...Met andere woorden; de mensen die een accuraat beeld hadden gebruikten hun frontaalkwabben minder dan mensen die zichzelf 'onderschatten'. Hoe hebben de onderzoekers hier rekening mee gehouden?
Wat natuurlijk een heel terechte vraag is en waarop niet zomaar een antwoord te geven is. Jammer dat de studie nog 'nieuw' is (ze wordt pas gepubliceerd in februari 2010), anders was het vermoedelijk wel mogelijk geweest om dat na te gaan in de publicatie zelf (of misschien in de abstract, wie weet). ...
Nog even op terugkomen, aangezien de studie ondertussen online te bekijken is... :eusa_whistle:
Zo wordt het duidelijker hoe men '
de gemiddelde persoonlijkheidstrek' heeft bekomen... De referentiegroep bestond uit peers van dezelfde universiteit, geslacht en leeftijd.
Verder gaan de onderzoekers akkoord met jouw opmerking: voor een
individuele trek is het moeilijk om uit te maken of iemand zichzelf inderdaad
te hoog inschat of dat iemand toch een
accurate inschatting van zichzelf maakt (en dus in alle objectiviteit ook hoger zou scoren op die trek). Op
groepsniveau bekeken zal deze studie dus vermoedelijk wel gelden, op niveau van 1 individu is dit al heel wat minder van toepassing (het bekende probleem van de statistiek).
Verder is het wel een bekend fenomeen (
gemiddeld bekeken, weeral...) dat mensen zichzelf hoger inschatten dan de gemiddelde waarde voor een persoonlijkheidstrek. Dit wordt ook het '
Lake Wobegon effect' genoemd...
Illusory superiority is a cognitive bias that causes people to overestimate their positive qualities and abilities and to underestimate their negative qualities, relative to others...
Illusory superiority is often referred to as the above average effect. Other terms include superiority bias, leniency error, sense of relative superiority, the primus inter pares (first among equals) effect, and the Lake Wobegon effect (named after Garrison Keillor's fictional town where "all the children are above average")
En dan de beschrijving van hoe de studie werd opgezet:
Participants completed a modified version of a social comparative task used in previous research (Dunning et al., 1989). To ensure that therewas a comparable "average peer" across our sample, participants were all students at the University of Texas at Austin and judged their personality characteristics in relation to the average University of Texas student of their same gender and age. In each trial, participants rated how they compared on a personality trait using a 5-point scale (−2=much less than the average UT student; 0=about the same as the average UT student; 2=muchmore than the average UT student).
...
Additionally, this approach avoids the criterion problem associated with comparisons of self-ratings to peer-ratings. It is tempting to consider self-ratings to be accurate whenever they converge with peer-ratings. However, a number of empirical findings have called into question whether peer-ratings are an appropriate criterion for accuracy (Gosling et al., 1998; Kenny, 1994). Individuals often have access to more information about themselves because their peers cannot access their internal thoughts and may only interact with them in a narrow range of situations (Higgins and Bargh, 1987). This problem is not solved by identifying close peers who may be more privy to an individual's inner thoughts across more diverse situations. Like self-ratings, close-peer ratings are clouded by the motivation to view the individual in a desirable light (Suls et al., 2002a). However, the "above average" approach does not provide the strongest test of self-flattering judgments at the trial level of analysis. In the current study, the regression analyses were helpful for testing whether the OFC and dACC activation in the specific condition were driven by individuals who were most likely to rate themselves "about average." However, it is important to note that at the level of a particular trait, it is difficult to distinguish between participants who make self-flattering evaluations and participants who truly stand out on that characteristic. Therefore, research that examines self-serving evaluations on a trial-by-trial basis may require deviation from the typical paradigm of personality trait judgments but nonetheless is helpful for providing convergent evidence for the proposed role of the OFC and dACC in self-evaluation
uit (full text):
Beer, J. S. and Hughes, B. L. (2009). Neural systems of social comparison and the " above-average" effect. NeuroImage.
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
