Het is duidelijk dat het niet goed is om het betreffende lichaamsdeel te belasten. Toch lijkt het me belangrijk dat men er ten allen tijde voor zorgt dat de doorbloeding van het betreffende lichaamsdeel zo goed mogelijk wordt gewaarborgd. Dit om de genezing te bevorderen maar ook om het risico op trombose te verkleinen.
Tegenwoordig laat men mensen die bijvoorbeeld een heupoperatie hebben gehad al zo snel mogelijk weer bewegen om juist dat laatste risico te beperken.
Mijn gevoel is dat er niet genoeg aandacht wordt besteed aan het tromboserisico bij blessures (zoals knieletsels, enkelverstuikingen). De mens zit in het kantoor, computer en televisie tijdperk vaker langdurig stil. Anderzijds heeft de mens weer meer mogelijkheden om te sporten. Dit is enerzijds goed voor beweging maar verhoogt ook de kans op blessures.
De vraag hier is natuurlijk of stilzitten/bewegen doorgaans, gemiddeld, bij mensen tegenwoordig in evenwicht is. De tendens lijkt te zijn dat de mens niet genoeg voortdurend beweegt, sporten worden beoefend binnen een bepaalde (korte en intensieve) tijdsduur. Daarnaast zijn er veel jongeren met overgewicht ( http://www.gezondebasis.nl/pages/module.as...?MID=405&DID=14 ), en er zijn stemmen die op het internet opdoemen dat langdurig computergebruik het risico op trombose verhoogt ( http://www.factorvleiden.nl/text/4b2a5cc9-175.html ) .
Als we ervan uit gaan dat de mens niet genoeg beweegt, dan is het algemene advies "rust houden" bij veel voorkomende blessures misschien wel uit de tijd.
De problemen die ik hier namelijk zie zijn:
- pijn-, zwellings- en warmteverschijnselen bij een blessure zijn niet duidelijk te onderscheiden van dezelfde verschijnselen bij een trombose
- rust houden is bij trombosegevaar juist niet het goede advies, als bij lange vliegtuigreizen al wordt geadviseerd om zo goed mogelijk te blijven bewegen (om het risico op trombose te voorkomen, en het gaat hier maar om een half etmaal) waarom dan niet bij blessures, waarbij er al sprake is van letsel, wat m.i. het risico op trombose nog verhoogt.
Mijn vraag is dus, rekening houdend met alle verschillende bovenstaande gedachten, waarom de gedachte aan trombose schijnbaar bij blessurediagnoses niet zo snel opkomt bij de betreffende specialisten en het gegeven advies doorgaans niet rekening houdt met trombosegevaar?
