Naar analogie van example 1 op
deze pagina:
Eerst herschrijf je het stelsel zodat er rechts steeds een 0 staat.
Dan schrijf je een functie die de matrix bij het stelsel kan berekenen.
Code: Selecteer alles
function F = myfun(x)
teta = pi/4;
F = [0.4 - 0.15*sin(teta) - 0.35*sin(x(1)*pi/180) - 0.15*sin(x(2)*pi/180);
0.35*sin(x(2)*pi/180) - 0.15*sin(teta) - 0.35*sin(x(1)*pi/180)
];
end
(Ik zoek de hoeken hier in graden omdat ik in radialen geen goeie waarden kreeg, te afhankelijk van de beginwaarde.)
Vervolgens geef je een beginwaarde x0 = [kies iets, kiest iets]; (0,0 ofzo).
En het antwoord kan je dan krijgen door
>> [x,fval] = fsolve(@myfun,x0)
In fval zie je dan de functiewaarde ervan, hoe dichter je bij de 0 zit, hoe beter je resultaat.
Nu wordt teta gedefinieerd in myfun, om het allemaal wat vlotjes te laten lopen kan je daar iets creatievers voor verzinnen zoals
hier bijvoorbeeld. Het is 'lastig' dat fsolve de functie als function-handle (@) wil krijgen.