Alvast bedankt voor degene die de moeite hebben genomen dit te lezen
Het is een beetje erg lang verhaal geworden 
Ik ben een 20 jarige meid en kom uit Breda. Ik vecht al een hele tijd met
me gevoelens;
4 jaar geleden had ik weinig vrienden (en nog steeds) maar ik leerde een hele
lieve meid kennen (Jessica). Een tijd later waren we elkaars beste vriendinnen
en ik had echt een hele leuke tijd. In die tijd is ook haar relatie verbroken
met haar toenmalige vriendje. Ik heb haar al die tijd gesteund en noem maar op
en voelde me daar echt heel goed bij omdat ik graag mensen help.
Ze is ontzettend veel voor me gaan betekenen.
Sinds een jaar gelee is dit allemaal veranderd.
Omdat ik weinig vrienden heb werd ik een btje afhankelijk van Jessica.
Jessica heeft wel een brede vriendengroep en ging daar weer steeds vaker mee om
omdat ze (na mijn steun) weer lkkr in dr vel zat en over haar vriendje heen was.
Ik heb hier ontzettend veel moeite mee gehad omdat ik het gevoel had dat ze mij nu
ineens niet meer nodig had. Ik was niet jaloers want ik gun haar alles en ook die
vriendschappen alleen zodra ze met andere vriendinnen iets had gedaan was ik meteen
daarna weer bang dat ze mij langzaam zou vergeten.
Ik voel me nu al een jaar super ***** elke x weer als ze me verteld hoe geweldig ze het
wel niet vond met andere vrienden. En dan ben ik eigelijk niet helemaal eerlijk tegenover haar
want ik doe altijd heel vrolijk als ze me dat verteld. Anders krijg ik straks dat gedoe dat ze zegt
JIJ GUNT ME NIKS.
Ik heb dit nooit ge-uit naar haar toe en ze heeft verder ook geen idee hiervan.
Sinds een paar weken terug heeft ze weer nieuwe vrienden leren kennen en het begint allemaal
WEER opnieuw die verlatingsangst zeg maar.
En ik snap mezelf niet meer want nog steeds is ze een goeie vriendin van me (ondaks elke x die angst), verteld me alles,
ga er (als ze tijd heeft) leuke dingen mee doen en nog steeds kan ze altijd op mij rekenen.
Maar om de 1 of andere reden ben ik zo bang dat ze me laat vallen voor dr andere vrienden.
Ik ben het ook zat om altijd maar dat vrolijke meisje te zijn terwijl ik van binnen kapot ga.
Als ik een gesprek met haar wil beginnne hierover dan lukt het me niet om erover te beginnen.
Als ik besluit om de vriendschap te stoppen, omdat dat beter is voor me, dan is er altijd weer
een reden dat ik denk...NEE ik doet het niet.
(Dan belt ze me bijvoorbeeld weer)
Het rare is ook dat ik dit met vriendinnen van haar heb. Met vrienden heb ik totaal geen moeite..
Ben gewoon doodsbang dat ze mij inruild voor andere. En ik kan haar moeilijk verplichten alleen met mij
om te gaan, terwijl ik dat eigenlijk wel wil :$
Ik hoop echt dat jullie mij kunnen helpen, ik heb al overwogen om naar een psycholoog te gaan maar ik
kan dit niet vanwege me ouders enzo. Die weten hier niet van af.
