Ik stel me voor dat licht een ster verlaat en bij een andere aankomt.
1.De sterren hebben een gelijke massa en bewegen niet ten opzichte van elkaar.
2.De gravitatie van de eerste zorgt voor een negatieve roodverschuiving en de gravitatie van de tweede juist voor een (even grote) positieve.
3.Gravitatie zorgt ervoor dat de massa van (de meeste) objecten groter wordt, terwijl kernfusie en bv supernovae zorgen voor massa-afname.
Uit 1 en 2 zou je kunnen concluderen dat de effectieve roodverschuiving 0 zal zijn.
Wanneer de sterren zich bevinden in verschillende sterrenstelsels is er sprake van een aanzienlijke tijd die het licht nodig heeft om van de eerste ster de tweede te bereiken (tussen de 10E5 en 10E10 aard-jaar).
Wanneer je nu uit 3 concludeert dat op grote schaal en in bovengenoemde lange tijden de materie in het universum samenklontert, zou je tot de conclusie kunnen komen dat het aankomende licht waarschijnlijk arriveert in een sterker gravitatieveld dan dat waaruit het vertrokken is.
( Het samenklonteren betekent ook dat de "lege" ruimte groter wordt )
Dat zou dan tot gevolg hebben dat de effectieve roodverschuiving positief is en groter wanneer de afstanden groter zijn tussen de twee lichtbronnen.
Dat lijkt aardig te kloppen met de "Deep Field" opnamen van de WHT.
Waar zit de denkfout ? Ik kan hem zelf nog niet vinden.
