Het enige wat ik zou kunnen bedenken is dat een klein beetje AgI van je membraan oplost in de binnenoplossing waardoor je een kleine concentratie I- in de binnenoplossing krijgt. Bij meting van het analiet heb je nu een concentratieverschil (≈ potentiaalverschil) tussen de binnenoplossing en analiet.
Ik vind dit zelf wat stug omdat AgI slecht oplosbaar is (minder dan 0,001 mol per liter) en de concentratie mij te laag lijkt voor een betrouwbare meting van het analiet. Of maakt het niets uit wat de concentratie is van I- in de binnenoplossing om een potentiaal te meten?
Het is wel zo dat je in de binnenelectrolyt een constante jodideconcentratie hebt, bepaald volgens het oplosbaarheidsproduct van AgI. Er is een constante relatief hoge zilverionenconcentratie van 0,001 molair, dus een klein beetje meer jodide dat de binnenelectrolyt binnenkomt, zal de I
--concentratie niet doen oplopen: dat slaat neer als AgI.
In principe maakt de jodideconcentratie in de binnenelectrolyt niet uit, als deze maar constant blijft, zodat de potentiaal van de zilverelectrode in deze electrolyt constant blijft.
Het is volgens mij de andersombenadering van de electrode die ik ken: daarin is juist de jodideconcentratie relatief hoog en daarom constant. De zilverionenconcentratie blijft dan gelijk aan de waarde, geregeerd door het oplosbaarheidsproduct van AgI.
Het potentiaalverschil tussen de binnenelectrode en de buitenelectrode is afhankelijk van de jodideconcentratie in de meetoplossing (die in de binnenelectrolyt is constant. Het koppel is bij beide electroden:
Ag(s) + I
-(aq) <---> AgI(s)
Je moet een kalibratiecurve meten met bekende jodideconcentraties. Vervolgens kun je het potentiaalverschil in de te meten oplossing koppelen aan een jodideconcentratie.
)
(of 
