De gedachte achter zelfmoord

Alexander Hartmans

Dood gaan kan voor velen een onacceptable fase zijn die het einde markeren. Er estaat een natuurlijke dood, als je daarvan kan spreken, en een onnatuurlijke dood. Onnatuurlijke dood vreroozaakt door verschillende methoden, zoals doodgaan in het verkeer, vergiftiging, doodgaan door een kogel, mes, explosie. De krachten zijn moeilijk te beheersen. Maar hoe zit het met het plegen van zelfmoord of een poging tot zelfmoord?

Een persoon die eroverdenkt om zelfmoord te plegen vraagt om veel doorzettingsvermogen om er een einde aan te maken, veroorzaakt door persoonlijke geestelijke problemen. Waar ligt de knop die je omdraaid en jezelf voor een trein gooit of jezelf een kogel door je hoofd jaagd. Het vraagt veel moed om tot zo'n daad te komen, lijkt mij. De maatschappij, wetgeving keurt dit natuurlijk af. Want het is verboden om zelfmoord te plegen, waarom eigenlijk? Wat is het nut om jezelf in leven te houden, terwijl anderen trachten dit te behoeden?

jeroentje

Alexander,

Ik haal de verschillende vragen er even uit, zodat het wat overzichtelijker wordt.

Een persoon die eroverdenkt om zelfmoord te plegen vraagt om veel doorzettingsvermogen om er een einde aan te maken, veroorzaakt door persoonlijke geestelijke problemen. Waar ligt de knop die je omdraaid en jezelf voor een trein gooit of jezelf een kogel door je hoofd jaagd.

Als je de dood als de enige uitweg ziet, dan doe je het gewoon. Ik heb mensen gekend die zonder aankondiging gewoon van een flat zijn gesprongen en ik heb mensen gekend die van te voren lieten weten dat ze zelfmoord gingen plegen. Die laatste groep leeft nog.

De maatschappij, wetgeving keurt dit natuurlijk af. Want het is verboden om zelfmoord te plegen, waarom eigenlijk?

Dat vraag ik me ook af. Welke straf zou erop staan? Volgens mij is alleen medeplichtigheid aan zelfmoord strafbaar en zelfmoord niet. Iemand die een mislukte zelfmoordpoging heeft gedaan, wordt niet gestraft, maar wordt in gunstige gevallen geholpen.

Wat is het nut om jezelf in leven te houden, terwijl anderen trachten dit te behoeden?

Wat bedoel je hiermee?

Alexander Hartmans

Beste Jeroentje,

Als je de dood als de enige uitweg ziet, dan doe je het gewoon. Ik heb mensen gekend die zonder aankondiging gewoon van een flat zijn gesprongen en ik heb mensen gekend die van te voren lieten weten dat ze zelfmoord gingen plegen. Die laatste groep leeft nog.

Wellicht had die laatste groep niet de intentie om daadwerkelijk zelfmoord te plegen, maar juist een roep tot hulp om uit een benarde situatie te komen. De vraag is zijn zij blij dat zij nog leven?

Dat vraag ik me ook af. Welke straf zou erop staan? Volgens mij is alleen medeplichtigheid aan zelfmoord strafbaar en zelfmoord niet. Iemand die een mislukte zelfmoordpoging heeft gedaan, wordt niet gestraft, maar wordt in gunstige gevallen geholpen.

Daar wil ik meer van afweten.

Wat bedoel je hiermee?

Als je al plannen heb, zoals jij boven reeds op antwoorde, je doet het gewoon, wat is het nut ervan dat anderen juist proberen te voorkomen dat je woorden omzet in daden. (voor de naaste nabestaanden en vrienden is dat een vreselijk iets). Maar wat heeft de maatschappij er aan dat je nou leeft of dood gaat, zolang dat het hun niet overkomt.

Een andere uitleg is namelijk:

Waarom wil men kost wat het kost mensen in levenhouden, met het opstellen van wetten en leefregels? Economisch belang, het in standhouden van het soort (doelend. Je bent jong dus je dient te zorgen voor nageslacht, omdat de maatschappij nog moet blijven voortbestaan, terwijl jij al lang dood bent).

Wezel

Mensen die zeggen dat ze zelfmoord gaan plegen maar er niet toe komen, willen volgens mij ook eerder aandacht voor hun probleem.

Wat ik me afvraag is of iemand die zelfmoord pleegt, niet in staat zou geweest zijn om nog een gelukkig leven te leiden indien hij dat niet had gedaan. Moest die persoon nu wegvluchten van alles, al zijn problemen achterlaten (waardoor hij misschien ook zijn mentale problemen achterlaat) en elders een nieuw leven beginnen, zou hij er niet weer door kunnen komen? Daarom wil de wet een zelfmoordenaar misschien in leven houden, om die persoon tegen zichzelf te beschermen.

Alexander Hartmans

Wezel schreef:Mensen die zeggen dat ze zelfmoord gaan plegen maar er niet toe komen, willen volgens mij ook eerder aandacht voor hun probleem.

Wat ik me afvraag is of iemand die zelfmoord pleegt, niet in staat zou geweest zijn om nog een gelukkig leven te leiden indien hij dat niet had gedaan. Moest die persoon nu wegvluchten van alles, al zijn problemen achterlaten (waardoor hij misschien ook zijn mentale problemen achterlaat) en elders een nieuw leven beginnen, zou hij er niet weer door kunnen komen? Daarom wil de wet een zelfmoordenaar misschien in leven houden, om die persoon tegen zichzelf te beschermen.

Beschermen tegen zichzelf, dat is naar mijn mening een uitleg, doch begrijpelijk.

Stephaan

Ik meen nog wel eens gelezen te hebben dat in België zelfmoordpoging op zichzelf niet strafbaar is. Als je bij die poging anderen in gevaar brengt of schade berokkent zijn die feiten wel strafbaar.

Dat lijkt op ontsnappen uit de gevangenis is hier niet strafbaar, maar bijkomende feiten zoals vernielen van staatseigendom of slagen en verwondingen aan bewakers die gebeuren bij de ontsnapping zijn zoals ook in andere gevallen wel strafbaar.

Ook heb ik toen gelezen dat in Engeland de zelfmoord poging wel altijd strafbaar is.

Als deskundigen dit meelezen heb ik niet liever dan dat ze me verbeteren

Jefhimself

Enkele jaren terug ging 'k er zelf wat op af denk 'k (op de groep zonder aankondiging...). Mijn ervaring is dat 'k positieve veranderingen uit die tijd gewoon niet merkte of dat 'k ze snel vergat/relativeerde en 'k denk dat dat er kwam door 't belachelijk ver uitspinnen van m'n eigenlijke (toen onbegrijpbare)problemen. Door dat laatste kan je door normale mensen (waarmee 'k eigenlijk veel eerder in de normale (sociale) omgang bedoel) niet meer begrepen worden; 't is allemaal te uitgebreid, incoherent en meestal onbelangrijk. Je raakt geïsoleerder en evolueert in je strijd... naar meer uitzichtloosheid en isolement. Alle redenen waardoor 'n normaal mens 't niet zou doen verliezen daardoor geleidelijk hun kracht. 'k kon ze nog wel bedenken, maar(bvb):

problemen (of je omgang ermee) verdwijnen of veranderen=> ik ben bezig met die problemen en mijn pogingen om 'n uitweg te zoeken door 't probleem te ontleden ontploffen gewoon in die berg "problemen". Sommige voor mij toen nog duidelijk eigenlijk onbelangrijk, maar die onbelangrijke zijn met zoveel...

voor je familie, omgeving doe je verder=> maar je raakt wel meer en meer geïsoleerd, je groeit van iedereen weg waardoor 't vanzelf z'n waarde verliest. Het inzien van het normale van veel van die problemen was ook 'n héél grote drempel om er met iemand over te praten.

Onderrtussen heb 'k sterk de indruk dat veel mensen er in bepaalde mate mee rondlopen en 't zich waarschijnlijk relatief gemakkelijk kunnen voorstellen.

Op die manier verlies je opties. Zelfmoord vraagt dan totaal geen doorzettingsvermogen. En 't beste dat 'k me er kan bij voorstellen is dat 'k gewoon te moe(nu ook maar dat lost 'n nacht slapen op

,'k bedoel 'n verzadigd algemeen gevoel van moeheid) zou zijn voor 't bekijken van m'n opties en op m'n moment uit m'n normaal ritme zou stappen door de enige overblijvende te nemen.

Mijn ervaring alleen laat me afvragen of de aanleiding van je teloorgang de twee groepen creëert. Mijn concreet probleem (soite, 't staat hier nu toch: http://www.wetenschapsforum.nl/invision/in...?showtopic=2916 en 't kan misschien ook helpen) bracht op zich chaos mee, maar de echte aanleiding was denk 'k 't eeuwige conflict tussen m'n wensen en m'n daden, de steeds belangrijkere vragen die zowel ikzelf als anderen me stelde waar 'k geen antwoord op wist en de machteloosheid van de anderen naar mezelf toe. Op 't eerste zicht 'n groot verschil met bvb. schuldeisers (bij nader inzien niet per se). 't onderscheid is denk 'k fijn, maar toch kan ikzelf me niet voorstellen dat 'k uiteindelijk hulp zou gevraagd hebben ('k zou eigenlijk wel willen weten hoe dat dan gaat).

Toch nog dit: voor mij vraagt 't geen moed, respect of iets dergelijks. Een zelfmoord stelt vragen en levert kritiek maar kan onvermijdelijk geweest zijn. De naaste omgeving is waarschijnlijk zo machteloos als de gehele omgeving of draagt eenzelfde last en moet gesteund worden. 'k heb ook ooit iemand horen zeggen "daar heb 'k totaal geen respect voor!" Zo'n mensen zijn voor mij idioten die hun kracht uit domheid halen en de kleinste hulp in zo'n situaties; Kortzichtheid is altijd handig maar moet mee opgepast worden.

Alexander Hartmans

Jefhimself schreef:Enkele jaren terug ging 'k er zelf wat op af denk 'k (op de groep zonder aankondiging...). Mijn ervaring is dat 'k positieve veranderingen uit die tijd gewoon niet merkte of dat 'k ze snel vergat/relativeerde en 'k denk dat dat er kwam door 't belachelijk ver uitspinnen van m'n eigenlijke (toen onbegrijpbare)problemen. Door dat laatste kan je door normale mensen (waarmee 'k eigenlijk veel eerder in de normale (sociale) omgang bedoel) niet meer begrepen worden; 't is allemaal te uitgebreid, incoherent en meestal onbelangrijk. Je raakt geïsoleerder en evolueert in je strijd... naar meer uitzichtloosheid en isolement. Alle redenen waardoor 'n normaal mens 't niet zou doen verliezen daardoor geleidelijk hun kracht. 'k kon ze nog wel bedenken, maar(bvb):

problemen (of je omgang ermee) verdwijnen of veranderen=> ik ben bezig met die problemen en mijn pogingen om 'n uitweg te zoeken door 't probleem te ontleden ontploffen gewoon in die berg "problemen". Sommige voor mij toen nog duidelijk eigenlijk onbelangrijk, maar die onbelangrijke zijn met zoveel...

voor je familie, omgeving doe je verder=> maar je raakt wel meer en meer geïsoleerd, je groeit van iedereen weg waardoor 't vanzelf z'n waarde verliest. Het inzien van het normale van veel van die problemen was ook 'n héél grote drempel om er met iemand over te praten.

Onderrtussen heb 'k sterk de indruk dat veel mensen er in bepaalde mate mee rondlopen en 't zich waarschijnlijk relatief gemakkelijk kunnen voorstellen.

Op die manier verlies je opties. Zelfmoord vraagt dan totaal geen doorzettingsvermogen. En 't beste dat 'k me er kan bij voorstellen is dat 'k gewoon te moe(nu ook maar dat lost 'n nacht slapen op ,'k bedoel 'n verzadigd algemeen gevoel van moeheid) zou zijn voor 't bekijken van m'n opties en op m'n moment uit m'n normaal ritme zou stappen door de enige overblijvende te nemen.

Mijn ervaring alleen laat me afvragen of de aanleiding van je teloorgang de twee groepen creëert. Mijn concreet probleem (soite, 't staat hier nu toch: http://www.wetenschapsforum.nl/invision/in...?showtopic=2916 en 't kan misschien ook helpen) bracht op zich chaos mee, maar de echte aanleiding was denk 'k 't eeuwige conflict tussen m'n wensen en m'n daden, de steeds belangrijkere vragen die zowel ikzelf als anderen me stelde waar 'k geen antwoord op wist en de machteloosheid van de anderen naar mezelf toe. Op 't eerste zicht 'n groot verschil met bvb. schuldeisers (bij nader inzien niet per se). 't onderscheid is denk 'k fijn, maar toch kan ikzelf me niet voorstellen dat 'k uiteindelijk hulp zou gevraagd hebben ('k zou eigenlijk wel willen weten hoe dat dan gaat).

Toch nog dit: voor mij vraagt 't geen moed, respect of iets dergelijks. Een zelfmoord stelt vragen en levert kritiek maar kan onvermijdelijk geweest zijn. De naaste omgeving is waarschijnlijk zo machteloos als de gehele omgeving of draagt eenzelfde last en moet gesteund worden. 'k heb ook ooit iemand horen zeggen "daar heb 'k totaal geen respect voor!" Zo'n mensen zijn voor mij idioten die hun kracht uit domheid halen en de kleinste hulp in zo'n situaties; Kortzichtheid is altijd handig maar moet mee opgepast worden.

Beste Jefhimself,

Je zwakste punten zijn je sterkste punten, ondekt deze en doet er iets goeds mee. Niets is machteloos, zolang jij ze in je geest toelaat.

life is good 8)

Sylvester

Ik heb last van een depressie en zie het soms ook niet meer zitten, maar mensen die het hardst schreeuwen dat ze er een eind aan willen maken, doen dit meestal niet (of doen een "mislukte" poging om aandacht te krijgen). Als je écht een eind aan je leven wilt maken, hoeft de poging niet te mislukken.

Anonymous

Ik denk dat het een misverstand is te denken dat mensen die roepen dat ze er een eind aan willen maken, dit meestal niet doen. Het klopt wel dat het een roep om aandacht is, maar dit is niet per definitie iets slechts. Hoewel er mensen zijn die een dergelijke roep om aandacht manipulatief gebruiken, zijn er ook mensen die dit als laatste poging doen om hulp te krijgen voor iets waar ze zelf niet uitkomen. Wanneer deze hulp uiteindelijk uitblijft, bestaat de kans dat ze actie ondernemen om er daadwerkelijk een eind aan te maken. Zoals ook eerder al terecht is opgemerkt kun je je afvragen hoe gelukkig degenen zijn bij wie het niet lukte. Het probleem dat ze ertoe dreef is namelijk nog steeds niet opgelost. Wanneer je een depressieve stoornis hebt, is het vaak geen overwogen beslissing, maar een beslissing die is aangestuurd door een gebrek aan serotonine (stofje dat je nodig hebt om een positieve stemming te hebben). Hulp kan dan wel degelijk helpen om ook de andere kant van het leven (of misschien alleen de situatie) te zien.

Alexander Hartmans

Ik heb last van een depressie en zie het soms ook niet meer zitten, maar mensen die het hardst schreeuwen dat ze er een eind aan willen maken, doen dit meestal niet (of doen een "mislukte" poging om aandacht te krijgen). Als je écht een eind aan je leven wilt maken, hoeft de poging niet te mislukken.

Iedereen, hoe sterk een persoon ook lijkt, kampt weleens met depressies, ik had het in maart dit jaar, maar gelukkig heb je eigen lot in handen, om het te overwinnen.

Napoleon Dynamite

Sylvester schreef:Ik heb last van een depressie en zie het soms ook niet meer zitten, maar mensen die het hardst schreeuwen dat ze er een eind aan willen maken, doen dit meestal niet (of doen een "mislukte" poging om aandacht te krijgen). Als je écht een eind aan je leven wilt maken, hoeft de poging niet te mislukken.

Iedereen, hoe sterk een persoon ook lijkt, kampt weleens met depressies, ik had het in maart dit jaar, maar gelukkig heb je eigen lot in handen, om het te overwinnen.

Van een depressie kan men pas spreken na een goed jaar..

Een dysthyme stoornis na 6 maand..

Laten we dus zeggen dat je gevoelstoestand een maand lang melancholisch neigde

Anonymous

Van een depressie kan men pas spreken na een goed jaar..

Een dysthyme stoornis na 6 maand..

Laten we dus zeggen dat je gevoelstoestand een maand lang melancholisch neigde

FOUT!

Je kunt al na twee weken spreken van een depressieve stoornis, mits je voldoet aan minimaal vijf van de symptomen die erbij horen. Van een dysthyme stoornis kun je pas spreken na minimaal twee jaar.

Napoleon Dynamite

Anonymous schreef:
Van een depressie kan men pas spreken na een goed jaar..

Een dysthyme stoornis na 6 maand..

Laten we dus zeggen dat je gevoelstoestand een maand lang melancholisch neigde

FOUT!

Je kunt al na twee weken spreken van een depressieve stoornis, mits je voldoet aan minimaal vijf van de symptomen die erbij horen. Van een dysthyme stoornis kun je pas spreken na minimaal twee jaar.

Aha, ik zat fout. Klopt wat je zegt

Anonymous

Wat goed dat je reageert om je vergissing te beamen! En dat terwijl ik je er niet al te subtiel op wees.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

De gedachte achter zelfmoord

De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord

Re: De gedachte achter zelfmoord