Wetenschapsforum

http://www.reuters.com/article/idUSTRE66Q4BJ20100728


(Reuters) - An updated edition of a mental health bible for doctors may include diagnoses for "disorders" such as toddler tantrums and binge eating, experts say, and could mean that soon no-one will be classed as normal


---------------


Persoonlijk vind ik dit een schandalig misbruik van de wetenschap. In feite wordt er een papieren-versie geschreven van wat normaal is, en iedereen die er van afwijkt is niet normaal.


In feite komt het neer dat alle gedrag dat mensen aanstootgevend vinden, of gewoon lichtjes verontrustend werkt, er voor zorgt dat de veroorzakers ervan "niet normaal" zijn.


Een kind dat een woedeaanval krijgt zou "niet normaal" zijn. In de praktijk komt het er op neer dat men zich oncomfortabel voelt bij het omgaan met zo dingen. Door ze dan als "niet normaal" te bestempelen, krijg je een mogelijkheid om iedereen te moeten laten behandelen.


In theorie klinkt het labelen van mensen voor onderzoeksdoeleinden misschien onschuldig, maar in de praktijk komt het er op neer dat je iedereen bij het minste kan laten interneren.

Persoonlijk vind ik dit een schandalig misbruik van de wetenschap.

Terecht... al weet ik niet of je dit nog wetenschappelijk kan noemen. In feite is een stoornis in de DSM gebaseerd op een overeenkomst die enkele wetenschappers-psychiaters maken met elkaar: deze cluster van symptomen noemen we vanaf nu stoornis X... De overeenkomst is dan wel gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, maar iedereen die een beetje kennis heeft over psychiatrische stoornissen weet dat er nog voor geen enkele psychiatrische stoornis een één-duidige biologische basis is gevonden. Met andere woorden: in de geneeskunde kan je stellen dat bv. ziekte A veroorzaakt wordt door virus B of dat er een welbepaalde afwijking zichtbaar moet zijn op een CT-scan of bij een biopsie (waarbij je het weefsel onder de microscoop legt). Met andere woorden: je kan op een erg objectieve manier, door middel van een biologische marker (= een typische afwijking in de biologie die je kan opsporen met één of andere test) duidelijk bepalen welke ziekte die persoon heeft.

Bij een psychiatrische stoornis daarentegen is er nog voor geen enkele stoornis één (of meerdere) biologische markers gevonden. Dus, er is geen enkele manier om via technische onderzoeken, biopsies, bloednames of wat dan ook te komen tot een diagnose. Vaak ziet men wel degelijk afwijkingen bij zulke onderzoeken (er is dus vermoedelijk echt wel iets mis), maar alleen op basis van die onderzoeken, zal geen enkele psychiater/ psycholoog een diagnose kunnen stellen. Gewoonweg omdat er geen typische beelden zijn voor 1 welbepaalde psych. stoornis.


De enige manier om dan wél tot een diagnose te komen is de afspraak dat die 4 klachten die de patiënt uit, bijvoorbeeld, samen moeten voorkomen om van die stoornis te kunnen spreken. Het is dus goed mogelijk dat psychiatrische stoornissen die nu benoemd worden als stoornis X of stoornis Y of stoornis Z, in feite allemaal uitingen zijn van éénzelfde stoornis A. Want, bij afspraken kan je je steeds vergissen, zeker als men geen biologische marker heeft voor elk van die psych. stoornissen...


Het gekke is, dat men dan, nadat men heeft afgesproken om die cluster van symptomen stoornis X te noemen, op zoek gaat naar een biologische marker die bewijst dat het gaat om stoornis X... Dus, in plaats van eerst een typische biologische afwijking vast te stellen bij mensen met klachten, daarna deze biologische afwijking te benoemen én dan te kijken met welke klachten die biologische afwijking precies samengaat, draait men hier de zaken om. Men kijkt eerst welke klachten de mensen hebben én men spreekt dan af om die cluster van klachten stoornis Y te noemen, zelfs zodanig dat 2 mensen met totaal verschillende klachten toch vaak éénzelfde stoornis Y kunnen hebben. En pas dàn gaat men op zoek naar een biologische marker voor die zelfbenoemde stoornis... Is het dan verwonderlijk dat men tot op heden nog geen enkele biologische marker heeft gevonden die typisch is voor een welbepaalde stoornis? Zal men ooit een biologische marker kunnen vinden voor iets dat eigenlijk gebaseerd is op een afspraak??


Toch draait gans de farmaceutische industrie en bepaalde stromingen in de psychotherapie op die DSM (het boek met afspraken over welke klachten er samen horen om van die stoornis te mogen spreken). Men zoekt medicatie, men zoekt therapieën die specifiek werkzaam zijn op die ene stoornis én op die cluster van klachten. Er wordt daarbij vergeten dat stoornis X, Y en Z mogelijks een andere uiting zijn van éénzelfde stoornis A. Of dat stoornis Z misschien niet eens een stoornis is. En men vergeet dat die mensen vaak nog andere klachten hebben, die al even invaliderend zijn, maar die toevallig niet voorkomen in die cluster van klachten die horen bij hun specifieke stoornis, terwijl de therapie enkel ontworpen is om de 'officiële' symptomen (die vermeld staan in de DSM) van die bepaalde stoornis te verhelpen. Bovendien draait gans het wetenschappelijk onderzoek daarrond: op de afspraak om 'die cluster van symptomen' vanaf nu te benoemen als stoornis X... Men zal dan bijvoorbeeld die symptomen vooraf bevragen en daaruit volgt eventueel de vaststelling: 'aha, jij het dus stoornis X, want je hebt 7 symptomen van stoornis X (en de afspraak volgens de DSM is dat je er minstens 6 moet hebben)'. En na de therapie meet men terug diezelfde symptomen en dan besluit men eventueel: 'de therapie is geslaagd, je hebt maar 5 symptomen meer van stoornis X, dus ben je genezen'. Het 6de symptoom heb je niet meer aangezien jij aangeeft dat je nog 4 dagen in de week erg verdrietig bent, terwijl er in de DSM staat dat je het grootste deel van elke dag erg verdrietig moet zijn... Tja... wat je genezen noemt...

In feite wordt er een papieren-versie geschreven van wat normaal is, en iedereen die er van afwijkt is niet normaal.

Klopt. Al wordt er dan meestal wel de statistiek bijgenomen. Als je bv. boven de percentiel 97 of onder de percentiel 3 zit met jouw symptoom, én de stoornis staat vermeld in de DSM, dan heb je mogelijks die stoornis. Al is het wel zo dat er voor de meeste stoornissen in de DSM ook bijstaat dat die persoon (of ev. z'n omgeving) echt wel moet lijden onder die symptomen. Dat vind ik zelf, uitermate belangrijk: 'als de persoon niet lijdt, of z'n omgeving lijdt er niet duidelijk onder (denk aan een narcistische werkgever die iedereen kleineert), dan is er meestal geen sprake van een stoornis!

In feite komt het neer dat alle gedrag dat mensen aanstootgevend vinden, of gewoon lichtjes verontrustend werkt, er voor zorgt dat de veroorzakers ervan "niet normaal" zijn.

Dit wordt deels opgevangen door het feit dat ik hierboven benoemde (staat meestal omschreven als 'een significante lijden of een significante aantasting op sociaal of professioneel gebied). Maar zeker de vroegere versies van de DSM trokken zich daar minder van aan. En hopelijk wordt het niet weer zo in de toekomst.

Een kind dat een woedeaanval krijgt zou "niet normaal" zijn. In de praktijk komt het er op neer dat men zich oncomfortabel voelt bij het omgaan met zo dingen.

Ik vermoed dat zelfs bij een 'Temper Dysregulation Disorder met dysforie' zoals men dat zou noemen, er wel meer voorwaarden zullen gesteld worden om van zo'n stoornis te kunnen spreken. Blijkbaar zou het gaan om de volgende criteria (uit: http://www.dsm5.org/ProposedRevisions/Page...on.aspx?rid=397):

A. The disorder is characterized by severe recurrent temper outbursts in response to common stressors.

1. The temper outbursts are manifest verbally and/or behaviorally, such as in the form of verbal rages, or physical aggression towards people or property.

2. The reaction is grossly out of proportion in intensity or duration to the situation or provocation.

3. The responses are inconsistent with developmental level.


B. Frequency: The temper outbursts occur, on average, three or more times per week.


C. Mood between temper outbursts:

1. Nearly every day, the mood between temper outbursts is persistently negative (irritable, angry, and/or sad).

2. The negative mood is observable by others (e.g., parents, teachers, peers).


D. Duration: Criteria A-C have been present for at least 12 months. Throughout that time, the person has never been without the symptoms of Criteria A-C for more than 3 months at a time.

E. The temper outbursts and/or negative mood are present in at least two settings (at home, at school, or with peers) and must be severe in at least in one setting.

F. Chronological age is at least 6 years (or equivalent developmental level).

G. The onset is before age 10 years.

H. In the past year, there has never been a distinct period lasting more than one day during which abnormally elevated or expansive mood was present most of the day for most days, and the abnormally elevated or expansive mood was accompanied by the onset, or worsening, of three of the “B” criteria of mania (i.e., grandiosity or inflated self esteem, decreased need for sleep, pressured speech, flight of ideas, distractibility, increase in goal directed activity, or excessive involvement in activities with a high potential for painful consequences; see pp. XX). Abnormally elevated mood should be differentiated from developmentally appropriate mood elevation, such as occurs in the context of a highly positive event or its anticipation.

I. The behaviors do not occur exclusively during the course of a Psychotic or Mood Disorder (e.g., Major Depressive Disorder, Dysthymic Disorder, Bipolar Disorder) and are not better accounted for by another mental disorder (e.g., Pervasive Developmental Disorder, post-traumatic stress disorder, separation anxiety disorder). (Note: This diagnosis can co-exist with Oppositional Defiant Disorder, ADHD, Conduct Disorder, and Substance Use Disorders.) The symptoms are not due to the direct physiological effects of a drug of abuse, or to a general medical or neurological condition.

Door ze dan als "niet normaal" te bestempelen, krijg je een mogelijkheid om iedereen te moeten laten behandelen.

In theorie wel, alhoewel ik vermoed dat er nog steeds meer mensen onder de stempel 'normaal' zullen vallen dan omgekeerd...

In theorie klinkt het labelen van mensen voor onderzoeksdoeleinden misschien onschuldig, maar in de praktijk komt het er op neer dat je iedereen bij het minste kan laten interneren.

Om iemand te interneren is er gelukkig nog veel meer nodig dan een psychiatrische stoornis. Daarvoor moet de persoon ook een duidelijk gevaar zijn voor zichzelf of z'n omgeving (en dan nog...). Maar het is wel zo dat die mensen dan te horen zouden krijgen dat ze een psychiatrische stoornis hebben en dat lijkt mij onder de huidige cultuur waarbij er nog steeds een taboe heerst als je je mentaal niet zo goed voelt ('je bent een zwakkeling', 'bijt eens een beetje op je tanden', 'je zou beter wat meer werken, dan zal je geen tijd hebben om te denken en je slecht te voelen',...), niet zo ideaal voor het zelfbeeld van die persoon. Dit laatste is dan trouwens een échte voedingsbodem voor het ontstaan van psychische problemen...


Toch is er ook heel wat reden, denk ik, om dit alles te relativeren.

1. ik beweer hiermee helemaal niet dat er geen psychische problemen mogelijk zijn (of noem ze voor mijn part gerust 'psych. stoornissen'). Vandaar dat de voorwaarde: 'de persoon ervaart een significant lijden erdoor' zo belangrijk is. Verder is het ook duidelijk dat sommige stoornissen toch redelijk duidelijk van elkaar verschillen en dat het dus vermoedelijk wel om aparte stoornissen gaat. Zo is iemand met een psychose, vaak anders dan iemand die depressief is. Al kan je natuurlijk ook een psychotische depressie hebben...


2. er komen tonnen kritiek op die nieuwe DSM-V. Dat haal je ook uit de tekst waarnaar je verwees:

Wykes and colleagues Felicity Callard, also of Kings' Institute of Psychiatry, and Nick Craddock of Cardiff University's department of psychological medicine and neurology, said many in the psychiatric community are worried that the further the guidelines are expanded, the more likely it will become that nobody will be classed as normal any more.

Het is ook voor 't eerst dat het 'publiek' suggesties kon doen om de DSM aan te passen. Tot nu toe werd die ganse DSM opgesteld door een aantal psychiaters-wetenschappers en hoorde men nadien wat het geworden was. Nu kon je tot nog niet zo lang geleden, op de site http://www.dsm5.org de voorstellen lezen (zoals ik hier heb aangehaald ivm. Temper Dysregulation Disorder met dysforie) en voorstellen doen om deze aan te passen.

Als er zoveel kritiek komt, ook van de vele psychiaters die in principe werken met de DSM, dan zou dit wel eens kunnen betekenen dat de DSM veel van haar waarde verliest, als ze geen rekening houdt met die kritiek. Of, een psychiater die niet meer gelooft in die DSM, zal die DSM ook niet meer zo nauw nemen... En ik denk niet dat de wetenschapper-psychiaters achter die DSM daar zo gelukkig mee zullen zijn...


3. Door een boek als de DSM, is er een classificatiesysteem ontstaan dat zeker ook een grote meerwaarde biedt. Doordat iedereen nu in principe perfect kan weten wat er verstaan wordt onder bv. een psychotische depressie, kan men ook wetenschappelijk onderzoek daarover doen: hoe vaak komt dit voor, welke afwijkingen vindt men erbij, wat is de prognose van die aandoening, welke behandeling kan er helpen, enz... Zelfs al zal de manier waarop die stoornis 'psychotische depressie' tot stand kwam, verre van ideaal geweest zijn, dan nog biedt zo'n classificatie wel degelijk voordelen (zoals ik die zopas benoemde).


Trouwens, een recent boek dat op een heel degelijke manier ingaat op die DSM-problematiek (en nog breder, op het wetenschappelijk onderzoek in de psychologie/ psychiatrie) is 'het einde van de psychotherapie' door Paul Verhaeghe. Soms is het nogal extreem gesteld in het boek, maar het is eigenlijk een eye-opener, die (wat mij betreft) door elke student psychologie of psychiatrie of door elke psycholoog/ psychiater zou moeten gelezen worden...


Dido

Misschien kunnen we een nieuwe stoornis invoeren, voor mensen die niet voldoen aan een andere stoornis uit de DSM? Op die manier voelt niemand zich uitgsloten... en de omgeving kan dan uit haar lijden ontsnappen door de patient op medicinale manier een andere stoornis uit de DSM te doen krijgen, waardoor bovenstaande stoornis opgelost is en de omgeving zich niet meer zo machteloos en minderwaardig ten opzichte van de patient voelt.

Misschien kunnen we een nieuwe stoornis invoeren

](*,)

Jammer dat de deadline om te reageren op de nieuwe DSM-V al is afgelopen... Anders had jouw voorstel misschien wel eens veel stemmen kunnen trekken. Toch minstens van diegenen die de DSM samenstellen én er financiële voordelen bij hebben...


Dido

Door ze dan als "niet normaal" te bestempelen, krijg je een mogelijkheid om iedereen te moeten laten behandelen.

Dat is ongeveer dezelfde techniek die de cosmetica sector gebruikt. Die sector doet ook z'n best om mensen te doen geloven dat ze een bruin tintje moeten hebben, een mooi onthaard lichaam, geen rimpeltjes, geaccentueerde ooglijn, ... Zolang je mensen kan doen geloven dan ze nood hebben aan iets (bv een behandeling omdat niet 'niet-normaal' zijn) dan kan je weer wat gaan verkopen.

En de voedingssector met zijn anti-oxidanten, vitamines, mineralen, omega 3 vetzuren en light producten. Tandpasta's voor witte tanden, gespecialiseerde wasproducten... Ik denk dat elke industrie wel moeite doet om zoveel mogelijk niches te creëren als ze maar kan.