Experimentele aantoning

QuarkSV

Hallo

Ik begrijp de regel van Hund volledig, maar nu las ik een vraag in ons boek als volgt: "Hoe kun je de regel van Hund experimenteel bevestigen met bijvoorbeeld het element Vanadium, Z=23 (of bijvoorbeeld Chroom, Z=24)?"

Ik schrijf gewoon de elektronenconfiguratie uit voor bv. V of Cr en krijg voor V: 1s²2s²2p⁶3s²3p⁶4s²3d³ en voor Cr: 1s²2s²2p⁶3s²3p⁶4s²3d⁴.

Het "hokjesmodel" ziet er dan uit als volgt: de eerste 10 hokjes telkens 2 tegengesteld gepaarde elektronen en in de laatste 5 hokjes, 3 ongepaarde elektronen (voor V, voor Cr komen er 4 ongepaarde elektronen in de laatste 5 hokjes).

Dit is dus de regel van Hund, je vult eerst elk orbitaal op met 1 elektron en pas wanneer ze allemaal 1 hebben, begin je op te vullen met een tweede elektron. Maar hoe bevestig je deze regel/toepassing nu experimenteel?

Alvast bedankt

Mvg

Marko

Ongepaarde elektronen zijn in feite kleine magneetjes. De aanwezigheid ervan kan worden bepaald door de magnetische susceptibiliteit van het materiaal te meten.

QuarkSV

Ongepaarde elektronen zijn in feite kleine magneetjes. De aanwezigheid ervan kan worden bepaald door de magnetische susceptibiliteit van het materiaal te meten.

Dat klinkt goed. Magnetische susceptibiliteit is dus de graad van magnetisatie?

Maar kun je dan meten en effectief vaststellen dat eerst alle orbitalen één ongepaard elektronen moeten bezitten, alvorens er een tweede te krijgen? Als er één elektron aanwezig is in een orbitaal dan is er ook al sprake van een magnetisch veld, dacht ik? Dus als je er nog één tegensteld bijstopt dan heffen die velden elkaar op, of niet?

Marko

Dat klinkt goed. Magnetische susceptibiliteit is dus de graad van magnetisatie?

Nee, het is de mate waarin iets magnetisch kan worden als je het onderwerpt aan een magnetisch veld. De magneetjes die de elektronen vormen staan niet allemaal dezelfde kant op - het materiaal is dus niet magnetisch. Maar het kan magnetisch worden als de magnetische momenten van de ongepaarde elektronen zich uitlijnen in een magnetisch veld. En dat kun je meten, door een beetje van het materiaal op een speciale balans te leggen, en de verandering van het gewicht te meten wanneer een magnetisch veld wordt aangelegd.

Maar kun je dan meten en effectief vaststellen dat eerst alle orbitalen één ongepaard elektronen moeten bezitten, alvorens er een tweede te krijgen? Als er één elektron aanwezig is in een orbitaal dan is er ook al sprake van een magnetisch veld, dacht ik? Dus als je er nog één tegensteld bijstopt dan heffen die velden elkaar op, of niet?

De exacte details van de techniek zijn me ontschoten, maar je kunt naar ik meen kwantitatief vaststellen hoeveel ongepaarde elektronen er zijn.

Wetenschapsforum

Laatste berichten

Nieuwsberichten

Experimentele aantoning

Experimentele aantoning

Re: Experimentele aantoning

Re: Experimentele aantoning

Re: Experimentele aantoning