ook al moet je dingen verzinnen), je praat erover alsof het niks is, je vertelt het als het ware dat je over dat soort dingen niet druk zal maken, meer over andere soort problemen (vooral als het om morele kwesties gaat) Natuurlijk moet je niet overdrijven. Zo raakt hij in conflict met zichzelf en zal het gebeurtenis niet zo erg worden opgevat en makkelijker worden verwerkt.

Toch een beetje nuanceren wat je hier neerschrijft...

Er wordt zelfs niet meer gediscussieerd, want het staat gewoon vast dat empathie enorm belangrijk is in een therapeutische relatie (en in feite niet enkel in zulke relaties). Dat houdt in dat je wel degelijk erkenning mag/ moet geven aan wat de persoon je vertelt. Als die aangeeft dat het voor hem erg wàs, dan dien je dit niet te ontkennen! Waarom zou je dat ook doen? Voor hem wàs het gewoonweg erg! Jij kan niet oordelen of iets wel of niet erg voor hem aanvoelde! Enkel de persoon zelf weet immers hoe hij zich voelde.

Integendeel dus, je dient blijk te geven over het feit dat je wel degelijk begrijpt dat het voor hem erg was!

Ik denk dus dat je 2 zaken door elkaar haalt: het is helemaal niet verkeerd van aan te geven dat je iemands emoties begrijpt, integendeel zelf! Daarnaast echter (en dat is het tweede punt) is het als hulpverlener niet aangewezen om mee overspoeld te worden door de emoties die de ander voelt. Met andere woorden, het is niet omdat hij 'het niet meer ziet zitten', dat jij het daarom ook niet meer moet zien zitten. Dan is het inderdaad van belang dat je aangeeft dat jij stevig blijft staan, dat jij zal helpen strijden, dat jullie er samen wel door zullen geraken. In de psychologie wordt dit wel vaker aangeduid met het begrip 'containing': opvangen van wat de ander voelt/ meemaakt, én het omvatten, afgrenzen zodat het niet ontspoort.

Maar dat betekent helemààl niet dat empathie best achterwege blijft! Het is zelfs zo dat, als je geen verbinding kan leggen met de persoon door empathie, je vaak niet verder zal geraken. Eerst voldoende erkenning geven en dan pas zoeken en aangeven dat er oplossingen mogelijk zijn.

Je schrijft bovendien: 'ook al moet je dingen verzinnen'... Ik veronderstel dat je hiermee bedoelt dat je zegt 'ik heb dat ook al meegemaakt', terwijl dat niet zo is? Het laatste wat ik zou doen, is zaken gaan verzinnen! De kans is immers groot dat je dan vroeg of laat door de mand valt en dan ben je gezien! Als de ander door heeft dat hij jou niet meer kan vertrouwen, dat je eigenlijk leugens vertelt, waarom zou hij je dan nog geloven als je zegt dat er wel een oplossing zal komen? Echtheid is, naast empathie (cfr. 2 van de 3 noodzakelijke basisvoorwaarden van Carl Rogers) al bijna even belangrijk in een hulpverleningsrelatie. Dat betekent niet dat je er zomaar alles moet gaan uitflappen wat er in je opkomt, maar het betekent wél dat datgene wàt je zegt, ook gemeend is! En daar hoort 'verzinnen' niet bij.

Dido

Dido

PS je bent net zo'n stuiterbal in je hoofd als ik geloof ik.... gezien het uur en je snelheid. Mijn beste en creatiefste uren zijn in de ongristelijke uren van de ochtend zo tussen 4 en 6 als ik naar de oppervlakte van bewustzijn drijf... helaas.

Inderdaad deels herkenbaar, al liggen die uren bij mij nog ietsje vroeger, gelukkig... ](*,) En toch blijf ik steeds weer geconfronteerd worden daarbij met een maatschappij die ervan uitgaat dat een mens 's morgens al fit genoeg is om volop te presteren... Njet, dus! :eusa_whistle:

Dido

asmir89

Dido schreef:Toch een beetje nuanceren wat je hier neerschrijft...

Er wordt zelfs niet meer gediscussieerd, want het staat gewoon vast dat empathie enorm belangrijk is in een therapeutische relatie (en in feite niet enkel in zulke relaties). Dat houdt in dat je wel degelijk erkenning mag/ moet geven aan wat de persoon je vertelt. Als die aangeeft dat het voor hem erg wàs, dan dien je dit niet te ontkennen! Waarom zou je dat ook doen? Voor hem wàs het gewoonweg erg! Jij kan niet oordelen of iets wel of niet erg voor hem aanvoelde! Enkel de persoon zelf weet immers hoe hij zich voelde.

Integendeel dus, je dient blijk te geven over het feit dat je wel degelijk begrijpt dat het voor hem erg was!

Ik denk dus dat je 2 zaken door elkaar haalt: het is helemaal niet verkeerd van aan te geven dat je iemands emoties begrijpt, integendeel zelf! Daarnaast echter (en dat is het tweede punt) is het als hulpverlener niet aangewezen om mee overspoeld te worden door de emoties die de ander voelt. Met andere woorden, het is niet omdat hij 'het niet meer ziet zitten', dat jij het daarom ook niet meer moet zien zitten. Dan is het inderdaad van belang dat je aangeeft dat jij stevig blijft staan, dat jij zal helpen strijden, dat jullie er samen wel door zullen geraken. In de psychologie wordt dit wel vaker aangeduid met het begrip 'containing': opvangen van wat de ander voelt/ meemaakt, én het omvatten, afgrenzen zodat het niet ontspoort.

Maar dat betekent helemààl niet dat empathie best achterwege blijft! Het is zelfs zo dat, als je geen verbinding kan leggen met de persoon door empathie, je vaak niet verder zal geraken. Eerst voldoende erkenning geven en dan pas zoeken en aangeven dat er oplossingen mogelijk zijn.

Je schrijft bovendien: 'ook al moet je dingen verzinnen'... Ik veronderstel dat je hiermee bedoelt dat je zegt 'ik heb dat ook al meegemaakt', terwijl dat niet zo is? Het laatste wat ik zou doen, is zaken gaan verzinnen! De kans is immers groot dat je dan vroeg of laat door de mand valt en dan ben je gezien! Als de ander door heeft dat hij jou niet meer kan vertrouwen, dat je eigenlijk leugens vertelt, waarom zou hij je dan nog geloven als je zegt dat er wel een oplossing zal komen? Echtheid is, naast empathie (cfr. 2 van de 3 noodzakelijke basisvoorwaarden van Carl Rogers) al bijna even belangrijk in een hulpverleningsrelatie. Dat betekent niet dat je er zomaar alles moet gaan uitflappen wat er in je opkomt, maar het betekent wél dat datgene wàt je zegt, ook gemeend is! En daar hoort 'verzinnen' niet bij.

Dido

Nou, je zal gelijk hebben, maar ik weet bijna zeker dat je niet alle mensen op deze manier zal helpen. In ieder geval mij niet, noch mensen waar ik vandaan kom. Hele andere mentaliteit, alles.. En ik geloof je wel, dit werkt wel bij sommige mensen, eigenlijk meeste mensen, maar echt niet bij alle. Dat weet ik gewoon, en wie die Carl Rogers ook mag zijn, hij moet wel rekening houden met verschillende culturen. Oh, wat zal ik volgend jaar als ik psychologie ga studeren moeilijke tijden tegemoetkomen..

asmir89

En ja, met 'dingen verzinnen' bedoel ik echter dat je zelf ook zegt dat je ook een moeilijke periode hebt, of hebt gehad zonder iets concreets op te noemen. Tenminste, als ik slachtoffer ben geweest zal ik me minder rot voelen als ik zie dat ik niet de enige ben die lijdt, heel simpel gezegd.

Dido

Nou, je zal gelijk hebben, maar ik weet bijna zeker dat je niet alle mensen op deze manier zal helpen. In ieder geval mij niet, noch mensen waar ik vandaan kom. Hele andere mentaliteit, alles.. En ik geloof je wel, dit werkt wel bij sommige mensen, eigenlijk meeste mensen, maar echt niet bij alle.

Tja, de vraag is natuurlijk of die mensen jou bejegend hebben zoals ik hier beschrijf. Veel mensen denken dat ze empathisch reageren op iemands lijden, maar doen het niet, of tonen het niet op de correcte manier. En in dit geval kan je moeilijk een conclusie trekken over het gegeven dat empathie bij jou niet zou 'werken'. Het enige wat je dan kan besluiten is dat de aanpak van die persoon bij jou niet werkte, en dat is wat anders dan dat 'empathie' niet zou werken. Empathie is en blijft een belangrijke conditie om mensen te helpen.

Nu, misschien moet je eens op zoek gaan naar degelijke wetenschappelijke literatuur/ bronnen waarin nagegaan wordt of mensen van jouw cultuur inderdaad niet geholpen zouden worden door empathisch reageren. Het zou mij verbazen! Maar als je er vindt, post ze dan gerust want het interesseert me zeker. Ik zal ze lezen!

Verder zijn eigen ervaringen zeker waardevol, maar je mag ze niet gebruiken als referentie. Teveel mensen denken dat ze op de hoogte zijn van psychologie, dat ze weten wat psychologie inhoudt, omdat ze zich baseren op zichzelf. Omdat ze zichzelf als referentie nemen. Psychologie is een experimentele wetenschap met soms heel verrassende resultaten, die helemaal anders zijn dan wat iemands 'gezond' verstand of zelfs eigen ervaring vertelt.

Hier in dit geval zou je bijvoorbeeld kunnen nagaan of empathie (en géén één of andere populaire, afgezwakte vorm van 'empathie', al zal dit niet steeds zo makkelijk vast te stellen zijn) bij therapeuten er systematisch toe leidt dat een cliënt van jouw cultuur niet geholpen wordt, terwijl diezelfde therapeut bij een Westerse cliënt, met eenzelfde problematiek, wél vooruitgang boekt. Als je dit onderzoekt voor enkele 100den of 1000den cliënten, dan zal je vermoedelijk met enige zekerheid kunnen zeggen hoe het zit met die empathie (rekening houdende met de statistiek & haar beperkingen). Met daarbij ook jouw terechte opmerking dat je zelden iets zal vinden wat voor iedereen in elke omstandigheid altijd zal helpen. Maar dat het mogelijks wél zal helpen bij de meeste anderen, ook van jouw cultuur. Of zal er inderdaad aangetoond worden, zoals jij aangeeft, dat empathie cultuurgebonden is, zoals dit nog zo is (in beperkte mate!) voor een aantal andere psychologische fenomenen.

Dus, misschien is het nu nog een te moeilijke opdracht, maar zoals ik al aangaf, post hier gerust een aantal studies over dit onderwerp. Want zo kan je aantonen dat jouw kritiek misschien wél terecht is... :eusa_whistle:

... wie die Carl Rogers ook mag zijn, hij moet wel rekening houden met verschillende culturen.

Die Carl Rogers zal één van de eersten zijn waarover je zal horen, naast Freud, Watson, Skinner en nog een aantal grote 'andere' namen.

Oh, wat zal ik volgend jaar als ik psychologie ga studeren moeilijke tijden tegemoetkomen..

Dat weet ik niet... Misschien zal je net een aantal zaken beter begrijpen of met andere ogen bekijken waardoor je beter begrijpt wat ze inhouden, hoe ze 'goed' kunnen worden toegepast, hoe ze precies werken en zal het dus eerder verrijkend voor je zijn? Ik hoop het althans voor je!

Dido

Dido

En ja, met 'dingen verzinnen' bedoel ik echter dat je zelf ook zegt dat je ook een moeilijke periode hebt, of hebt gehad zonder iets concreets op te noemen. Tenminste, als ik slachtoffer ben geweest zal ik me minder rot voelen als ik zie dat ik niet de enige ben die lijdt, heel simpel gezegd.

Ik veronderstel dat die ander dan ook écht een moeilijke periode heeft doorgemaakt, als die dat zo aangeeft. Dus gaat het hier dan niet om verzinnen. Ik ben ook akkoord met je dat die ander daar ook niet noodzakelijk over in detail hoeft te treden.

En, ik weet niet of je het beseft, maar wat jij hier nu beschrijft, is eigenlijk al een aanloop op empathisch reageren van die ander... Dus hiermee spreek je eigenlijk jezelf al een beetje tegen. Ik vermoed dat jouw beeld over wat empathie precies is, dus niet echt correct is?

Hier kan je er al iets over lezen:

link wikipedia 'empathy'

En verder een eigenlijk nog betere link (& deze is wél in het Nederlands):

Empathie als instrument voor effectieve geneeskunde (M. Leijssen)

waaruit ik nog even het volgende wil citeren:

Er zijn heel wat misverstanden over wat empathie zou zijn. Eenvoudige definities spreken over het inleven of invoelen dat goede luisteraars zou kenmerken. Op die manier is iedereen geneigd van zichzelf te vinden dat hij of zij empathisch is. De waarheid ligt daar echter ver vanaf. Vaak is het slechts een passief luisteren, dat door een gebrek aan adequate reacties geheel ondoelmatig is; of een selectief luisteren waarin enkel gehoord wordt wat past in het kraam van de luisteraar of wat aansluit bij eigen gevoeligheden en bekommernissen. Empathie wordt soms ook verward met volgzaamheid, de ander gelijk geven, sympathie betonen, medelijden hebben omgangsvormen die erop wijzen dat de juiste empathische afstand zoek is.

Wat is empathie dan wel? Empathie stelt mensen in staat om iemand te leren kennen, te begrijpen en goed te reageren....

Waarbij ik het laatste zinnetje wil onderlijnen: het is ook voelen wàt die ander op dat moment nodig heeft! En ik heb je dit nog niet zien tegenspreken, integendeel. Vandaar dat ik vermoed dat jouw visie over wat empathie precies is en inhoudt, niet echt correct is. En dan is het natuurlijk al helemaal moeilijk om er een oordeel over te vellen...

Dido

Henriette

yep het gaat over congruentie idd uitgewerkt door Rogers

http://nl.wikipedia.org/wiki/Congruentie_(...psychotherapie)

Hij geeft aan dat ander voelt direct aan wanneer uitingen en intenties niet stroken & dat is voor de therapeutische relatie schadelijk.

asmir89

Dido schreef:Tja, de vraag is natuurlijk of die mensen jou bejegend hebben zoals ik hier beschrijf. Veel mensen denken dat ze empathisch reageren op iemands lijden, maar doen het niet, of tonen het niet op de correcte manier. En in dit geval kan je moeilijk een conclusie trekken over het gegeven dat empathie bij jou niet zou 'werken'. Het enige wat je dan kan besluiten is dat de aanpak van die persoon bij jou niet werkte, en dat is wat anders dan dat 'empathie' niet zou werken. Empathie is en blijft een belangrijke conditie om mensen te helpen.

Nu, misschien moet je eens op zoek gaan naar degelijke wetenschappelijke literatuur/ bronnen waarin nagegaan wordt of mensen van jouw cultuur inderdaad niet geholpen zouden worden door empathisch reageren. Het zou mij verbazen! Maar als je er vindt, post ze dan gerust want het interesseert me zeker. Ik zal ze lezen!

Verder zijn eigen ervaringen zeker waardevol, maar je mag ze niet gebruiken als referentie. Teveel mensen denken dat ze op de hoogte zijn van psychologie, dat ze weten wat psychologie inhoudt, omdat ze zich baseren op zichzelf. Omdat ze zichzelf als referentie nemen. Psychologie is een experimentele wetenschap met soms heel verrassende resultaten, die helemaal anders zijn dan wat iemands 'gezond' verstand of zelfs eigen ervaring vertelt.

Hier in dit geval zou je bijvoorbeeld kunnen nagaan of empathie (en géén één of andere populaire, afgezwakte vorm van 'empathie', al zal dit niet steeds zo makkelijk vast te stellen zijn) bij therapeuten er systematisch toe leidt dat een cliënt van jouw cultuur niet geholpen wordt, terwijl diezelfde therapeut bij een Westerse cliënt, met eenzelfde problematiek, wél vooruitgang boekt. Als je dit onderzoekt voor enkele 100den of 1000den cliënten, dan zal je vermoedelijk met enige zekerheid kunnen zeggen hoe het zit met die empathie (rekening houdende met de statistiek & haar beperkingen). Met daarbij ook jouw terechte opmerking dat je zelden iets zal vinden wat voor iedereen in elke omstandigheid altijd zal helpen. Maar dat het mogelijks wél zal helpen bij de meeste anderen, ook van jouw cultuur.

Dus, misschien is het nu nog een te moeilijke opdracht, maar zoals ik al aangaf, post hier gerust een aantal studies over dit onderwerp. Want zo kan je aantonen dat jouw kritiek misschien wél terecht is... :eusa_whistle:

Die Carl Rogers zal één van de eersten zijn waarover je zal horen, naast Freud, Watson, Skinner en nog een aantal grote 'andere' namen.

Dat weet ik niet... Misschien zal je net een aantal zaken beter begrijpen of met andere ogen bekijken waardoor je beter begrijpt wat ze inhouden, hoe ze 'goed' kunnen worden toegepast, hoe ze precies werken en zal het dus eerder verrijkend voor je zijn?

Dido

Nee nu snap ik je wel, kleine misverstand blijkbaar. Wat ik ontkende was de aanpak vanwege cultuurverschillen en gebruikte mijn afkomst als voorbeeld, ik ontkende empathie helemaal niet. Ik kan hier uitgebreid gaan beschrijven hoe mensen uit Servië in elkaar zitten, ik woon hier kleine 9 jaar en ben daar opgegroeid, basisschool gezeten etc. Daar hebben psychiaters/psychologen weinig werk, alles wat er gebeurt wordt door familie zelf opgelost. Ik weet precies hoe het gebeurt, en de aanpak die ze in Nederland handhaven om mensen te helpen zal daar niet werken. Ik moet eerlijk toegeven dat emoties verwerken daar nogal op een destructieve manier te werk gaat, zoals emoties inslikken, zich totaal niet openstellen etc. In ergste gevallen vindt er een wraak plaats, dan voelt slachtoffer zich als een nieuwe mens, ofwel eer is hersteld. Als ik daar soms op vakantie ga, lijkt het wel een andere wereld.

asmir89

Dido schreef:Ik veronderstel dat die ander dan ook écht een moeilijke periode heeft doorgemaakt, als die dat zo aangeeft. Dus gaat het hier dan niet om verzinnen. Ik ben ook akkoord met je dat die ander daar ook niet noodzakelijk over in detail hoeft te treden.

En, ik weet niet of je het beseft, maar wat jij hier nu beschrijft, is eigenlijk al een aanloop op empathisch reageren van die ander... Dus hiermee spreek je eigenlijk jezelf al een beetje tegen. Ik vermoed dat jouw beeld over wat empathie precies is, dus niet echt correct is?

Hier kan je er al iets over lezen:

link wikipedia 'empathy'

En verder een eigenlijk nog betere link (& deze is wél in het Nederlands):

Empathie als instrument voor effectieve geneeskunde (M. Leijssen)

waaruit ik nog even het volgende wil citeren:

Waarbij ik het laatste zinnetje wil onderlijnen: het is ook voelen wàt die ander op dat moment nodig heeft! En ik heb je dit nog niet zien tegenspreken, integendeel. Vandaar dat ik vermoed dat jouw visie over wat empathie precies is en inhoudt, niet echt correct is. En dan is het natuurlijk al helemaal moeilijk om er een oordeel over te vellen...

Dido

Nee klopt, ik wist niet echt precies wat empathie inhield, wel globaal. Maar dat stukje van dat laatste zin 'te begrijpen en goed te reageren' daar ben ik helemaal mee eens. Ik dacht gelijk aan standaard aanpak zoals slappe woordjes en blijk van medelijden waarin slachtoffer niet zal geloven en zal denken van het zal wel, je kan me niet helpen en je hebt geen idee hoe ik me voel. Dat stuk ontkende ik, ter verduidelijking.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Voorkomen van effecten hospitalisering

Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering

Re: Voorkomen van effecten hospitalisering