Goed. Ik wil dus graag psychologie gaan studeren in de toekomst. En hoewel ik nog maar net met een andere opleiding ben gestart zit ik mij toch al op de toekomst te concentreren en hier en daar wat kijken naar wat er voor eventuele mogelijkheden zijn. Dit aangezien ik er redelijk vast van overtuigd ben dat mijn huidige opleiding mij niet naar een door mij gewenst werkveld zal leiden.
Alleen heb ik één probleem; wiskundig gezien ben ik redelijk dyscalculisch. Hoewel dit nooit zwart op wit is vastgesteld (ook nooit onderzocht) weet ik bijna zeker dat ik hier last van heb. Qua theorie heb ik HBO/WO niveau, ik snap veel, leg snel verbanden, kan goed analytisch denken maar zodra er cijfertjes aan te pas komen is het zeer resoluut case closed voor mij.
Mijn vraag is eigenlijk; is het (deze informatie in oogschouw nemende) voor mij mogelijk om een universitaire opleidingen psychologie te doen? Zo nee, wat voor andere mogelijkheden liggen er voor mij dan om als nog mijn gewenste beroep (eerstelijnspsycholoog) in de toekomst te kunnen uitoefenen.
Laatste berichten
-
15:53
positie
-
14:16
do-re-mi-fa-so vliegtuigen 7
-
14:16
Kunnen quantum Zonnecellen 190% quantum efficiënt zijn 3
-
13:57
De Euro Nederlandse 100 qubit computer komt eraan
-
11:32
[scheikunde] Kan chloorgas de geleiding van elektriciteit belemmeren? 6
-
11:31
geen minkowski-ruimte toch? Doe ik dit nou fout? 14
-
10:42
projectiel 8
-
10:37
Verschil tussen deze 2 vragen 5
-
09:48
Schroefdraad berekening 4
-
09:25
[scheikunde] berekeningen labo vitamine c bepaling 1
-
19:29
[wiskunde] rode en witte ballen verdelen 8
-
22 apr
Rotatie van het heelal 41
-
22 apr
Weerfrustratie 5
-
22 apr
Muntje opgooien 14
-
21 apr
Reactiviteit silyl enol ethers 1
-
21 apr
Criterium voor vochtretentie
-
21 apr
speciale rel. theorie 5
-
21 apr
Vogels in de stad zijn goede klussers
-
21 apr
Ervaringen met "herontdekkingen" 15
-
20 apr
Herleiden afmetingen vanaf een foto 19
Nieuwsberichten
-
04 mar
Een nieuw soort magnetisme: altermagnetisme
-
31 okt
AI kan via stem diabetes vaststellen 11
-
21 okt
Einstein krijgt wéér gelijk 45
-
07 feb
witter dan wit 20
-
19 jun
irrigatie en de aardas
Psychologie, wat is er mogelijk?
-
- Berichten: 1.116
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Psychologie is voornamelijk veel statistiek. De overige wiskunde is op zich zeker niet moeilijk. Het merendeel van de statistiek etc. die je zult doen ga je toch met programma's als SPSS doen. Dus ik vermoed dat het niet zo'n heel groot probleem is als je niet zo geweldig bent in wiskunde.
-
- Berichten: 7
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Psychologie is voornamelijk veel statistiek. De overige wiskunde is op zich zeker niet moeilijk. Het merendeel van de statistiek etc. die je zult doen ga je toch met programma's als SPSS doen. Dus ik vermoed dat het niet zo'n heel groot probleem is als je niet zo geweldig bent in wiskunde.
Ik heb nooit statistiek gehad, en heb in principe niet echt een goed beeld van wat ik daar op universitair niveau van kan verwachten. Maar echt wiskundige stellingen en formules komen dus niet voor bij een universitaire opleiding psychologie? Ik zou in principe geen eens begrijpen welk verband deze zouden hebben met de studie, maar goed, dat terzijde.
-
- Berichten: 1.116
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Zal best. Maar dan zal het over het algemeen toch gaan om simpelere formules waar je geen compleet wiskundeboek voor door hoeft te nemen over het algemeen. En statistiek gaat gewoon over het toetsen van hypothesen. Dat kan over het algemeen niemand nog echt goed voordat hij/zij naar de universiteit gaat. Veel mensen ervaren dat als een ramp. Dus wat dat betreft zul je niet de enige zijn.Maar echt wiskundige stellingen en formules komen dus niet voor bij een universitaire opleiding psychologie?
Je moet bedenken: psychologie is een vakgebied waar wiskunde vooral toegepast zal zijn. En om een toepassing een beetje eenvoudig te houden, zal men over het algemeen kiezen voor niet al te moeilijke formules. Ik ken sowieso iemand die vanaf de havo komt en dit deel van de psychologie in elk geval niet al te moeilijk vindt.
-
- Berichten: 1.820
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Menos, ik begrijp jouw voorliefde voor psychologie maar al te goed... 
Ikzelf zit ook midden in de opleiding en ik wil wel even proberen om mijn ervaring met de statistiek en de wiskunde, tot nu toe, weer te geven. 't Is zo dat ik het zwaarste van die vakken achter de rug heb, dus heb ik er wel al een beetje een beeld over, denk ik.
1) Het klopt dat de wiskunde eerder toegepast wordt en dat het niet om een erg zwaar pakket gaat. Al vind ik persoonlijk dat het toch een redelijk zware dobber is, maar dat heeft meer te maken, denk ik, met het feit dat m'n motivatie om me bezig te houden met wiskunde en statistiek omgekeerd evenredig is met m'n motivatie om psychologie te studeren.
Ik denk dat ik daarin niet de enige ben: de meesten kiezen psychologie voor de psychologie en niet voor de wiskunde.
Verder heb ik zeker het gevoel dat het er vooral om gaat dat je een bepaalde wiskundige denkwijze aanleert en dat het minder om de wiskunde zelf gaat. Je zal (zoals je al kon lezen bij JWvdVeer) weinig/ geen grote berekeningen uit je mouw moeten schudden. Je zal normaal niet echt stellingen moeten bewijzen of integralen en zo oplossen. Het gaat er meer om dat je de stof begrijpt. Verder maak je inderdaad gebruik van een statistisch computerprogramma spss om de statistische berekeningen uit te voeren. Je moet dan natuurlijk wel weten waar je mee bezig bent, je dient er de correcte cijfers in te stoppen én je moet de cijfers die 'eruit' komen wel kunnen interpreteren. Maar de procedure daarbij is redelijk goed omschreven en als je die volgt, loopt het vanzelf al tamelijk vlot.
2) Het is wel zo dat statistiek en afgeleide vakken (zoals psychometrie, test- en toetstheorie) samen een niet te onderschatten deel uitmaken van de studie zelf
3) Aangezien ik een tijdje heb gewerkt (en ervoor een andere studie heb afgerond), was het al een hele tijd geleden, voor me, dat ik nog met m'n neus in de wiskundeboeken had gezeten. Toch vond ik het zeker doenbaar, al waren er ook momenten dat het toch een portie uithoudingsvermogen vroeg.
Anderzijds heb ik in m'n middelbaar onderwijs wel wat wiskunde gekregen (gemiddeld zo'n 6u per week), maar nogmaals dat is al vele jaren geleden.
4) Statistiek is vooral volhouden... Echt jouw tijd ervoor nemen, soms een langere tijd blijven knagen aan hetzelfde been, maar uiteindelijk wordt het allemaal een stuk duidelijker en kom je er wel. Het heeft mij alvast heel erg geholpen door de abstracte theorie zoveel mogelijk concreet te maken, door die eventueel te formuleren in woorden (en niet meer in getallen). Dat laatste kan jou misschien ook helpen.
Zou het je helpen mocht je even een statistiekboek inkijken vooraf, zodat je een beetje weet wat het vak inhoudt? Je kan dat vermoedelijk wel vragen aan de univ. waar je de studie zou willen doen... Of anders, bekijk misschien eens het boek 'Statistiek voor Dummies'. Dat zal wel niet jouw studieboek worden, maar ik denk wel dat het wel een beeld geeft over wat er wordt behandeld in statistiek en misschien komt het je zelfs nog van pas... (het heeft mij alvast al geholpen voor sommige topics).
5) Aan elke univ. is er volgens mij wel een dienst waar je terecht kan als je bepaalde problemen hebt. Dat kan gaan van een lichamelijk probleem dat het studeren belemmert, of een psychisch probleem. In zo'n geval wordt nagegaan hoe men die student maximaal kan helpen, zodat z'n slaagkansen toenemen en hij niet teveel gehinderd wordt door z'n probleem.
Ik heb er geen idee van, maar misschien kan je ook bij hen terecht als je dyscalculie hebt. Eén van de voorwaarden zal sowieso zijn dat je dit dan wel officieel dient te laten vaststellen. Het is logisch dat je niet zomaar van bijzondere maatregelen kan genieten, als achteraf blijkt dat er niets van aan is. Dus misschien kan je eens informeren of daar bijzondere maatregelen voor mogelijk zijn en zo nodig, kan je je laten testen (bij een psycholoog) om na te gaan of je inderdaad aan dyscalculie lijdt.
6) Die statistiek en afgeleiden is een vak waar velen over struikelen en het is wel vaker de reden waarom studenten uiteindelijk afhaken. Dus het is zeker terecht om hier voldoende aandacht voor te hebben.
En tenslotte, als je echt zin hebt in die psychologie, dan heb je zeker gelijk om het minstens te proberen. Het loont zeker de moeite!
Dido
Ikzelf zit ook midden in de opleiding en ik wil wel even proberen om mijn ervaring met de statistiek en de wiskunde, tot nu toe, weer te geven. 't Is zo dat ik het zwaarste van die vakken achter de rug heb, dus heb ik er wel al een beetje een beeld over, denk ik.
1) Het klopt dat de wiskunde eerder toegepast wordt en dat het niet om een erg zwaar pakket gaat. Al vind ik persoonlijk dat het toch een redelijk zware dobber is, maar dat heeft meer te maken, denk ik, met het feit dat m'n motivatie om me bezig te houden met wiskunde en statistiek omgekeerd evenredig is met m'n motivatie om psychologie te studeren.
Ik denk dat ik daarin niet de enige ben: de meesten kiezen psychologie voor de psychologie en niet voor de wiskunde.Verder heb ik zeker het gevoel dat het er vooral om gaat dat je een bepaalde wiskundige denkwijze aanleert en dat het minder om de wiskunde zelf gaat. Je zal (zoals je al kon lezen bij JWvdVeer) weinig/ geen grote berekeningen uit je mouw moeten schudden. Je zal normaal niet echt stellingen moeten bewijzen of integralen en zo oplossen. Het gaat er meer om dat je de stof begrijpt. Verder maak je inderdaad gebruik van een statistisch computerprogramma spss om de statistische berekeningen uit te voeren. Je moet dan natuurlijk wel weten waar je mee bezig bent, je dient er de correcte cijfers in te stoppen én je moet de cijfers die 'eruit' komen wel kunnen interpreteren. Maar de procedure daarbij is redelijk goed omschreven en als je die volgt, loopt het vanzelf al tamelijk vlot.
2) Het is wel zo dat statistiek en afgeleide vakken (zoals psychometrie, test- en toetstheorie) samen een niet te onderschatten deel uitmaken van de studie zelf
3) Aangezien ik een tijdje heb gewerkt (en ervoor een andere studie heb afgerond), was het al een hele tijd geleden, voor me, dat ik nog met m'n neus in de wiskundeboeken had gezeten. Toch vond ik het zeker doenbaar, al waren er ook momenten dat het toch een portie uithoudingsvermogen vroeg.
Anderzijds heb ik in m'n middelbaar onderwijs wel wat wiskunde gekregen (gemiddeld zo'n 6u per week), maar nogmaals dat is al vele jaren geleden.
4) Statistiek is vooral volhouden... Echt jouw tijd ervoor nemen, soms een langere tijd blijven knagen aan hetzelfde been, maar uiteindelijk wordt het allemaal een stuk duidelijker en kom je er wel. Het heeft mij alvast heel erg geholpen door de abstracte theorie zoveel mogelijk concreet te maken, door die eventueel te formuleren in woorden (en niet meer in getallen). Dat laatste kan jou misschien ook helpen.
Zou het je helpen mocht je even een statistiekboek inkijken vooraf, zodat je een beetje weet wat het vak inhoudt? Je kan dat vermoedelijk wel vragen aan de univ. waar je de studie zou willen doen... Of anders, bekijk misschien eens het boek 'Statistiek voor Dummies'.
Dat zal wel niet jouw studieboek worden, maar ik denk wel dat het wel een beeld geeft over wat er wordt behandeld in statistiek en misschien komt het je zelfs nog van pas... (het heeft mij alvast al geholpen voor sommige topics).5) Aan elke univ. is er volgens mij wel een dienst waar je terecht kan als je bepaalde problemen hebt. Dat kan gaan van een lichamelijk probleem dat het studeren belemmert, of een psychisch probleem. In zo'n geval wordt nagegaan hoe men die student maximaal kan helpen, zodat z'n slaagkansen toenemen en hij niet teveel gehinderd wordt door z'n probleem.
Ik heb er geen idee van, maar misschien kan je ook bij hen terecht als je dyscalculie hebt. Eén van de voorwaarden zal sowieso zijn dat je dit dan wel officieel dient te laten vaststellen. Het is logisch dat je niet zomaar van bijzondere maatregelen kan genieten, als achteraf blijkt dat er niets van aan is. Dus misschien kan je eens informeren of daar bijzondere maatregelen voor mogelijk zijn en zo nodig, kan je je laten testen (bij een psycholoog) om na te gaan of je inderdaad aan dyscalculie lijdt.
6) Die statistiek en afgeleiden is een vak waar velen over struikelen en het is wel vaker de reden waarom studenten uiteindelijk afhaken. Dus het is zeker terecht om hier voldoende aandacht voor te hebben.
En tenslotte, als je echt zin hebt in die psychologie, dan heb je zeker gelijk om het minstens te proberen. Het loont zeker de moeite!
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
-Oscar Wilde-
-
- Berichten: 34
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Hallo Menos,
blijkbaar ben ik niet de enige die voor deze richting 'psychologie' heb gekozen
Na mijn eigen lange zoektocht naar de beste optie qua studierichting lijkt de richting wetenschappen het voordeligste voor mijn verdere toekomst. Misschien kan ik jou door mijn eigen lange zoektoch een goed overzicht geven voor de richting psychologie.
Een gesprekje met het sudieadvies van de K.U. Leuven heeft me dan ook veel wijzer gemaakt.
wie de richting Psychologie wilt volgen in het hoger onderwijs, of het nu aan een hogeschool of aan de universiteit is, heeft niet echt voorkennis in deze vakken nodig.
Voor de academische opleiding bachelor en master in de psychologie (en die moet je volgen als je later kinderpsycholoog zou willen worden) is voorkennis psychologie dus ook niet noodzakelijk of daarmee heb je geen voorsprong op anderen. Wat wél belangrijk is, is een voorkennis wiskunde.
Als we de slaagcijfers in de bachelor Psychologie bekijken i.f.v. de richting die de studenten volgden in het Secundair Onderwijs, dan zien we dat vooral de leerlingen uit wiskunde wetenschappen of aanverwante richtingen het goed doen. Uiteraard zijn er ook leerlingen uit Humane Wetenschappen die slagen, maar dat zijn er minder, en vaak heeft dat te maken met de wiskunde, of met het feit dat de opleiding veel theoretischer is dan ze gedacht hadden.
Wiskunde is om twee redenen belangrijk: je hebt in deze bacheloropleiding heel wat statistiek, die best moeilijk is. Daarnaast blijkt Wiskunde een vorm van abstract redeneren te stimuleren, die van pas komt in elke academische opleiding, want een academische opleiding is altijd zeer theoretisch-wetenschappelijk, en vraagt verwerking van grote hoeveelheden leerstof.
In je mailtje lees ik in je eerste zin 'ik zou graag Humane Wetenschappen gaan volgen, zodat ik later Psychologie kan gaan studeren' die redenering is dus niet juist.
Een richting met wiskunde en wetenschappen geeft je eigenlijk de beste basis voor om het even welke universitaire opleiding.
't Is natuurlijk nog ver weg, maar leerlingen die het echt moeilijk hebben met Wiskunde, en die toch interesse hebben voor Psychologie etc, vinden soms beter aansluiting bij een richting aan de Hogeschool, bv Toegepaste Psychologie, of Sociaal Werk, . Sommigen doen dan nadien via een verkort programma ook nog de academische opleiding erbij.
Ik hoop dat je hier ook wat wijzer bent uit geworden zoals ik Manos.
Veel succes nog! Laat gerust iets weten als je nog vragen hebt.
ps: klik ook eens op studentencafe om een gezellig praatje he. Iedereen is welkom.
blijkbaar ben ik niet de enige die voor deze richting 'psychologie' heb gekozen
Na mijn eigen lange zoektocht naar de beste optie qua studierichting lijkt de richting wetenschappen het voordeligste voor mijn verdere toekomst. Misschien kan ik jou door mijn eigen lange zoektoch een goed overzicht geven voor de richting psychologie.
Een gesprekje met het sudieadvies van de K.U. Leuven heeft me dan ook veel wijzer gemaakt.
wie de richting Psychologie wilt volgen in het hoger onderwijs, of het nu aan een hogeschool of aan de universiteit is, heeft niet echt voorkennis in deze vakken nodig.
Voor de academische opleiding bachelor en master in de psychologie (en die moet je volgen als je later kinderpsycholoog zou willen worden) is voorkennis psychologie dus ook niet noodzakelijk of daarmee heb je geen voorsprong op anderen. Wat wél belangrijk is, is een voorkennis wiskunde.
Als we de slaagcijfers in de bachelor Psychologie bekijken i.f.v. de richting die de studenten volgden in het Secundair Onderwijs, dan zien we dat vooral de leerlingen uit wiskunde wetenschappen of aanverwante richtingen het goed doen. Uiteraard zijn er ook leerlingen uit Humane Wetenschappen die slagen, maar dat zijn er minder, en vaak heeft dat te maken met de wiskunde, of met het feit dat de opleiding veel theoretischer is dan ze gedacht hadden.
Wiskunde is om twee redenen belangrijk: je hebt in deze bacheloropleiding heel wat statistiek, die best moeilijk is. Daarnaast blijkt Wiskunde een vorm van abstract redeneren te stimuleren, die van pas komt in elke academische opleiding, want een academische opleiding is altijd zeer theoretisch-wetenschappelijk, en vraagt verwerking van grote hoeveelheden leerstof.
In je mailtje lees ik in je eerste zin 'ik zou graag Humane Wetenschappen gaan volgen, zodat ik later Psychologie kan gaan studeren' die redenering is dus niet juist.
Een richting met wiskunde en wetenschappen geeft je eigenlijk de beste basis voor om het even welke universitaire opleiding.
't Is natuurlijk nog ver weg, maar leerlingen die het echt moeilijk hebben met Wiskunde, en die toch interesse hebben voor Psychologie etc, vinden soms beter aansluiting bij een richting aan de Hogeschool, bv Toegepaste Psychologie, of Sociaal Werk, . Sommigen doen dan nadien via een verkort programma ook nog de academische opleiding erbij.
Ik hoop dat je hier ook wat wijzer bent uit geworden zoals ik Manos.
Veel succes nog! Laat gerust iets weten als je nog vragen hebt.
ps: klik ook eens op studentencafe om een gezellig praatje he. Iedereen is welkom.
-
- Berichten: 7
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
jo-sharis en Dido dank voor jullie antwoorden. Hmhm, sja als er toch wel lastige dingen aan te pas komen word het misschien een moeilijk geheel. Nogmaals, jullie uitgebreide reacties waardeer ik zeer!
Ik zal ook even problemen uit te leggen hoe het met mij qua wiskunde zit, om hier even wat duidelijkheid in te scheppen. Ik heb namelijk niet (zoals jullie misschien wel?) wiskunde op de havo of vwo gedaan.
In mijn "probleem" met wiskunde speelt zonder twijfel een grote psychologische factor mee. Het begon al op de basisschool waar ik bepaalde dingen als optellen en aftrekken niet goed begreep. Gek genoeg ging het me met bijv. breuken en tafels wél weer zeer gemakkelijk af. Ik voelde ook vaak een bepaalde druk als ik nog bezig was met de som voor me te zien en dan van uit een ooghoek zag dat klasgenoten het zo achter elkaar opgeschreven.
In de laatste klas van de basischool kreeg ik ook nog eens een niet bepaald vriendelijke mevrouw als docent die constant kwaad werdt op mij als ik dingen met hoofdrekenen fout deed. Één keer ben ik zelfs in tranen uitgebarsten en naar huis gelopen, ik zal toen een jaar of 10, 11 zijn geweest. Op mijn CITO-toets snapte ik de eerste som niet goed en toen heb ik maar heel creatief wat vakjes zitten inkleuren (A, B, C, D) met het idee dat het goede antwoord er toch wel bij zou zitten. Ik had uiteindelijk 90% fout wat mijn score (530) dusdanig beïnvloedde dat ik naar de mavo werd gestuurd. Gek genoeg had ik voor onderdelen als Aardrijkskunde, Nederlands en begrijpend lezen wel ongeveer alles correct maar dat woog schijnbaar niet zo zwaar als rekenen.
Op de middelbare school werd mijn haat tegen wiskunde alleen maar versterkt, ik kon er van kotsen, ik vond het afschuwelijk en ik werd er telkens op afgerekent. Zo mocht ik bijv. niet naar de havo omdat mijn wiskunde docent vond dat ik dat niveau niet zou aankunnen. Dit ondanks gemiddeld een acht voor alle andere vakken zonder zeg maar enige moeite aan de dag te leggen. Ik was er toen zo klaar mee dat ik in mavo 3 wiskunde heb laten vallen. Er kwamen inmiddels allerlei dingen aan te pas die mij totaal niet lagen, pythagoras en dergelijke, ik snapte het niet na één keer doen en weigerde het dan ook nog eens te proberen. Ik richtte liever mijn aandacht op dingen die wel meteen begreep en goed kon (sociale vakken & theorie).
Geen wiskunde, havo was dus (des tijd nog) onmogelijk. Ik moest met druk van mijn ouders naar het MBO waar ik na een half jaar mee stopte. Ik vond het een nachtmerrie, het was absoluut niet mijn genre mensen, en het algemene niveau van onderwijs (vooral the idea behind it) was zéér simpel. Ik ben toen drie jaar gaan werken in de horeca wat mij stukken zelfverzeker heeft gemaakt en mij veel heeft geleerd. Toch kwam vorig jaar de drang om wat ander te gaan doen. Ik heb mij ingeschreven voor een 21+ toets, zoals dat zo mooi heet, om een HBO opleiding te mogen gaan doen. Ik heb die vrij gemakkelijk gehaald met twee achten, één negen en één zeven.
Nu een aantal weken bezig met de opleiding social work bevalt het mij redelijk, behalve dat ik als 22-jarige met allemaal gespuis van 17 in de klas zit. Het idee van de opleiding is mij ook veel te schools, denk hierbij aan een extra "straf-opdracht" als je twee keer een WC mist. Bovendien maakt deze opleiding mij meer klaar voor het werken als maatschappelijk werken ipv van psycholoog zoals ik zo graag zou doen in een later stadium van mijn leven. Ik ben des ondanks vol motivatie om mijn P te halen en vervolgens verder te kijken. Alleen vrees ik de wiskunde die ik daar eventueel kan tegenkomen. Het zou toch absurd zijn als ik geen uni kan doen louter om wiskunde?
Dit hele gebeuren heeft mij sowieso zéér aan mijn intelligentie doen twijfelen. Ik weet in principe niet wat ik kan, en waar mijn niveau ligt. Theoretisch kom ik dus makkelijk mee op een HBO, maar wiskundig kon ik de mavo nog niet eens aan? Dat is wel een zeer groot verschil.
Ik zal ook even problemen uit te leggen hoe het met mij qua wiskunde zit, om hier even wat duidelijkheid in te scheppen. Ik heb namelijk niet (zoals jullie misschien wel?) wiskunde op de havo of vwo gedaan.
In mijn "probleem" met wiskunde speelt zonder twijfel een grote psychologische factor mee. Het begon al op de basisschool waar ik bepaalde dingen als optellen en aftrekken niet goed begreep. Gek genoeg ging het me met bijv. breuken en tafels wél weer zeer gemakkelijk af. Ik voelde ook vaak een bepaalde druk als ik nog bezig was met de som voor me te zien en dan van uit een ooghoek zag dat klasgenoten het zo achter elkaar opgeschreven.
In de laatste klas van de basischool kreeg ik ook nog eens een niet bepaald vriendelijke mevrouw als docent die constant kwaad werdt op mij als ik dingen met hoofdrekenen fout deed. Één keer ben ik zelfs in tranen uitgebarsten en naar huis gelopen, ik zal toen een jaar of 10, 11 zijn geweest. Op mijn CITO-toets snapte ik de eerste som niet goed en toen heb ik maar heel creatief wat vakjes zitten inkleuren (A, B, C, D) met het idee dat het goede antwoord er toch wel bij zou zitten. Ik had uiteindelijk 90% fout wat mijn score (530) dusdanig beïnvloedde dat ik naar de mavo werd gestuurd. Gek genoeg had ik voor onderdelen als Aardrijkskunde, Nederlands en begrijpend lezen wel ongeveer alles correct maar dat woog schijnbaar niet zo zwaar als rekenen.
Op de middelbare school werd mijn haat tegen wiskunde alleen maar versterkt, ik kon er van kotsen, ik vond het afschuwelijk en ik werd er telkens op afgerekent. Zo mocht ik bijv. niet naar de havo omdat mijn wiskunde docent vond dat ik dat niveau niet zou aankunnen. Dit ondanks gemiddeld een acht voor alle andere vakken zonder zeg maar enige moeite aan de dag te leggen. Ik was er toen zo klaar mee dat ik in mavo 3 wiskunde heb laten vallen. Er kwamen inmiddels allerlei dingen aan te pas die mij totaal niet lagen, pythagoras en dergelijke, ik snapte het niet na één keer doen en weigerde het dan ook nog eens te proberen. Ik richtte liever mijn aandacht op dingen die wel meteen begreep en goed kon (sociale vakken & theorie).
Geen wiskunde, havo was dus (des tijd nog) onmogelijk. Ik moest met druk van mijn ouders naar het MBO waar ik na een half jaar mee stopte. Ik vond het een nachtmerrie, het was absoluut niet mijn genre mensen, en het algemene niveau van onderwijs (vooral the idea behind it) was zéér simpel. Ik ben toen drie jaar gaan werken in de horeca wat mij stukken zelfverzeker heeft gemaakt en mij veel heeft geleerd. Toch kwam vorig jaar de drang om wat ander te gaan doen. Ik heb mij ingeschreven voor een 21+ toets, zoals dat zo mooi heet, om een HBO opleiding te mogen gaan doen. Ik heb die vrij gemakkelijk gehaald met twee achten, één negen en één zeven.
Nu een aantal weken bezig met de opleiding social work bevalt het mij redelijk, behalve dat ik als 22-jarige met allemaal gespuis van 17 in de klas zit. Het idee van de opleiding is mij ook veel te schools, denk hierbij aan een extra "straf-opdracht" als je twee keer een WC mist. Bovendien maakt deze opleiding mij meer klaar voor het werken als maatschappelijk werken ipv van psycholoog zoals ik zo graag zou doen in een later stadium van mijn leven. Ik ben des ondanks vol motivatie om mijn P te halen en vervolgens verder te kijken. Alleen vrees ik de wiskunde die ik daar eventueel kan tegenkomen. Het zou toch absurd zijn als ik geen uni kan doen louter om wiskunde?
Dit hele gebeuren heeft mij sowieso zéér aan mijn intelligentie doen twijfelen. Ik weet in principe niet wat ik kan, en waar mijn niveau ligt. Theoretisch kom ik dus makkelijk mee op een HBO, maar wiskundig kon ik de mavo nog niet eens aan? Dat is wel een zeer groot verschil.
-
- Berichten: 1.116
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Tja, ik heb ook wel eens slechts 1/3e van mijn volledige toets fout gemaakt en alsnog een 1 gekregen. Die had ik ook gekregen als ik 2/3e van mijn toets fout had gemaaktOp mijn CITO-toets snapte ik de eerste som niet goed en toen heb ik maar heel creatief wat vakjes zitten inkleuren (A, B, C, D) met het idee dat het goede antwoord er toch wel bij zou zitten. Ik had uiteindelijk 90% fout wat mijn score (530) dusdanig beïnvloedde dat ik naar de mavo werd gestuurd. Gek genoeg had ik voor onderdelen als Aardrijkskunde, Nederlands en begrijpend lezen wel ongeveer alles correct maar dat woog schijnbaar niet zo zwaar als rekenen.
.Maar je kunt wel dingen wiskundig beredeneren? Dus je kunt wel getallenverhalen e.d. een beetje oplossen? Dus Jantje heeft drie zonen nu gaat hij met de vier zoontjes van z'n broer naar de dierentuin. Voor hoeveel kinderen moet hij een kaartje kopen? e.d.?Alleen heb ik één probleem; wiskundig gezien ben ik redelijk dyscalculisch. Hoewel dit nooit zwart op wit is vastgesteld (ook nooit onderzocht) weet ik bijna zeker dat ik hier last van heb. Qua theorie heb ik HBO/WO niveau, ik snap veel, leg snel verbanden, kan goed analytisch denken maar zodra er cijfertjes aan te pas komen is het zeer resoluut case closed voor mij.
En kun je ook beredeneren dat als y = x² dat dan volgt dat de afstand tussen y(0) en y(1) kleiner is dan de afstand tussen y(6) en y(7)?
Kijk, dyscalculie is niet slechts een eenzijdige stoornis. Hij kent nogal wat variaties op hetzelfde thema.
-
- Berichten: 1.820
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Beste Menos,
Als ik zo jouw verhaal lees dan begrijp ik zeker jouw angst voor die wiskunde/ statistiek of cijfertjes... Je zou er voor minder al moedeloos door worden, als je merkt dat je steeds blijft vastlopen op die getallen en mogelijks daardoor jouw schoolloopbaan ziet verknallen.
Toch denk ik dat je echt even moet informeren bij enkele universiteiten over hoe het zit als je als student dyscalculie hebt. Ik ga er nu even voor de makkelijkheid vanuit dàt je inderdaad dyscalculie hèbt. Ik weet helemaal niet of dit zo is, dat kan je enkel laten vaststellen door een test. Maar goed, laat het ons toch al even aannemen...
Ik heb even in Google gezocht en daaruit blijkt dat er aan heel wat Belgische universiteiten speciale faciliteiten zijn voor studenten met dyscalculie (als die dyscalculie officieel is vastgesteld). Ik heb begrepen uit jouw berichtje dat je van Nederland bent en daardoor vind ik het moeilijker om aan te geven hoe het daar precies zit (ik ben Belg ). Maar uit de websites die ik al bekeek, meen ik toch uit te mogen maken dat er ook in NL hulp voorzien is voor studenten met dit probleem. Je vindt deze gegevens trouwens vaak onder 'studeren met een functiebeperking' of eventueel 'handicap' ipv. functiebeperking. OK, die terminologie is misschien niet zo positief, maar goed, dat doet hier niet zoveel ter zake, denk ik...
Enkele links naar Belgische universiteiten die het probleem aanhalen:
- Universiteit van Gent (RUG)
- Universiteit van Brussel (VUB)
- Universiteit van Antwerpen (UVA)
Wat algemene info over studeren met dyscalculie
Toch al enkele Nederlandse links:
- Universiteit van Amsterdam
- een beetje achtergrondinformatie
En tenslotte nog een link naar een ander forum, waar men het probleem blijkbaar onder elkaar bespreekt. Ik weet niet wat het waard is, maar misschien kan je er toch nog iets mee aanvangen...
Ik weet helemaal niet welke voorrechten men dan precies geeft aan die studenten, maar ik lees bv. de volgende zaken (in de folder van de UVA):
(Het gaat hier natuurlijk om een beschrijving van, niet enkel dyscalculie, maar het geeft wel een voorbeeld, denk ik, van de eventuele mogelijkheden...)
Vandaar, Menos, geef niet te snel jouw droom om psychologie te studeren op, als je dit echt wil doen... Zelfs met dyscalculie is het misschien wel mogelijk, net omdat er voor zulke studenten wel vaker voorrechten voorzien zijn, die het studeren een stuk makkelijker maken. Informeer jezelf, laat je eventueel testen en misschien zie je dan toch een mogelijkheid om die psychologie aan te vatten én af te ronden...
Dido
Als ik zo jouw verhaal lees dan begrijp ik zeker jouw angst voor die wiskunde/ statistiek of cijfertjes... Je zou er voor minder al moedeloos door worden, als je merkt dat je steeds blijft vastlopen op die getallen en mogelijks daardoor jouw schoolloopbaan ziet verknallen.
Toch denk ik dat je echt even moet informeren bij enkele universiteiten over hoe het zit als je als student dyscalculie hebt. Ik ga er nu even voor de makkelijkheid vanuit dàt je inderdaad dyscalculie hèbt. Ik weet helemaal niet of dit zo is, dat kan je enkel laten vaststellen door een test. Maar goed, laat het ons toch al even aannemen...
Ik heb even in Google gezocht en daaruit blijkt dat er aan heel wat Belgische universiteiten speciale faciliteiten zijn voor studenten met dyscalculie (als die dyscalculie officieel is vastgesteld). Ik heb begrepen uit jouw berichtje dat je van Nederland bent en daardoor vind ik het moeilijker om aan te geven hoe het daar precies zit (ik ben Belg
). Maar uit de websites die ik al bekeek, meen ik toch uit te mogen maken dat er ook in NL hulp voorzien is voor studenten met dit probleem. Je vindt deze gegevens trouwens vaak onder 'studeren met een functiebeperking' of eventueel 'handicap' ipv. functiebeperking. OK, die terminologie is misschien niet zo positief, maar goed, dat doet hier niet zoveel ter zake, denk ik...Enkele links naar Belgische universiteiten die het probleem aanhalen:
- Universiteit van Gent (RUG)
- Universiteit van Brussel (VUB)
- Universiteit van Antwerpen (UVA)
Wat algemene info over studeren met dyscalculie
Toch al enkele Nederlandse links:
- Universiteit van Amsterdam
- een beetje achtergrondinformatie
En tenslotte nog een link naar een ander forum, waar men het probleem blijkbaar onder elkaar bespreekt. Ik weet niet wat het waard is, maar misschien kan je er toch nog iets mee aanvangen...
Ik weet helemaal niet welke voorrechten men dan precies geeft aan die studenten, maar ik lees bv. de volgende zaken (in de folder van de UVA):
(Het gaat hier natuurlijk om een beschrijving van, niet enkel dyscalculie, maar het geeft wel een voorbeeld, denk ik, van de eventuele mogelijkheden...)
Bemiddelen bij docenten en assistenten
Op vraag van de student kan contact opgenomen worden met docenten en assistenten. Indien je dit wenst, brengen we hen op de hoogte van je functiebeperking en vragen eventueel naar onderwijs- en examenaanpassingen.
Enkele mogelijkheden: spreiden van de examens, mondelinge toelichting geven bij schriftelijke examens, meer examentijd voorzien, enz. Vaak zal ook de ombudspersoon jouw situatie ter harte nemen.
Bemiddelen bij studenten
Ook medestudenten kunnen je een handje helpen, en doen dit vaak graag. Als je dit wenst, kan iemand van de studentenbegeleiders als tussenpersoon optreden. Studenten kunnen je bijvoorbeeld helpen met het vervoer van en naar de campus, notities, hulp bij het toiletgebruik,
...
Vandaar, Menos, geef niet te snel jouw droom om psychologie te studeren op, als je dit echt wil doen... Zelfs met dyscalculie is het misschien wel mogelijk, net omdat er voor zulke studenten wel vaker voorrechten voorzien zijn, die het studeren een stuk makkelijker maken. Informeer jezelf, laat je eventueel testen en misschien zie je dan toch een mogelijkheid om die psychologie aan te vatten én af te ronden...
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
-Oscar Wilde-
-
- Berichten: 1.820
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Ik voeg er nog snel eentje aan toe, van de 'Open Universiteit': studeren met een functiebeperking
En deze, van de universiteit van Leiden, is misschien ook wel eens de moeite waard om door te nemen (dyscalculie staat er ook in vermeld): http://media.leidenuniv.nl/legacy/Rapport_...iebeperking.pdf
En deze, van de universiteit van Leiden, is misschien ook wel eens de moeite waard om door te nemen (dyscalculie staat er ook in vermeld): http://media.leidenuniv.nl/legacy/Rapport_...iebeperking.pdf
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
-Oscar Wilde-
-
- Berichten: 7
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Dido, echt enorm bedankt voor alle info. Misschien reageer ik later nog wat inhoudelijker op. Ik ga het zo eerst even uitgebreid doorlezen. Dank! . Ik wist dit absoluut niet! Ik dacht echt dat als je slecht was in wiskunde het case closed was in principe.
. Ik wist dit absoluut niet! Ik dacht echt dat als je slecht was in wiskunde het case closed was in principe.Ik vind dat geen vergelijking in principe. Ik neem aan dat een toets van jou over één vak gaat. Maar ik vind het belachelijk dat als een kind op het onderdeel rekenen van een Cito toets heel slecht presteerd maar de andere delen goed direct wordt afgedaan als dom (en ik ben daar echt niet het enigste voorbeeld van). Terwijl er ook kinderen zijn die wél goed scoren op rekenen maar slechter of matig op de andere onderdelen, maar het in zo'n geval minder van belang is. Want dat rekenen is schijnbaar de enigste graadmeter om te bepalen of iemand enig perspectief heeft op een hogeschool of universiteit.Tja, ik heb ook wel eens slechts 1/3e van mijn volledige toets fout gemaakt en alsnog een 1 gekregen. Die had ik ook gekregen als ik 2/3e van mijn toets fout had gemaakt
Dat eerste jazeker. Dat tweede heb ik nooit eerder gehad en zie ik alweer direct niet de logica van in. Want y=x² .. en vervolgens gaat het ineens over het verschil tussen y(0) - y(1), en y(6) - y(7) .. dus moet ik die nummers tussen haakjes dan in het kwadraat zien? In dat geval snap ik zeker dat het verschil tussen y6 en y7 groter is. Zo niet, dan is dat dus weer één van voorbeelden van mijn onderontwikkelde wiskundige vermogen.JWvdVeer schreef:Maar je kunt wel dingen wiskundig beredeneren? Dus je kunt wel getallenverhalen e.d. een beetje oplossen? Dus Jantje heeft drie zonen nu gaat hij met de vier zoontjes van z'n broer naar de dierentuin. Voor hoeveel kinderen moet hij een kaartje kopen? e.d.?
En kun je ook beredeneren dat als y = x² dat dan volgt dat de afstand tussen y(0) en y(1) kleiner is dan de afstand tussen y(6) en y(7)?
Kijk, dyscalculie is niet slechts een eenzijdige stoornis. Hij kent nogal wat variaties op hetzelfde thema.
-
- Berichten: 1.116
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Tjoh, je bent geslaagd voor je wiskunde.Dat eerste jazeker. Dat tweede heb ik nooit eerder gehad en zie ik alweer direct niet de logica van in. Want y=x² .. en vervolgens gaat het ineens over het verschil tussen y(0) - y(1), en y(6) - y(7) .. dus moet ik die nummers tussen haakjes dan in het kwadraat zien? In dat geval snap ik zeker dat het verschil tussen y6 en y7 groter is. Zo niet, dan is dat dus weer één van voorbeelden van mijn onderontwikkelde wiskundige vermogen.
En ik denk dus wel dat psychologie wat betreft statistiek gaat lukken. Dat is enkel wat formules volgens vast stramien invullen en in SPSS weten waar je wat in moet vullen.
Ik betwijfel of dit een realistische weergave is van de werkelijkheid. Iemand die goed is in wiskunde moet sowieso ook zijn taal ruimschoots beheersen. De opgaven zijn namelijk in het Nederlands gesteld. Bij vrijwel alle vakken wordt dus het begrip van Nederlands impliciet meegetoetst.Maar ik vind het belachelijk dat als een kind op het onderdeel rekenen van een Cito toets heel slecht presteerd maar de andere delen goed direct wordt afgedaan als dom (en ik ben daar echt niet het enigste voorbeeld van).
Daarnaast zijn wiskunde en Nederlands wel twee elementaire onderdelen van de Cito-toets. Noem mij maar een vakgebied waar geen wiskunde of Nederlands aan te pas komt. Als je geen wiskunde kunt, ben je in feite ook klaar met vormen van toegepaste wiskunde (natuurkunde, scheikunde).
Iemand die niets kan met geschiedenis of aardrijkskunde hoeft op andere vakgebieden totaal geen probleem te hebben. Maar iemand die geen sjoegem heeft van wiskunde of geen Nederlands spreekt loopt daar in principe in vrijwel elk vakgebied tegenaan.
Kijk, ik snap best dat het voor jou frustrerend is en dat je je als `dom` weggezet voelt. Maar dat is naar mijn mening je eigen interpretatie daarvan. Het getalletje wat je krijgt op de Cito is enkel een grove indicatie van hoe goed jij het gaat doen binnen ons schoolsysteem. En dat het in bepaalde uitzonderingsgevallen niet zo'n goede maat is heb jij waarschijnlijk al ondervonden. Sowieso vraag ik me af of er ooit wel eens onderzoek naar gedaan is, maar dat weten de pedagogen waarschijnlijk beter dan ik.
-
- Berichten: 7
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Even een kickje ...
Ik heb de afgelopen tijd naast mijn huidige studie het één en ander aan onderzoek verricht. Resultaten zijn vrij teleurstellend, bijna alle universiteiten in Nederland hebben een verplichte wiskunde/statstiek toets in de agenda staan tijdens het eerste jaar van de opleiding psychologie (zelfs voor mensen met een vwo-diploma). Een paar, zoals de VUA raden het zelfs af om überhaupt een inschrijving te riskeren als je minder als vier jaar wiskunde hebt gehad op de middelbare school. Wat in mijn geval dus realiteit is.
De universiteit van Utrecht zie ik als enigste niets melden over één wiskunde/statiek toets maar gezien de andere resultaten lijkt mij dit slecht het weglaten van één informatieve vermelding op de site.
Kortom, psychologie doen is voor mij nagenoeg onmogelijk, of ik zou een bijspijkercursus van een jaar of twee moeten volgen aan wiskunde zodat ik als ik 25 ben misschien eindelijk mijn universitaire bachelor kan gaan volgen. Dan nog geen eens meegerekent of ik het niveau van zo'n cursus überhaupt wel aankan. Hoewel ik zeker nog van plan ben een officieël onderzoek naar dyscalculie te laten doen betwijfel ik mij of een verklaring hiervan mij enigsinds zal helpen. Doch ben ik meer dan bereid deze gok te wagen.
Ik ga binnenkort beginnen met contact op te nemen met enkele uni's. Geen idee wat de uitkomst daarvan zal zijn, maar dat zien we dan wel weer. Ik blijf het meer dan schandalig vinden dat het wiskunde zo zwaar wegend is in een studie.
Heeft iemand enig idee met welke personen ik het beste contact op kan proberen te nemen? Zijn er misschien bepaalde studiebegeleiders (soort van decanen) op een uni? Hier op de HvU merk ik nu al dat het bijvoorbeeld mogelijk is voor havisten bepaalde gesprekken te hebben over een mogelijke vervolgstudie op de HU, helemaal als er bepaalde problematiek speelt die invloed op de studie kan hebben. Zijn er ook zulke contactpersonen op een universiteit?
Ik heb de afgelopen tijd naast mijn huidige studie het één en ander aan onderzoek verricht. Resultaten zijn vrij teleurstellend, bijna alle universiteiten in Nederland hebben een verplichte wiskunde/statstiek toets in de agenda staan tijdens het eerste jaar van de opleiding psychologie (zelfs voor mensen met een vwo-diploma). Een paar, zoals de VUA raden het zelfs af om überhaupt een inschrijving te riskeren als je minder als vier jaar wiskunde hebt gehad op de middelbare school. Wat in mijn geval dus realiteit is.
De universiteit van Utrecht zie ik als enigste niets melden over één wiskunde/statiek toets maar gezien de andere resultaten lijkt mij dit slecht het weglaten van één informatieve vermelding op de site.
Kortom, psychologie doen is voor mij nagenoeg onmogelijk, of ik zou een bijspijkercursus van een jaar of twee moeten volgen aan wiskunde zodat ik als ik 25 ben misschien eindelijk mijn universitaire bachelor kan gaan volgen. Dan nog geen eens meegerekent of ik het niveau van zo'n cursus überhaupt wel aankan. Hoewel ik zeker nog van plan ben een officieël onderzoek naar dyscalculie te laten doen betwijfel ik mij of een verklaring hiervan mij enigsinds zal helpen. Doch ben ik meer dan bereid deze gok te wagen.
Ik ga binnenkort beginnen met contact op te nemen met enkele uni's. Geen idee wat de uitkomst daarvan zal zijn, maar dat zien we dan wel weer. Ik blijf het meer dan schandalig vinden dat het wiskunde zo zwaar wegend is in een studie.
Heeft iemand enig idee met welke personen ik het beste contact op kan proberen te nemen? Zijn er misschien bepaalde studiebegeleiders (soort van decanen) op een uni? Hier op de HvU merk ik nu al dat het bijvoorbeeld mogelijk is voor havisten bepaalde gesprekken te hebben over een mogelijke vervolgstudie op de HU, helemaal als er bepaalde problematiek speelt die invloed op de studie kan hebben. Zijn er ook zulke contactpersonen op een universiteit?
-
- Berichten: 1.820
Re: Psychologie, wat is er mogelijk?
Menos, eerst en vooral fijn dat je hier toch nog een update'tje komt plaatsen, zelfs al is het geen zo'n goed nieuws dat je hebt...
Ik las onlangs dat de (Belgische) psychiaters nogal wat kritiek hebben op het feit dat er in een psychologiestudie veel teveel nadruk ligt op (wetenschappelijk) onderzoek voeren (en dus statistiek), ten koste van het verwerven van klinische vaardigheden. Volledig terecht, vind ik ook. Dat studenten cursussen krijgen over statistiek ed. vind ik terecht, maar de hoeveelheid staat volkomen buiten proportie als je weet dat bijna alle afgestudeerde psychologen die statistiek maar weinig meer zullen nodig hebben (tenzij in beperkte mate, waarbij je kan volstaan met heel veel minder statistiek). Nu, dàt vind ik eigenlijk nog niet het ergste, het ergste is wél dat het ten koste gaat van die klinische vaardigheden, iets wat wél uitermate belangrijk is voor bijna alle afgestudeerde psychologen.
Anderzijds kan je, volgens mij, gewoon ook een univ. opbellen en vragen met wie je best spreekt als je een studieprobleem hebt. Deze mensen zouden normaal in staat moeten zijn om jou door te verbinden met de juiste dienst of de juiste persoon.
Veel succes, in elk geval! ](*,)
Dido
Ik denk dat je heel terecht aanhaalt dat wiskunde (vooral in de vorm van statistiek) een grote hap van een psychologiestudie inhoudt. En dat dit sowieso een probleem kan vormen voor als je onvoldoende basis hebt opgebouwd voor die vakken. Dit geldt evengoed voor mensen die niet sterk zijn in wiskunde, maar die geen dyscalculie hebben.Menos schreef:Ik heb de afgelopen tijd naast mijn huidige studie het één en ander aan onderzoek verricht. Resultaten zijn vrij teleurstellend, bijna alle universiteiten in Nederland hebben een verplichte wiskunde/statstiek toets....
Kortom, psychologie doen is voor mij nagenoeg onmogelijk, of ik zou een bijspijkercursus van een jaar of twee moeten volgen aan wiskunde zodat ik als ik 25 ben misschien eindelijk mijn universitaire bachelor kan gaan volgen.
Het lijkt me zeker de moeite om dit eens te bespreken met een psycholoog die ook op dyscalculie kan testen. En ik hoop dat je er ook iets mee aankan, dan. Al denk ik dat je ook nu gelijk hebt als je stelt dat het, zelfs al heb je een officieel bewijs van dyscalculie, nog niet zeker is of je dan toch nog genoeg statistiekkennis kan opbouwen om een psychologiestudie te 'overleven', zelfs met wat extra hulp(middelen).Dan nog geen eens meegerekent of ik het niveau van zo'n cursus überhaupt wel aankan. Hoewel ik zeker nog van plan ben een officieël onderzoek naar dyscalculie te laten doen betwijfel ik mij of een verklaring hiervan mij enigsinds zal helpen. Doch ben ik meer dan bereid deze gok te wagen.
Je bent zeker niet de enige met die mening...Ik blijf het meer dan schandalig vinden dat het wiskunde zo zwaar wegend is in een studie.
Ik las onlangs dat de (Belgische) psychiaters nogal wat kritiek hebben op het feit dat er in een psychologiestudie veel teveel nadruk ligt op (wetenschappelijk) onderzoek voeren (en dus statistiek), ten koste van het verwerven van klinische vaardigheden. Volledig terecht, vind ik ook. Dat studenten cursussen krijgen over statistiek ed. vind ik terecht, maar de hoeveelheid staat volkomen buiten proportie als je weet dat bijna alle afgestudeerde psychologen die statistiek maar weinig meer zullen nodig hebben (tenzij in beperkte mate, waarbij je kan volstaan met heel veel minder statistiek). Nu, dàt vind ik eigenlijk nog niet het ergste, het ergste is wél dat het ten koste gaat van die klinische vaardigheden, iets wat wél uitermate belangrijk is voor bijna alle afgestudeerde psychologen.
Verborgen inhoud
Ik ben er redelijk zeker van dat er zo'n mensen rondlopen op elke universiteit. Misschien kunnen anderen je aan namen helpen?Heeft iemand enig idee met welke personen ik het beste contact op kan proberen te nemen? Zijn er misschien bepaalde studiebegeleiders (soort van decanen) op een uni? ... Zijn er ook zulke contactpersonen op een universiteit?
Anderzijds kan je, volgens mij, gewoon ook een univ. opbellen en vragen met wie je best spreekt als je een studieprobleem hebt. Deze mensen zouden normaal in staat moeten zijn om jou door te verbinden met de juiste dienst of de juiste persoon.
Veel succes, in elk geval! ](*,)
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
-Oscar Wilde-
