hallo
Ik had een probleem met reactiekinetiek zou iemand mij kunnen helpen om het beter te begrijpen ?
Ik snap niet hoe ik eraan moet beginnen om oefeningen op te lossen.met die nulde orde en eerste en tweede orde kinetiek.
Laatste berichten
-
22:27
positie 1
-
21:34
[scheikunde] Kan chloorgas de geleiding van elektriciteit belemmeren? 8
-
21:15
Weerfrustratie 9
-
18:24
Schroefdraad berekening 5
-
18:08
geen minkowski-ruimte toch? Doe ik dit nou fout? 15
-
14:16
do-re-mi-fa-so vliegtuigen 7
-
14:16
Kunnen quantum Zonnecellen 190% quantum efficiënt zijn 3
-
13:57
De Euro Nederlandse 100 qubit computer komt eraan
-
10:42
projectiel 8
-
10:37
Verschil tussen deze 2 vragen 5
-
09:25
[scheikunde] berekeningen labo vitamine c bepaling 1
-
22 apr
[wiskunde] rode en witte ballen verdelen 8
-
22 apr
Rotatie van het heelal 41
-
22 apr
Muntje opgooien 14
-
21 apr
Reactiviteit silyl enol ethers 1
-
21 apr
Criterium voor vochtretentie
-
21 apr
speciale rel. theorie 5
-
21 apr
Vogels in de stad zijn goede klussers
-
21 apr
Ervaringen met "herontdekkingen" 15
-
20 apr
Herleiden afmetingen vanaf een foto 19
Nieuwsberichten
-
04 mar
Een nieuw soort magnetisme: altermagnetisme
-
31 okt
AI kan via stem diabetes vaststellen 11
-
21 okt
Einstein krijgt wéér gelijk 45
-
07 feb
witter dan wit 20
-
19 jun
irrigatie en de aardas
KINETIEK
Moderator: ArcherBarry
-
- Berichten: 11.177
Re: KINETIEK
Als je dat probleem nu eens aangaf? Mijn glazen bol ligt op het moment in de vaatwasser 
.
.-
- Berichten: 3.145
Re: KINETIEK
Bij een nulde orde kinetiek hangt de reactiesnelheid niet af van de concentratie van de stoffen die reageren.
De afgeleide naar de tijd van de concentratie is constant, totdat 1 van de ingangsstoffen op is. Zou je een grafiek tekenen, dan zie je een lijn met een bepaalde helling, totdat de nul-waarde is bereikt. Voor de uitgangsstoffen zou je dan een lijn zien, die oploopt tot een bepaald punt en dan constant blijft (de afgeleide wordt dan 0).
Bij een eerste orde reactie is de reactiesnelheid evenredig met de concentratie van een van de ingangsstoffen. Een mooi voorbeeld hiervan is radioactief verval. Kijk je naar de concentratie van de reagerende stof, dan gaat deze exponentieel asymptotisch naar 0. Kijk je naar de reactieproducten, dan gaat de concentratie hiervan asymptotisch naar de eindwaarde: A*(1-exp(-t/tau)).
Een ander voorbeeld van een (bij benadering) eerste orde reactie is er eentje tussen twee stoffen A en B, waarbij A+B-->producten, en de reactiesnelheid te schrijven is als K*[A]*, met k een constante. Als nu [A] >> , dan is relatief gezien [A] vrijwel constant en de reactie is dan bij benadering eerste orde in B. Als [A] << , dan is relatief gezien vrijwel constant en de reactie is dan bij benadering eerste orde in A. Een voorbeeld van een dergelijke reactie is de reductie van dichromaat in zuur milieu door een forse overmaat alcohol. Omdat er een forse overmaat alcohol is verandert de concentratie maar weinig in relatieve zin. Bijv. gelijke volumes van 0.01 M dichromaat en 3 M alcohol ledt uiteindelijk tot 2.97M alcohol en dat is dus vrijwel constant. Zou je 0.01 M dichromaat met 0.05 M alcohol laten reageren dan leidt dat tot 0.02 M alcohol en dan kun je niet meer spreken van een eerste orde reactie. De reactiekinetiek kun je dan sowieso niet meer mooi in termen van ordes beschrijven, je krijgt dan een ingewikkeld niet-linear proces.
Bij een tweede orde reactie is de reactiesnelheid evenredig met het kwadraat van de concentratie van de te reageren stof. Een voorbeeld is een reactie waarbij een bepaalde stof A ontleedt doordat moleculen van A met elkaar reageren:
A + A --> <ontledingsproducten>
Hier is de reactiesnelheid gelijk aan k*[A]2, met k een constante.
De afgeleide naar de tijd van de concentratie is constant, totdat 1 van de ingangsstoffen op is. Zou je een grafiek tekenen, dan zie je een lijn met een bepaalde helling, totdat de nul-waarde is bereikt. Voor de uitgangsstoffen zou je dan een lijn zien, die oploopt tot een bepaald punt en dan constant blijft (de afgeleide wordt dan 0).
Bij een eerste orde reactie is de reactiesnelheid evenredig met de concentratie van een van de ingangsstoffen. Een mooi voorbeeld hiervan is radioactief verval. Kijk je naar de concentratie van de reagerende stof, dan gaat deze exponentieel asymptotisch naar 0. Kijk je naar de reactieproducten, dan gaat de concentratie hiervan asymptotisch naar de eindwaarde: A*(1-exp(-t/tau)).
Een ander voorbeeld van een (bij benadering) eerste orde reactie is er eentje tussen twee stoffen A en B, waarbij A+B-->producten, en de reactiesnelheid te schrijven is als K*[A]*, met k een constante. Als nu [A] >> , dan is relatief gezien [A] vrijwel constant en de reactie is dan bij benadering eerste orde in B. Als [A] << , dan is relatief gezien vrijwel constant en de reactie is dan bij benadering eerste orde in A. Een voorbeeld van een dergelijke reactie is de reductie van dichromaat in zuur milieu door een forse overmaat alcohol. Omdat er een forse overmaat alcohol is verandert de concentratie maar weinig in relatieve zin. Bijv. gelijke volumes van 0.01 M dichromaat en 3 M alcohol ledt uiteindelijk tot 2.97M alcohol en dat is dus vrijwel constant. Zou je 0.01 M dichromaat met 0.05 M alcohol laten reageren dan leidt dat tot 0.02 M alcohol en dan kun je niet meer spreken van een eerste orde reactie. De reactiekinetiek kun je dan sowieso niet meer mooi in termen van ordes beschrijven, je krijgt dan een ingewikkeld niet-linear proces.
Bij een tweede orde reactie is de reactiesnelheid evenredig met het kwadraat van de concentratie van de te reageren stof. Een voorbeeld is een reactie waarbij een bepaalde stof A ontleedt doordat moleculen van A met elkaar reageren:
A + A --> <ontledingsproducten>
Hier is de reactiesnelheid gelijk aan k*[A]2, met k een constante.
